Chapter 08: Ruined
Nakasandal ang ulo ko sa manibela habang patuloy na pinapakinggan ang malakas na ulan na tumama sa bubong ng kotse ko. Nag-pakawala ako ng isang pag-hikbi dahil heto nanaman ako, umiiyak dahil sa mga nangyayare.
Why do I felt like being alone is a cruel thing to do on myself?
Sometimes being alone is a good thing but can you handle it all the times?
"I-I don't even know that I was being filmed by someone," sarili ko lang naman ang kausap ko dahil pinili kong mapag-isa, sa sitwasyon nito ay mas pinili ng mga taong pag-tawanan at pag-pyestahan ang litrato ko na kumalat sa social media at doon mo masasabi kung gaano kakitid ang utak nila.
Kahit hindi sex ang laman ng video na 'yun ay may masasabi pa rin sila, kahit ikaw ang biktima ay mas pipiliin pa rin nilang pag-tawanan ka.
"F-Fuck, I messed up...even my career is ruined because of that fucking video." pilitin kong magalit sa sarili ko ay hindi ko magawa dahil sa wala na akong lakas, maging ang trabaho ko bilang isang modelo ay kwinekwestiyon na rin nila.
Alam mo kung anong masakit pa doon?
"Bakit pa siya nahihiyang ipakita ang katawan niya e' ganyan rin naman ang itsura niya sa rampa? Nakatakip lang naman ang mga pribadong parte ng katawan niya."
"Binabalandra niya na rin naman yung katawan niya sa pag-momodelo kaya bakit pa siya nagulat na hubo't-hubad siya sa video na 'yan?"
"Palagi naman siyang naka-suot ng lingerie na kaunti nalang ay makikita na ang pribadong parte ng katawan niya kaya bakit pa siya nag-iinarte diyan?"
That comment hit me in the chest, I do modeling because that's what makes me happy but I didn't expect that doing my happiness will make people question my job.
Tangina, masaya ako sa ginagawa ko pero bakit kailangang sirain niyo? Bakit? Ang pag-susuot ba ng swimsuit ay isang kasalanan na? Ang pag-suot ba ng lingerie ay basehan na para bumaba ang tingin niyo sa isang babae?
That's fuckery! What a toxic mindset they have, they are all asking for the pictures and still act as the innocent one? I can't believe it, the audacity of those shitty people who are asking for the link and then saying that they are innocent, are you fucking me?
Women empowerment but sexualizing your fellow woman just to be cool in front of boys? I can't believe it, don't even use that word if you're using it to aim respect and coolness then you disgusts me.
"T-The society is so fucked up," I mumbled to myself while crying, can't believe that some people decided to make fun of me instead of defending.
"You're ruined, Avon... wala na lahat sa isang iglap."
Ang kasiyahan ko na nasira sa isang makasariling kagagawan, lahat nasira at hindi ko alam kung may kapal pa ako ng mukha para harapin ang lahat ng tao. Isang pag-subok lang 'to pero pakiramdam ko ay nilubog na ako sa lupa, grabe ang mga tao sa totoo lang.
Alam mo pa kung anong laman ng comment section?
"I was masturbating and imagining that I'm with Avon having sex."
"Sarap isipin na nilalaplap ang isang Avon De Almieda."
"Tingnan ko lang ang litrato niya ay tinitigasan na ako,"
Tangina, nakakadiri kayo! Nakakatakot na ang mga tao ngayon na maging libog ay ginagawang plataporma sa publiko, nakakasuklam na halos hindi ko na kayanin ang mga komento kila na wari'y hindi nila pinag-isipan ang mga salitang 'yun.
Tangina niyo talaga! Hindi niyo alam kung gaano nasira ang buhay ko dahil sa litratong pinag-pyepyestahan niyo, kayo ang salot sa lipunan! Mga libog lang ang tanging hangad, nakakahiya!
I cried out loud because of my raging mind and heart when I remembered those comments, I can't even breathe when I saw it because everyone is being stupid.
Nakakahiya, libog lang ang tanging alam.
"A-Ayoko na," isang araw palang ang lumipas pero sinuko ko na kaagad amg sarili ko, ganito ba talaga kakikitid ang ibang tao na kahit ikaw ang biktima ay mas gugustuhin pa rin nilang pag-tawanan ka?
If the person behind this got arrested, some people will still make fun of me. Your actions reflects on your mindset that's why we need self control, if your mindset is full of lust then you will be a problem in the society.
