Chapter 24: Broke
"Ate Avon!" sigaw ng isang babae na dahilan para maagaw nito ang atensyon ko, nung mabaling ang tingin ko sa babaeng tumawag ng pangalan ko ay halos malaglag ang panga ko ng makita ang pamilya ko.
Hawak-hawak ni Chez ang isang tarpoline at nandoon ang litrato ko, may nakalagay pa ditong 'you did great!' na dahilan para manginig ang ibabang labi ko.
Panigurado akong siya ang gumawa ng tarpoline dahil sa may pang-aasar pa ito na mga batang pictures ko noon, mukhang nag-kalkal pa siya sa gallery noon para may maasar sa akin.
"Welcome back!" ang sigaw niya at unti-unting tumakbo na dahilan para salubungin ko siya ng isang mahigpit na yakap.
Ramdam ko ang saya aking puso dahil sa ang akala ko walang bubungad sa pag-uwi ko pero nandito ang pamilya ko at sinalubong ang pag-uwi ko.
I felt emotional because all of them are here, my mom and dad stepped forward to get close to us and I can't help but to get teary-eyed because of them being here.
After three months, nakabalik na ako sa Pilipinas at hindi ko inaasahan na sila ang sasalubong sa akin.
"Ang galing mo ate! You made us proud!" iyon lang ang hinihintay kong sabihin ng nanay ko pero hindi naman ako umaasa na sasabihin niya iyon sa akin dahil alam kong hindi niya tanggap ang trabaho ko.
Kahit hindi naman niya tanggap na isang modelo ang anak niya ay masaya naman ako dahil nandito siya, masaya ako dahil sumama siya para salubungin ako sa pag-uwi.
Hindi mawawala ang pag-mamahal ko sa nanay ko, kahit na anong sabihin niya na masasakit sa akin ay hindi ko matatanggal na nanay ko pa rin siya.
Humiwalay si Chez sa yakap na dahilan para maayos akong tumayo sa harapan ng magulang ko, bumaling ang tingin ko sa tatay ko na ngayon ay malaki ang ngiti sa akin.
"Come here, young lady. You did great on the runway." he said while smiling the reason why I stepped forward to hug him tightly, he caressed my back with his gentle touch and I can feel that he's really proud of me.
Did I made you proud?
"Your walk is great, I watched it numerous times and still smiling ear to ear." ang usal niya na dahilan para lumaki lalo ang ngiti sa aking labi, alam mo yung pakiramdam na unti-unti na nilang naiintindihan kung bakit pinili mo yung kasiyahan mo kaysa sa mga binigay lang sa'yo?
"Thank you, dad. I love you," ang suwerte ko sa tatay ko dahil sa imbis na magalit siya sa akin dahil hindi ko pinili ang maging CEO ng kompanya ay naintindihan niyang may sarili akong plano para sa sarili ko.
Humiwalay na ako sa kanya at hindi ko na magawang balingan ng tingin ang nanay ko dahil alam kong wala naman siyang sasabihin, alam kong hindi siya matutuwa dahil sa tingin niya ay nag-sasayang lang ako ng oras sa pag-momodelo.
"Let's go," matipid kong sabi habang naka-ngiti pero kumunot ang noo ko ng pandilatan ako ng mata ni Chez at sinenyasan na tingnan ko si mama.
Because of that, I awkwardly looked at my mom and I saw her deeply stared at me. I gulped and I felt pain all of a sudden because I can see the disappointment on her eyes.
Kahit wala pa siyang sinasabi ay ramdam kong hindi niya pa rin naiintindihan ang pinili ko, umaasa pa rin naman ako pero hindi ko na alam ngayon.
Kahit wala pa siyang sinasabi ay sapat na ang tingin niya para masaktan ako, noong kumalat ang larawan ko ay kailangan ko ng mahahawakan pero mas pinili niyang sisihin ako sa nangyare.
I was mad because of that and I hate her for not defending me, pero kahit anong gawin niya sa akin ay hindi ko mapigilan na mahalin pa rin siya. Bakit ganon? Ang akala ko natauhan na ako pero bakit umaasa pa rin ako na matatanggap niya ako?
