If I Die Young ✔(#Wattys2018)

¤Chapter Fourteen¤

{Mika's POV}
As usual, nagising ako ng maaga para maka-pag handa na ng almusal naming dalawa ni Joanna.

Sa totoo Lang Hindi ko alam kung anong sasabihin ko Kay Joanna.

For sure mag bubunga-nga na naman 'yun dahil sa nangyari kahapon.

Hanggang ngayon ay sumasakit pa rin 'yung Sugat ko.

Pag katapos 'kong mag handa ng pagkain ay, nauna na akong kumain. Kahit na maaga pa ay pakiramdam ko male-late ako sa pag pasok.

Binibilisan ko talagang kumain, para Hindi ako maabutan ni Joanna.

But, as I expected ayaw makisama ni Luck sa'kin.

"Mika?" Patanong niyang sabi habang kinukusot pa 'yung mga mata niya.

Hindi na Lang ako sumagot. Halata mo sa kaniya na inaantok pa siya.

"Wait! Mika! Ayos kana ba?! Kamusta 'yung Sugat mo?! Masakit ba?! Ano, sabihin mo sa'kin!" Natatarantang sabi niya habang mabilis akong inaalog-alog.

"Uhm Joanna. Kalma ka Lang."Sabi ko at tumigil naman siya sa pag alog sa'kin.

"Yes, ayos na ako. Kaya wala ka ng dapat alalahanin pa." Mahinahong sabi ko habang kumakain ng almusal.

Si Joanna naman ay naupo na rin at nag simula na ring kumain.

"Just why did you do that for?" Nagulat naman ako sa tono ng boses niya, naiirita siya habang sinasabi niya 'yun.

"Kahit na anong gawin sa'yo ni Abigail Hindi mo dapat ginawa 'yun." Dagdag pa niya.

"Kahit na gaano siya ka bitch Hindi mo dapat sinasayang Ang buhay mo dahil binu-bully ka niya, Okay?!" Sabi niya at Hindi na ako nag salita dahil dun.

"Bakit ba iritang-irita ka?" Takang tanong ko sa kaniya. Hindi ko kasi alam kung bakit naiirita siya sa'kin, kahit na wala naman akong ginagawa.

"Naiirita ako kasi.... Uhm..... Wait bakit nga ba ako naiirita?" Napaisip siya dahil dun.

Nang matapos ko na 'yung pagkain ko ay umakyat na ako para maka pag-ayos na.

Hindi ko na hinintay si Joanna, siguro hanggang ngayon ay iniisip niya parin kung bakit siya naiirita.

*At School*
Nasa loob na ako ng campus at papunta na sa classroom namin. Kahit na medyo maaga pa ay may mga iilang students na rin Ang nandito sa campus.

"Mika!" Pagka-tawag sa pangalan ko ay agad naman ako lumingon kung saan nang-gagaling 'yung boses na 'yun at nakita ko si Zylin.

"Good morning." Masayang bati niya sa'kin habang papalakad papunta sa direksiyon ko.

"Morning." Maikling bati ko sa kaniya.

"How are you feeling?" Biglang seryosong tanong niya.

"Seriously? Ilang beses ko ng naririnig 'yang tanong na'yan." It was supposed to be a joke, but she took it so seriously.

"It's because we're worried, about what you did yeasterday." Again, don't say that word so easily.

"I don't really know you that much but, if you have any problems or you got yourself in trouble, we will always be here for you." Hindi ko nakikita 'yung mukha niya pero sa tono ng boses niya alam mong naka-ngiti siya.

Ano bang problema ng mga taong 'to? Lumalayo na nga ako sa kanila eh. Pero bakit pilit parin silang lumalapit sa'kin?

Hindi na ako sumagot, dahil Hindi ko din naman alam kung anong isasagot ko sa kaniya eh.