ဝသုန် ဤမြေ တိုင်တည်ခဲ့သည်

Ch2 -Part 7(Zawgyi)

ေနလုံးႀကီးက အေရွ႕ဘက္အရပ္ ဆီမွ တစ္ဆင့္ျခင္း ထြက္ေပၚလို႔လာေလၿပီ။
အဝါေရာင္ ေဖ်ာ့ေတာ့ ေနေသာေရာင္ျခည္သည္ ေမွာင္မိုက္ ျခင္းတို႔အားတစ္ျဖည္းျဖည္းတြန္းထုတ္ေနသည္။
ထြက္ေပၚလာတဲ့ ပမာဏ မ်ားသေလာက္ အလင္းေရာင္က လဲ ျဖာထြက္လာကာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီး တစ္ၿမိဳ႕ လုံးကို လႊမ္းၿခဳံလို႔လာျပန္၏။

ေနေရာင္ျခည္ေႏြးေႏြးေအာက္မွာတစ္ေျဖးေျဖးနဲ႕ကားသံတစ္ဝီဝီနဲ႕ လႈပ္ရွားသြားလာမႈအသံေတြကိုၾကားလာရၿပီ။
ေဆာင္းဥတု သို႔ ခိုဝင္ ေတာ့မည္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ အာ႐ုံ တက္အခ်ိန္ တြင္ ေပၚထြက္ ေနေသာ ျမဴမႈန္ ျမဴႏွင္း ခပ္ေငြ႕ေငြ႕သည္ ေနေရာင္ျခည္ ေအာက္ တြင္ သင္းပ်ံ့ဝဲလြင့္လာေသာ ေလ ႏွင့္ အတူ ထြက္ခြာ လို႔သြား ေလသည္။
တစ္ျဖည္းျဖည္း အပူရွိန္ သည္လည္း အလင္းႏွင့္ ဒြန္တြဲ တက္လာ၏။
ေန႕သစ္တစ္ေန႕တာသည္ အစျပဳေတာ့မည္ျဖစ္သည္။

မၾကာခင္ တစ္ခု လုံးအျပည့္အဝထြက္ေပၚလာေတာ့မည္ ေနမင္း ကိုႀကိဳဆိုရန္ သက္တံ့သည္ ဝရံတာေပၚမွာအသင့္ေစာင့္ဆိုင္းလို႔ ေနလိုက္သည္။
မၾကာလိုက္ ေအာက္ဆီမွ ကားစက္ႏွိုးသံကို ၾကားလိုက္ရ၏။
ေဖေဖအလုပ္သြားေတာ့မည္ ထင္သည္။
ငုံ႕ၾကည့္ေတာ့ ေမေမက ေဖေဖ့ကို ကားေအာက္မွ ေန၍ မွာစရာ ရွိတာ မွာေနပုံပါပင္။

တစ္ခ်က္သာ ၿပဳံးလိုက္ရင္း ေကာင္းကင္ေပၚကိုျပန္ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေနလုံးႀကီး ေျဖးေျဖးခ်င္း အျပည့္အစုံ ထြက္ေပၚလို႔လာျခင္းကိုျမင္ရ၏။
ရန္ကုန္ တစ္ၿမိဳ႕ လုံးသည္ လင္းလက္ ၍ သြားေလၿပီ။
ေတာက္ပလိုက္သည္ ျဖစ္ျခင္း။
ခန့္ထည္လိုက္သည္ျဖစ္ျခင္း။
သူသည္ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုစုလိုက္ကာ
ရင္ထဲ က အလိုလိုထြက္ေပၚလာေသာစကားေတြကိုေျပာမိပါသည္။

"ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ကႏၲာရ အစစ အရာရာမွာ အဆင္ေျပပါေစ....
သူ စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္က်န္းမာရပါေစ"

ေနေရာင္ျခည္ သည္ ပို၍ လက္ျဖာသြား၏။
သူတို႔ ၿခံဝန္း အတြင္းသို႔တိုင္ေအာင္ပါပင္....
သူ႕ဆုေတာင္းကို ေနမင္း က ၾကားသည္ ထင္၏။
ခႏၲာ ကိုယ္ အေပၚ အထိကို အလင္းေရာင္ေတြ ျဖာက်လာၿပီး ပိုမို ေႏြးေထြးသြားေစသည္ပင္။