If I Die Young ✔(#Wattys2018)

¤Chapter Seven¤

{Mika's POV}
Ilang oras akong nag palakad-lakad, Hindi ko Alam kung Saan ako pupunta. Hindi ko na talaga Alam.

Nag-sisimula na ring dumilim. Dinala ako ng mga paa ko sa isang playground.

Doon ay naisipan Kong mag pahinga. Naupo ako sa swing nasa harap ko Yung bagahe ko, pinapanood Yung mga batang isa-isang tinatawag ng mga magulang nila upang umuwi na sa bahay nila.

Hindi ko maiwasang Hindi mainggit. Minsan Kong hiniling na magkaroon ng masayang pamilya, Yung sabay-sabay kaming kakain sa hapag kainan, Yung tipong gigisingin ka ng mama mo sa umaga upang maka Pag-handa ka sa school, Yung magba-bangayan kayo ng Kuya mo, Yung may mapag sasabihan ka ng problema mo.

Pero, sadyang mapag-laro Ang tadhana sa'kin. Imbis na Masaya at kumpletong pamilya, ay isang watak na pamilya at miserableng buhay Ang ibinigay niya sa'kin.

Napa buntong hininga nalang ako. Nag-sisimula nang kumulo Ang tiyan ko sa gutom, Wala na nga pala akong pera para pambili ng pagkain.

Kahit na gustuhin Kong umiyak ay Hindi ko magawa, kasi Alam Kong kahit na mag damag pa akong umiyak ay Hindi ako mabibigyan ng luha ko ng matutulungan Ngayong Gabi, at Hindi niya rin ako mabibigyan ng pagkain, Kaya naisip ko na Walang kwenta kung iiyak pa ako.

Hindi ko Alam kung ilang oras akong naka-Upo sa swing, nakatingin Lang ako sa lapag, Unti-unting nawawalan ng Pag-aasa, hanggang sa May Nakita akong paa na nakahinto sa tapat ko.

Inangat ko naman Yung ulo ko para tignan kung Sino 'yun.

"Joanna?" Gulat na Tanong ko.
"Mika, anong ginagawa mo dito?" Tanong niya sa'kin sabay tingin sa maleta ko.

"Uhm? Nag ka-camping. Trip ko Lang." May pagka-sarcastic Kong sabi sa kaniya. Inirapan naman niya ako.

"Hindi ako nakikipag biruan, Mika." Napa buntong-hininga nalang ako sa sinabi niya.

"Pinalayas ako sa bahay namin." Diretsong sabi ko sa kaniya. Nagulat naman siya sa sinabi ko.

"Ano?! Pero Bakit?" Tanong niya sa'kin. Tinignan ko muna siya. Pinag-iisipan ko kung sasabihin ko ba Yung totoo sa kaniya.

Pero, Bakit ko naman sasabihin? Hindi ko naman siya ganoon kakilala. Nagpakawala ako ng isang malalim na hininga bago siya sagutin.

"Long story. Ayoko ng ik'wento pa." Cold Kong sabi sa kaniya.

Nagulat naman ako ng hawakan niya Yung braso ko.

"Okay Lang kung ayaw mong sabihin sa'kin. Tara na!" Nakangiting sabi niya sabay hila sa'kin patayo.

"Saan mo ko dadalhin?" Curious na Tanong ko. Nginitian niya na naman ako. Kinuha niya Yung maleta ko at nag simula na siyang mag lakad habang hila-hila niya Yung maleta ko, Wala na akong ibang Nagawa kun'di Ang sundan siya.

Minsan talaga Hindi ko maintindihan 'tong babaeng 'to.

Napa nga-nga naman ako (slight Lang) sa nasa harap ko ngayon. Isang malaki at magandang bahay siya, kulay gold and silver Ang pintura ng bahay nila.

"Uhm.. Joanna, kaninong bahay 'to?" Nag-aalangang Tanong ko sa kaniya.
"Bahay ko. Tara na sa loob." Sabi niya sabay hawak sa kamay ko pero agad ko iyong iniwas sa Pag kakahawak niya.

Gulat naman siyang napa-tingin sa'kin.

"Bakit ako Nandito sa bahay niyo?" Seryosong Tanong ko
"Diba pinalayas ka sa bahay niyo? Kaya ito, dito ka muna sa bahay hanggang kailan mo gusto. Tara na sa loob." Sabi niya ulit, Papasok na sana siya pero pinigilan ko siya.

"Pero.... Bakit?" Naguguluhang Tanong ko. Hindi ko maintindihan kung Bakit willing siyang patuluyin ako sa bahay nila, samantalang iilang araw niya palang ako kilala, at tsaka classmate ko Lang naman siya.

