Chapter 09: Desperate
"Fuck! What are you doing?!" I heard someone said the reason why I opened my eyes, my body is soaked in the water and the tub is already filled the reason why it overflows the cr.
"Avonlea, why are you doing this?!" Cade asked the reason why I looked at him hopelessly, his expression is filled with pity and sadness the reason why I smirked.
"H-How did you even know that I'm here?" binalikan ko ito ng tanong na dahilan para mas lalo siyang mainis, hindi na siya natigilan dahil sa itsura ko na halos hindi na magandang tingnan pa.
"Fix yourself, I'm going to take you out of here." mahina naman akong natawa dahil sa inutos niya sa akin, sa tingin niya may gana pa akong umalis dito sa hotel na ito kung sa pag-labas ko ay pag-chichismisan naman ako ng mga tao?
"B-But I don't want to leave here Cade, I want to be alone for awhile... I want to consider myself first, for once."
Piliin mo naman ang sarili mo ang kaso nung pinili ko naman ang sarili ko ay doon naman ako nawalan ng lakas para labanan ang problemang 'to.
He sighed and bend over to carry me the reason why I got irritated, "Put me down, Cade." I ordered with a stern voice but he didn't listen to me the reason why I hit his chest.
"Aalis tayo dito, hindi puwedeng mag-isa ka lang dito Avon." ang sabi niya habang buhat-buhat pa rin ako na dahilan para patuloy kong hampasin ang dibdib niya dahil sa galit.
Kung kanina ay wala akong lakas ay ngayon ay nagagawa ko ng magalit, makakita lang ako ng kung sino man sa tabi ko ay hindi ko maiwasang magalit dahil iniisip ko na baka malinlang nanaman ako.
Kahit si Cade ay hindi ko pinalagpas, ayoko ng mag-tiwala sa mga taong ang hangarin lang naman ay siraan ako. Putangina, pati mga taong hindi ko naman kilala ay nakikisawsaw at kinukutya pa ako.
"Ibaba mo nga ako! Hindi nga ako sabi aalis dito e!" pag-papasaway ko na dahilan para umigting ang kanyang panga, dahan-dahan niya akong nilapag sa kama at balak ko na sanang kumawala sa kanya pero hinarangan niya ako.
"Umalis ka nga dito! Ayokong may kasama ako, ayokong may nandito!" kahit siya ay tinataboy ko na dahil sa galit na nararamdaman ko, hindi mo masasabi kung ano ba ang intensyon sa'yo ng mga tao na kahit sarili kong kaibigan ay pinang-hihinalaan ko na rin.
Alam mo yung pakiramdam na nawalan ka na ng gana na mag-tiwala pa kasi alam mong lolokihin ka rin naman pala?
We have that kind of thought wherein we want to open up ourselves to them but we just can't because we are scared to do the same mistake again when it comes to trusting people.
"Just leave me alone! Hindi ka nang-didiri sa akin?!" tumulo nanaman ang luha sa aking mga mata na para bang iniisip ko na wala ng katapusan ang pag-uusap nila tungkol sa akin.
It will never be the same again, all of them will look at me with their judging eyes. Even though I was the victim, they decided to blame me just because I'm a model.
Kapag ba isang model ako ay wala na akong karapatan na maging conservative at conscious sa katawan ko? Tangina, katawan ko pinalaganap ng kung sino mang tao ay may galit sa akin at sa tingin niya maliit lang ang sinira niya sa akin?
"Bakit naman ako mandidiri sa'yo?" kalmado ang boses sa akin ni Cade na dahilan para lumakas ang pag-hagulgol ko, bakit ba pakiramdam ko ay sobrang nakakahiya ang isang kagaya ko?
"Because I'm stupid... b-because I eas careless," I cried out loud and put my hands on my face. You don't know how it fucking hurts to see your body being molested and sexualized in social media.
"E-Even my mother blamed me for what happened, I don't know anymore... I need somebody to hold me but no one did, I was hopeless and tried endure this pain."