"Come here," my mom said, the reason why I pressed my lips as if I'm hesitating to step forward. I'm still hopeless because my mom hates me, I'm proud for myself but she can't be proud of me.
Alam mo yung pakiramdam na may kulang pa rin kahit na natupad mo na yung isang pangarap mo?
Suminghap ako at lumapit sa kanya, sa isang iglap ay naramdaman ko ang kanyang mga braso na pumulupot sa aking balikat. Parang naging yelo dahil sa bigla niyang pag-yakap, anong ginagawa niya?
And in just a snap she said,
"You made me proud, my daughter."
My heart stopped beating and my ears became deaf all of a sudden, my lower lip trembled and I closed my fist.
Mali ba ang narinig ko? Ano ang sabi niya?
She sighed and caressed my hair, "Your walk was great. You made me proud, Avon." it was clear to me, the reason why tears filled my eyes.
Sa lahat ng mga naging proud sa akin ay sa kanya ang the best, sa isang iglap ay humikbi ako at mariin na pinikit ang mga mata ko na dahilan para tumulo ang mga luha ko.
I hugged her back and I can't help but cry because of what she said. My mom is already proud of me and I think that's the biggest dream I for today.
"I'm really sorry, I really do. You made me proud, seeing you in the runway made me realized that I became mean to you."
Panay ang hikbi ko habang yakap-yakap siya, kung isang panaginip lang ito ay sana huwag nalang akong gisingin dahil sa masaya na ako sa ganito.
Tanggap na ng nanay ko na isang modelo ang anak niya, napag-tanto niya na sa pag-momodelo ako nagiging masaya. Ang akala ko hindi niya makikita 'yun pero heto siya ngayon, humihingi ng tawad sa akin.
"You're like an angel there, I was fascinated and proud to see you in the runway." wala ng tigil ang pag-puri at ang pag-iyak niya dahil alam niyang ngayon lang kami nag-karoon ng ganitong samahan.
The best day happened is when she already realized that my happiness is modeling. Hindi ko inaasahan na sa isang iglap ay ito ang matatanggap ko, parang lahat ng mga pinag-hirapan ko ay hindi ko na kwinestiyon dahil sa sinabi niyang pinag-malalaki niya ako.
"I'm really sorry... I want to celebrate your success but I also need to apologize." her hug is what I'm longing for, I can't believe that my mother already realized that I can be the daughter she can be proud of.
Totoo na ba talaga 'to?
Totoo bang tanggap niya na ang pagiging isang modelo ko? Kung panaginip lang ito ay sana huwag nalang akong gisingin dahil masaya ako dito, sa panaginip na ito ay tanggap ako ng nanay ko.
Tuluyan na akong humiwalay sa kanyang yakap at kita ko ang mga luha sa kanyang mga mata, nanlambot ang mga tuhod ko at hindi ko na napigilan ang kamay kong punasan ang mga luha niya.
When it comes to our parents, we can't stop loving them. Even though sometimes, they are dictating what we should do but we can't hide the fact that they are still our parents.
Alam mo yung pakiramdam na lumuwag yung pakiramdam mo simula nung tinanggap ka na ng pamilya mo?
Ayos lang naman sa akin kung ayaw sa akin ng buong mundo pero huwag ang pamilya ko, mas masakit pang marinig sa pamilya ko na ayaw nila sa akin.
Kaya masaya ako ngayon na tinanggap na ako ng nanay ko, pakiramdam ko ay kumpleto na ako at punong-puno ako ng kasiyahan ngayon.
"Stop crying, ma... nandito na ako, pinapatawad na kita." pilit akong nag-pakita ng isang ngiti sa kanya para naman gumaan na ang loob niya.
Ang kumupleto ng pangarap ko ay ang nanay ko, siya ang bumuo ng pag-katao ko dahil noon ay hinahanap ko ang sarili ko na para bang nawala ako sa landas pero ngayon nahanap ko na ang lahat.
Parang sa isang iglap ay buo na ang pag-katao ko, my mother completed my life and I'm happy that she already accepted me as her daughter.
Marinig ko lang na sabihin niyang pinag-mamalaki niya ako ay mawawala na lahat ng galit ko sa kanya.
