Chapter 15: Charm
"Avonlea, please! Lumabas ka na diyan!" ang sabi sa akin ni Sharla na dahilan para mariin kong ipikit ang mga mata ko, tumulo nanaman ang mga luha sa aking mga mata na dahilan takpan ko ang mukha ko gamit ang dalawa kong kamay.
Sharla keeps banging the door and begging me to come out of the cubicle but I don't want to, I'm still wearing my lingerie and it was cold here inside the cubicle.
I tripped and it was embarrassing, that's my fear when it comes to runway. I didn't expect that it willy happen today, fuck! It was really embarrassing and I'm crying because my foot is aching, I tripped.
"Ayos lang naman na madapa ka, wala namang problema doon."
"I'm really sorry, Sharla. I was having this kind of anxiety facing the crowd, I was worried about my clothes, my look, the shoes and even the props. I don't even know what to do, my mind went black all of a sudden." I cried because of the way I tripped at the runway. It's common for us models to tripped but I didn't expect that it will happen today.
I was nervous and I can't help but to panic because I'm conscious about how do I look, the shoes are high and the wings at my back are heavy the reason why I started to have these negative thoughts.
Ako rin pala ang may kasalanan kung bakit ako nadapa, tangina.
I don't even know what to think anymore. The fact that I became anxious walking in front of the crowd is embarrassing. It was rare to see me like that, and this is the first time I tripped, so it's kind of a big deal for me.
Bakit ba kasi nawala ako sa ulirat?
"Okay, calm down pero puwede bang lumabas ka na diyan sa cubicle?" nag-mamakaawang sabi sa akin ni Sharla na dahilan para suminghap ako at pinilit ang sarili ko na tumayo.
Maybe I'm just stressed. I have these thoughts in my mind that makes me anxious. When I came back after my scandal, I became worried and anxious walking in the crowd. I became cautious, and sometimes I'm in panic when a fashion show is going to happen.
Nag-punas ako ng luha at binuksan ang pinto na dahilan para tuluyan ko ng makita si Sharla, mas lalong nag-alala ang mukha niya ng makita niya ang itsura ko. I look like shit even though I'm not seeing myself, I tripped at the fashion show, and it was embarrassing that I ruined it.
"I-I ruined the show." I stuttered the reason why she shook her head and caressed my hair.
"No, it's common to a model to trip...there's no problem with that. Maybe you're just stressed because of the crowd and also the clothes you're wearing." ang sabi niya na dahilan para tumango ako, iniiyakan ko na itong pag-kadapa ko pero alam ko naman na likas na ito sa mga modelo.
"Let's make a big bawi nalang, Avon." pinakalma niya ako na dahilan para tumango ako bilang sagot, babawi nalang ako sa susunod na fashion show at pipilitin ko ang sarili ko na ayusin ang diwa ko.
Hindi puwedeng ganito ako sa trabaho ko, simula nung bumalik ako sa pag-momodelo ay hindi ko na maiwasang kabahan sa sasabihin ng mga tao sa akin. Alam mo yung pakiramdam na nasa iyo ang atensyon nila kaya mag-aalala ka kung ano ba ang iniisip nila sa'yo?
"Y-Yeah," matipid kong sabi at muling pinunasan ang mga luha ko dahil kailangan kong ayusin ang sarili ko, alam kong makikita ko nanaman ang sarili ko sa media o hindi kaya sasabihan ako ng mga staffs kung anong nangyare.
Masakit pa rin ang paa ko na sumabit sa kabilang paa ko na naging dahilan kung bakit ako natapilok, hindi ko inaasahan na mawawala ako sa ulirat sa mismong rampa pero nangyare na nga ang kinakatakutan ko.
"You're looking for someone that time, right?" she asked the reason why I was stunned for a second, parang bumigat ang pag-hinga ko ng maalalang panay ang tingin ko sa mga tao nung oras na iyon na para bang may hinahanap ang mga mata ko.
I did not find the person I was looking for in the audience. He was not there.