Why people decided to part of the problem insted of the solution? Utak talangka talaga ang iba sa kanila at hindi ko alam kung kailan sila matututo.
"T-Tangina niyong lahat," mura ko at mariing sinara ang kamao ko dahil sa galit, kapag naaalala ko ang mga komento nila na binasa ko lang kanina ay hindi ko maiwasang magalit. Sa tingin ba nila bukas ang katawan ko para sa mga libog nila?
Humikbi ako at hinayaan nalang ang mga luhang tumulo sa aking pisngi habang nakasandal amg ulo ko sa manibela, kasama ang ulan ay sumabay ito sa lungkot na nararamdaman ko.
Panay lang ang pag-hikbi ko ng biglang may kumatok sa bintana na dahilan para kumunot ang noo ko, ang akala ko ay simpleng malakas na pag-patak lang ito ng ulan pero mas lalong lumakas ang pag-iingay nito sa bintana ko na dahilan para maangat ko ang ulo ko.
When I looked outside the window, there's someone outside of the car standing while holding an umbrella. That person is not clear on my eyes because of how blurry the window is because of the rain.
That person stepped closer the reason why our eyes met, my heart stopped for a second when I realized who is it.
He wiped the window so we can see each other's eyes, my heart became soft all of a sudden and I felt my tears are filling my eyes because of this person who came for me.
Out of all people I called, he's the person who came. He's the person who came to same my loneliness and I can't believe that he's still wearing his combat uniform, what a moment.
He stopped looking at me and walked to get to the other side of the car, he opened the door the reason why I heard how loud the rain is outside the car.
I deeply stared at him and I can see that his shoulders are wet because of the rain, maybe the umbrella is not doing its job because of how wide his shoulders are.
For the second time, I saw him wearing again his combat uniform and he's wearing his hat the reason why I can't see clearly his face.
He closed the umbrella to get inside the car and I'm just here, staring at him because I can't believe that he's here. I thought it's impossible because I know he's kind of busy.
"I-I'm sorry to bother you," mabuti nalang at nakapag-salita pa ako dahil pakiramdam ko ay nabuhayan nanaman ako ng loob ng makitang nasa tabi ko nanaman siya.
"You called and I thought you're just going to tease me but when I saw the news..." I left out a loud sigh and trying to get away on the topic.
Kaawaan ba naman ako ngayon, totoo naman.
"Why are you here alone? You're supposed to be at your home guarding yourself, the social media is into you." he said the reason why I bit my lower lip because I can feel the seriousness of his voice.
"I-I'm sorry to bother you Tavi...out of all the people I called, you're the one who got here even though it's raining and I could see that you just got out of the camp."
Sa tingin ko ay pauwi na siya sa bahay niya pero mukhang naistorbo ko pa ata siya, pangalawang beses ko na siyang nakitang naka-suot ng uniporme niya at hindi ko maiwasang gumaan ang loob sa kanya dahil pumunta siya dito.
Ang akala ko si Cade ang pupunta pero hindi naman niya sinagot ang tawag ko, mas nauna pa itong si Tavi at nakaramdam nanaman ako ng kung anuman na pag-gaan ng loob dahil siya ang sumalubong sa akin.
"A-Ang akala ko ikaw si Cade pero mukhang busy siya ngayon," pilit akong nag-pakita ng isang ngisi at hindi siya magawang tingnan, diretso lang ang tingin ko sa lupang madilim at tanging malakas na ulan ang nag-papaingay dito.
He sighed and cleared his throat, the last time we saw each other is that we kissed and it's kind of awkward to me that I'm here again with him inside a car but I have no choice because I need someone right now.
Hindi ko kayang mag-isa, bakit ganon?
"Where are you going?" he asked the reason why I took a glimpse of him, he already removed his hat the reason why I can see the coldness of his eyes. I can't cry now because I'm with Tavi, everything became light all of a sudden.
My lower lip trembled trying to find the answer on his question, where am I going?
"I-I don't know but maybe I will just stay in a hotel," nauutal kong sabi na dahilan para makita ko ang pag-igting ng panga niya, wala ako sa hulog ngayon para banatan siya at hindi ko alam kung dapat bang siya ang nandito ngayon sa tabi ko.
"Then why did you call me?"
"My car stopped," matipid kong sabi na dahilan para kumunot ang noo niya, tiningnan niya pa ang harap ng kotse ko na para bang tinitingnan kung saan ang problema nito.
"C-Can you just drop me to the nearest hotel? Promise, this will be the last favor." I pleaded but I can't help but be shy, I know that I should have my limitations but I need someone to hold on. Even though Tavi is not the right person, I felt safe when I'm with him.