"What do you mean 'Why'? Kaibigan kita, Kaya handa akong tulungan ka. Kaya wag ka nang mahiya at Pumasok na tayo sa loob." Sabi niya at tuluyan na niya akong Napa-pasok sa loob ng bahay nila.

Mas maganda Ang loob ng bahay nila. Halata mo talagang mayaman sila. Pagpasok mo ay sasalubong sa'yo Ang sala nila.

Sa kanan naman ay May isang pinto. Hindi ko Alam kung Saan papunta Yung pinto na'yun.

Katapat ng pinto Yung hagdan papunta sa 2nd floor.

"Mika, Tara na!!" Tawag sa'kin ni Joanna. Nahihiya naman akong naglakad papunta Kay Joanna.

"Here's your room. Feel at home." Sabi niya sa'kin. Tinignan ko Lang siya.

"B-Bakit? May dumi ba Yung mukha ko?" Sabi niya sabay pahid ng mukha niya.

"Bakit mo 'to ginagawa? Hindi ko naman sinabi na tulungan mo ako ahh." Seryosong sabi ko sa kaniya.

Huminga muna siya ng malalim bago mag salita.

"Kailangan pa ba ng dahilan para tumulong? Hindi ba pwedeng gusto ko Lang tulungan ka. Tsaka sinabi ko na sayo na Kaya kita tinutulungan kasi kaibigan kita. So you don't have to say anything, okay?" Naka ngiting sabi niya.

"Diba sinabi ko na sayo na wag kang masyadong ma-att---"

"Oopp!! Okay na Tama na. Nasabi mo na sa'kin 'yan Hindi mo na kailangan ulitin pa." Pigil niya sa'kin. Tinignan ko naman siya ng naka kunot Ang noo ko.

"Yun Ang dahilan kung Bakit mas gusto pa kita makilala at maging kaibigan." Mas lalo akong naguluhan sa sinabi niya, Tumawa naman siya ng bahagya nang Dahil sa reaksiyon ko.

"Gusto Kong malaman kung Bakit mo sinabing wag akong ma-attach sayo. Kaya kahit ilang beses mo pang sabihin ulit sa'kin 'yan, Hindi kita lalayuan." Sabi niya sa'kin.

Hindi ako makapaniwala sa sinabi niya. Seryoso ba 'tong babaeng 'to? Bakit ba napaka kulit niya?

"And one more thing. Nasa ibang bansa Ang parents ko para sa business nila Kaya no need to worry. You can stay here as long as you want." Sabi niya sabay ngiti ng malaki sa'kin.

Pagka-labas niya ng kwarto ay agad akong Napahiga sa malambot na kama.

Gan'to pala Ang buhay ng mga mayayaman.
Naka-air con sila, Hindi na nila pino-problema Yung init tuwing summer. Tsaka sa malambot na kama sila natutulog Kaya Hindi nila nararanasan na sumakit Ang likod Dahil sa matigas na higaan mo.

Buti pa si Joanna Hindi na niya pino-problema kung Saan siya kukuha ng pangkain niya araw-araw. At Hindi niya na rin kailangan pang mag trabaho para Lang mag karoon ng pera.

Umupo ulit ako at kinuha ko sa maleta Yung picture frame na Dinala ko.

Ito Lang Ang kaisa-isang picture sa bahay Kaya pinag kakaingatan ko 'to. Kahit na Hindi ako kasama sa picture na'to. At least masasabi ko na kahit minsan ay naging Masaya Ang pamilya namin. At Ang malungkot Lang Doon ay Masaya sila nung Wala pa ako.

Even I started to think na malas nga talaga ako. Hindi naman mangyayari Lahat ng 'to kung Hindi ako nabuhay.

Noong ipanganak ako ni Mama, namatay siya. Lahat ng nangyari sa pamilya namin ay nag simula sa'kin.

Kinuha ko sa bulsa ng palda ko 'Yung cutter.

Unti-Unti Kong inilalabas Ang blade ng cutter.

Itinutok ko sa pulso ko Yung blade. Idiniin ko yun sa pulso ko at Unti-unting hiniwa Ang pulso ko.

Biglang nag uunahan sa Pag labas sa katawan ko Ang mainit na dugo ko, hanggang sa pumatak na ito sa Sahig.

Weird, kahit anong diin ko ay Hindi ko na maramdaman Ang sakit Mula sa blade nang cutter na'to.

Ganun na ba ako kamanhid?

Nang makaramdam na ako ng pagkahilo ay agad ko ng tinakpan Ang sugat Mula sa pulso ko.

Even if how Many Times I cut myself, I just can't die so easily. Why? Do you really enjoy seeing me suffering like this?