Fairy Dust

Κεφαλαιο 30

<<Και τώρα αγαπητή μου ήρθε η ώρα να ρίξουμε φως στην υπόθεση σου>> είπε η κυρία Φαραγκοντα και έκατσε σε μια καρέκλα που υπήρχε στο ιατρείο <<Οι φίλες σου με ενημέρωσαν για τις...ιδιαίτερες δυνάμεις σου>>

<<Ναι ήθελα να σας ενημερώσω αλλά ποτε δεν έβρισκα την κατάλληλη στιγμή>> δικαιολογήθηκα

<<Γνωρίζεις πως αυτή η δικαιολογία δεν στέκει, σωστά;>> είπε αυστηρά και κατέβασε λίγο τα γυαλιά της και με κοίταξε στα μάτια <<Ολη μέρα την περνάμε και οι 2 μέσα στο σχολείο. Είχες άπειρες ευκαιρίες να μου μιλήσεις. Τέτοια γεγονότα καλο είναι να τα γνωρίζω>>

Ότι και να ελεγα είχε απόλυτο δίκαιο. Ήμουν απαράδεκτη. Έσκυψα το κεφάλι. Πως περίμενα να με βοηθήσουν να ελέγξω τις δυνάμεις μου αν τους έκρυβα πράγματα;! Δίχως να έχουν την πλήρη εικόνα για μενα... Αλλά δεν είναι κιολας ότι γνωρίζω για αυτές μου τις δυνάμεις πολυ καιρό! Πριν Δυο μέρες περίπου τις ανακάλυψα!

<<Τέλος πάντων...>> απάντησε και βολεύτηκε καλύτερα στην καρέκλα <<Θα ήθελα να ακούσω και από σένα, αν δεν σε πειράζει, την όλη την κατάσταση>>

<<Ναι φυσικά>> απάντησα και της εξήγησα την κατάσταση με τις μάγισσες στο σχολείο.<<...έτσι συνειδητοποίησα τι σημαίνουν οι χρόνιοι πονοκέφαλοι μου. Στην ουσία ήταν οι σκέψεις των γύρω μου.>> τελείωσα την αφήγηση μου και έμεινα σιωπηλή κοιτώντας την κυρία Φαραγκοντα, περιμένοντας την αντίδραση της, η οποία δεν ήταν άλλη παρά μπερδεμένη. Την είδα σφιγμένη, απέφευγε το βλέμμα μου και τα μάτια μου άρχισαν καίνε ψάχνωντας στην σκέψη της. Μόνο το αίσθημα του φόβου της ήταν αισθητό με την χρήση των δυνάμεων μου. Ήταν λες και υπήρχε ένα τεράστιο φράγμα μέσα στο κεφάλι της που με εμπόδιζε να δω τι γίνεται πιο μέσα. Χρειάζομαι πολύ εξάσκηση, σκέφτηκα. Τότε, Σήκωσε τα μάτια της και μου χαμογέλασε. <<Μην προσπαθείς να διαβάσεις την σκέψη μου γλυκιά μου, δεν θα τα καταφέρεις>>

<<Τι δεν μου λέτε;>> ρώτησα απαιτητικά. Πλέον ήμουν σίγουρη ότι κάτι μου έκρυβαν.

<<Αφροδίτη μου...>>

<<Θέλω να μάθω! Ότι και αν είναι>> την διέκοψα. Αυτή ξεφύσησε και τελικά μίλησε

<<Εντάξει... Κάθε νεράιδα έχει ΜΙΑ συγκεκριμένη δύναμη, η οποία πηγάζει από την φύση. Εσύ όμως έχεις τουλάχιστον 2, από τις οποίες μόνο η μια πηγάζει από την φύση.>> είπε τονίζοντας την λέξη μια

<<Τουλάχιστον 2!; Εκτός από το νερό και το διάβασμα της σκέψης έχω κι άλλες!;>> ρώτησα συγκλονισμένη

<<Θα πάμε και σε αυτό σε λίγο. Ας τα πάρουμε λίγο ένα ένα τα πράγματα για να μην μπερδευτούμε και οι δυο μας.>> είπε προσπαθώντας να με καθησυχάσει.