"Tama na ma, tama na ate...kailangan pa nating mag-celebrate." pag-putol ni Chez sa amin at pinakita nanaman ang litrato kong jeje noon, argh! Mukhang hinanap niya talaga ang mga pictures kong pilit ko ng binabaon sa hukay.
"After the celebration, we have a company party... puwede ka ng mag-pahinga Avon, alam ko namang pagod ka e." ang sabi ni daddy na dahilan para kumunot ang noo ko.
I'm not their shadow anymore and I want to go in the company party as a whole family, I want to be with them all day and this tiredness is gone when I saw them.
"Puwede naman akong sumama hindi ba?" tanong ko kay daddy na dahilan para mag-pakawala siya ng isang malalim na hininga.
"Mag-pahinga ka muna--"
"I'm okay, dad. Balewala sa akin ang pagod kasi nandito na ako sa Pilipinas, sasama ako sa company party." ang putol ko sa daddy ko na dahilan para mapakamot siya sa kanyang ulo.
Makulit na kung makulit pero gusto ko silang makasama ngayon, ayos na ang lahat at pakiramdam ko ay maituturing ko ng isang buong pamilya ang sa amin.
Hindi na nga nag-tagal ay dumiretso na kami sa bahay at punong-puno ng mga pagkain ang hapag-kainan na pinag-handaan nga talaga nila ang pag-babalik ko.
This is the first time that they made this for me, walang halong pilit dahil seryoso sa pag-babalik ko. Hindi ko tuloy maiwasang maluha dahil sa binigyan nila ako ng atensyon sa ngayon.
We have this small celebration but it's fun because we keep teasing each other, I can't believe that we are together in a table laughing and eating like a whole family.
Finally, I'm free from all the shortcomings and negativity. I became a better version of myself when my family accepted just the way I am, it's unbelievable that my mother gave me a chance and she realized that her daughter made her proud.
Nag-hahanda na ako sa company party at naka-upo ako sa harap ng vanity habang nag-lalagay ng kaunting make-up.
Sa pag-aayos ko ay biglang may kumatok at kasabay nun ay ang pag-bukas ng pinto, huminto ako sa pag-aayos ng makitang si mama ang dumungaw dito.
"Can I come in?" she asked the reason why my lower lip trembled, I nodded as an answer the reason why she got inside the room and stepped forward on the vanity table.
Ngayon na kaming dalawa lang ang nasa kwarto ay totoo pa rin ba siya sa nga pinakita niya kanina?
"You're still doubting my apology, right?" she asked causing me to shift my eyes away on her, I felt uncomfortable all of a sudden because of that question, I'm still doubting but I know her words are sincere.
I tried to maintain my composure but I can feel the coldness of my shoulders. May kasabihan tayo na huwag lang puro salita, sana ay may gawa rin pero kaya ko bang gawin iyon sa nanay ko?
Marahan siyang napa-singhap at umupo sa katapat kong sofa, sumayad ang tingin ko sa kanya at doon ko nakita na sa repleksyon ko siya naka-tingin.
"How's New York, Avon?" she asked with a simple tone causing me to clear my throat, this is the first time we had a conversation that is smooth and calm. Still can't believe it that after years of trying, she finally realized what I'm doing.
"I-It was great, ang daming magagaling na modelo kaya napressure ako pero kinaya ko naman." nag-lagay ako ng kaunting eyeshadow sa mata ko at hindi pa rin siya magawang tingnan.
This cold ambiance is what I hate and I'm irritated because I'm still doubting my own mother who already apologized, ganito ba talaga ang nangyayare kapag may nanloko na sa'yo?
Ganito ba ang nagiging epekto kapag may nanloko sa'yo na pati sarili mong magulang ay pinang-hihinalaan mo?
I have my trust issues when Cade and Pauline betrayed me, they are both of my friends who decided to hurt me because of their selfishness. I hate them because I know to myself that this issue will affect my personality.
I want to grow but still, I'm stuck on that scandal that made me question myself numerous times. I tried to take my own life because of those pictures and I can't believe that the person behind it are my best friends.