"Ngayon lang ako hihingi ng tulong sa'yo at asahan mong ito na ang huli," sinandal ko ang ulo ko sa headrest ng upuan at hindi na magawang balingan pa siya ng tingin dahil sa nahihiya ako. Tatanungin ko ba kung ano ang iniisip niya tungkol sa mga kumakalat kong litrato?
"Are you sure that this will be the last that I will help you?" kami lang dalawa ang nasa loob ng sasakyan habang pinapanood ang malakas na pag-patak ng ulan, kapag ba sinabi kong ito na ang hulong tulong na gagawin niya sa akin ay lalayo siya sa akin?
"Y-Yeah, I will be independent next time...sorry to bother you again." I forced a smirk on my lips to lighten the mood, we look serious and I don't like it. If this will be the last then I'm a losing the chance?
Muli siyang suminghap na dahilan para makagat ko ang ibabang labi ko, "Where are your things?" ang tanong niya na dahilan para tuluyan ko ng ibaling sa kanya ang tingin ko, seryoso ang tingin nito na para bang hindi niya nais pag-usapan ang nangyare.
"N-Nasa likod," nauutal kong sabi na dahilan para kaagad siyang lumabas ng kotse, sinundan ko lang siya ng tingin na pumunta sa likod ng kotse at binuksan niya ang compartment para kunin ang isang bagahe ko.
Kaagad siyang nag-tungo sa kotse niya para ilagay sa loob ang bagahe ko, mas lalong dumiin ang pag-kagat ko sa ibabang labi ko dahil sa pang-iistorbo ko pa sa kanya. Nakikita ko naman na pagod na siya pero nakuha niya pang pumunta dito para lang tulungan ako.
Even though he had this cold area, he's still considerate to others. Another thing I loved on Tavi is how mature he is, he didn't hesitate to help me because I know to myself that I need to someone to hold on.
Nung nalagay niya ang bagahe ko sa likod ng kotse niya ay lumapit naman siya sa tapat ng pinto ko at binuksan ito na dahilan para marinig ko ang malakas na ulan.
Saglitan ko pa siyang tiningnan dahil nakikita kong hindi sapat ang payong niya para isilong ako, masyadong malaki ang katawan niya para sa payong na hawak niya.
"What? Are you just going to look at me?" he cut my deep stare the reason why I sighed, I stepped outside the car and I felt the some drops of rain on my clothes.
Nawala naman ako sa diwa ko ng biglang pinulupot ni Tavi ang kanyang braso sa balikat ko na dahilan para mapalapit ako sa kanya, "Don't think of something romantic, woman...the umbrella is just small the reason why I pulled you closer." pag-putol niya sa iniisip ko na dahilan para manahimik nalang ako.
Binuksan niya ang pinto ng kotse na dahilan para tuluyan na akong pumasok, pinanood ko lang siya na umikot sa harapan at dali-daling sumakay na rin. Nandito nanaman ako sa kotse niya at hindi ko maiwasan ang mahiya.
Sinimulan niya ang ang pag-mamaneho at tahimik lang kami, kung alam niya lang na gusto kong makasama siya sa gabing 'to pero hindi puwede dahil nahihiya rin naman ako.
Mukhang kailangan ko munang sarilihin 'to, mukha ako na muna mag-isa.
"Bakit ka umalis sa bahay niyo?" pag-basag niya sa katahimikan na dahilan para saglitan akong mapa-yuko, napag-laruan ko ang kamay ko at parang hinahanap pa ang mga tamang salita ng idadahilan ko sa kanya.
Can I tell him about my life? Maybe he thinks that my life is perfect but no, it's not perfect at all.
"N-No one likes me being there," matipid kong sabi, sinandal ko ang ulo ko sa bintana at pinikit nalang ang mga mata ko. Masakit na ang mga mata ko dahil sa walang-tigil na pag-iyak, ano na bang mangyayare sa buhay ko?
"Kilala mo ba kung sino ang nag-pakalat?" bumigat ang pag-hinga ko at nag-simula nanamang magsi-ipon ang mga luha sa aking mga mata, hindi ko alam kung sino ang nag-pakalat ng mga larawan na iyon pero masasabi kong makasarili siya.
"H-Hindi, wala akong alam."
Tatagan mo ang loob mo Avonlea, hindi mo alam kung hanggang kailan matatapos 'to. Simula palang ay hindi mo na kinakaya paano pa kaya sa mga susunod na araw?
