Fairy Dust

Κεφαλαιο 7

<<Για ποιο σχολείο αναφέρεστε; Αφού εγώ μόλις αποφοίτησα.>> ρώτησα

<< Ονομάζεται Αλφέα και λειτουργεί ως κολλέγιο. Είναι η καλύτερη σχολή για νεράιδες σε όλη την διάσταση του Μάτζιξ και νεαρές νεράιδες από όλο το σύμπαν παρακολουθούν μαθήματα προκειμένου να μάθουν να ελέγχουν τις δυνάμεις τους και να τις χρησιμοποιούν για καλό. Θα χαιρόμουν πάρα πολύ αν αποφάσιζες να μας τιμήσεις με την παρουσία σου φέτος και να φοιτήσεις για τα επόμενα 4 χρόνια στη σχολή μας. >>

Γύρισα και κοίταξα τους γονείς μου. Ακόμα και αν έμαθα ότι δεν είναι πραγματικοί μου γονείς, δεν άλλαξε ο τρόπος που τους έβλεπα. Είναι οι άνθρωποι που με μεγάλωσαν, που με ανέθρεψαν. Για μένα τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από αυτό

<<Μαμά; Μπαμπά; Εσείς τι λέτε;>> τους ρώτησα. Φάνηκε ότι ανακουφίστηκαν και χάρηκαν που τους αποκάλεσα έτσι.

<<Θεωρώ Αφροδίτη μου πως είναι η καλύτερη λύση. Έτσι θα μάθεις να ελέγχεις τον εαυτό σου και ξεσπάσματα σαν το χθεσινό και το σημερινό δεν θα ξανασυμβούν.>> μου απάντησε η μητέρα μου

Το σκέφτηκα λίγο. Όλη αυτή η συζήτηση είναι σκέτη τρέλα. Στην ουσία πετάω στα σκουπίδια όλα αυτά τα χρόνια προσπάθειας που έχω κάνει για να περάσω σε κάποια σχολή. Και στους φίλους μου; Τί θα πω; Με ποια δικαιολογία θα τα αφήσω όλα και θα φύγω; Καλησπέρα παιδιά, συγγνώμη που δεν θα περάσω την φοιτητική ζωή που ονειρευόμασταν μαζί σας αλλά ανακάλυψα ότι είμαι μια πριγκίπισσα-νεράιδα...Παναγία μου! Μόνο που σκέφτομαι πόσο γελοίο ακούγεται... Και η Ηλέκτρα; Τι θα πω στην αδερφή μου; Δεν θέλω να της πω ψέματα.

<<Λοιπόν ακούστε>> είπα τελικά<<θα πρέπει να βρούμε μια καλή δικαιολογία για να πούμε σε όλους τους γνωστούς μας. Για παράδειγμα με δέχθηκαν σε ένα πανεπιστήμιο στο εξωτερικό ή κάτι τέτοιο. Επίσης,>>συνέχισα<< θα πούμε στην Ηλέκτρα όλη την αλήθεια. Πρέπει να ξέρει ποια είναι και ...ποια είμαι εγώ>> είπα θλιμμένα.

<<Δεν μου είπατε όμως>> είπα σκεπτόμενη <<είστε και σεις νεράιδες;>> ρώτησα τους γονείς μου

<<Όχι ακριβώς>> απάντησε ο πατέρας μου <<οι κάτοικοι της Ατλαντίδας ήταν είτε νεράιδες είτε άνθρωποι οι οποίοι είχαν την ικανότητα να βγάζουν λέπια και ουρά. Αυτή ήταν η μαγεία τους. Πάντως και αυτοί και οι νεράιδες είχαν την ικανότητα να αναπνέουν κάτω από το νερό. Μόνο τα μέλη της Βασιλικής οικογένειας μπορούσαν να πάρουν και τις 2 μορφές.>>

<<Δηλαδή ήσασταν σειρήνες;>>

<<Όχι σειρήνες. Κάτι σαν γοργόνες>>εξήγησε η μητέρα μου

<<Ποια η διαφορά;>> ρώτησα

<<Οι σειρήνες ήταν πολύ ισχυρά και ατίθασα πλάσματα και ο ρόλος τους ήταν να φυλάσσουν τους ωκεανούς όλου του Μάτζιξ. Είχαν την ικανότητα να δημιουργούν πύλες και να μεταφέρονται από έναν πλανήτη στον άλλον. Βασικότερο όπλο τους ήταν η φωνή τους με την οποία μπορούσαν να μαγεύουν και να ελέγχουν τον κόσμο. Δεν υπάρχουν πια καθώς ο Βάλτορ τις σκότωσε ολες και κράτησε τις ουρες τους ως τρόπαια.Οι σειρήνες ζούσαν μόνο στην Ατλαντίδα ενώ γοργόνες υπάρχουν σε αρκετούς πλανήτες, ωστόσο αυτές δεν έχουν την ικανότητα να αλλάζουν μορφή και να γίνονται άνθρωποι όπως οι Ατλάντιοι.>>

<<Μπορείτε ακόμα να μεταμορφωθείτε;>> ξαναρώτησα

<<Όχι. Με το που γεννήθηκες αποφασίσαμε να 'αποθηκεύσουμε' τις δυνάμεις μας σε ένα ασφαλές μέρος για να μπορέσουμε να ενταχθούμε στην κοινωνία δίχως να έχουμε τον φόβο μήπως αποκαλυφθούμε>>απάντησαν

<<Άρα η Ηλέκτρα...>>σχολίασα

<<Η Ηλέκτρα είναι σαν εμάς. Γεννήθηκε έχοντας την μαγεία μας, την οποία την πήραμε και την αποθηκεύσαμε μαζί με την δικιά μας για τους ίδιους λόγους.>> τελείωσε την φράση μου ο πατέρας μου. <<Θα της μιλήσουμε και θα της εξηγήσουμε, άσχετα αν εσύ αποφασίσεις να πας στο Αλφέα ή όχι>>

Κάθισα σιωπηλή και ζύγισα τις επιλογές μου. Ύστερα από αρκετή ώρα που έμοιαζε με αιώνα αποφάσισα να μιλήσω

<<Θα πάω>>