Fairy Dust

Κεφαλαιο 3

Μετά από αυτή την επεισοδιακή βραδιά γυρίσαμε όλες προβληματισμένες και ξενερωμενες στην βίλα της Μυρτως.

<<Δεν το πιστεύω ότι ακυρώθηκε το πάρτι!>> φώναξε εκνευρισμένη η Ιωάννα καθώς έπεφτε με τα μούτρα στο κρεβάτι παίρνοντας το μαξιλάρι για να καλύψει το πρόσωπο της.

<<Καλά όλες ξέραμε ότι τα υδραυλικά του σχολείου ήταν για τ' ανάθεμα αλλά κανένας μας δεν φανταζόταν τέτοια ζημιά.>> είπε η Μυρτω και άρχισε να τσιμπολογάει κάτι ζελεδακια που υπήρχαν στο κομοδίνο της.

<<Πάντως ας το παραδεχτούμε>> συνέχισε << δεν έχουμε ξαναγελάσει τόσο πολυ στην ζωή μας με τις άλλες τις κάργιες>> είπε και ξεσκιστήκαμε στα γέλια

Την ώρα που έσκασαν οι σωλήνες και οι βρύσες, ένας πίδακας νερού έπεσε με φορά στα κορίτσια ρίχνοντας τες κάτω. Η Δαναη άρχισε να κλαίει και να θρηνεί το αγαπημένο της Gucci φόρεμα, η Άννα, την οποία το νερό λόγω του ότι είναι πολυ ελαφριά την πέταξε κάτι μέτρα πιο πέρα, προσπαθούσε να μιλήσει αλλά το νερό έπεφτε με φόρα μέσα στο στόμα της και δεν τα κατάφερνε ,και η Ερικα με την Ηλιανα, προσπαθούσαν να σηκωθούν και δεν τα κατάφερναν γιατί γλιστρούσαν συνέχεια. Είχε πασαλειφτεί και το βάψιμο τους...

<<Και τώρα τι; Τζάμπα θα πάει όλο το ντύσιμο;>> είπε η Ιωάννα καθώς σήκωσε το κεφάλι της από το μαξιλάρι

<<Δεν βλέπω το λόγο να γίνει κάτι τέτοιο>> ειπα χαμογελώντας πονηρά << τι λέτε να συνεχίσουμε το πάρτι σε κάποιο μαγαζί έξω;>>

Όλες έμειναν να με κοιτάζουν με το στόμα ανοιχτό

<<Αφροδίτη αγάπη μου νιώθεις καλα; Έχεις πυρετό; Κατέλαβαν το σώμα σου εξωγήινοι;>>ρώτησε η Αθηνά

Η αλήθεια είναι ότι ένιωθα καπως διαφορετικά αλλά αυτό δεν είχε να κάνει με την ιδέα μου

<<Μια χαρά είμαι κορίτσια απλά θέλω να πραγματοποιηθεί αυτό που είπε η Ιωάννα στην αρχή της βραδιάς. Να ζήσουμε την πιο όμορφη σχολική μας νύχτα>> αποκρίθηκα

<<Αχ βρε ατιμουλα μας συγκίνησες>> είπε η μυρτω σκουπίζοντας ένα ψεύτικο δάκρυ <<σε διδάξαμε καλα>>

<<Τι περιμένουμε τότε; ΦΥΓΑΜΕ!!>>
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

*Τοκ τοκ*

<<Νίκο μπορείς να ανοίξεις την πόρτα σε παρακαλώ;>>

*Τοκ τοκ*

<<ΤΩΡΑΑ>> φώναξε ο Νίκος και άνοιξε τη πόρτα. Μπροστά του υπήρχε μια μεσήλικη γυναίκα με γκρίζα μαλλιά που κρύβονταν πίσω από τη κουκούλα της καμπαρντίνα της  και μικρά γυαλιά ,στερεωμένα πάνω στην μύτη της, κάνοντας το επιβλητικό βλέμμα των κρύων γαλάζιων ματιών της ακόμα πιο σοβαρό. Δεν ήταν ιδιαίτερα ψηλή και κρατούσε τα χέρια της μπροστά από το ταλαιπωρημένο σώμα της, του οποίου η στάση φανέρωνε δύναμη και αποφασιστικότητα.

<<Μπορούμε να σας βοηθήσουμε σε κάτι;>>  ρώτησε ο Νίκος

<<Ποιος είναι γλυκέ μου;>> ακούστηκε η Κατερίνα η οποία ξεπρόβαλε και αυτή στην πόρτα.

Η γυναίκα άφησε τα χέρια της, έπιασε την κουκούλα της, έσκυψε λίγο το κεφάλι της και την έβγαλε. Ύστερα τα μάτια της συναντήθηκαν με τα δικά τους.

<<Θεωρώ πως ναι, μπορείτε να με βοηθήσετε>> είπε ευγενικά << Νομίζω πως θα ήταν καλύτερα να καθίσουμε μιλήσουμε κάπου>>

<<Μας συγχωρείτε αλλά είναι βράδυ και δεν βάζουμε τον κάθε τυχαίο στο σπίτι μας. Ούτε το όνομα σας δεν γνωρίζουμε>> είπε δύσπιστα η Κατερίνα ενώ παράλληλα ο Νίκος έκλεινε όσο πιο σιγά και διακριτικά μπορούσα την εξώπορτα.

<<Ναι έχετε απόλυτο δίκαιο. Με συγχωρείτε πολυ. Μα που πήγαν οι τρόποι μου...Ονομάζομαι Φαραγκοντα και  είμαι διευθύντρια του κολεγίου Αλφέα που βρίσκεται στο Ματζιξ. Ίσως να το γνωρίζετε αφού είσαστε και εσείς δεσποινίδα Κατερίνα ή καλύτερα να πω δεσποινίδα Καρολίνα, απόφοιτη του>> απάντησε η Φαραγκοντα και κοίταξε τα σοκαρισμένα πρόσωπα τους <<Ίσως τώρα θα ήταν καλύτερα να μπούμε μέσα να συζητήσουμε καλύτερα δεν νομίζετε;>>