Judged |ON HOLD :(|

Nieuws

Ik hang over de bank met mijn benen over de leuning en kijk naar de wereld die onderstekop staat. Ross stapt de woonkamer in. De hele band voelt zich helemaal thuis nu, maar ik weet niet of ze zullen blijven voor altijd. Voor altijd is een groot woord. Maar voor.. Lang.
"Hey." zegt Ross.
"Hey. Wil je een gummybeertje?" vraag ik en til de zak op en houd hem naar hem.
"Tuurlijk!" Ross pakt de hele zak en stopt er een paar in een keer in zijn mond. Ik giechel en staar naar hem. Hij komt naast me op de bank zitten en haalt zijn telefoon uit zijn zak. Hij heeft altijd de raarste dingen in zijn broekzak. Briefjes, pennetjes, elastiekjes, armbandjes. Zelfs waterflesjes propt hij in zijn zak. Ik pak ook mijn mobiel en druk hem aan. Ik ga naar YouTube en klik onze video aan. Ons eerste nummer. Ik kan het niet geloven. Ik ga naar 'mijn abonnementen' en scroll door de video's. Er is een account met al het 'sterren'-nieuws. Ik kijk het altijd, zo blijf ik op de hoogte van alles. Maar de laatste dagen waren erg druk, daarom heb ik niet alles gezien. Eerst school, dan huiswerk en dan aan de muziek werken..Ik scroll door en door tot dat ik bij een video stop. Oh god. In de tumbnail staat een foto van mij en Ross, knuffelend. En op de foto ernaast 1 van onze eerste zoen. Met open mond tik ik Ross op zijn schouder.
"Ross kijk dit." ik houd mijn beeldscherm voor zijn ogen. Tot mijn verbazing blijft hij heel kalm.
"Dat hadden we niet kunnen redden, hé? Paparazzi is overal. En we hoeven het toch ook niet geheim te houden? Rydel en Ellington deden het eerst, maar dat vonden ze uiteindelijk irritant. "
"Maar zo snel?! En op school gaat iedereen freaken. En misschien worden ze wel boos! Of lachen ze me uit of.."
"October, calm down. Waren zouden ze dat doen? Waarom zouden ze zo gemeen zijn? Je zit in een band dat is toch gaaf! Daarom gaan ze je toch niet uitlachen of boos worden?"
"Wel tegen mij. Niemand op school mag mij. En als ze hier achter komen, dan.. Word alles alleen maar erger." ik draai me om en trek mijn benen tegen me aan. Ross slaat een arm om mij heen. Ik voel me veilig bij hem. School word echt vreselijk. Natuurlijk heeft iemand het gezien. En ik ken ook wel een paar 'Rossians' op school, fans die alleen Ross leuk vinden. Die worden zó boos. Ik denk terug aan het gevecht. Ik heb Velissa nog niet echt gesproken. Ze keek alleen maar naar me, met een gemene lach die door me heen sneed. Ik kijk op de klok van mijn mobieltje. Het is al best laat en ik heb best wel honger. Ik voel me slecht doordat ik daarnet een paar gummybeertjes heb opgegeten, maar ik denk dat ik vanavond mee eet. Ik heb nauwelijks iets gegeten de laatste dagen, anders had ik het er op een andere manier uitgekregen. Ik leun nog iets meer naar Ross toe en hij sluit beide armen om mij heen. Ross mouw zit een beetje en ik trek hem naar beneden. Ik kijk omhoog en hij oomlaag met een glimlach. Hij drukt een kusje op mijn voorhoofd. Mijn moeder komt de kamer binnen en Ross en ik gaan snel rechtop zitten.
"Eten is klaar, zwoelerds." zegt ze, en vertrekt weer. Zwoelerds?! Zei ze dat nou echt? En grapje zeker, ugh..
We gaan allemaal aan de eettafel zitten. Er hangt een vervelende stemming. Wat zou er zijn? Mijn moeder schept de borden vol soep en zet ze 1 voor 1 neer. We beginnen onze soep langzaam naar binnen te lepelen. Ik wacht geduldig op iemand die gaat vertellen wat er nu aan de hand is. De spanning is om te snijden. Wat zou er zijn? Is iemand er achter gekomen dat er iets met Ross en ik aan de hand is? Misschien als ik nu snel eet dat ze niets vermoeden. Maar misschien van het snijden wel..
"Ugum.. October. We moeten het over iets hebben met jou." Eindelijk begint Rydel te praten. Ik word nerveus als ik zie dat de anderen naar haar knikken. Ze gaat weer verder: "Zoals je weet zijn we al best lang hier in Nederland. Te lang. We missen onze familie ook heel erg en de muziekstudio's hier zijn niet heel proffecioneel. Dus.. Zou jij met ons mee willen naar Los Angelos?" iedereen kijkt mij gespannen, wachtend op een antwoord aan. Ross bijt op zijn lip en kijkt bijna bang. Ik wil wel. Ik wil zelfs heel graag! Eindelijk weg van deze rotschool met rotmensen en naar het perfecte LA. Waar alle modellen lopen over het strand waar de zon net ondergaat. Natuurlijk wil ik wel. Maar wat moet ik met mijn vader? Ik ga het hier natuurlijk heel erg missen. Iedereen is erg al helemaal gebruind, en ik loop daar als een dik spook. Altijd korte mouwen aan. Toch besluit ik snel.
