Fairy Tail - historia Laxusa Gromowładnego

XXIV. Rozumieliśmy

Magnolia błyszczała. Spoglądając na nią ze wzgórza nie mogłam objąć wzrokiem wszystkich barw, którymi się mieniła. Nigdy wcześniej nie widziałam czegoś takiego więc syciłam wzrok, dopóki Majnu mi nie przerwał.

— Trzeba iść, tak, tak. Oni czekają. — Przez "nich" miał na myśli Laxusa i doskonale zdawał sobie sprawę, dlaczego zwlekałam z wejściem do miasta. Wymyślałam tysiąc powodów, by zaczekać do rana, a jednak coś nieprzeparcie pchało mnie w stronę bram. Stałam więc niezdecydowana, próbując dojść do porządku z samą sobą, a wiedząc, że czekała mnie ciężka rozmowa z Dreyarem, wolałam poddać się słabości. 

Nic dotąd nie martwiło mnie jak ta część mojego powrotu. Nie przejmowałam się magami Fairy Tail, którzy skłonni byli tak cieszyć się z mego widoku, jak i bluzgać. Nie interesowało mnie zupełnie zdanie mieszkańców miasta, którym przecież trzy lata temu sprowadziłam łowców i mroczną gildię i którzy mieli wszelkie prawo by domagać się mojego odejścia. Nie miałam więc względu na nich wszystkich, bo mogłam sobie poradzić kłamstwem, pieniędzmi, magią — wszystkim. Ale jego okłamywać nie zamierzałam, a skoro podjęłam taki zamiar, to musiałam wyznać wszystko. I tu rodziło się pytanie czy byłam na to gotowa? Coś wewnątrz mnie było przekonane i wręcz emanowało tą pewnością na milę, że Laxus zrozumie wszystko. Ale rodziły się też wątpliwości, że w moim życiu wiele było rzeczy niezrozumiałych nawet dla mnie, jak więc mogłam je przedłożyć jemu, by pojął?

Układałam sobie w myślach naszą rozmowę więcej niż sto razy. Czasami nawet wyrzucałam na głos argumenty, których, według mnie, byłby się domagał na usprawiedliwienie mojej nieobecności i tego, że osobiście się z nim nie pożegnałam. Że jak ostatni tchórz zostawiłam list i obiecywałam powrót, a nie było mnie stać, by w ciągu tych trzech lat skontaktować się z nim. Bałam się i tylko Majnu trzymał mnie w pionie. W przeciwnym razie uciekłabym stamtąd i pewnie odczekała kolejnych kilka dni, kłócąc się z samą sobą o to, co powinnam zrobić. Niestety, Majnu nie pozwalał mi nigdy robić kroku w tył, zawsze musiałam iść do przodu, więc poszłam. Wkroczyłam w światła Magnolii, w radosną atmosferę która magicznym sposobem mnie ominęła, w muzykę której nie słyszałam, bo w uszach wibrowały mi słowa Red sprzed trzech lat. Według niej Laxus miał o mnie zapomnieć i kto wie, czy to nie tego obawiałam się tak naprawdę.

— Musimy iść do gildii, tak, tak — usłyszałam, jak przyprawiające o drżenie memento, ale Majnu prędko rozwiał to wrażenie. — Znajdźmy Mistguna i powiedzmy mu, co znaleźliśmy— podsunął, parskając na widok mojej miny.

Rzeczywiście, nim wróciłam na pustynię, długo rozmawiałam z Mistgunem, podjęłam się nawet wykonania kilku wycieczek do centralnej części Fiore i zupełnie zapomniałam, że miałam dla niego kilka informacji! Raźnie ruszyłam w stronę gildii, celowo wymijając zapełnione ulice i kierowałam się wskazówkami Majnu, mruczącego mi co jakiś czas w którą stronę skręcić. Sama wędrowałabym pewnie do rana.

Wizja rozmowy z Mistem rozproszyła obawy dotyczące Laxusa, na krótko, ale zawsze. Wkraczając do budynku gildii nie czułam strachu, wiedziałam bowiem, że nikogo tam nie było. Nikogo, poza Mistem.

Drzwi skrzypnęły cicho i owiał mnie znajomy zapach mieszanki magii, alkoholu i dymu tytoniowego. Nic się nie zmieniło, z tą może różnicą, że teraz siedziba wydawała się mniejsza niż ostatnim razem. Lecz w znajomych ścianach wciąż brzmiał śmiech magów, czułam ich obecność, lecz nawet jeśli tęskniłam za ich widokiem, cieszyłam się, że nie byli obecni w tamtym momencie. Pomieszczenie tonęło w mroku, tylko przy jednym stole paliła się lakryma na długim, drewnianym stojaku, a przy nim siedział Mistgun. Podniósł głowę a z jego twarzy wyczytałam, że wiedział.

— Znajdź Laxusa i powiedz mu, że tu jestem. Przyjdę jak najszybciej — poprosiłam Majnu, a gdy mój kot z niezadowolonym pufnięciem aktywował aeromagię i zniknął wśród świateł, zamknęłam drzwi i sprężystym krokiem podeszłam do maga.