Dalaga na si Remison

DALAGA 99❀

"Kahit ang daming taon na 'yung lumipas, hindi pa rin siya nakamoved on. Pinagsisisihan niya pa rin araw-araw 'yung nangyari sa inyo—sa'yo. Sinisi ni Kiel 'yung sarili niya kung bakit kayo naaksidente. Kung hindi lang daw niya tinakasan 'yung sitwasyon ng pamilya niya, hindi niya ipipilit makipagtanan sa'yo. After that night, we never talked about it again.

"Kiel was running away from his past, he was obsessed with success, with his work, his music, his career. I know that. And recently, na-fed up na siya sa lahat ng meron siya, sa demands ng management at ng trabaho niya. That's why he—"

"Proposed to Zarah." Pagtutuloy ko sa sasabihihn niya. Natigilan saglit si Leighton bago dahan-dahang tumango at nagaptulyo sa pagkukwento.

"Before he went to Indonesia for his concert, Kiel mentioned to me that he wants to retire early, I guess he's implying to move on finally. After that kumalat na ang engagement news nila Zarah. And then you... you suddenly showed up. I can't imagine Kiel's surprise, but I'm sure of one thing, Remi." Tumitig siya saglit sa'kin bago ulit magsalita. "I'm certain that he'll drop everything he got right now just to be with you. And I was right when he suddenly disappeared from the management's sight."

Napayuko ako at natahimik kami saglit.

"Tinanggihan ko siya," sabi ko nang tumingin ako ulit sa kanya. "Ang totoo niyan... Sumama ako sa kanya rito para tantiyahin 'yung nararamdaman ko." Tumanaw ako sa dagat. "Salamat sa pagsabi sa'kin, Leighton." Nakumpirma ang sinasabi ng puso ko na tumatakas lang si Poknat. "Salamat din sa hindi pag-iwan kay Poknat at sa pag-alalay sa kanya."

Biglang napabuntong-hininga at napayuko si Leigton. "Sorry, Remi... Ang totoo talaga niyan... Ako at si Jeremy lang ang nakakaalam ng secret vacation spot na 'to. But still, I helped Zarah na dalhin siya rito—"

"Ginawa mo lang ang tama, Leighton, wala kang dapat ihingi ng sorry."

Sang-ayon ako sa gusto niyang iparating sa'kin, kailangang harapin ni Poknat ang realidad. Hindi man patas ang nangyari sa'ming dalawa... Wala kaming magagawa kundi tanggapin ang katotohanan at umusad

"May pabor lang sana akong hihingin sa'yo."

"Ano 'yon?" tanong niya.

"Pwede bang... tulungan mo akong makauwi ngayon?"

"Hindi mo na ba muna ulit kakausapin si Kiel? Kahit bukas?" parang bigla siyang nagsisi nang itanong 'yon matapos makita ang reaksyon ko.

Matipid akong ngumiti at umiling. "Mas may karapatan si Zarah na makasama at makausap ngayon ang fiancé niya."

*****

HINDI ako lumaking relihiyosa dahil hindi naman iba ang nakalakihan ko kina Mamang at Papang. Ang paniniwala kasi nila, hindi mo naman kailangang maging relihiyosa para masabing mabuti kang tao. Ang pananampalataya raw ay hindi lang naipapakita sa pagdadasal at pagsisimba, maaaring sa ibang mabuting paraan kagaya ng pagtulong.

Pero kung hindi mo na alam ang mga kasagutan, kung tila naliligaw ka ng landas, at kung narating mo na ang dead end, wala kang ibang magagawa kundi sumuko sa nakatataas at manalig.

At sa panalangin nakuha ko ang kasagutan na hinahanap ko. Masyadong malaki ang mundo para sumiksik ako sa isang lugar at para magmukmok. Tila sinasabi sa'kin ng Diyos na lumayo muna ako pansamantala.

Kaya naman nang malaman ni Auntie ang balak ko'y alam kong nalungkot siya.

"Sigurado ka bang gusto mong bumalik sa Canada?" iyon ang tanong niya sa'kin. Hindi man niya direktang sabihin pero alam kong gusto niya akong pigilang umalis.