"Why? Are you also gonna blame me because of my stupidity?"
"What the hell are you talking about?" I heard irritation on his voice the reason why I opened my eyes and stared at him, his eyebrows furrowed because of the question but I want to know if he's like the people who judged me.
"Tss...nothing, just checking if you're one of them."
"I'm not like them...hindi ako utak-talangka para sisihin ka sa nangyare sa'yo." sumilay ang kaunting pag-asa sa akin at gumaan ang pakiramdam ko dahil sa sinseridad ng kanyang boses, ano pa nga ba ang aasahan ko sa kanya?
"I was being sexualized, ang sabi nila ay modelo naman ako kaya bakit pa ako nasasaktan na makitang hubod-hubad ang katawan ko?" hinimas ko ang sentido ko at pinipigilan ang hindi umiyak, pagod na ang mata ko para sa ngayon at hindi ko alam kung kailan ako kikilos.
"Even though you're a model, they have no right to sexualize or blame you."
"I-I don't know...I just don't know what to say anymore, I became the public's attention and I hate it. Kahit na hindi sex video ang laman nun ay may masasabi pa rin sila, nakaka-putangina lang."
Kahit na kalmado lang ang boses ko ay sa loob ko ay galit na galit ako sa mga taong hindi nilugar ang kabalastugan ng pag-iisip nila, kahit naka-suot ka ng disenteng damit ay may masasabi pa rin sila.
Kahit na naka-suot ka ng maayos ay titingnan ka pa rin nila na para bang hinuhubaran ka sa mga isip nila, nakaka-putangina ang libog ng mga tao na para bang sinangla ang kaluluwa nila sa demonyo.
Tumigil ang kotse na dahilan para mapa-linga ako sa gilid at nakita ko ang bukas na hotel, dito muna ako mananatili dahil gusto ko munang lumayo sa lahat. Ayos lang naman na mag-isa ako sa ngayon, sasanayin ko nalang siguro ang sarili ko na mag-isa nalang para mas lalong maging matatag.
Suminghap ako at unti-unting tumingin kay Tavi na ngayon ay nahuli ko ring nasa akin ang atensyon, pilit akong ngumiti sa kanya bilang pag-bibigay pasalamat sa ginawa niyang pag-tulong sa akin.
"T-Thank you Captain, dito nalang ako." pilit kong sabi sa kanya na dahilan para tumango nalang siya.
"Here, take this." ang sabi niya na dahilan mapunta ang tingin ko sa payong na inabot niya sa akin, kaagad ko namang kinuha ito na may ngiti sa aking labi. Gumaan ang loob ko dahil kasama ko siya pero paano kaya kapag ako nalang ang mag-isa?
"G-Goodbye, take a rest." akmang palabas na ako ng bigla niyang hawakan ang braso ko na dahilan para kumunot ang noo ko, ano naman ang kailangan niya?
"Wait here, kukunin ko yung bagahe mo sa likod."
Umiling ako pero hindi ko na siya napigilan dahil sinuot niya na ang sumbrero niya at lumabas nanaman ng kotse para kunin ang bagahe ko sa likod.
Sumunod naman ako sa kanya at binuksan ang payong para panangga ko sa malakas na ulan, pumunta rin ako sa likod ng kotse at nakita ko siyang kinuha na ang bagahe ko at dinala sa harapan ng hotel.
Unti-unti ng nababasa ang kanyang uniporme sa gabing ito at alam ko naman na pagod na siya pero nakuha niya pang tulungan ako, mas lalo niyang pinagaan ang loob ko at mas lalo akong nahuhulog sa kanya.
Maraming salamat Tavi, maraming salamat na sinamahan mo ako saglit.
Out of people I called, I never expect that you'll be the one who will help me.
Nasa tapat na kami ng entrance ng hotel at nag-katitigan pa kami ng malalim na dahilan para pilit akong ngumiti, "Rest well, Captain. I'm sorry to bother you, but I'll promise that this will be the last help you will do for me."
I don't want to bother him anymore, I don't want to be a burden to someone because I will realize that I'm not independent at all and I will hate it. I will face this situation and even though I'm not in the right sense to think. For now, I know someday I will come back.
Ngayon lang 'to, lilipas rin ang lahat.
"Stay away from the media for now...I don't know how to say this but it's okay to cry, it's okay to get help from others because you're a person. No man is an island." tumango naman ako sa paalala niya, tao rin naman ako na nangangailangan pero sa tingin ko ay sarili ko muna ang uunahin ko sa ngayon.
