Fairy Dust

Κεφαλαιο 25

Ενιωθα πεταλούδες να κάνουν πάρτι στο στομάχι μου. Πως με βρήκε; Έκατσε και με έψαξε στο Instagram; Ρώτησε για μενα; Ενιωθα πως είχα ένα χαζό χαμόγελο στο πρόσωπο μου όσο έβλεπα την ειδοποίηση μέχρι που ένα χέρι άρπαξε το κινητό από το χέρι μου. Προτού το καταλάβω, η Στέλλα κοιτούσε την οθόνη μου

<<Βρε βρε βρε...ώστε απλά ένας άγνωστος που έπεσες πάνω του στον διάδρομο Ε;>> είπε κουνώντας δεξιά και αριστερά το κινητό μου <<Σαν πολυ μεγάλη προσπάθεια για να σε βρει δεν έκανε αυτός ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ;>> ευτυχώς για μενα χτύπησε το κουδούνι και πήρα το κινητό μου πισω

<<Μάθημα τώρα>> ειπα και πριν φύγουμε μου έπιασε τον ώμο λέγοντας μου <<Μην το κανεις αυτο στον εαυτό σου Αφροδίτη. Δεν θα σε οδηγήσει πουθενά αυτή η σχέση. Ξεχνά τον, τώρα που είναι αρχή.>>

Η μέρα πέρασε και ο Άρης δεν ξανα αναφέρθηκε στην κουβέντα μας. Σε αντίθεση με τα κορίτσια, όταν τελείωσε το μάθημα, έκατσα μέσα και έκανα βιντεοκληση με τους γονείς μου και τους φίλους μου. Οι δεύτεροι, δεν παρέλειψαν να σχολιάσουν την φωτογραφία που ανέβασα.
<<Ποιοι είναι αυτοί;>> <<Τι χορός είναι αυτός;>> << Βρήκες κανένα αγόρι;>> <<Τι παίζει με αυτές τις στολές και εσυ γιατί δεν φοράς μια τέτοια;>> Αυτές ήταν μερικές από τις ερωτήσεις που μου έκαναν. Φυσικά η Ιωάννα πρόσθεσε λυπημένη πως τους αντικατέστησα και εγώ την έβρισα λίγο, λέγοντας της πως κάτι τέτοιο δε πρόκειται ποτε να γίνει. Όσον αφορά την οικογένεια μου, οι γονείς μου αποφάσισαν να έρθουν σε επαφή παλι με τις δυνάμεις τους και προφανώς να διδάξουν την Ηλεκτρα πως να τις χρησιμοποιεί χωρίς να φανερωθεί στον κόσμο. Ήταν ενθουσιασμένη. Τους  ρώτησα επίσης  για τις δυνάμεις μου γενικά. Μου είπαν πως εφόσον είμαι μέλος της βασιλικής οικογένειας, θα μπορώ και γω να μεταμορφωθώ σε γοργόνα, απλά λόγω της υπερέχουσας φύσης μου ως νεράιδα, θα πρέπει πρώτα να αποκτήσω τα φτερά μου και μετά την ουρά μου. Ύστερα τους ρώτησα για τις «άλλες» μου δυνάμεις. Δεν ήξεραν τι να απαντήσουν και μου συνέστησαν να μιλήσω στην Φαραγκοντα το συντομότερο δυνατόν. Λογικά θα της κληρονόμησα από την μεριά του πατέρα μου, υπέθεσαν, αφού οι δυνάμεις της μητέρας μου ήταν ξεκάθαρες.

Το βράδυ παλι δεν είχα ύπνο οποτε αποφάσισα να βγω στο μπαλκόνι να με χτυπήσει λίγος αέρας. Είχε πανσέληνο απόψε και το φως της ήταν αρκετά δυνατό που μαγνήτιζε το βλέμμα σου. Λίγο πιο πέρα, μέσα στο δασος, είδα πως φώτιζε την λίμνη και ένιωσα την ανάγκη να πάω να κολυμπήσω στα νερά της. Δεν ήταν η πρώτη φορά που μου συνέβαινε κάτι τέτοιο. Κάθε πανσέληνο το έσκαγα από το σπίτι και πήγαινα να κολυμπήσω στην θάλασσα. Ήταν σαν ναρκωτικό. Το χρειαζόμουν οπωσδήποτε το θαλασσινό βραδινό μπάνιο. Μια φορά κιολας είχα κλείσει τα πατζουρια και πήρα υπνωτικά χάπια προκειμένου να μείνω μέσα αλλά και πάλι δεν άντεξα. Ενιωθα πως θα τρελαινομουν αν δεν βουτούσα. Έτσι και σήμερα...

Φοβόμουν πως αμα με πιάσουν θα μπλέξω, αλλά ενιωθα μέσα μου όχι απλά επιθυμία να πάω, αλλά ανάγκη. Διχως να μπορώ να ξεφύγω από την ίδια μου την σκέψη, αποφάσισα να ακολουθήσω το ένστικτο μου. Νυχοπατώντας βγηκα από το δωμάτιο και περπάτησα στους σκοτεινούς διαδρόμους μέχρι να φτάσω στην έξοδο, όπου όταν σιγουρεύτηκα πως δεν ήταν κανένας εκεί, άνοιξα την πόρτα και βγήκα έξω.

Περπάτησα για λίγη ώρα στο δασος μέχρι που την βρήκα. Ήταν πανέμορφη. Τόσο γαλήνια. Δυστυχώς συνειδητοποίησα ότι ξέχασα να πάρω μαγιο μαζί μου. Πήγα να γυρίσω πισω αλλά μετά σκέφτηκα πως δεν είναι κανένας εδω γύρω, άρα έβγαλα τα ρούχα μου και βούτηξα. Δεν ήταν τόσο κρύα όσο νόμιζα. Κολύμπησα για λίγο και κοιτώντας ψηλά τον ουρανό, ο οποίος ήταν γεμάτος αστέρια, άρχισα να τραγουδάω μια μελωδία, κάτι που το κάνω σε κάθε πανσέληνο. Δεν έχω ιδέα που άκουσα αυτό το τραγούδι και το λέω συνέχεια... αλλά δεν ξέρω...μου βγαίνει από μόνο του...Ένιωσα μια απίστευτη γαλήνη και το άγχος άφησε το σώμα μου. Καθώς το τραγουδούσα, μπορούσα να νιώσω την ψυχή μου να επικοινωνεί με τη ζωή της λίμνης λες και ήταν μέρος μου. Σταμάτησα μετά από λίγο και χαλάρωσα.

Σε ένα σημείο, ένα κομμάτι γης ξεπρόβαλε από την επιφάνεια δημιουργώντας κάτι σαν υπόστεγο. Κολύμπησα μέχρι εκεί και έκατσα. Το σώμα μου μέχρι το στέρνο μου ήταν μέσα στο νερό και το κεφάλι μου κάτω από το φυσικό υπόστεγο κοιτούσε το φεγγάρι και τα άστρα. Και ενώ καθόμουνα έτσι ήσυχα και ωραία, ένα ζευγάρι πόδια εμφανίστηκαν μπροστά μου. Τσιριξα τρομαγμένη και τα πόδια έδωσαν την θέση τους σε ένα γνώριμο κεφάλι.

<<Τι κανεις εσυ εδώ;>>είπε ενώ έσκυβε