Napayuko nalang ako at napag-laruan ang kamay ko dahil sa pag-kakamali na ginawa ko, bakit ba kasi wala sa diwa ko ang pag-rampa nung oras na 'yun? Imbis na rumampa ako ay hinanap ko pa ang isang tao na wala namang kasiguraduhan kung pupunta o hindi.
I heard Sharla sighed. Even though I'm not saying anything, she knows that someone is bothering me, "You're looking for Captain, right?" she asked, the reason why I closed my fist because I know to myself that I expected.
"Y-Yeah...hindi ko siya nakita, baka busy."
Naiintindihan ko naman yung trabaho niya atsaka hindi naman niya ako priority kaya kakalimutan ko nalang siguro ang bagay na ito at pipiliting ayusin ang diwa ko.
Pero alam mo yung pakiramdam na nadismaya ka? Oo, alam ko naman na may trabaho si Tavi pero hindi ko pa rin maiwasang alalahanin ang pag-tango niya sa akin bilang sagot na pupunta siya sa fashion show, masyado ba akong umasa?
"Don't depend your walk on him, Avon. Hindi purkit wala siya ay dapat panghinaan ka na ng loob, gawin mo kung anong ginagawa mo noon nung panahon na hindi mo pa siya nakikilala. Hindi puwedeng maapektuhan ang career mo dahil sa sundalong 'yan."
I got what he wanted to tell me. It was true that he said that I should not depend on Tavi. He does a lot of things, so I should not always expect him to be always there for me.
"Bawi nalang tayo sa susunod, marami tayong kailangang ayusin." tumango nalang ako bilang sagot kay Sharla, pasalamat ako at naiintindihan niya ang sitwasyon ko. Alam niyang maraming tumatakbo sa isipan ko at kahit nadapa ako sa rampa ay mas pinili niyang intindihin ang pag-aalinlangan ko.
Dumating na nga ang gabi at heto ako nag-luluto ng sarili kong hapunan na tama lang sa akin, ramdam ko pa rin ang pananakit ng paa ko na dahilan para lagyan ko ito ng benda para naman hindi ko ito masyadong magalaw.
Panay ang libot ko sa kusina at tahimik lang na nag-luluto habang naka-bukas ang tv para naman hindi ako makaramdam ng nakaka-binging katahimikan sa bahay.
Linagay ko ang steak sa plato ko na ako lang naman ang kakain, sanay na rin naman akong mag-isa dito sa malaki kong bahay kaya ayos lang sa akin dahil mas lalo akong naging maluwag sa sarili ko.
Kapag ako lang mag-isa ay nagagawa ko lahat ng gusto ko ng walang pag-aalinlangan, kapag mag-isa ako ay hindi ko kailangang mag-alala sa mga tao kung ano ba ang iniisip nila sa akin.
Sometimes being alone is way better. I think it's good self-realization for me because I'm always depending myself to others, but the only person that I have is myself.
Ayos lang naman minsan ang mapag-isa dahil doon mo mas makikilala ang sarili mo, mas gusto ko lang na ganito dahil sa malaya kong nagagawa ang gusto ko ng walang nag-didikta ng dapat kong ikilos.
"Apat na taon na ang nakakalipas nang mangyare ang labanan ng mga taong-bayan sa terorismo, hanggang ngayon ay nag-susumikap pa rin na bumangon ang Villacastin sa nangyareng labanan at ito ang dahilan kung bakit marami ang nasawi kagaya ng mga sundalo na binuwis ang kanilang buhay upang malaban ang terorismo."
Kumunot naman ang noo ko at bahagyang natigilan sa balitang narinig ko, nabitawan ko ang kutsilyong hawak-hawak ko dahil sa nakuha ng balita ang atensyon ko.
It talks about terrorism last four years ago, nakita ko lang ang ganyang balita nung panahong nasa ospital pa ako. Nakita ko ang mga listahan ng mga sundalong nasawi sa labanan at hindi ko maiwasang malungkot nung oras na iyon.
Last four years ago?
I just shook my head and tried to remove the thought that was forming in my mind. Marami an akong iniisip at gusto ko munang mawala ito saglit, lumapit ako sa tv at kinuha ang remote nito.