"Natuurlijk." zeg ik en ik glimlach. Iedereen haalt opgelucht adem.
"Oh, en we hebben het al met je moeder over gehad. En zij vind het ook goed." zegt Riker er nog even snel achteraan. Mijn moeder die aan de andere kant van de tafel zit knikt langzaam, starend naar het gesprek.
"Mooi! Wanneer gaan we?" zegt Rocky, plots opgewekt.
"Zouden we volgende week al kunnen gaan? Ik hoop zo snel mogelijk.." zegt Ellington. Ellington heeft de laatste dagen erg heimwee gehad. Hij stuurd elke dag berichtjes met zijn moeder. Echt schattig.
"Volgende week al? Uhm.. Ik bedoel, ik denk het wel." zegt mijn moeder. Ik begrijp mijn moeder. Volgende week is best snel, maar het moet er wel van komen. Ik wil nog wel mijn vader gedag zeggen en vriendinnen. Maar, wie zijn mijn vriendinnen?
"Ik kan morgen een formulier halen op school." zeg ik. Het dringt nu echt tot me door. Naar Amerika! Naar Californië! Dan word ik dus een 'Cali girl'! (Cali girl is een liedje uit R5. Xx)
We brengen de borden naar de keuken en daarna loop ik naar boven samen met Ross achter mij aan.
"Samen naar LA! Dan kun je eindelijk zien waar R5 is begonnen. Ik heb er zo zin in, Occie! Het word geweldig!" Ross danst door mijn kamer. Ik moet lachen.
"Ja ik heb er ook heel erg zin in! Maar.. Ook best eng. Ik heb geen idee hoe het daar is. En ik moet zoveel achterlaten.." ik zak als een pudding in elkaar op mijn bed. Ross komt naast me zitten en slaat een arm om me heen.
"En wat als ik weer word gepest op school? Dat ze me raar vinden omdat ik uit Nederland kom?" Mijn zenuwen stijgen en ik krijg het benauwd.
"En wat als ze mij veel te dik vinden?" Chips. Die laaste zin moest ik niet zeggen. Ross weet hoe ik me voel met depressie, maar niet met een eetstoornis.
"Occie, wij zijn er toch voor je? Ik zal je tegen iedereen beschermen. Wat er ook is. En, zoals ik je al vaak heb verteld, je bent niet dik! Je bent hardstikke dun. Zie dat dan." hij pakt mijn beide schouder en kijkt me in mijn ogen. Ik begin tranen in mijn ogen te krijgen. Hij slaat zijn armen om mijn middel en geeft me een zoen op mijn mond. Ik sla mijn armen om zijn nek en druk hem naar achteren in een knuffel. Ik kan nóg niet geloven dat dé Ross Lynch en ik iets hebben. Ik leef mijn droom. Maar waarom ben ik dan nogsteeds niet blij? Waarom kan ik nogsteeds niet lachen en nogsteeds niet optimistisch denken? Ik zucht en kruip weg in Ross oksel. Maar het stinkt en ik kruip snel weg. Ross lacht om het gezicht dat ik maak.
Als ik weer op de klok kijk zie ik dat het al 23:40 is.
"Ross." fluister ik. "Ik denk dat ik maar ga slapen." met veel moeite komt hij overeind. Hij knikt en staat op. Hij geeft me nog een kus op mijn neus.
"Tot morgen, kleintje." zegt hij en vertrekt uit de kamer. Ik pak mijn telefoon. Ik heb een mail ontvangen. Het is van het modellenbureau Aeli! Natuurlijk! Dat ik daar niet meer aan heb gedacht! Ik open de mail en lees het door. Er word gevraagd of ik enkele foto's kan opsturen en naam, leeftijd, lengte en telefoonnummer. Nee.. Natuurlijk. Als ik deze week al weg ga, loop ik dit mis! Ik kan al niet geloven dat ik hier voor ben gevraagd en dan zeg ik 'Nee'?! No way. Ik moet dit doen. Maar hoe? De stress zit tot boven mijn oren. Ik doe mijn telefoon uit en ga languit op mijn bed liggen. Ik heb mijn kleren nog aan. Ik staar naar de donkere nacht boven mij en luister naar het stromende bloed in mijn oren. Ik weet nu waarom ik nogsteeds niet blij ben. Wat er ook gebeurd, er is altijd een nadeel. Altijd iets ergs. Altijd een leugen. Depressie die mij meesleurt in de diepte. Die die lach mij niet gunt. Ik knip mijn lampje naast mijn bed aan. Op het tafeltje naast mij ligt een mesje. Ik pak het op. Daar gaan we weer..