"I-I just don't know what to do anymore, Cade. Hindi ito simpleng problema lang, lahat nasira sa isang iglap... hindi ko na alam kung anong gagawin ko."
Sabihin ko man na ayos ang lahat ay hindi ko maiiwasan na masaktan. Isipin mo, pinag-pantasyahan at binastos ka ng mga tao dahil sa pag-kakamaling hindi mo naman ginawa.
Ang akala ko kakayanin ko ng ako kang mag-isa pero hindi pala, gusto kong sarilihin ang lahat pero tangina, ang hirap dahil sobrang bigat na para bang pinaranas sa'yo ng mundo kung gaano kasarado ang utak ng mga tao.
Humagulgol ako dahil sa sakit na nararamdaman ko, samu't-saring sakit na para bang ang biktima pa ang may kasalanan kung bakit nangyare sa kanya ito.
Hindi man lang naawa at dinahilan pa na bakit pa ako masasaktan e' modelo naman ako at sanay namang ibalandra ang katawan ko sa maraming tao?
Tangina, hindi ganon ang kalakaran sa pag-rampa!
Nirerespeto pa rin namin ang sarili namin, rumarampa kami dahil doon kami masaya pero yung sabihin mo na bakit pa ako masasaktan e' halos ibalandra ko na ang katawan kong kaunti nalang ang telang tumatakip dito, hindi ganon ang pagiging isang modelo.
We still have respect on our bodies even though sometimes we are wearing revealing clothes but it doesn't mean that our value is less.
"I-I just don't know what to do anymore, they are blaming me for what happened and I just don't get it... why people decided to throw shade on the person who's suffering?"
I just don't get the mindset of some people who blamed me, some of them used my photos to do some lust and I'm out of words because of how stupid they are.
"Avon,"
"I just don't get it, makita ko lang ang mga komento nila ay unti-unti ko ng tinatanggap na may mali sa akin... marinig ko lang ang mga salita ni mama ay pakiramdam ko ay wala akong kwenta."
Iyon ang masakit, sarili mo magulang e' kinaayawan ka dahil sa hindi mo alam na dahilan, nanay ko na ang nag-sabi na hindi ako katanggap-tanggap at unti-unti ko ng nakukuha ang sinasabi niya.
Ang sakit, tangina.
I tried my fucking best to prove everyone that I didn't buy career, I tried my best to be loved but I didn't get it, "Alam mo ba yung pakiramdam na parang unti-unti mo nalang tinatanggap sa sarili mo na wala namang tatanggap sa'yo kasi hindi ka naman kamahal-mahal?"
Saktan mo pa ang sarili mo hanggang sa matauhan ka na, Avon.
"K-Kaya nga pati nanay ko ayaw sa akin kasi hindi naman ako kamahal-mahal."
Ngayon lang ako humingi ng tulong at ngayon lang ako humiling sa kanya pero hindi niya ginawa, hindi ko alam ang dahilan kung bakit ayaw niya sa akin na dahilan para unti-unti ko na ring ayawan ang sarili ko.
Basang-basa na ang mga kamay ko dahil sa walang tigil na pag-luha. Isang pag-subok lang ang binigay sa akin pero ang bigat, ang bigat dahil sarili ko na ang kinakawawa ko sa sitwasyon na 'to.
Ang dali ko bang sumuko? Oo, ganon akong klaseng tao.
Narinig ko ang pag-singhap ni Cade na para bang naiinis rin siya dahil sa mga nangyayare, ang bigat ng nararamdaman ko na para bang mas pinili ko nalang na lunurin ang sarili ko.
"Fix yourself, sa bahay ka muna manatili." ang sabi ni Cade na dahilan para maalis ko ang mga kamay na tumatakip sa aking mukha, kunot-noo ko siyang tiningnan at nakita ko ang seryoso niyang mga mata.
"I-I don't want to go, they will judge me." I stuttered, I just want to be here alone because I'm scared that people might make fun of me. I lost my confidence to face a bunch of people because of embarrassment, that picture ruined my life in just a snap.