"Wala ka bang naging problema sa New York?" it's weird that she's asking questions about me living in New York for three months, she don't usually ask those kind of things because I know modeling for her is just a waste of time.
Umiling naman ako bilang sagot sa kanya, "Wala naman, ma...masaya naman yung tatlong buwan ko doon." ang tanging prinoproblema ko lang naman ay sabik na sabik na akong umuwi dito sa Pilipinas.
"Kamusta kayo ni Archi?" ang tanong niya na dahilan para matigilan ako sa pag-aayos ng mukha ko at gamit ang salamin ay doon nag-tama ang tingin namin, anong ibig niyang sabihin na kamusta kami ni Tavi?
"W-What do you mean?" I stuttered and I felt my breathing became heavy when she mentioned Tavi, isang beses lang naman kami nag-usap nung nasa New York ako at aaminin ko na nag-karoon ako ng kaunting tampo sa kanya.
Hindi ko alam, yung tampong 'to ay may kasama ng panghihinala.
"Ang akala mo ba hindi ko napapansin?" napalunok ako at matagal siyang tiningnan, ang akala ko wala siyang pakielam sa akin pero tahimik niya pala akong pinag-mamasdan.
"L-Like what? I'm not doing anything." I keep denying that nothing is going on between us, hindi niya ako pinuntahan sa airport kanina na dahilan para mas lalong lumalim ang tampo ko sa kanya.
Hindi ko mapigilan, alam kong may kasalanan rin naman ako pero hindi ko lang talaga maalis sa isipan ko na baka hindi na ako, na baka wala na.
Hindi lang kami nag-usap pero pakiramdam ko ay wala na kami, pakiramdam ko ay wala na akong babalikan. Bakit ba ganito ako mag-isip? Pakiramdam ko pinanghihinalaan ko na rin ang taong mahal ko.
"You like each other, right?" she asked causing me to shift my eyes away from her, I tried to maintain my composure and continued doing my make-up. I still love him but I don't know if he still feel the same too.
"I don't feel like answering, mom." I chuckled a little to light up the mood, this cold ambiance makes me crazy because my mom is asking me questions about my life and also she mentioned Tavi.
Hindi ko alam kung anong ganap sa buhay ng sundalong 'yun, bigla nalang hindi kami nag-usap.
I sighed and stood up, trying to avoid the questions of my mom about Tavi. I don't feel like answering about us, there's something wrong, and I can feel it. Although I try to avoid it, I can feel that something is wrong.
"Let's go, ma. Baka nag-hihintay na yung dalawa sa baba." pilit akong ngumiti sa kanya para pagaanin naman ang loob niya, dahil sa binanggit niya si Tavi ay sumagi nanaman sa isipan ko ang mga tanong na alam kong hindi ko naman masasagot.
May iba na ba? Hindi na ba ako mahal? Wala na bang kasalanan na magaganap? Busy ba siya?
Those questions filled my head, and it irritates me that I can't even answer one. I have this anxiety that I might end up being a fool again. I know this is not the personality I have. I intend to trust so much the reason why people always took advantage of me, but how about Tavi?
Siya pa rin ba ang rason kung bakit ako bumalik dito?
Hindi na nga nag-tagal ay nakarating na kami sa company party, punong-puno nanaman ng mga negosyante ang ball at walang tigil ako sa pag-bati sa mga kakilala ni daddy.
Nasa tabi lang ako ng nanay ko at parang nakaramdam ako na parte ako ng pamilya nila, na para bang hindi na ako isang anino lang nila.
I'm wearing a black backless dress, kinulot ko rin ang dulo ng buhok ko, hawak-hawak ang isang maliit na bag at naka-suot ng takong na kulay itim rin.
"Arturo, kasama ka ba sa bidding?" ang tanong ni mama at kita ko ang pagiging strikta niya, agad namang natawa si daddy dahil nararamdaman niyang maiinis si mama kapag nalaman nitong kasama siya sa bidding.
"Yeah, niyaya ako e--aray!"
Lumaki ang ngiti sa labi ko ng makitang kinurot ni mama si daddy sa braso, para silang mga bata at hindi ako sanay na makita silang ganyan dahil ang lagi naman nilang pinag-aawayan ay ang kompanya o hindi kaya ako.
