ဝသုန် ဤမြေ တိုင်တည်ခဲ့သည်

Ch4 -Part 18(Zawgyi)S*C*

ႏွင္းျမဴမ်ား တစ္ဖြဲဖြဲ က်ေနသည္။
ေကာင္းကင္ ႀကီး က မွိုင္းညို႔ သည္။
လမ္းေတြထက္ တြင္ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မရွိသလို ကားစက္ ဘီး အစရွိသည္တို႔ကိုလဲ ေတြ႕ရခဲသည္။
သို႔ေသာ္ တစ္ေနရာတြင္ ေတာ့ ကားႏွစ္စီးက ေရွ႕ဆင့္ ေနာက္ဆင့္ဆိုသလို ရပ္ ထား၏။
ထိုကားမ်ားေဘးတြင္ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီး ႏွင့္ အေႏြးထည္မ်ားဝတ္ကာ ရပ္ေစာင့္ေနၾက ေသာ လူ အေယာက္ ၅၀ေက်ာ္ေလာက္ကို ေတြ႕နိုင္သည္။
သူတို႔သည္ အလြန္ပင္ပန္းေနၾကပုံရွိ၏။
သူတို႔ရဲ႕ မ်က္လုံးမ်ားသည္လည္းခဲဆြဲထားသလိုေလးလံေနၾကသည္။
သက္တံ့သည္ သူတို႔ကို ၾကည့္ကာ အားနာမိရ၏။
ေက်းဇူးလဲ တင္ရပါသည္။

"ဝါး ေမာလိုက္တာကြာ....

ေဘးနားက ေန မင္းခန့္က သန္းေဝ ၍ ေျပာလာသည္။
သူက နားလည္စြာ ႏွစ္သိမ့္သည့္သေဘာ ႏွင့္ မင္းခန့္ ရဲ႕ပုခုံးကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ပါသည္။
ေဘးပတ္ပတ္လည္ကိုၾကည့္မိေတာ့ သူတို႔ အတန္းသူ အတန္းသားေတြအကုန္ အိပ္ခ်င္ကာ ငိုက္ျမည္း ေနသည့္ပုံေတြ ႏွင့္ တစ္ေယာက္မွ တက္တက္ႂကြႂကြ မရွိလွပါ။
ပင္လဲပင္ပန္း ေနၾကပုံေပၚ၏။
ရာသီဥတု က ေအးစိမ့္လွသည္။
အေရွ႕အရပ္ ဆီမွ ေနဝန္းနီနီ သည္ ေကာင္းကင္ ေပၚသို႔ ေရာက္ရွိ၍ မလာေသး။
တန္ေတာ့ ေနမင္းသည္ ယခု မွ ေတာင္တန္း ေတြေပၚတြင္ ေမးတင္ ေနဆဲပင္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္.....
အခ်ိန္ကို ၾကည့္မိေတာ့ ၅နာရီ ခြဲေနၿပီ။

သူက အတန္း ထဲ က လူမ်ားကို အားလဲ နာသလို ေက်းဇူးလဲ တင္မိပါသည္။
အမွန္မွာေတာ့ အစ အစီအစဥ္သည္ ဗိသာနိုးကေန ၁၁နာရီေလာက္မွျပန္မည္ ဟု။
မျပန္ခင္ညမွာ လဲသူတို႔အားမီးပုံပြဲေလး တစ္ခု လုပ္ေပးဦးမည္ ဟု။
သို႔ပါေသာ္လည္း ကႏၲာ့ရဲ႕အေမ ဆုံး ေၾကာင္းသိသြားေသာအခါ ဆရာ မႀကီး ႏွင့္ ဆရာ တို႔က အစ စိတ္မေကာင္းျဖစ္လွစြာ အခုလို မနက္အေစာႀကီး ထျပန္ဖို႔ စီစဥ္ရျခင္းပင္။

သူငယ္ခ်င္းေတြကလဲ ကႏၲာ့ အတြက္စိတ္မေကာင္းျဖစ္တာေၾကာင့္ အေစာႀကီး ျပန္မည္ ဆိုတာကိုသေဘာ တူခဲ့ၾကသည္။
ဘယ္မီးပုံပြံမွလဲ မလုပ္ျဖစ္ခဲ့ၾကပါ။
စိတ္မေကာင္းျခင္းမ်ားစြာတို႔ႏွင့္သာ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ေပးခဲ့ၾကသည္။