<<Ένα από τα πολλα προβλήματα μας αυτην την στιγμή είναι η δύναμη σου να διαβάζεις σκέψεις.>> συνέχισε να μου λεει<<Η δύναμη αυτή...δεν είναι δύναμη νεράιδων. Έχει σκοτεινή προέλευση, είναι χάρισμα μαγισσών. Δεν έχουμε ιδεα γιατί εσυ κατέχεις μια τέτοια σκοτεινή δύναμη και πως συνυπάρχει μέσα σου χωρίς να σε διαλύσει ή να σε τρελάνει.>>

<<Μα εγώ είμαι νεραιδα>> της απάντησα προσπαθώντας να επεξεργαστώ αυτά που μου έλεγε

<<Αυτή την στιγμή αγαπητή μου... δεν έχουμε την παραμικρή ιδεα για το τι είσαι>> είπε και σηκώθηκε πλησιάζοντας προς το μέρος μου. <<Και τώρα ερχόμαστε στο σημερινό γεγονός. Θες να μου πεις τι θυμάσαι να έγινε στο μάθημα άμυνας της κυρίας Γκρισελντα;>>

<<Ήμουν επάνω στην εξέδρα και μαχόμουν με την Φλορα ώσπου είδα την Βικτόρια να σαμποτάρει την προσπάθεια μου χρησιμοποιώντας τις δυνάμεις της. Από κει και πέρα όλα είναι κάπως θολά...>>απάντησα

Η κυρία Φαραγκοντα με κοιτούσε σκεπτική για αρκετή ώρα. Σηκώθηκε και μου ζήτησε να την ακολουθήσω στο γραφείο της. Όσο προχωρούσαμε ανάμεσα από τους διαδρόμους καμια δεν έβγαλε άχνα. Αυτή μπροστά και εγώ ακολουθούσα σιωπηλή σκεπτόμενη όλα όσα μου αποκαλύφθηκαν εκείνη την στιγμή. Πάνω που νόμιζα πως το πιο τρελό πράγμα που θα μπορούσε να μου είχε συμβεί είναι η ανακάλυψη της νεραιδενιας μου φύσης... τώρα εμφανίστηκε αυτο! Σκοτεινή δύναμη... Δηλαδή εγώ τώρα δαμάζω την μαύρη μαγεία; Είμαι μάγισσα; Τι στο καλο μου συμβαίνει;

Όταν φτάσαμε εγώ έκατσα στην καρέκλα απέναντι από το γραφείο της και αυτή στάθηκε μπροστά από την βιβλιοθήκη ψάχνοντας πυρετωδώς να βρει κάτι. <<Μα που στο καλό είναι... Α! Να τα>> είπε και τράβηξε έξω τρία χοντρά ξεφτισμένα από τον χρόνο βιβλίο. Το ένα ειχε καφέ σκληρό εξώφυλλο, το δεύτερο ήταν σκούρο γκρι με ένα ανάγλυφο εξώφυλλο που είχε πάνω κάτι περίεργα σχέδια και γράμματα... σαν ιερογλυφικά; Και το τρίτο ήταν βαμμένο στο μπλε της νύχτας στολισμένο με αστερισμούς επάνω του. Τα άνοιξε και ξεφύλλισε τις ωχρές τους σελίδες, των οποίων το μεθυστικό για μενα άρωμα των βιβλίων, απλώθηκε στον χώρο. Όταν βρήκε πια αυτο που έψαχνε στερέωσε το σώμα της στο γραφείο γέρνοντας το λίγο προς τα μπροστά. Με σκυμμένο κεφάλι, απορροφημένη στο διάβασμα των σελίδων είπε:

<<Τι γνωρίζεις για τις σειρήνες;>>