Fairy Dust

Κεφάλαιο 8

Ξύπνησα πολύ νωρίς το πρωί. Βασικά δεν κοιμήθηκα και πολύ. Εκείνη την μέρα, η Φαραγκόντα έφυγε λέγοντας μου πως θα επιστρέψει τέλη Αυγούστου να με πάρει. Σεβάστηκε την επιθυμία μου να απολαύσω το καλοκαίρι με τους φίλους μου πριν την αναχώρηση μου για το Μάτζιξ. Την ίδια μέρα μιλήσαμε στην Ηλέκτρα. Το πήρε πολύ χειρότερα από ότι περίμενα γιατί φοβόταν ότι θα με χάσει και δεν με άφηνε να πάω στο Αλφέα. Μου πήρε αρκετή ώρα να την καθησυχάσω και να της εξηγήσω πως τίποτα δεν θα αλλάξει στην σχέση μας. Ήταν και θα συνεχίσει να είναι η μικρή μου αδερφή και τίποτα στον κόσμο δεν θα το άλλαζε αυτό.  Της είπα την ανάγκη να φύγω για να μάθω να ελέγχω τις δυνάμεις μου προκειμένου να μην αποκαλύψω στους ανθρώπους την ύπαρξη του μαγικού σύμπαντος και φυσικά να μην βλάψω κανέναν. Θα ήταν ψέμα αν έλεγα πως δεν μου πέρασε από το μυαλό να αφαιρέσω τις δυνάμεις μου, όπως έκανε και η υπόλοιπη οικογένεια μου, αλλά οι γονείς μου μου είπαν πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατο και επικίνδυνο. Το πνεύμα του νερού χρησιμοποιεί ως ξενιστή το σώμα μου για να μην χάσει την ισχύ του. Αν εγώ αποφασίσω να το αποβάλω από μέσα μου ,τότε θα εξασθενήσει και η ισορροπία του σύμπαντος θα διαταραχθεί.  Άρα αυτό δεν αποτελεί λύση.

Μετά είχα να αντιμετωπίσω τους φίλους μου. Βγήκαμε όλοι έξω και τους είπα πως με δέχθηκαν σε ένα κολλέγιο στην Αμερική, στο οποίο είχα στείλει αίτηση με τους γονείς μου, μη έχοντας ελπίδα να με δεχθούν αλλά τελικά διαψευστήκαμε, και πως έπρεπε στο τέλος του καλοκαιριού να φύγω για να εγκατασταθώ στις εστίες κλπ. Ο Παναγιώτης και η Αθηνά ήταν οι πιο ψύχραιμοι, με αγκάλιασαν λέγοντας μου συγχαρητήρια, αν και θλιμμένα και η Αθηνά δακρυσμένη μου ζήτησε να τις στέλνω φωτογραφίες από μέρη τα οποία έχουμε διαβάσει σε βιβλία. Ο Παναγιώτης βέβαια σχολίασε, πως τώρα που θα φύγω θα χάσει τον συνεργό για τα 'εγκλήματα' του. Η Μυρτώ και η Ιωάννα κλαίγανε με μαύρο δάκρυ, λέγοντας πως πάω στην ξενιτιά και θα τις ξεχάσω γιατί θα μου πάρει το μυαλό κανένας Αμερικάνος, δεν θα γυρίσω ποτέ και άλλα παράλογα πράγματα. Δεν μου επέτρεπαν να φύγω αν δεν τους υποσχόμουν ότι θα τις έπαιρνα τηλέφωνο κάθε μέρα και πως με κάθε ευκαιρία, σε αργίες και γιορτές, να γυρνάω στην Ελλάδα. Δίχως να έχω επιλογή δέχθηκα τους όρους, μην γνωρίζοντας αν θα μπορούσα να τους υλοποιήσω όταν θα φτάσει εκείνη η ώρα.

Ύστερα από όλα αυτά, ζήσαμε το πιο ξέφρενο καλοκαίρι της ζωής μας. Ταξιδέψαμε σε όσα περισσότερα νησιά της Ελλάδος μπορούσαμε να αντέξουμε οικονομικά και διαλέξαμε για κλείσιμο την Χαλκιδική. Δεν κάτσαμε ούτε μια μέρα σπίτι. Ο συνδυασμός των πάρτι με την δυνατή μουσική και της συνεχής επαφής με την θάλασσα, ηρεμούσε τους πονοκεφάλους μου αλλά δεν τους εξαφάνιζε τελείως. Είχα ρωτήσει εκείνη την μέρα την Φαραγκόντα αν οι συγκεκριμένοι πονοκέφαλοι είχαν σχέση με την ικανότητα μου να ελέγχω το νερό αλλά εκείνη απάντησε αρνητικά. Δεν είχε ξανακούσει κάτι τέτοιο. Υπέθεσε πως ίσως να ευθύνεται το γεγονός ότι συγκρατούσα τόσο καιρό την δύναμη μου όμως αυτό δεν εξηγούσε ούτε την συχνότητα ούτε τα μέρη στα οποία συνέβαινε.

Όμως όλα τα καλά κάποτε τελειώνουν. Το καλοκαίρι πέρασε και έπρεπε να γυρίσω σπίτι να χαρώ τις τελευταίες μου μέρες στην γη με την οικογένεια μου. Μου είχαν πει πως μόνο μαγικά όντα μπορούν να εισέλθουν στην μαγική διάσταση και επειδή οι ίδιοι δεν είχαν πλέον την μαγεία τους, δεν θα μπορούν να έρχονται να με βλέπουν. Στεναχωρήθηκα πολύ αλλά τουλάχιστον θα κάναμε βιντεοκλήσεις. Από το τίποτα, κάτι είναι και αυτό. 

Η μέρα έφτασε και μια πύλη εμφανίστηκε ξαφνικά μέσα στο σαλόνι μας, από την οποία ξεπρόβαλε η Φαραγκόντα.

<<Ήρθε η ώρα >>είπε και άπλωσε το χέρι της προς το μέρος μου

Γύρισα προς τους γονείς μου και την αδερφή μου που με κοιτούσαν δακρυσμένοι. Άφησα τις βαλίτσες μου να πέσουν από τα χέρια μου και έτρεξα και τους αγκάλιασα σφιχτά.

<<Γεια σου γλυκιά μου>> είπε κλαμένη η μητέρα μου<< να είσαι δυνατή>>

Τους άφησα και τους αποχαιρέτησα, πήρα τις βαλίτσες μου και στράφηκα προς το μέρος της διευθύντριας. Της έκανα νεύμα πως είμαι έτοιμη και μπήκαμε στην πύλη. Η μετάβαση ήταν πολύ περίεργη. Ένιωθα έναν κόμπο στο στομάχι μου και μια ανατριχίλα να διαπερνά όλο μου το κορμί. Όταν βγήκαμε στην άλλη μεριά και πατήσαμε σταθερό έδαφος ένιωσα μια ζαλάδα. Σήκωσα το κεφάλι μου και έπαθα σοκ.

<<Καλώς ήρθες στην μαγική διάσταση Αφροδίτη>> μου αποκρίθηκε η κυρία Φαραγκόντα.