"Hindi ba ang sabi ko wala munang bidding ngayon, bakit sumali ka pa rin?" naiiritang tanong ni mama, tumabi naman ako kay Chez at natatawang pinag-masdan silang dalawa. Ang ganda nila tingnan, ang saya tingnan na bidding ang pinag-aawayan nila.
"Last na talaga, kapag sumali pa ako sa susunod ay ihanda mo na yung mga gamit ko." pag-bibiro pa ni daddy na dahilan para umirap nalang si mama, ang saya na makitang ganito ang pamilya namin. Walang halong pag-papanggap tanging isang buong pamilya lang na nag-mamahalan.
"Avonlea!" someone squealed, causing me to look at the person, and as our eyes met, I felt the cold sweat at my back, and I can't help but to left out a sigh. As expected, the Salvatierra is here, but I don't feel like interacting with them for now.
It's Tita Selina wearing her big smile, Tavi's mother.
"Nakauwi ka na!" lumapit ito sa akin at niyakap ako na dahilan para maging awkward ang pag-yakap ko sa kanya, I hesitated to hug her back because I can feel that I don't want to talk with her.
Ilang segundo lang ang yakap nito sa akin, binalik niya ang tingin niya at alam ko namang kakamustahan niya ako tungkol sa pamamalagi ko sa New York.
"Ang galing mo sa New York! Mabuti nalang at sinabi sa akin ng daddy mo na rarampa ka na kaya naka-panood ako, you know I'm one of your fans." kinikilig pa nito sabi na dahilan para makaramdam ako ng kaunting hiya.
"You did great on the runway. I bought that backless gown you wore on the fashion show, but I think it's way better on you than me."
Mahina nalang akong natawa para naman hindi maging awkward ang usapan namin. Tita Selina is one of those moms who acts like a teenager, she's bright and pure, but Tavi told me that Tita Selina keeps comparing him to his older brother.
"Asaan ang anak mo, Selina?" ang tanong naman ni mama na dahilan para mag-simulang bumigat ang pag-hinga ko, alam ko namang pupunta dito si Tavi kaya kailangan kong ayusin ang akto ko.
Mahal ko pa? Oo, mahal ko pa pero hindi ko alam kung mahal pa ako.
"Papunta na siya dito, sinundo niya kasi si Eleni." my forehead creased when she mentioned Eleni, she's Hera's cousin but how did they get to know each other?
I felt a knife stabbed my heart, and these thoughts became wild inside my mind causing me to bit my lower lip. I closed my fist, and I saw my mom took a glance at me, checking if I'm still okay.
"Ganon ba, malapit itong si Avon sa anak mo, hindi ba?" parang sa isang iglap ay tinulungan ako ng nanay ko na mapalapit kay Tavi na hindi ko naman gusto dahil sa pakiramdam ko ay talo na ako, talo na kaming dalawa.
"Yes, kasama ko nga siyang nanood nung fashion show ni Avon. They are close friends, sinusuportahan nila ang isa't-isa."
Yeah, close friends nalang ata kami ngayon o baka wala na talaga.
"Kinakamusta ka pa rin ba ni Archi?" binaling na sa akin ni Tita Selina ang tingin niya na dahilan para mapalunok ako, ano naman kaya ang isasagot ko sa tanong na 'yan?
"Um...Tita we're kind of busy doing our jobs kaya hindi namin magawang mag-kamustahan." pilti kong sabi na dahilan para tumango siya, totoo namang busy kami sa mga trabaho namin na dahilan para hindi na kami mag-usap.
Hindi ko alam kung sino ang unang hindi nakipag-usap, sinubukan ko siyang tawagan ng maraming beses pero hindi niya sinagot ang tawag ko na dahilan para sumuko na ako sa pag-hihintay.
Ghosting ba tawag doon? Tss.
"Mom," ang tawag ng isang lalaki sa likod ko na dahilan para tumigil ang pag-tibok ng puso ko, kahit boses lang ang narinig ko ay kilalang-kilala ko na kung sino ang may-ari nito.
I shut my eyes for a while and tried to gain my sense because the man I waited is finally here.
