Fairy Dust

Κεφαλαιο 29

Το επόμενο ζευγάρι ήταν η Βικτόρια, με μια κοπέλα με ασημένια μαλλιά και γαλάζια μάτια. Σύμφωνα με τα λεγόμενα της Στέλλας, η Λαουρα, έτσι έλεγαν την κοπέλα, κατάγεται από τον Έσπερο, πλανήτη των νεράιδων του καιρού και είναι η μικρότερη αδερφή της πριγκίπισσας Αλίκης, νεράιδα των μουσώνων. Η δικιά της δύναμη είναι αρκετά ιδιαίτερη: είναι νεραιδα της συννεφιάς και έχει την ικανότητα να μετατρέπει όλο της το σώμα σε σύννεφο! Είναι μια γλυκιά, εύθυμη και αστεία κοπέλα. Ήμουν πολυ περίεργη για το πως θα εξελιχθεί αυτή η μάχη. Το καμπανάκι ακούστηκε και πήραν και οι 2 την νεραιδενια μορφή της. Η Βικτόρια χτυπούσε με μανία το πόδι της στο έδαφος, από το οποίο σειρές κοφτερών κόκκινων Κρυστάλλων πλησίαζαν απειλητικά την Λαουρα. Αν την ήξερα καλύτερα, θα ελεγα πως προσπαθεί να την σκοτώσει! Η Λαουρα από την άλλη φαινοταν να το διασκεδάζει, έχοντας μετατραπεί σε μια συνεφώδης μάζα, κοροϊδεύοντας την Βικτόρια που ήταν έξαλλη και συνέχιζε με μανία να της επιτίθεται. Ξαφνικά της επιτέθηκε με έναν τεράστιο κρύσταλλο που πέταξε την Λαουρα μερικά μέτρα παραπέρα. Όλες ανησυχήσαμε, αλλά τότε την είδαμε να σηκώνεται εκνευρισμένη και να λεει:
«Τέρμα πια τα παιχνίδια»και κοίταξε πάνω τον ουρανό. Σύννεφα κάλυψαν τον ουρανό φέρνοντας το σκοταδι και ομίχλη έπεσε στο προαύλιο. Δεν βλέπαμε τίποτα. Μόνο ακούγαμε...κραυγές; Και μέσα σε δευτερόλεπτα το προαύλιο του Αλφεα ξανα έγινε ηλιόλουστο, με μια Βικτόρια να έχει ξαπλώσει φαρδιά-πλατιά στο έδαφος και την Λαουρα να σκουπίζει επιδεικτικά την και καλα 'σκόνη' από τους ώμους της.

Σειρά είχε η Στέλλα με την Κέιτ, η Μπλουμ με την Τέκνα, η Λειλα με την Μιουσα και εγώ με την Φλορα. Όταν ανέβηκα στην εξέδρα έτρεμα. Το καμπανάκι χτύπησε και πήρα μια βαθιά ανάσα. Η Φλορα μεταμορφώθηκε και ετοιμάστηκε να επιτεθεί. Γνωρίζοντας πως ακόμα δεν τα πάω πολυ καλα με τις δυνάμεις μου στο να χειρίζομαι το νερό, βασίστηκα στις άλλες μου ικανότητες: στις πολεμικές τέχνες και στο να διαβάζω σκέψεις. Τα μάτια μου άρχισαν να καίνε, έλαμψαν μωβ και συγκεντρώθηκα στις σκέψεις της. Χάρη σε αυτή μου την ικανότητα, απέφευγα με μεγάλη ευκολία τις επιθέσεις της από κληματσιδες ωστόσο δεν ήξερα τι θα έκανα όταν θα ερχόταν η σειρά μου να επιτεθώ. Ώσπου σκόνταψα και έπεσα... Κοίταξα κάτω και είδα να ξεπροβάλουν από το πάτωμα κάτι κόκκινες λαμπερές πέτρες. Θα τους αναγνώριζα παντού αυτούς τους λίθους...Η Βικτόρια! Σήκωσα απότομα το κεφάλι μου προς το μέρος της και την είδα να μου χαμογελάει μοχθηρά. Άκουσα τις σκέψεις της: προσπαθούσε να με κάνει να χασω και να με γελοιοποιήσει μπροστά σε ολη την τάξη. Ήμουν έξαλλη! Δεν είχα ξανανιώσει τέτοιον θυμό στην ζωή μου. Ήθελα να την κάνω να πληρώσει. Τα μάτια μου ακόμα έκαιγαν αλλά τα ένιωθα διαφορετικά. Σηκώθηκα όρθια και το σώμα μου ήταν στραμμένο προς το μέρος της, αφήνοντας στην μέση την μάχη μου με την Φλορα, η οποία με κοιτούσε μπερδεμένη.