If I Die Young ✔(#Wattys2018)

[!]PROLOGUE[!]

"Ikaw sana Ang namatay Hindi Ang mama mo!"

"Ikaw Ang malas sa buhay ko! Simula ng mabuhay ka, Wala ka nang ibang dala kun'di kamalasan!"

"Lumayas ka sa harap ko! Naiirita ako sa Pag mu-mukha mo!"

"Bakit Hindi ka sumama sa Kuya mo ng umalis siya?! Edi sana Hindi ka nag papabigat sa'kin!"

"Pwe! Ano ba 'to?! Kanin-baboy?! Balak mo ba akong patayin,huh?!"

"Mas mabuti pang mawala ka nalang sa buhay ko! Mamatay kana!"

"Mamatay Kana!!"

"Mamatay Kana!!"

"Mamatay Kana!!"

Buong buhay ko Wala na akong ibang naririnig kung Hindi Ang mga salitang iyan.

Halos araw-araw kung marinig ko 'yang mga katagang 'yan, nakakabisado ko na nga eh.

Bubuka palang nang bibig si Papa, Alam ko na kung anong sasabihin niya.

It's either, 'Mamatay Kana!' o 'di Kaya ay, 'Bakit kapa nabuhay! Edi sana Hindi ako nag hihirap ngayon!'

Araw-araw nalang nakaka-sawa na.

Araw-araw Puro pang iinsulto galing sa sarili 'Kong ama.

Araw-araw nalang ikaw ng ikaw Ang sinisisi sa Lahat ng kamalasan niya.

Araw-araw ka nalang sinisigawan,binubugbog, binabato ng kung ano-ano.

Araw-araw ka nalang niyang sinisisi sa pagkamatay nang Nanay mo.

Araw-araw ka nalang sinasabihang MAMATAY NA.

Araw-araw nalang.

Ako rin, gusto ko na ring mamatay nalang, para Hindi ko na maririnig Yung mga pang iinsulto na galing sa Papa ko.

Gusto ko ng mamatay, para Hindi ko na marinig Yung Pagre-reklamo niya sa Lahat ng Bagay.

Gusto ko ng mamatay, para Hindi ko marinig na sabihin niya na ako Ang nag-dadala ng malas sa buhay niya.

Gusto ko ng mamatay, para Hindi ko na maramdaman Ang sakit, kapag dumadampi sa katawan ko Ang mabibigat niyang mga kamao.

Gusto ko ng mamatay, para Hindi ko na marinig na sisihin niya ako sa pagkamatay ng mama ko.

Ilang beses ko nang ginawa, pero kahit anong paraan Ang gawin ko, Bakit ganun? Hindi parin ako na-mamatay?

Mas gusto yata niya na nakikitang akong nahihirapan.

Mas gusto yata niya na torturin ako.

Hindi pa ba Sapat sa kaniya na Miserable Ang buhay ko?

Bakit, God? Nag-eenjoy ka bang panoorin akong nahihirapan?

Nag-eenjoy ka bang araw-araw nakikitang may mga pasa ako sa katawan?

Nag-eenjoy ka bang pinapahirapan mo ako nang ganito?

Nag-eenjoy ka bang panoorin Ang Pag-hihirap ko?

Grabe ka naman mag parusa sa'kin.

Ano bang ginawa ko para bigyan mo 'ko ng ganitong buhay?

Araw-araw,Oras-oras,minu-minuto 'yan Ang tumatakbo sa isip ko.

Pero kahit anong Tanong ko, Wala akong makuhang Sagot.

Walang sasagot sa Lahat ng mga Tanong ko.

Minsan nagiging Baliw na ako, Dahil Lahat ng Tanong ko, ako nalang rin Ang sumasagot.

Pero Yung mga Sagot na nakukuha ko Walang sense. Kaya pinipilit 'Kong tanggalin sa isip ko Ang mga Tanong na'yan.

Dahil naisip ko na, mamatay na Lang ako ay Wala parin akong nakukuhang Sagot na masa-satisfied ako.

Tinitiis ko nalang Lahat.

I'm hoping that someday, I will find all the answers to all my questions.

I'm hoping that someday, my mind will feel at ease and will have some peace.

I'm hoping and hoping.

Until that someday became distant, That I'm starting to lose Hope already.

[A/N: Let me know what do you think about the Prologue so far. And sorry kung Hindi niyo type 'tong story. I'll try my best for you guys to enjoy this story. And sorry sa mga typos and wrong grammars.]