Bahagya pa akong natigilan dahil parang nag-aalinlangan pa akong patayin ang tv para makinig ng balita, alam kong ngayon ang anibersayo ng labanan sa Villacastin na dahilan maraming tao ang nasawi.
It was a tragic moment because the people who are living in Villacastin are scared at that time. At night they hear bomb blasts and gunshots that cause them to retaliate. Imagine, you can't sleep because of fear that you might get shot by those terrorists.
Even in your own country, you will not find peace because of selfish people, I know there is a reason why they are sowing terrorism in the country, but I hope they do it the right way.
Suminghap nalang ako at tuluyan ng pinatay ang tv ng makita ang mga footage na nakuha ng media ng mga sumabog na bomba maging ang mga gusaling unti-unting nasisira.
Sa pag-patay ko ng tv ay biglang sumakit ang ulo ko na dahilan para mariin kong maipikit ang mga mata ko, ginawa kong suporta ang gilid ng sofa marahil parang maging ang tuhod ko ay nanginginig sa pananakit ng ulo ko.
I gulped and was able to sit on the sofa. I tried to calm myself down and hope my headache would go away. What is happening to me?
Minasahe ko ang noo ko at sinandal ang sarili ko sa lingkuranan ng sofa, nag-pakawala ako ng malalim na hininga at pilit na pinakalma ang sarili ko na nakatulong naman sa unti-unting pag-kawala ng pananakit ng aking ulo.
Saglitan lang ang naramdaman ko pero parang sinisira na nito ang utak ko, tss.
With the loss of my headache, the doorbell suddenly rang, causing my forehead to wrinkle. I was still hesitant if I would open my door because I had no idea who was coming to my house at this time.
Walang-tigil ang pag-pindot ng taong 'yun sa doorbell na dahilan para mairita ako, dahan-dahan akong tumayo dahil sa isa kong paa na naka-benda. Paika-ika akong lumapit sa pinto at tuluyan na ngang binuksan ito.
Mas lalo akong nag-taka ng makita ang isang kotse sa labas ng bahay pero hindi ko naman makita kung sino ang pumipindot sa doorbell, pinag-tritripan ba ako nito?
"Hey,"
Halos malaglag ang puso ko ng makitang may bumungad na lalaki sa gilid ko, humigpit ang hawak ko sa doorknob na para bang ginawa ko itong suporta upang hindi ako matumba. Halos matigilan ako ng mapag-tanto kung sino ang taong bumisita sa akin.
"Did I scare you?" that person asked the reason why I tried to process everything, he came here wearing a black polo and slacks. I don't even know what to act right now but I felt pain when my look got deeper to him.
I shook my head and stood properly, "What are you doing here?" I asked him with this simple tone. There's no joy on my voice, the reason why I saw his forehead creased.
"I'm sorry," he suddenly apologized for the reason why my lower lip trembled, trying to find the words that I will say to him. Tavi is here, and I can see that he's sincerely sorry that he didn't attend the fashion show.
Why did I expect on him?
I shook my head and forced a smile, "N-No, it's okay. I think you're kind of busy, so it's fine." I know he has this duty, and I'm not even his priority, so it's okay if he didn't attend the fashions show. It was my mistake because I expected too much.
I bit my lower lip because he looked at me. He's guessing what is going on inside my mind. I created a wall between us, and I stepped backward, the reason why he got confused, I just don't know what to say in front of him.
"Are you mad?" he asked with a worried tone, the reason why I shook my head. When I saw him being sorry, I can't help but accept his apology that easily.
"No, I'm not mad at you Tavi." hindi ko alam pero bigla akong natataranta dahil sa ang lungkot niya ngayon, hindi ko ba alam kung dahil sa hindi niya pag-punta sa fashion show o may iba pang dahilan.
"Alam ko naman na busy ka kaya ayos lang sa akin na hindi ka naka-punta, hindi naman kawalan 'yun." mahina akong natawa para gumaan namana ng pag-uusap namin pero hindi ko ata nagawa iyon dahil sa malungkot pa rin ang mukha ni Tavi.
"Hey," ang usal ko at malalim na tiningnan ang mukha niya na para bang hinahanap ko ang sagot kung ano ba ang problema niya.