"Avon, you have to. Sa tingin mo hahayaan lang kitang mag-isa dito?" yumuko ako at umiling, hindi ko kayang harapan ang mga tao ngayon dahil alam kong sa isipan nila ay kinukutya na nila ako.
"J-Just leave me alone, you don't need to do something to make me feel better."
I'm being hard on Cade and I hate it, I tried to understand the situation but this pain is just too real the reason why I'm bothered and irritated.
"Kung hindi tayo aalis, hindi ako aalis dito." pag-mamatigas niya na dahilan para maiyukom ko ang kamao ko, kaibigan ko nga talaga siya at kahit anong gawin ko ay mag-mamatigas nanaman siya sa akin.
"I-I called you last night but you didn't answer your phone," malamig kong sabi sa kanya, inaasahan ko pa naman na siya ang pupunta sa akin kagabi pero hindi. Bakit ba ako nadismaya ng bahagya?
Narinig ko ang pag-singhap niya nanaman, kailangan ko ba ng dahilan kung bakit hindi niya ako napuntahan kagabi?
"I-It's okay, I'm not your responsibility at all." pilit kong pinakalma ang sarili ko at wala akong balak na umalis sa hotel na ito, hahayaan ko nalang siguro na si Cade ang kasama ko dito dahil sa nag-mamatigas siya.
"Avon, I'm sorry. I was busy last night and can't even look at my phone." he apologized the reason why I nodded and stood up, I tried to gain my sense for the last time and brushed my hair using my fingertips.
"I-It's okay, someone brought me here...my car stopped in the middle of the night and out of people I called, the unexpected person came." I saw Cade's forehead creased the reason why I was forced to give a smile on him, the one who came is unexpected. The way he considered my situation is what I loved, everything became light when Tavi came last night.
"Who is it?" Cade's expression became dark the reason why my smile fade away, he looks serious that I'm talking about this one person who came to me last night to help me.
"T-Tavi, he's the one who helped me last night." narinig niya palang na lalaki ang tumulong sa akin kagabi ay nakita ko na ang pag-igting ng panga niya, minsan nalang kasi kami mag-kita ni Cade na dahilan para hindi na ako makapag-update sa kanya.
I know he's a busy person and I don't want to bother him, I'm thankful that he came here to check on me but I want to be alone for a while. I need my privacy to handle myself, I need to gain my sense.
I need to do this all by myself, I know it will cost pain on me but I have to stand up.
Hindi ko alam kung bakit sa isang iglap ay nag-bago ang isipan ko, kung kanina lang ay parang ayoko ng lumaban pero heto ako ngayon naka-tayo sa harapan ni Cade na para bang kailangan kong labanan ang makikitid na utak ng mga tao.
"So who is this man?" I became serious but I already have the sense to roll my eyes on him. When I mentioned Tavi, everything became light all of a sudden that even though he's not here I felt his words of wisdom.
"The only thing that I can give to you is that he's the one who helped me last night." malamig kong sabi, lumapit ako sa gamit ko at kinuha ang ilang mga damit para palitan ang damit kong basang-basa pa rin dahil sa shower kanina.
Sabi ko na nga ba na si Tavi ang makakapag-pagaan ng lahat, parang sa isang iglap ay heto nanaman ako lumulutang sa mga ulap nung naalala ko ang ginawa niya sa akin kagabi.
I don't know, but I guess I've attached already to Tavi the reason why I'm feeling this, the way he caressed me gives so much consideration.
Banggitin ko lang ang pangalan niya ay parang lumakas na kaagad ang loob ko, naalala ko lang ang ginawa niya sa akin kagabi ay hindi ko na maiwasan ang mabuhayan ng loob. Kahit na limitado lang ang binibigay niyang mga pag-galaw sa akin ay nararamdaman kong may pakielam naman siya.
