Anılardan Anılara İnce Çizikler °Jikook

sana gelicem beklemelerin bu acılı durağından. bu giz, bu karanlık biticek.

***

Başka biri gibi hissediyordum.

Başka biri gibi konuşuyor, başka biri gibi hareket ediyor, başka birinin zevklerine benimmişler gibi eşlik ediyordum. Kendimi kaybetmiştim, kendimi hiçbir yerde, kimsede bulamıyordum. Attığım her adımda karnımda bana eşlik eden kaygı dolu bir yumak vardı, ne yapsam onu geçiremiyordum. Hata yaptığımı biliyordum ve yaptığım her hatada o kaygılı yumağın karnımda büyüdüğünü hissediyordum. Nefes alamadığım zamanlar oluyordu. Böyle zamanlarda, soluk borumu tıkayan her neyse göğsümü saatlerce ovsam bile onu geçiremiyordum. Göz yaşlarım içime akıyor gibiydi. Birini öptüğümde, birinin yanında kendimi başkası gibi hissettiğimde, tanımadığım dudaklarda bilmediğim bir şeyleri aradığım her seferde olduğum yere çöküp bağıra çağıra ağlamak istiyordum ve ağlayamadığım her saniye yaşlarım gövdemde birikiyor gibi hissediyordum. İki haftadır bir kere bile ağlamamıştım. Boğazıma kadar doluydum.

Bazen parmaklarım titriyordu. Durduk yere karnım ağrımaya başlıyordu ve parmaklarım titriyordu, çoğunda saatlerce durduramıyordum. Bu da beni panikletiyordu. Nefes nefese uyandığım geceler gördüğüm kabusların yarıda kalmasına şükür bile edemiyorum çünkü tüm bunları nasıl durduracağımı bilmiyordum. Hiçbir şey bilmiyordum, diyorum ya artık kim olduğumu bile bilmiyordum.

Burada ne aradığımı bilmiyordum.

"Sigara içer misin?" diye sorduğunda gözlerimi dudaklarına taşıdığım çocuğun adını da bilmiyordum. Sigaradan nefret ederdim, sigaranın kokusundan nefret ederdim. Jimin, sırf ben hoşlanmıyorum diye dumanını başka tarafa üfürürdü. Eski Jungkook'tu bu, şimdikiyse çocuğun uzattığı paket yerine, artık yanında taşıdığı paketten bir dal sigara çıkardı. Şimdiki Jungkook'un kim olduğunu bilmiyordum.

Benim de çakmağım olmasına rağmen, bana eşlik eden çocuk eğilip sigaramı yaktı, bunu romantik buluyordu ya da yakınıma gelmek için saçma sapan bir taktikti kullandığı. Onunla daha dün tanışmıştım. Diyorum ya adını hatırlamıyordum, ondan hoşlandığım da pek söylenemezdi. Fiziksel olarak çekici biriydi ama aptalın tekiydi. Dün gece gittiğim mekanda, onu tek yumrukta yere serebilecek kadar güçlü olduğum gerçeğinden bihaber, beni tatlı bulduğunu söylemişti. Ben de aptalın tekiydim. Söylediği beni eski günlere götürdüğünden herhalde ona buluşma teklif etmiştim ve buradaydık işte. Bir bankta, yanımda adını bile hatırlamadığım bu çocukla bundan önceki çocuğu etkilemek için aldığım paketten çıkardığım sigarayı içiyordum sessizce.

Jimin gideli neredeyse üç hafta, ben babamla konuşalı iki hafta geçmişti. Bu sürede Jimin'in babasını araştırmıştım ama herif buhar olup havaya karışmış gibiydi. Adına çaldığım tüm kapılar yüzüme kapanmıştı, Jimin'in bu, ortadan kaybolma özelliğini kimden aldığını öğreneceğim kadar çok yeri araştırmış, hiçbir sonuç alamamıştım. Zaten Jimin de ortalarda yoktu. O ikisini bulamadığım gibi kendimi de kaybetmiştim ve en sonunda ne Jimin'i ne de babasını aramaya devam etmiş, günlerimin çocuğunu mekanlarda birkaç dakika önce tanıştığım oğlanların ağzında geçirmiştim.

Nedenini bilmiyordum. Bunu düşünmek için de fazla yorgun hissediyordum, kendimle yüzleşmek için cesaretim de, içimde biri beni oradan oraya sürüklerken ona dur demeye yetecek gücüm de yoktu. Günün sonunda midem bulanarak, içim daralarak eve döneceğimi bildiğim halde buna devam etmekten alamıyordum kendimi. Aradığım bir şey vardı, bu uğurda kendimi kaybettiğimin bile farkına yeni varıyordum.

Taehyung dışında bizimkilerle aram iyiydi, en azından yeniden iletişim kurmaya, onlarla daha çok vakit geçirmeye başlamıştım. Artık ben bile kendimi anlamadığımdan onların, hallerime anlam verememesi o kadar da büyük bir dert gibi gelmiyordu bana. İnsan kendi ellerini sımsıkı tutamıyorsa, kendine sarılamıyorsa bunları başkalarından beklemek bencilceydi. Ben de beklentilerimi düşürdüm. Galiba benim için endişelendiklerini içten içe bildiğimdendi. Eskisi kadar sık takılıyorduk işte. Hatta bugün benim için bir parti vereceklerdi.