"Your already here, Archi! Looking good, Eleni."
So mag-kasama nga talaga silang pumunta dito? May relasyon ba sila? Bakit pakiramdam ko ay naging pansamantala lang ako?
When I opened my eyes, I saw my mom worriedly looking at me. Even though I did not say how I felt about him, I sense that she knew I was hurting. Damn! He's with someone already, just accept it!
"Hey, Avon is already here. Hindi mo ba siya kakamustahin?" ang sabi ni Tita Selina na para bang gusto ko nalang tumakbo palayo dahil natatakot akong harapin ang lalaking hinintay ko. Hinintay nga kita pero may kasama ka na palang iba, tss.
I sighed once again and turned my heel to them. Our eyes met, and I almost lose my balance when his bloodshot eyes went to mine. I can't speak anymore because of his glare, but I can feel the pain when I saw Eleni's arm linked on him.
Kalma, Avon. Hindi na ikaw, kumalma ka lang.
I flashed a smile on Tavi, pretending that I'm okay seeing him, "Good to see you again, Captain." I said with a fruitful voice causing him to smirk. Something is wrong with me, and I just want to run away this time.
Pag-katapos ay bumaling ang tingin ko kay Eleni na ngayon ay plastik na naka-ngiti sa akin, alam ko naman na hanggang ngayon ay inggit pa rin siya sa narating ko pero may pakielam ba ako?
"Hi there, Eleni." matipid kong bati sa kanya na dahilan para kumaway siya sa akin at halos mawala na ang mga mata niya dahil sa ngiti, ang plastik lang talaga at kagaya siya ng pinsan niyang masama ang ugali.
"Sama-sama nalang tayo sa iisang table, I'm sure maraming ikwekwento itong dalawa sa isa't-isa." masayang sabi ni Tita Selina at nakita ko ang pag-aayos ng neck tie ni Tavi na para bang hindi siya maka-hinga.
Wala naman kaming pag-uusapan, kitang-kita naman kung sino ang bumitaw.
Nagsama-sama nga kami sa iisang table at mabuti nalang ay hindi ko katabi si Tavi, si Chez ang nasa pagitan namin na dahila para maka-hinga naman ako ng maluwag pero ramdam ko pa rin ang sakit sa puso ko ng makitang panay ang malalaking ngiti ng sundalong 'to sa kapwa ko modelo.
Damn! Don't lose your class, Avon.
Nag-simula na nga ang company party at panay rin ang mga performance ng ilang negosyante na para bang isang piyesta ang dinalo namin, panay nalang ang sulyap ko sa phone ko para naman hindi ako mailang o hindi kaya kinakausap ko nalang si Chez.
"Ate, girlfriend na ba ni kuya Archi si Ate Eleni?" biglang tanong sa akin ni Chez na dahilan para umigting ang panga ko, sumayad ng kaunti ang tingin ko sa kanilang dalawa at ganon pa rin ang mga itsura nila, nag-tatawanan.
Hindi ako bitter pero kasi akin 'yan e, pero bakit nasa iba?
"I don't know, kakarating ko lang Chez kaya wala akong alam sa nangyayare." pilit pa akong nag-biro kay Chez para naman hindi niya mahalata na nasasaktan ako.
Ikaw noon at ikaw pa rin hanggang ngayon, tss.
Tangina, isang malutong na mura nalang dahil sa alam kong mayroong namamagitan sa kanilang dalawa ni Eleni. Nararamdaman ko na hindi na ako papakasalan ng sundalong 'yun dahil mayroon na siyang iba.
You broke your promise but it's okay, pansamantala lang naman ako at ako naman ang umalis kaya hindi dapat ako masaktan.
Fuck you, Tavi.
Hindi na nga nag-tagal ay natapos na ang party, maraming na ang nag-sisiuwian na negosyante na dahilan para mapag-desisyunan na naming tumayo sa kanya-kanya naming upuan.
Ramdam ko na ang pagod sa aking katawan pero masaya naman ako dahil sa nakasama ko ang pamilya ko ng isang buong araw, kailangan ko ng umuwi sa bahay ko dahil miss ko na ito.
