Dalaga na si Remison

DALAGA 86❀

"Oo nga po pala, Ma'am," nag-angat ako ng tingin nang marinig ko 'yung boses ng pinaka-head ng mga kasambahay, "Nagbilin si Doc Adel kahapon na sabihin sa inyo na darating ngayon si Mr. Najwan para raw po sa Sunday lesson n'yo po."

"Sunday lesson?" Pero wala na itong ibang binanggit. Mukhang bahagi nga rin 'yon sa dapat kong gawin ayon sa kagustuhan ni Doña Alba.

Hindi dumating si Ms. Adel ngayon, marahil ay day off, kaya medyo hindi ako komportable na may ibang tao na kakausap sa'kin o magtuturo sa'kin ng kung ano.

Matapos kong kumain ng almusal at nang makapag-ayos na ako'y akala ko ihahatid ako ng katulong na kasama ko papunta ro'n sa study area. Lumabas kasi kami ng malaking bahay at naglalakad ngayon papunta sa kung saan.

"Umm... Saan po tayo pupunta?"

"Sa may chapel po, senyorita." Muntik na 'kong mapangiwi nang marinig ang tawag niya sa'kin.

"Remison na lang po," sabi ko pero hindi naman ito umimik dahil natanaw ko na 'yung pupuntahan namin. "Bakit po may chapel dito?"

"Parte po ito ng manor," maikling sagot ng babae.

Napaliligiran ng mga puno, halaman, at bulaklak 'yong puting chapel, sa tabi nito'y agaw pansin ang isang patio na yari sa kahoy, may mga upuan doon. Natanaw ko na rin 'yung taong nakaupo ro'n at nakatanaw sa mga halaman.

Mabuti na lang ay makapal 'yung overcoat na jacket na suot ko. Nang makalapit kami ay nakita ko ang isang matandang lalaki na nakadekwatro, nakasuot ng bilog na itim na salamin at cowboy hat. Aakalain ko sanang pari siya pero wala namang pari siguro na nagsusuot ng Hawaiian polo shirt at khaki shorts?

Nang magpaalam 'yung kasama ko'y gusto ko sana siyang pigilan.

"Don't be scared, little girl," sabi nito. "I don't bite." Gano'n ba ka-obvious 'yung kaba sa itsura ko? Natawa ang matanda. At anong little girl?

Anong gagawin namin dito? Sunday lesson ng ano? Napatingin ako sa chapel sa gilid saka muling bumaling kay Mr. Najwan.

"A-Are you a priest po?" Mas lalo itong natawa.

"Maybe from my previous life," sagot nito na hindi ko naintindihan. "Come sit." Sinunod ko siya, umupo ako kaharap at saka nakita na nakahawak siya sa isang tungkod.

Ine-expect ko nga na maglalabas siya ng libro o ano pero tumingala ito bahagya at lumanghap ng hangin.

"The air is good; you try it too. Breathe deeply." Automatic naman akong gumaya sa kanya. Mga isang minuto rin naming ginawa 'yon. "Ahh. That's better. You feel better?" Umiling ako. "Well, that's sad. You no happy?"

Umiling ulit ako.

"Tell me why you can't be happy right now."

"B-Because... My life is a tragedy."

"Oh... Powerful statement. But too bad. Why?"

"B-Because... I had an accident."

"I see. Stuck in the past. But what if you don't think of the past. Can you be happy now?"

Umiling ulit ako.

"Why?" Bigla akong na-tense sa pagtatanong niya ng bakit. Para kasing hindi mauubos ang bakit na tanong.

"Because I want to go home... I want to see my loved ones."

"I see. Escaping in the future. But what if there's no tomorrow. Can you be happy now?"

Hindi ako makapagsalita. Napatitig lang ako sa taong kaharap ko. Hindi ko makita ang mga mata niya dahil natatakpan 'yon ng itim na lente, tanging repleksyon lang ng sarili ko ang nakikita ko ro'n. Sino ang taong 'to?