That why I liked him, I know he's trying to control himself when it comes to showing care to others, but I can feel that he's sincere on the actions he's giving.
Do you know Tavi that every time I will talk about you, everything will become light and pure?
Bigla namang may kumatok sa pinto na dahilan para kumunot ang noo ko, dali-dali kong pinunta ang naiirita kong tingin kay Cade dahil baka sinabi niya pa sa iba kung nasaan ako "May iba ka pa bang pinag-sabihan kung nasaan ako?"
Umiling naman bilang sagot si Cade na dahilan para tarayan ko siya, "Tingnan mo kung sino 'yun dahil mag-bibihis ako." ang utos ko sa kanya at dali-daling pumunta ng banyo para makapag-palit na.
Hindi na nga nag-tagal ay nakapag-bihis na ako, lumabas ako ng banyo at nakitang naka-tayo lang si Cade sa harap ng pinto.
Kumunot ang noo ko dahil sa hindi niya binubuksan ang pinto kahit na panay na ang pag-katok nito, "Why are you not opening the door?" tanong ko sa kanya na dahilan para seryoso siyang tumingin sa akin.
Panay lang ang pag-katok ng taong nasa labas na dahilan para akmang mag-lalakad na ako pero nagulat ako ng biglang higitin ni Cade ang braso ko, "Cade, sino ba yung nasa labas?" ang tanong ko na dahilan para umiling siya.
"Bakit naman pupunta dito ang isang sundalo, Avon?" ang tanong niya sa akin na dahilan para manlaki ang mga mata ko, anong sabi niya?
"What did you say?" I asked him and I was a bit dumbfounded because of his question, his grip became tighter the reason why I pressed my lips.
"Why there's a soldier outside?" he asked me again the reason why I gained my sense and realized who's the person outside. A smile formed on my lips automatically when he mentioned that there's a soldier outside, the only soldier that I know is the person who helped me last night.
I shook my head and reached the door to open it. When I finally opened the door, I saw a man wearing a combat uniform and also wearing the hat that made him look masculine.
I tried to hide my smile when I saw Tavi being serious. He made my situation better when he came, I don't know but I felt safe when he came with this combat uniform.
"H-Hey," I stuttered when I greeted him, he removed his hat the reason why I already saw how sharp his eyes are but he's not looking at me.
Asan ang tingin mo?
"Looks like you're already okay,"
Ayos na ako nung dumating ka pero bakit wala sa akin ang atensyon mo, Tavi?
"Who is this man? You know him?" Cade asked the reason why I gulped, he became serious this time and he held my arm for me to be at his back. I raised a brow on him but he didn't stop looking at Tavi.
Ako lang ba ang nakakakita na may mga kidlat sa mga tingin nila?
"He's Tavi--I mean Captain Gustavo Archielle." pag-papakilala ko kay Tavi gamit ang kanyang buong pangalan. Nakita ko ang pag-tingin ni Cade sa sundalong nasa harapan namin.
"Archi, this is Cade--"
"Nice meeting you, Captain. I'm Cade, Avon's best friend." putol sa akin ni Cade na dahilan para samaan ko siya ng tingin, yung tono niya kasi parang nakikipag-away at halata naman iyon dahil sa matagal ko na siyang kaibigan.
"So what is your relationship with Avon?"
"Cade," ang naiirita kong tawag kay Cade dahil sa tono at mga sinasabi niyang, nahihiya naman akong tumingin kay Tavi na ngayon ay malamig lang ang tingin kay Cade na para bang balewala lang sa kanya ang pang-iirita ni Cade.
"I just helped her, I came here to check on her but I think she's already okay because her best friend is here."
Hindi niya maibaling sa akin ang tingin niya na dahilan para makagat ko ang ibabang labi ko, bakit ba pakiramdam ko ay nag-mamataasan silang dalawa sa harapan ko?
"Yeah... she's already fine Captain, thank you for helping her last night." why are you being like this Cade?
"As her best friend, I want to ask permission if I can talk to her for ten minutes." he's exact when it comes to time the reason why Cade looked at me to check if it's okay for me to talk with Tavi.