"You don't need to feel sorry, Tavi."
"But you tripped," ang sabi niya na dahilan para unti-unting mawala ang ngiti sa labi ko, nawala ang tingin niya sa akin at napunta sa paa ko na dahilan para bahagya ko itong itago kahit alam ko namang nakita niya na ito.
"Sarili ko ng katangahan 'yun. Ayos naman 'tong paa ko, nakakakatawa nga na yung kinakatakutan ko na madapa sa rampa e' nangyare sa hindi ko inaasahan na araw." gusto kong mapagaan ang loob niya dahil hindi ko talaga mabasa kung saan ba siya nalulungkot.
Bakit sa isang iglap ay nawala na ang pag-tatampo ko sa kanya? Siguro mas pinili ko nalang na intindihin ang sitwasyon niya, alam kong marami siyang ginagawa sa kampo kaya imposible rin naman na mag-karoon sila ng libreng oras para pumunta sa fashion show.
Nagulat akong ng bigla siyang bumaba at unti-unting inabot ang paa ko na ngayon ay naka-benda, mainit ang kanyang kamay na dumikit sa balat ko na dahilan para mapa-lunok ako.
"Hindi naman maayos 'tong pag-kakabenda mo." ang malamig niyang sabi na dahilan para saglitan akong mapa-ngisi, kahit na malamig ang pinapakita niyang ugali sa akin ay alam ko namang may pakielam pa rin siya.
Hinaplos niya ang paa ko na dahilan para makagat ko ang ibabang labi ko, bakit pakiramdam ko ay dumadaloy ang mainit niyang temperatura sa katawan ko?
Mabilis ang tibok ng puso ko at hindi matanggal ang tingin sa kanya, wala siyang kamalay-malay na malalim ko siyang tinitingnan at parang sa isang iglap ay napawi nanaman ang lungkot sa puso ko.
He makes everything okay for me, I don't know why but I guess he's really my safe place.
"It's okay, Tavi--"
"Sit, let's fix it." ang putol niya na dahilan para mawalan ako ng sasabihin, tumayo siya na dahilan para mag-tama nanaman ng tuluyan ang mga mata namin. Malamig ang kanyang mga mata pero ramdam ko na ang pakielam niya sa akin na dahilan para gumaan ang loob ko.
Bakit ka ganyan? Kapag ganyan ang pinapakita mo sa akin ay mas lalo akong umaasa, Tavi.
"Kung ano-ano nanamang pinapakita mo sa akin, umaasa tuloy ako." mahina kong sabi na dahilan para sumilay ang isang ngisi sa kanyang labi, "Seryoso ako, Tavi." gusto ko naman ang pinapakita niya sa akin hindi kagaya noon na halos itaboy niya na ako pero natatakot rin kasi ako para sa nararamdaman ko sa kanya.
"Bakit? Seryoso rin naman ako sa pinapakita ko kaya umupo ka na at aayusin natin 'yang benda mo, hindi gagaling 'yan kung mali pag-kakabenda mo." ang paalala niya na dahilan para umiling nalang ako at nagawa niya pa akong alalayan para maka-upo sa sofa.
He slowly took my bandaged foot, which caused me to sigh. He just focused his gaze on my foot, which caused me to peacefully looked at his face.
Gustong-gusto kita pero natatakot ako na baka itong pag-kagusto na ito ang dahilan para masaktan ako, ano bang magagawa ko e' hindi mo naman ako gusto.
I can't help falling in love with you, Tavi. What should I do?
Tinanggal niya na ang benda na dahilan para makita niya ang paa ko, "Look, you didn't even apply something on it." mala-tatay niyang sabi na dahilan para saglitan akong mapa-ngisi, ang akala ko sapat na ang bandage dahil iyon naman lagi ang ginagamit ko.
"Tss, just fix it for me and you can go already."
Sa totoo lang ay ayaw ko pa siyang umalis pero kailangan ko rin naman isipin ang kondisyon niya, kita ko sa kanyang mukha ang pagod pero nagawa niya pang pumunta dito para humingi ng tawad.
