Fairy Dust

Πρόλογος

«Νηρέα νομίζω πως πρέπει να της μιλήσουμε»

«Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή ακόμα»

«Και πότε θα είναι;!;!»

«Δεν θα μας πιστέψεις. Δεν μπορούμε να το ρισκάρουμε...δεν μπορούμε να την χάσουμε...»
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ονομάζομαι Αφροδίτη και είμαι 18 χρονών. Ζώ στην Θεσσαλονίκη όλη μου την ζωή με τους γονείς μου και τη μικρή μου αδερφή. Πάντα ένιωθα πως έπρεπε να καταβάλω μεγάλη προσπάθεια να κάνω φίλους, να κοινωνικοποιηθώ, να ''ταιριάξω'' με το σύνολο. Δεν ξέρω γιατί μου ήταν τόσο δύσκολο...

Καλά... ίσως και να έφταιγε το γεγονός πως απολάμβανα περισσότερο την συντροφιά της θάλασσας, των ζώων, ενός καλού βιβλίου και της μουσικής. Ααχχ πόσο ανυπομονώ για την στιγμή της ημέρας όπου όλοι λείπουν από το σπίτι και μένω μόνη με την κιθάρα μου. Οι γονείς μου μου λένε πως έχω αγγελική φωνή και με παροτρύνουν να μπω στην χορωδία του σχολείου αλλά αρνούμαι κατηγορηματικά. Να ανέβω εγώ πάνω σε σκηνή με τόσα άτομα από κάτω και να με κοιτάνε; Να νιώθω όλα αυτά τα βλέμματα; Καλύτερα σκοτώστε με.

Βέβαια δεν είναι όλα τόσο τραγικά όσο τα παρουσιάζω. Έχω τη κολλητή μου την Αθηνά που είμαστε φίλες από μωρά και μοιραζόμαστε την ίδια αγάπη για τα βιβλία και την ηρεμία, τον κολλητό μου τον Παναγιώτη που γνωριζόμαστε από το δημοτικό και πάντα έβρισκε τον τρόπο να με κάνει χαρούμενη. Φυσικά εμένα ο ρόλος μου ήταν(και συνεχίζει να είναι) να τον ξελασπώνω από τους μπελάδες στους οποίους μπλέκει.

Ωστόσο, οι γονείς μου δεν ήταν ευχαριστημένοι με το επίπεδο της μάθησης που προσέφερε το σχολείο και έτσι στο Λύκειο αναγκάστηκα να πάω σε ιδιωτικό. Έριξα πολύ κλάμα, γνωρίζοντας πως στα 15 χρόνια της ζωής μου κατάφερα να κάνω μόνο 2 φίλους και τώρα θα είμαι σε ένα νέο περιβάλλον, με νέα άτομα, χωρίς αυτούς.

Είχα την τύχη να πώ; Την χαρά; Δώρο εξ ουρανού; Να γνωρίσω την Ιωάννα και την Μυρτώ, με τις οποίες η αλήθεια είναι ότι είμαστε τελείως διαφορετικές, και να κάνω παρέα μαζί τους.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Γνωριστήκαμε στις αρχές της Α΄ Λυκείου:

Περπατούσα στον διάδρομο όταν άκουσα μια κοπέλα από μια παρέα κοριτσιών δίπλα μου να να σχολιάζει πόσο ερωτευμένη είναι με το αγόρι της κολλητής της, η οποία στεκόταν ακριβώς απέναντι της! Γύρισα λοιπόν το κεφάλι μου και παρατήρησα πως η κοπέλα δεν είχε ανοίξει καν το στόμα της για να μιλήσει και το θέμα της συζήτησης δεν είχε καμία σχέση με αυτό που άκουσα. Μπερδεύτηκα.
<<Ακούω και φωνές τώρα;>> αναρωτήθηκα...Για κακή μου τύχη βέβαια, δεν είδα τις σκάλες που υπήρχαν μπροστά μου οπότε έφαγα μια μεγαλοπρεπέστατη σαβούρδα και προσγειώθηκα με τα μούτρα μπροστά από την Ιωάννα και την Μυρτώ. Προφανώς είχα γίνει περίγελος και ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί... όσο δυνάμωναν τα γέλια τόσο αυξανόταν η επιθυμία μου να συρθώ και να κρυφτώ στην τρύπα μου.