I nodder but I saw him hesitating, I want to talk with Tavi because I know he's busy but I appreciated that he came here just to check on me.
I pleaded for him to let me talk with Tavi. Wait, why do I need to ask for his permission? Is he even my boyfriend?
Cade sighed and brushed his fingertips on his hair, "Okay fine but ten minutes, Captain." he reminded Tavi the reason why he nodded, I got out of the hotel room and we went on the veranda of the hotel.
Napunta na nga kami sa veranda ng hotel room at hindi ko maiwasan ang malalim lang siyang tingnan, ito na ang pangatlong araw na nakita ko siyang naka-suot ng uniporme niya at hindi ko pa rin maiwasang mapa-mangha.
He cleared his throat the reason why I stood up firmly, I faced him and tilted my head to see his face clearly.
"T-Thank you for coming here, Tavi...I appreciate you coming here just to check if I'm okay."
Everything became light all of a sudden when he came. I knew it already. He's the man I'm looking for, you know the feeling when the man you love is there and every problem you have become light?
Alam mo yung pakiramdam na kahit andiyan lang siya ay parang gumagaan na yung pakiramdam mo?
"Yeah," matipid niyang sabi na dahilan para unti-unting mawala ang ngiti sa labi ko, nandito nanaman ang pagiging seryoso niya na dahilan para ang hirap nanaman niyang abutin.
"Andito ka lang ba para kamustahin ako?" parang naging isang matamlay ang boses ko dahil sa matipid niyang sagot sa akin, bakit pakiramdam ko ay ang layo nanaman niya sa akin?
Paano ba ako makakabanat nito e' ang seryoso niya, tss.
"Nandito ako para mag-paalam na sa'yo." ang bigla niyang sabi na dahilan para kumunot ang noo ko, anong ibig niyang sabihin na nandito siya para mag-paalam?
Binasa ko ang dila ko at pilit na prinoproseso ang sinabi niya sa akin, "What do you mean you are here to say goodbye?" tanong ko na dahilan para makita ko ang pag-lunok niya ngunit andoon pa rin ang malalamig niyang mga mata.
Bakit ako kinakabahan bigla sa susunod niyang sasabihin?
"Don't call me anymore, Avon," he stated the reason why I was dumbfounded for a while. I still can't get what he's saying, but this heart of mine is slowly being broken into pieces.
"Don't bother me anymore, ito na ang huling pag-kikita natin at sana huwag mo akong alalahanin." nang makuha ko na ang lahat ay nag-pakawala ako ng isang ngisi na dahilan para mag-tama ang dalawa niyang kilay.
Ramdam ko ang pag-durog ng puso ko pero pinakita ko nalang ang isang nakakalokong ngisi na para bang hindi ko siniseryoso ang sinasabi niya sa akin, bakit sa isang iglap ay ang lamig niya na sa akin?
"I don't want to see you anymore, Avon."
Ngumiwi at umigting ang panga ko, gusto ko siyang sampalin ngayon dahil sa hindi niya man lang inaalala ang sitwasyon ko. Makakasakit rin pala ang isang sundalong kagaya niya, sinaktan niya ako dahil sa mga salita niya.
"Can I ask why?" my heart is being shattered into pieces as I looked at him deeply, I'm waiting for his answer but he keeps staring at me as if he wants to gather the right words for my question.
"I just don't like you, isang distraction ka sa trabaho ko."
Aray lang, putangina.
Suminghap ako at pinag-sumikapan ang tumango sa kanya, ngayon na nga lang ako nag-kagusto kaso hindi pa ako nagustuhan.
"I don't know if I will accept your reason, Tavi. Ano namang pakielam ko kung hindi mo ako gusto? Dahil ba sinabi mong hindi mo ako gusto ay iyon na rin ang dahilan para itigil ko ang nararamdaman ko?"