Ano kaya ang nararamdaman mo sa akin Tavi? Hindi naman ako umaasa na gugustuhin mo ako, ayos na rin siguro yung ganito na nakikita kita kaysa naman sa pinag-tatabuyan mo ako palayo dahil sa sobrang kulit ko.
"What? Parang noon ay gusto mong matagal akong kasama tapos ngayon gusto mo na akong paalisin?" mapait niyang sabi na dahilan para mapakamot ako sa ulo ko, hindi naman iyon ang ibig sabihin ko.
"That's not what I mean, Tavi. I can see that you're tired already, but you still managed to come here."
"Of course, I need to apologize."
Inayos niya nga ang pag-kakabenda sa aking paa, nandoon lang ang seryoso niyang tingin na dahilan para hindi ko nanaman maiwasang malunod sa kanyang itsura.
Isa bang kasalanan na ako lang ang may gusto sa'yo?
"C-Can I ask why you didn't attend the fashion show?" hindi ko na napigilan ang sarili ko na tanungin si Tavi na dahilan para bumalik ang tingin niya sa akin, seryoso nanaman ang tingin nito na dahilan para manginig ang ibabang labi ko.
Tumikhim ako at pilit na ngumiti sa kanya, "I-I'm sorry, mukhang hindi ka naman dapat mag-bigay ng rason sa akin." bakit ba kasi minsan hindi ko mapigilan ang bibig ko? Alam ko naman na privacy na iyon ni Tavi kaya bakit pa ako nag-hahanap ng rason?
I shifted my eyes away on him because of the embarrassment but I heard him sighed, wrong move.
"It's the fourth death anniversary of my brother." malamig niyang sabi na dahilan para muling bumalik ang tingin ko sa kanya at nag-tama na nga ang mga mata namin.
"S-So that's the reason," nauutal kong sabi dahil hindi ko alam kung ano ba ang dapat kong ibigay na reaksyon sa kanya, kakakwento niya lang sa akin tungkol sa kuya niya tapos ngayon ay death anniversary pala nito.
"Mhh, that's why you're a bit gloomy today." he said while waving my hand into my face to imitate his expression and it made him smirked for a second.
Kakakwento niya lang rin ng sikreto niya sa akin na inggit na inggit siya sa kuya niya at nais niyang patunayan sa magulang niya na kaya niya ring maging mas higit sa kanya niya, para sa akin ay hindi naman niya kailangang patunayan ang sarili niya sa iba. Ang dapat niya lang alalahanin ay ang sarili niya.
"Want me to hug you?"
Ang kapal ng mukha ko pero iyon kaagad ang sinabi ko ng mapag-tanto kong death anniversary pala ng kuya niya, nakita ko ang pag-kunot ng noo niya sa akin na dahilan para awkward akong ngumiti at suminghap nalang.
"Nevermind...uh, you should go already. Mukhang pagod ka na kaya mag-pahinga ka na, Tavi." nag-papahiwatig nanaman ang pagiging malambing ko sa kanya para naman gumaan ang nararamdaman niya.
Sana ganito nalang kami palagi, ayos lang naman ako kahit hindi niya ako gusto dahil mas mabuti na unti-unti kaming nalalapit sa isa't-isa. Unti-unti ko ng nakikita kung sino ba talaga si Tavi at masaya ako na hinahayaan niya ang sarili niya na maging malapit sa akin ngayon.
He stood up making me anxious again, I stepped backward to give distance to each other.
"How about you? Why did you tripped?" tanong niya na dahilan para mahina akong matawa, pilit ko na ngang kinakalimutan ang nangyare kanina pero alam ko naman ang sagot diyan sa tanong na 'yan.
"Simple...I was anxious that time facing the crowd." ngayon ay nasabi ko kaagad kung ang rason kung bakit ako nadapa, ang dami kong iniisip nung rumarampa ako na dahilan pati lakad ko ay napabayaan ko na.
Makakalimutan ko naman iyon dahil balak kong ayusin ang diwa ko para maka-rampa ng maayos sa susunod na fashion show.
