SIMULA

1.8K 43 1
                                    

DISCLAIMER:





This is just a work of fiction. Names, characters, events and incidents are either the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance of actual persons, living or dead, or actual events are purely coincidental.



WARNING: There are possibilities to encounter of typos and grammatical error.



If you're looking for a perfect stories, please, don't read my stories. Please know the word 'respect'.





SIMULA





Bestfriend. She's my bestfriend, but I observed that there is something wrong with us. A strange feelings. A feelings that is so hard to explain.



Sometimes, I think she's more than a best friend to me. The way she makes me smile and laugh is far from a best friend. It's not a best friend thing for me. It's more than that. It's far from that.



Sometimes, I bring her at the pastry shop and we eat together. We talk and laugh until we ended up walking somewhere. I want to know more about her so I talk more and more.




She's pretty since I first laid my eyes on her. I already liked her since that day, but I know my limits, so I keep distance.





"If I ask you to stay, would you stay?" she asked and went back staring the sky.




We remained silent for a moment. Hindi ko alam ang isasagot ko sa tanong niya na 'yon. Ayaw kong mangako kung sa huli ay hindi ko rin naman tutuparin.




"It's cold here. Wear this." I ordered as I take off my jacket.




"I'm okay." she said.




"Please, wear this." Ulit ko.





Tumikhim siya bago 'yon kinuha. Tinulungan ko siyang isuot 'yon. "Thanks." she said in a soft voice.





"Welcome." I said.




I stared at her. She's pretty. Indeed. I really liked her. No. I absolutely love her. She's so blind that she can't even notice it on our first met. Hindi ko alam kung nagpapanggap lang ba siya o hindi niya talaga alam.






My world stopped when I met her. Aaminin kong nagalit ako sa kanya noong una naming pagkikita pero sa huli, ako ang nagalit sa sarili ko. I scolded myself because of her. Many times.




"Hindi ko siya gusto. Malayo siya sa mga gusto ko. Mawawala rin ito."




"Ayaw ko sa kanya. Hindi siya ang type ko."




"Bakit ka ba nagkakagusto roon? Hindi siya ang gusto mo. Maraming pang mas maganda sa kanya. Marami pa."





The first thing that caught my eyes was her smile. Para bang may kakaiba sa ngiti niya. She's making me crazy as always. I can't help, but to smile.





Hindi ko alam pero kapag ngumiti siya sa akin ay parang 'di ko na kaya pang ibaling ang tingin ko sa iba. Na parang iyon na lang ang gusto kong titigin magdamag.





"Oh, she's here, Luis!" My wife held my hand. "Lumapit tayo sa kanya." dagdag niya at hinila ako sa babae na nakatingin sa kawalan.




Bago pa kami makalapit ay nakita niya na kami. Ngumiti siya nang magtama ang mga mata namin. Ngumiti rin ako pabalik. Nang makita niya ang kasama ko ay nawala din agad ang ngiti na 'yon.





Nakita kong may dumaan na sakit sa mga mata nito na bigla rin nawala.





Parang may kumirot sa puso ko nang makita iyon. Gustong gusto ko siyang yakapin. Gustong gusto ko siyang hawakan pero hindi ko na magagawa iyon lalo na ngayon.





Pinasadahan niya ulit kami ng tingin. Nang makita niya ang kamay namin ay ngumiti siya at tumingin ulit sa akin. Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko. Kahit na gano'n ay ngumiti pa rin ako sa kanya.






"How are you? I missed you!" My wife asked and kissed her cheeks. They were close friends. Bestfriends.






"I'm okay. I missed you, too." sagot niya at ngumiti.





Tumingin siya sa akin. Ngumiti siya. She smiled like I was nothing to her. She acted like we had no past.





"Mag-isa ka lang?"





"No. May mga kasama ako. Malapit na sila." Nakangiti niyang sagot sa asawa ko.






She's still the same...





"Have you been well?" tanong niya nang nakatingin sa akin. Tumingin ako sa paligid ko para kumpirmahin na ako ba talaga ang tinatanong niya. I realized that she was asking on me.





Napalunok ako.





"He have been great!" sagot ng asawa ko.





Unti-unting napawi ang ngiti niya at binaling ang tingin sa asawa ko. Na para bang may nasabi ito na mali.






"Well, he's been spending a lot of time with me." My wife answered again.






"Really?" Nakangiti nitong tanong nang ilipat ang tingin sa asawa ko. "I hope you two will be together forever." sambit niya sa mahinang boses.





Ngumiti ulit siya bago kami tinalikuran. Hindi na siya lumingon pa.  Hindi na niya ako nilingon.





I've been so lost without you...






I miss you so much.





My Bestfriend, My LoveWhere stories live. Discover now