Wala na rin si Eleni at hinayaan ko nalang ang pamilya Salvatierra na mag-paalam sila sa pamilya ko. Gusto ko ng mag-tungo sa van dahil sa ramdam ko na ang pananakit ng paa ko, ang hirap kaya ng laging naka-takong.
Akmang hahawakan ko na ang buksanan ng van ng biglang may humigit ng braso ko na dahilan para manlaki ang mga mata ko, "Shit!" ang mura ko at akmang sisipain ang pribadong parte ng taong humawak sa akin pero natigilan ako ng mapag-tanto kung sino ito.
I was stunned for a while when I realized that a soldier grabbed my arm. My heart is racing so fast, causing me to catch my breath. What is he even doing here? He's supposed to take Eleni home, right?
I tried to gain my sense and flashed a smile on him, "Do you need something, Captain?" I questioned the reason why his forehead creased, but I saw him playing with his tongue, damn! That's sexy.
"We need to talk." his bloodshot eyes are killing me. I don't know if I should fear those looks, but I know I can handle myself when it comes to him. I can hold myself knowing that we are done already.
"Hindi ba puwedeng sa ibang araw nalang, Captain?" naka-ngisi kong tanong sa kanya at ramdam ko ang inis na namumuo sa katawan ko, ayokong ipakita sa kanya na nasasaktan ako.
"What's with your tone?" I shook my head and I have no idea what he's talking about.
"What's wrong with my tone, Captain?" he clenched his jaw and played his tongue again, causing me to gulped. He's making me crazy, but I should maintain my composure.
Damn you, soldier!
"I just got paalam to your mom, pumayag siya na sumama sa akin." I chuckled when he got permission from my mom. I don't feel like talking to him because I know we are going to talk about our past.
"So kapag pumayag si mama ay sa tingin mo payag na rin ako?"
"Why are you being so hard to me--"
"Why did you broke your promise?" I cut him off, and this is the time already we are talking about our relationship. I saw his forehead creased the reason why I shook my head. It looks like he has no idea what I'm talking about, fuck.
Unti-unti kong tinanggal ang kamay niyang nasa braso ko na para bang hindi ko kakayanin na maka-usap siya ngayon gabi, hindi ko kaya dahil alam kong talo ako.
"It's fine, ako naman ang umalis kaya makakaramdam ka talaga na gusto mong mag-hanap ng iba." ang mapait kong sabi at pilit na ngumiti sa kanya, nandoon pa rin ang pag-tataka na dahilan para mainis akom, para kasing hindi niya alam kung ano ang tinutukoy ko.
"Hindi ko alam ang sinasabi mo, Avon."
"Of course, hindi mo alam ang sinasabi ko dahil sa kinalimutan mo ako."
No text, no calls, isang beses ko lang siyang naka-usap at iyon na ang huli. Ilang tawag ang ginawa ko pero hindi niya ako sinagot, alam mo yung pakiramdam na ako nalang yung naka-hawak sa aming dalawa?
Yung tatlong buwan naming hindi pag-uusap, ramdam kong may binabalak siya.
"Hey, I don't even know what you're talking about, but I don't want you to sleep with a heavy heart." I was stunned and deeply stared at him. That's also what he said when I got mad. He's still the same soldier I know, he's still considerate, but I have to accept that it's not me anymore.
I sighed and shook my head because of frustration, "Hindi mo alam ang sinasabi ko kaya huwag nalang tayo mag-usap, sinasayang mo ang oras ko." mabigat kong sabi pero sa puso ko, sinasabi nitong gusto kong makasama ang lalaking hinintay ko.
Akmang tatalikod na ako sa kanya pero nagulat ako ng bigla niya akong buhatin na para bang isa akong sako ng bigas. Tangina, ano pa bang kailangan naming pag-usapan e' wala namang kami?
"Put me down, asshole!" I fumed, hinampas-hampas ko ang likod niya pero sa tingin ko ay hindi naman ito nakakatulong dahil buhat-buhat niya pa rin ako gamit ang isang niyang braso.
"Fuck! I don't want to talk with you, put me down!"
"No, we will talk. Why are you being so stubborn, baby?"