"Kung nandoon ako, hindi ka ba madadapa?" sunod niya na dahilan para kumunot ang noo ko, ang sabi ko sa kanya noon ay gumaan ang loob ko kapag nandiyan pero kaya ba nangyare ang pag-kadapa ko dahil wala siya?
I shook my head and forced a smile even though I know to myself that he's also one of the reasons why I lost my sense at the fashion show.
"Sarili ko ng katangahan 'yun atsaka hindi naman palagi nandiyan ka para pagaanin ang loob ko, kailangan ko ring kumilos para sa sarili ko...ayokong idepende sa'yo ang sarili ko."
Gustong-gusto kita pero mabuti nalang at alam ko pa rin kung anong ginagawa ko, hindi ko puwedeng idepende kay Tavi ang sarili ko dahil alam kong aasa rin naman ako. Hindi tayo puwedeng dumipende lang sa isang tao, kailangan rin nating mag-kusa dahil hindi naman sila palaging nandiyan para sa'yo.
"Come here," utos niya na dahilan para kabahan nanaman ako, yung huli niyang utos sa akin ng ganyan ay hinalikan niya ako sa pisngi na hindi nag-patulog sa akin. Bakit bigla akong kinabahan sa utos niya na lumapit ako sa kanya?
"Why?"
He chuckled, and I think he read what I was thinking, "I'm not going to kiss you, stupid." he stated the reason why my lower lip trembled. I became anxious all of a sudden because of his order to come closer.
Lumapit naman ako sa kanya at mataray siyang tiningnan, "Now, what?" tanong ko dito na dahilan para sumilay nanaman ang ngisi sa kanyang labi pero natigilan ako ng bigla niyang ipulupot ang matitipuno niyang braso sa balikat ko. Teka, ano bang ginagawa niya?
Sinandal niya ang kanyang ulo sa balikat ko na dahilan para suminghap ako ng malalim dahil nararamdaman ko ang mainit niyang hininga sa leeg ko, hindi ko magawang maka-galaw dahil sa yakap-yakap niya ako ngayon.
Imbis na matuwa ako ay parang bakit natakot ako bigla?
Why? Why are you doing this to me, Tavi? Kung ano-ano na ang nararamdaman ko na dahilan para mag-away na ang puso at isipan ko, kung ano-ano ang pinapakita niya na dahilan para bumuo sa akin ang kaunting pag-asa.
"I'm really sorry, Avon." he mumbled with this soft voice the reason why I gulped, I can feel his warmth traveling all over my body and I can't process this moment because of how close he is.
"Why are you doing this to me? You're giving me high hopes." malamig kong sabi at hindi magawang yakapin siya pabalik dahil natatakot na ako sa nararamdaman ko, ngayon nalang ako nag-kagusto sa isang tao at ngayon na may pinapakita na siya ay natatakot na ako.
Masasabi kong isang nakakalokong salita ang pag-ibig, kung ano-anong ipaparamdam sa iyo nito na dahilan para kwestiyunin mo ang sarili mo dapat mo bang ipag-patuloy ang nararamdaman mo sa isang tao.
I don't know. I'm scared that Tavi is showing this kind of action that is giving me high hopes.
Unti-unti siyang kumalas sa pag-kakayakap na dahilan para malamig ko siyang tingnan sa mata, ano ba ang nararamdaman mo sa akin Tavi? Ako ang nag-pasok sa sarili ko sa ganitong sitwasyon at ngayon ay natatakot na ako kung saan ba ito patungo.
"I-If you'll do that, it will give me high hopes."
Kapag ginawa niya sa akin ang mga bagay na ganito ay aasa talaga ako na baka puwede, na baka mayroong pag-asa na magustuhan niya ako. Argh! Nakakagalit na kung ano-anong pinaparamdam sa akin ni Tavi at parang kinukunsinti ko lang ito.
He sighed and sharply looked at me, "Do you really like me?" he asked the reason why I was dumbfounded for a second. Why did he suddenly ask me that?
Saan na ba 'to patungo?
"Oo, pero hindi mo ako kailangang gustuhin." diretso kong sabi sa kanya na dahilan para mas lalong tumalim ang tingin niya sa akin na para bang kinakabisado niya ang bawat sulok ng mukha ko.
