{Mika's POV}
"Whoo! That was fun." Masayang sabi ni Lawrence pagkalabas namin ng arcade.
"Yeah." Sabi ko habang naka ngiti.
"Did you just smile? This is the first time that I see you smile so." Nanlaki naman 'yung mata ko dahil sa sinabi ni Lawrence.
Hindi ko na pansin na ngumiti na pala ako.
"I'm so happy. You're so pretty while your smiling. Dapat madalas kang ngumiti." Dagdag niya pa. Hindi ko na nagawang maka-pagsalita pa.
"I'm hungry, let's go eat somewhere." Sabi niya sabay lakad.
Nauuna siyang maglakad sa'kin, kaya pinag-mamasdan ko lang 'yung likod niya habang nag lalakad kami.
Kahit na ilang beses kong i-deny 'yung nararamdaman ko para sa kaniya, ay iba ang sinasabi ng puso ko.
No, I don't like this.
No, Mika you're just confuse dahil sa actions na pinapakita niya sa'yo.
In real life, hindi mo talaga siya gusto.
Nakarating kami sa isang restaurant.
Dahil nga sa ignorante ako sa mga ganto ay napa-nganga ako sa presyo ng mga pagkain dito.
Um-order si Lawrence, tinanong niya rin ako kung anong gusto ko.
Pinili ko na lang kung ano yung pinaka mura sa menu.
"Mika, can I ask you something?" Tanong ni Lawrence.
"What is it?" Sabi ko nalang.
"Uhm, Gusto ko lang malaman kung bakit mo ginawa 'yun?" Nagtaka naman ako sa tanong niya.
"Ginawa ang alin?" Takang tanong ko sa kaniya.
"Yung pag laslas mo sa canteen." Sabi niya, bigla ko namang na-alala yung nangyaring 'yun sa canteen.
"Ah, That. Matagal ko nang gustong mawala sa mundong 'to." Pagkasabi ko nun ay tinitigan ko si Lawrence sa mismong mata niya.
"Pero kahit ilang beses kong gawin, hindi parin ako mamatay-matay. Bakit ganun?" Dagdag ko pa.
"So inisip ko na, baka this time mawala na 'ko ng tuluyan. Pero wala parin ehh." Sabi ko sabay pakita ng pilit na ngiti.
"Why? Why do you want to die so badly?" Malungkot na tanong niya.
Hindi ko alam kung bakit, pero parang kinurot 'yung puso ko ng makita kong malungkot niya.
"Because I'm so tired. I just want to rest. Is that bad?" Mag sasalita pa sana si Lawrence kaya lang dumating na 'yung mga in-order niya.
Hindi na siya nagtanong pa at kumain nalang.
Tahimik lang kami habang kumakain, walang nag sasalita sa'min.
Pagkatapos naming kumain ay umalis na kami. Of course after niyang magbayad, baka isipin niyo eat and run kami.
"Before we go home, may isa pa akong lugar na gustong puntahan. Is that okay with you?" Tanong niya sa'kin, tumango lang ako bilang sagot.
"Okey, let's go." Sabi niya habang nakangiti.
Medyo madilim narin kaya ang daming taong pauwi galing sa mga trabaho nila.
And kami ni Lawrence ay naka suot parin ng uniform namin.
After a minutes of walk, napansin 'kong pamilyar sa'kin 'yung daan na dinadaanan namin.
Kaya nagtaka ako kung bakit kami pumunta dito.
Nang huminto si Lawrence ay huminto na rin ako, and this time nakita ko na rin 'yung lugar na gusto niyang puntahan.
'Yung dati naming bahay. Ang lugar kung saan niya ako niyakap.
Bigla namang bumilis 'yung tibok ng puso ko.
"B-bakit tayo nandito?" Tanong ko sa kaniya.
Humarap siya sa'kin at tinitigan ako sa mga mata ko.
This time hindi na ako makahinga dahil sa bilis ng tibok ng puso ko.
"Do you remember the day that I hug here? Because I do." Napalunok ako dahil sa sinabi niya.
"I was so surprised when you show those painful expression while looking at this house, To the point that I don't even know what to do. So I have no choice but to hug you. Umaasa na sa pag yakap ko sa'yo ay mababawasan 'yung lahat ng sakit na nararamdaman mo." Panimula niya.
Hindi ko alam kung anong magiging reaksiyon ko sa mga sinabi niya.
"Mika, I don't know anything about you, hindi ko rin alam lahat ng mga pinag dadaanan mo sa buhay. Besides I just know you recently. So I understand kung bakit ayaw mo pang mag open-up sa'kin." Seryosong-seryoso siya habang sinasabi niya 'yung mga salitang 'yun.
"The only thing that I know is that you're in pain. 'Yun yung una kong napansin sa'yo ng makita kita."
"Sinabi ko sa sarili ko na gusto kitang tulungan. Gusto kong mabawasan 'yung sakit na nararamdaman mo. Kaya pinilit kong makipag-close sa'yo." Hindi ko alam kung bakit parang nasaktan ako sa sinabi niyang 'yun.
I know na kung sino man ang makakarinig ng ganong salita ay matutuwa.
"Okay, Stop I understand." Pigil ko sa kaniya.
"I get it. So what you're saying is, kaya mo lang ako nilalapitan ay dahil naaawa ka sakin, right?" Sabi ko sabay tawa ng mapait.
"I understand. But I don't need your pity. Kaya kung mabuhay ng wala 'yang awa mo."
"No, Mika you're wrong. That's not what I'm trying to say." Sabi niya habang naglalakad papalapit sa'kin.
"No stop. Ayoko nang marinig 'yung sasabihin mo. Hindi ko kailang----" Hindi ko na natapos 'yung sasabihin ko dahil sa ginagawa ni Lawrence.
Hinalikan niya ako sa labi!!!
Nanlaki naman 'yung mata ko dahil dun.
"What the hell?" Sabi ko pagka alis ng labi niya sa labi ko.
"I'm not pitying you, Mika. I want to help you because I love you." Nahirapan naman akong huminga ng marinig kong sabihin niya 'yun.
Ang bilis bilis ng tibok ng puso ko. Hindi ko alam kung anong magiging emosyon ko.
"I love you, Mika. I really do." Seryosong sabi niya.
Wala na akong ibang nagawa kundi ang umiyak dahil sa mga sinabi niya.
Niyakap naman ako ni Lawrence ng makita niya akong umiyak.
"Why are you doing this?" Sabi ko habang nakasubsob sa dibdib niya at umiiyak.
"Because I know that you deserve to be happy. And also I already told you that I love you." Mas lalo pa akong umiyak ng sabihin niya 'yun sa'kin.
Gosh, I think Joanna is right.
I think I like him.
He just said the words that I wanted to hear in my entire life.
Is it wrong if I say that I'm so happy to hear those words?
I feel like I'm committing a sin for being happy.
YOU ARE READING
If I Die Young ✔(#Wattys2018)
Teen Fiction"Mas mabuti pang ikaw nalang Ang namatay!" "Bakit ba nabuhay kapa?!" "Dahil sa'yo naging miserable Ang buhay!" "Mamatay kana!" Tama na... Tama na... Hindi ko rin naman ginustong mabuhay sa mundong ito. Hindi ko rin naman ginustong mag dusa. Hindi k...