"Call your parents, baka mag-alala sila."
"They will no care but yeah...your order is my command, Captain." sumaludo naman ako para hindi niya mapansin na malulungkot nanaman ako dahil sa wala akong kasama.
Ang hirap rin palang sarilihin ang lahat, alam mo yung pakiramdam na gusto mong ikimkim lahat sa sarili mo pero sa sobrang bigat ay kailangan mo ng mapang-hahawakan?
Suminghap ako at mariin na sinara ang pinto ng kwartong pinili ko, walang ilaw ang naka-bukas pero hindi ko na rin naman kailangan ito dahil sa liwanag ng mga gusali at ng siyudad na nakikita ko sa malaking bintana.
I bit my lower lip as I walked towards this room, and I'm scared all of a sudden because for this night it's just me, only me.
Umupo ako sa gilid ng kama habang pinag-mamasdan ang malakas na ulan at ang mga ilaw na nag-lalaro sa aking mga mata. Habang palalim ng palalim ang gabi ay hindi ko maiwasang matakot para sa sarili ko, paano kapag hinarap ko lang ito mag-isa ay kakayanin ko ba?
When I stared the city, I can't help but cry again. The rain embraced me because of my situation, the four corners of the room means that this will be the place for me. It's quiet, and I fear that when I'm alone I may lose myself.
Alam mo yung pakiramdam na pinili mo nalang na harapin mag-isa ang isang problema kasi ayaw mo ng maka-abala ng iba?
Alam mo yung pakiramdam na sinarili mo nalang kasi natatakot ka na baka kung anong isipin nila sa'yo?
Alam mo yung pakiramdam na sarili mo nalang talaga ang kailangan mong konsiderahin dahil pagod ka ng ibang tao ang inaatupag mo?
For years, I always consider others than myself. Even though it hurts already, I still want to give what I can to them. I'm not selfish, I'm not that kind of person because I want them to feel that there's someone they can be with.
Inuna ko silang lahat na dahilan para ako naman ang maubos, kung kailan ako naman ang nangngailangan ay tsaka naman sila nawala.
Tinakpan ko ang mukha ko at doon nalang humagulgol ng sobra na para bang hinihiling na sana isang gabi lang ako iiyak dahil sa sarili ko, sana isang gabi lang ang pag-iyak ko dahil sa may mali sa akin.
Sana isang gabi lang ang kailangan kong iiyak para sa sarili ko, sana.
I slowly opened my eyes and saw the sun giving this shine that is going inside the room, I felt my body being tired because of what happened last night. I almost don't want to get out of this room because this is where I belong. I'm just alone, and I don't know if that's a good thing.
Pinaupo ko ang sarili ko sa malambot na kama at ramdam ko ang walang buhay nitong pag-gising sa umaga, ano ba dapat ang gawin ko sa ngayon?
Kahit na sinabihan ako na lumayo muna sa mga social media ay hindi ko mapigilan ang sarili ko na buksan ang phone ko, nakagat ko ang ibabang labi ko ng hawak-hawak ko na ito at isang pindot ko lang ay bubukas na ito.
I was hesitating but I want to know what's going on. Even though it hurts to see myself on social media, I still want to know what's going on.
Mananahimik muna ako ngayon pero paano kapag hindi iyon ang ginawa ng media?
Nakikipag-laban ang puso at isip ko kung ano ba ang dapat kong gawin, napuno ako ng pag-kainis na dahilan para padabog kong tinapon ang phone ko. Kaagad akong tumayo at binuksan ang tv na alam kong bubungad ang balita tungkol sa akin.
Tapang-tapangan kong binuksan ang tv at heto na nga ang balita, halos hindi na gumalaw ang katawan ko ng makita ang sarili ko na mismong bumungad sa balita pero mas mabigat na makita ang pamilya ko na unti-unting ginugulo ng media dahil sa akin.
I saw some reporters in front of our house to get some statement about my scandal, I bit my lower lip because even though I'm not in the house they started to be aggressive and thirsty for some statement.
Kahit pala umalis ako ay hindi pa rin magiging maayos ang lahat, ano bang dapat kong gawin?
Pero hindi ko inaakala na mas lalong lalala ang pakiramdam ko dahil sa pag-bungad ng mga ilang tao na hindi ko naman kilala.
Isang araw palang ang lumipas pero hindi ko inaasahan na mas lalong bibigat ang mga nangyayare.
Tangina, anong ginagawa nila sa mga litrato ko? Ginagawa nilang business?