"If you're still doubting, it's fine." hindi ko alam pero koportable talaga akong pag-usapan ang nararamdaman ko sa kanya, masyado siguro akong straight to the point na dahilan para hindi ako maintindihan ng mga tao.
"Ano sa tingin mo ang dahilan kung bakit ako nag-aalinlangan?" malalim ang kanyang boses na dahilan para suminghap ako, ano nga ba ang dahilan kung bakit siya nag-aalinlangan sa akin?
"You don't want to commit yourself to a relationship because you're busy proving yourself to others, and your priority is serving our country." now, we are talking about something deeper. He's trying to conquer me and he's trying to distance himself to me because he's also scared.
"Am I right?" he shook his head the reason why my forehead creased, hindi ba tama ang sinabi kog rason sa kanya e' iyon naman ang nakikita kong dahilan kung bakit hindi niya ako magustuhan.
"I doubt myself if I can be the best man for you, Avon." he mumbled with this husky tone the reason why I was dumbfounded again, he's being visible and I don't know what to think anymore.
"W-What do you even mean?" sa bawat salita niya ay bumibigat ang pag-hinga ko, alam niya bang may hinihintay ako? Alam mo yung pakiramdam na masaya ka dahil nagiging totoo siya sa'yo kaso nasasaktan ka rin dahil wala naman talagang pag-asa.
"Dahil sa trabaho ko ay baka hindi kita matutukan, sabi mo nga sa akin ay ako ang nag-papagaan ng loob mo pero hindi naman palagi ay nandito ako. Natatakot ako na baka doon palang ay masaktan na kita.
Hindi ko inaakala na isang sundalo ang nag-sasabi nito mismo sa harapan ko, kita ko ang pag-aalala at sinseridad sa mukha ni Tavi na totoong natatakot siyang sumugal dahil baka hindi niya magampanan ang oras niya sa akin.
Ibig sabihin ba nun,
"Yeah, I like you too. When our eyes locked the first day I saw you walk, that's the time I like you already."
Namuo ang mga luha sa aking mga mata at parang nananakit ang aking lalamunan dahil sa pag-pipigil, halos malagutan na ako ng hininga dahil sa hindi inaasahan na pag-amin niya sa akin. Hindi naman ako nabibingi hindi ba? Hindi naman mali ang narinig ko hindi ba?
"P-Pardon?"
"I like you, Avon."
Sumabog na ang puso ko dahil sa hindi inaasahan na pag-amin sa akin ni Tavi, hindi mapakali ang sistema ko pero alam ko sa sarili kong masaya ako. Klaro na sa akin ang narinig ko at hindi ko maiwasang manginig dahil sa tinago niya lang pala sa akin ang nararamdman niya.
"I hid my feeling for you because I was scared that I might hurt you, Avon."
My Tavi just said that he likes me, my soft man.
I tilted my head, and tears are filling my eyes because of this moment, I was falling, and he was there to catch me. I thought I'm the only one who fell in love, but he just hid his feelings because he's scared that I might get hurt.
"A-All of a sudden you confessed and I don't know what to say." I forced a smile and sighed, I'm trying to gain my sense. This is the best day for me, biglang nawala ang tampo ko dahil sa pag-amin niya sa akin.
"You're going to make me cry, Tavi. Why are you suddenly confessing?" mahina kong sabi at palihim na pinunasan ang mga luha ko dahil sa tuwa na malaman ko kung ano ang nararamdaman niya sa akin.
"When our eyes locked on each other, that's the time I'm crazy for you."
"I also have another secret." he said the reason why my forehead creased, suminghap ako dahil sa nakita kong may hinugot siya sa wallet niya at nung pinakita niya ito sa akin ay halos malaglag ang panga ko.
"I also have your picture that I consider as my lucky charm, Avon."
The woman in the picture is me, it's a stolen shot and I was talking to Pauline that time. Hindi ko maiwasang mapa-ngiti ng makitang ako ang laman ng litratong 'yun, kinuhanan niya ba ako ng litrato ng hindi ko man lang nalalaman?
"I captured this woman at the fashion show last two months ago, and that woman is in front of me right now."