Now I'm being cheesy, but I think that's the right words to say to him. I was in love with him for almost two months already, and every time that we are going to meet, I can't help falling in love with him.
Iba ang epekto ng isang pag-ibig, kahit kailan ay hindi mauubusan ng oras ang mag-mahal dahil lahat ng iyan ay mahahanap mo kung saan-saan.
"You're really unbelievable--"
"Wala akong pakielam kung hindi mo ako gusto basta gusto kita, wala namang problema doon hindi ba?" ang putol ko sa kanya na dahilan para umigting ang panga niya, makulit ako kahit na may pinag-dadaanan ako. Wala akong pakielam kung wala siyang gusto sa akin, hindi ko naman siya pinipilit.
Masakit na ako lang naman ang may gusto pero mapipigilan ko ba ang sarili ko?
"You look desperate to me." that made me stunned for a second, all of a sudden I became deaf the reason why I can't move anymore.
Klaro naman ang sinabi niya pero bakit hindi ko maproseso sa utak ko?
Ramdam ko ang pag-bagsak ng balikat ko at para bang nanlamig ang katawan ko sa sinabi niya. Ang sabi ko au hindi ako magiging ganong klaseng tao pero nung narinig ko iyon mismo sa bibig niya ay hindi ko maiwasang madismaya.
I closed my fist and trying to hold this anger filling my body, doing the first move doesn't make you desperate. That's not the point why I liked someone, I'm not being desperate for liking someone.
Even you, Captain?
"D-Desperate?" sarcasm filled my voice and tried to smirk at him, he doesn't even regret saying that to me the reason why I felt irritated.
"You look desperate trying to get my attention, you look desperate in my eyes the reason why I don't like you."
Putangina, hindi naman masakit.
Suminghap ako at matalim siyang tiningnan, kapag ba nag-mahal ka ay matatawag kang desperado?
Kapag ba ang babae ang unang gumawa ng aksyon ay matatawag ng desperado? Hindi ko inaakala na siya pa mismo ang mag-sasabi sa akin niyan, pasmado rin pala ang bibig nitong sundalo na 'to at hindi ko maiwasang kumulo ang dugo.
"Puwede ba kitang sampalin ng isa?
"Isang libo lang naman kitang sasampalin, Tavi." kahit na sarkastiko ang boses ko ay rinig pa rin ang pag-kairita dito, gusto kong mag-sabi ng masasamang words kaso gusto kitang putanginang ka.
"Do me a favor, instead." hindi siya natinag na dahilan para mas lalo akong magalit, hindi ko alam kung saan siya kumukuha ng lakas para sabihin sa akin 'to. Hindi niya ba inisip ang mararamdaman ko?
Pilit kong tinatagan ang loob ko sa harap niya at ngayon palang ay kinakainisan ko na hulog na hulog ako sa kanya.
"What? What kind of favor--"
"Huwag na tayong mag-kita, huwag kang gagawa ng paraan para mag-krus ang landas natin."
Napa-ngiwi ako at ngayon palang ay gusto ko na siyang sipain dahil sa sinabi niya, parang isa isang iglap ay nag-bago ang sundalong kinahuhumalingan ko.
Suminghap ako at unti-unting lumapit kay Tavi na dahilan para saglitan pa siyang mapa-atras, malalim kong tiningnan ang mga mata niya na may halong galit.
Kahit na nagagalit ako sa'yo ay hindi ko pa rin maiwasang ang gustuhin ka, ngayon lang ako nag-kaganito at sa tingin mo ay madali lang gawin 'yun?
"I won't do it, Tavi. Puwede ka namang umalis pero asahan mong hindi pa rin mag-babago ang tingin ko sa'yo."
Tangina, bakit ko ba sinabi na ayos lang na umalis siya? Siya ang dahilan kung bakit gumagaan ang lahat ng mga problema ko kaya kakayanin ko ba?
"Gusto kita Gustavo Archielle, gustong-gusto kita kaya kahit anong ibigay mo sa aking pabor ay hindi ko gagawin."