"Sinasabing ang mga litrato at video ni Ms. De Almieda ang ginagawang ilegal na negosyo sa pamamagitan ng pangingikil ng pera o mga sekswal na pabor mula sa isang tao sa pamamagitan ng pananakot ibunyag ang katibayan ng kanilang sekswal na aktibidad."
Halos mabitawan ko na ang remote dahil sa balitang isang araw palang ang nakakalipas, tinakpan ko ang nanginginig kong labi at hindi nanaman maiwasan ang maluha dahil sa ginagamit ang mga litrato ko para sa ilegal na negosyo.
Sextortion is what that person to did to others and I'm out of words already, I'm trying to gain my sense but I fell down on my knees. He used my pictures for money and I just want to hurt him because of what he did!
Tangina, anong katangahan ang ginawa mo? Hindi ka na ba naawa sa akin?
"Hanggang ngayon ay hindi pa rin nahahanap ang taong may sala sa paninikil ng pera maging sa nag-pakalat ng litrato ni Ms. Almieda, wala pa ring binibigay na pahayag ang kanyang pamilya at nananatili ang seguridad sa kanilang tahanan."
Pilitin ko man na patayin ang telebisyon ay hindi ko magawa, hinang-hina na ang katawan ko ng makitang nanaman ang hubot-hubad kong katawan na ginagamit nila sa ilegal.
They no mercy at all, I can't believe that someone used my photos for some vicious business. I want to hurt them, but I can't. I felt hopeless again as that person doesn't have any conscience at all.
Who did this? Who fucking did this? Do I deserve to be treated this way?
I cried out loud again while watching the television. This scandal ruined my dignity and my career. I'm innocent, and I didn't let them post that kind of picture, even though they will ask for my permission I will never let them spread that kind of picture.
"Avon, Avonlea!" someone bangs the door the reason why I covered my ears with my tears going down on my cheeks. I don't want the world to see me because I don't think that they will understand this pain I'm going through.
"Avonlea, open the door!" a man pleaded, but I didn't listen. I want to be alone, and I will let this pain drown me. You don't understand how it feels to be embarrassed to yourself.
Alam mo yung pakiramdam na umiyak ka dahil ito ka?
Did you just cry because you are you?
Even though you didn't do anything wrong, you'll feel embarrassed and disappointed in yourself.
"Fuck, open the door!" the man said the reason why I cope up to stand-up but not to open the door. I stepped inside the bathroom, and I saw myself being hopeless because of this bullshit.
My hair is messy, and I look like a damsel in distress. I saw the shower and the bathtub as if it's calling me to go inside of it. My body became cold because of this thought creating in my mind, it's just one mistake, but it ruined my dignity.
"Avonlea, open the fucking door, please!" the man begged, but I pretended to be deaf, and my only attention is to soak myself on the tub.
Ang hagulgol ay naging isang pag-hikbi nalang, gusto kong manahimik sa araw na ito, sarilihin mo nalang ang dahil tinalikuran ka na ng lahat, mas pinili ng mga tao na bastusin at kutyain ka.
Are those pictures and videos made me less as a woman?
Nilapag ko ang mga paa ko sa bathtub at nanginginig na inabot ko ang buksanan ng shower na dahilan para bumungad ang malamig na tubig sa aking paa.
Dumagdag ang lamig sa aking katawan, "Avonlea, it's Cade! Let's talk about this!" ang sabi ng kaibigan ko na dahilan para saglitan akong mapa-ngisi.
Maging siya ay ayaw ko ng harapain dahil sa nahihiya na ako sa sarili ko. Masaya ka na ba sa maka-sariling ginawa mo sa akin? Sa tingin mo ba ay mabubura mo sa mga isipan ng mga tao ang ginawa mo sa akin?
Bakit ang tanga mo?
Hindi lang buhay ko ang sinira mo, maging lahat ng pinag-hirapan ko ay sinira mo. Dinamay mo pa ang ibang tao sa masama mong hangarin, ginamit mo ang litrato ko para gawing isang negosyo at pinag-bantaan mo silang ikakalat mo rin ang video nila kapag hindi sila nag-bayad.
Nakakaputangina ka, ang sarap mong dalhin sa impyerno.
"I-I'm done, what a disgrace."
Ang babaeng naging biktima nbg mga taong sarado ang pag-iisip ay nawalan na ng lakas para lumaban. Ganito pala ako, ang bilis ko lang palang sukuan ang sarili ko.
Just like that, I lost myself and the society ruined my dignity.