Mój Wyjątkowy Piotruś Pan//T.N./G.W

Rozdział dwudziesty

Następnego dnia, Anne postanowiła opuścić lekcje obrony przed czarną magią. Po opinii na temat nowej nauczycielki od bliźniaków, najchętniej odpuściłaby sobie ten przedmiot całkowicie. Gdy jej grupa siedziała na zajęciach z Umbridge, ona po cichu przemykała do pokoju wspólnego Gryffindoru. Zatrzymała się pod portretem.
- Mimbulus mimbletonia - powiedziała i Gruba Dama wpuściła ją do środka. Na kanapie siedzieli bliźniacy i Lee wraz z Angeliną, Alicją i Katie. - Hej wam - rzuciła niepewnie.
- O, mój elf przybył. Nie pomyliłaś hasła? - zażartował.
- W porównaniu do ciebie nie mam sklerozy - wystawiła w jego stronę język.
- Nie moja wina, że u ciebie są jakieś zagadki upośledzone - oburzył się. Angelina i Alicja objęły delikatnie młodszą Krukonkę na powitanie, a Katie zbyła ją machnięciem dłoni. Fred również ją przytulił w ramach powitania, Lee przybił jej piątkę, a George pocałował ją w czoło.
- Jesteście tacy uroczy - rozwodziła się Alicja.
- Bez przesady. Gdybyś spędzała z nimi tyle czasu, to pomimo miłości do nich byś ich zabiła - stwierdził, po czym dostał od pary poduszkami w twarz. - Zasłużyłem - zaśmiał się.

Katie wstała i już po chwili teatralnie runęła na podłogę.
- Ała! Na Merlina, moja noga! George, pomóż mi! - błagała.
- "Na Merlina, moja noga!". Nie przesadzaj, Katie. Widać, że kręcisz nogą bardziej niż Potter ręką bez kości - rzuciła poirytowana Anne. Jordan na wszelki wypadek wstał i chciał pomóc przyjaciółce, ale ta odepchnęła go i podniosła się z ziemi.
- Skąd wiedziałaś? - szepnął młodszy z bliźniaków do młodej Black.
- Jak możesz - zaszlochała. - Co ja ci takiego zrobiłam - napłynęły jej do oczu łzy. - że twierdzisz, iż nie rozpoznam słabej gry aktorskiej? - odparła ze śmiechem ocierając wymuszone łzy.
- Elfie, wiesz jak mnie wystraszyłaś? - powiedział ze strachem.
- Dobre to było, młoda - roześmiał się czarnoskóry chłopak, nachylając się, by przybić młodszej dziewczynie żółwika.
- Czemu nie jesteś na lekcji, dzieciaku? - spytała Bell.
- Umbridge - odparła Annie, a bliźniacy się zaśmiali.
- Elf by dostał szlaban jakby się tam tylko pojawił. Dobrze, że nie poszła. Szlabany u niej to masakra - George na tę myśl otrzepał się.
- To babsko ogólnie jest okropne - zaśmiała się Angelina.
- Wygląda jakby do farby wpadła - stwierdził Fred.

Pomimo obelg ze strony Katie, Anne spędziła całkiem miło dwie godziny. Do pokoju weszła Ginny z Richardem. Annie zostawiła znajomych i pobiegła wyściskać przyjaciół.
- Czemu cię nie było na obronie? - spytała Weasley.
- Bo wolę nie słuchać różowej prukwy i nie umrzeć z nudów niż na odwrót - odparła.
- Nie, ty po prostu wolisz uniknąć szlabanu, a to babsko daje je za wszystko - rzucił Rick.
- Ja chcę już zdać sumy i wywalać z tej szkoły - jęknęła.
- Młoda, bo się rozmyślę! - krzyknął George z fotela.
- Nie rozmyślisz, bo zbyt stęskniony będziesz by mnie wywalić - cmoknęła w powietrzu w jego stronę.
- Czekaj... Co? Nie... Co? - spytał Hughes, niczego nie rozumiejąc. - Annie... i George? Black i Weasley? - dodał.
- Ta - odparła Anne, a rudowłosy chłopak zbliżył się do nich i oparł o fotel, na którym siedziała Angelina.
- Od kiedy? - spytał podekscytowany.
- Miesiąc, pięć dni i dwie godziny - odparł z zadziornym uśmiechem siedemnastoletni Gryfon.
- W tym związku to on jest tym od dat, ja wiem jedynie że od sierpnia - zaśmiała się Ann.
- Ja myślę, a ty pięknie wyglądasz - odrzekł.
- Nie tak prędko Romeo. Nie byłabym taka pewna tego myślenia - zażartowała Ginevra.
- Gratulacje, stary - rzucił szczęśliwy Rickey, podchodząc do brata jego rudej przyjaciółki, po czym uścisnęli swoje dłonie. - Ale skrzywdź mi grzdyla a skończysz jak po starciu z wilkołakiem.
- Spoko, Rick, elfowi przy mnie nic nie grozi, daję słowo - odpowiedział młodszy z bliźniaków.
- O mnie mówiłeś to samo - dodała kąśliwie Bell.
- Katie ile razy mam ci powtarzać, że to przeszłość? Znajdź kogoś lepszego dla siebie - wyjaśnił George.
- Gin, pożyczysz mi notatki z obrony? Oddam ci je na kolacji - poprosiła Anne.
- Pewnie! - odrzekła i podała przyjaciółce notes.
- Wielkie dzięki, ruda. Chimero, ja już będę leciała, muszę to nadrobić - stwierdziła szatynka przytulając chłopaka na pożegnanie.
- Jasne, tylko pamiętaj o przepisaniu, a nie, że będą ploteczki z Luną i Mani - pocałował ją delikatnie w czoło.
- W co ty wierzysz - zaśmiała się.
- W twoją silną wolę - również się roześmiał. - Leć już, mniej czasu ci to zajmie - dodał, popychając ją lekko w kierunku drzwi.
- Tylko grzecznie mi tu! - krzyknęła przy portrecie, pomachała na pożegnanie reszcie i opuściła pokój Gryfonów.