(Hay benim paşam...😍)
O rüyanın sabahında okula giderken aşağıda abimlerle karşılaşmıştık. Abim üyelere anlatmış olmalı ki kimse Rowoon'a şaşırmadı. Rowoon onlara selam verip durdu. Ben de gidip abime sarıldım ve büyük bir öpücük kondurdum.
-Bugün partiniz vardı değil mi? Woozi abinin sorusuyla abimden ayrılıp ona döndüm ve kafamı evet anlamında salladım.
Junhui abi:
-Ne güzel! İlk seneniz ne çabuk bitti öyle? Bu son hafta. Tatile gireceksiniz değil mi?
Rowoon:
-Evet. Bu son hafta. Sonra tatil için evlerimize döneceğiz.
Abim:
-Eveeeet...gidelim. Bize geç olacak.
-Bay bay abi! Dedim. Onlar arabaları ile yola çıkarken biz de durağa yürüyüp okula gitmiştik. Son sınavımızı da olup akşama kadar okulda kaldık. Akşam dönem sonu kutlamasındayken çalan dans müziği esnasında ben yere dalmışken herkes hoşlandığı kişiyi dansa kaldırmıştı. Rowoon karşımda kızları reddetmekle uğraşırken gözü bana kaydı. Kızlar yanından uzaklaşırken benim dün geceki rüyayı düşündüğümü anlamış olacak ki masadaki elimin üstüne elini koyunca irkildim ve gözlerimi daldığım yerden kaldırıp Rowoon'a diktim.
-İyi misin?
-Evet...evet iyiyim.
-Benimle dans eder misin?
-Huh? Yani...
-Hadi ama Yeri...herkes arkadaş olduğumuzu biliyor. Biraz kafa dağıtman için. Dediğinde gülümseyip onayladım. Elimi tutup beni pistin ortasına çekti. Belimi kavrayıp elimi tuttuktan sonra dansa ayak uydurduk. Sessiz sessiz dans ederken bir anlığına göz göze geldik.
-Çok güzelsin. Dediğinde suratım öyle bir hale gelmişti ki tüm güzelliğim kaçmıştı. Şaşırdığımı anlayınca gülüp saçlarımı karıştırdı.
-Benim kankam en güzeli...dedi. Ben de gülüp dansa devam ettim.
Dans bitip sıra içmeye geldikten sonra bir süre sohbetle beraber içmiştik. Sonrasını da...hatırlamıyorum😊
*Sabah*
Dün geceden kalma baş ağrısıyla kalkarken başımda çok fazla ağrı hissetmekle beraber kalktım. Odamdan çıkıp oturma odasına gidince Rowoon'un elindeki tava ile uğraştığını gördüm ve gülümseyip yanına gittim.
-Uyanmışsın. Dün gece sen sızınca eve geldik. Dedi ve tezgahın köşesine gidip eline bir şey aldı. Gelip bana verdi.
-Senin için akşamdan kalma hapı aldım. İç. Rahatlarsın. Gel kahvaltı yapalım. Dedi ve kahvaltıya oturdu. Biraz ruhsuz gibiydi.
İlacı alıp kahvaltıya oturdum. Yemek yerken merakla sordum.
-Bir problem mi var? Biraz mutsuz görünüyorsun.
-Hayır yok.
-Emin misin?
-Evet eminim. Gerçekten bir şeyim yok. Dediğinde masanın üzerindeki telefonum çalmaya başladı. Abim aramıştı. Açıp kulağıma götürdüm.
-Uyandın mı?
-Hayır abi hala uyuyorum.
-Komikti. Bir daha olmasın! Şimdi iyi misin?
-Evet.
-Boynun ağrıyor mu?
-Boynum? Ha-hayır?
-Sabah nasıl uyandın?
-Dün geceki elbiselerimle battaniyenin altındaydım. Bir dakika ne? Neden böyle saçma sorular soruyorsun?
-İyi! Yanındaki serseri söz dinliyormuş.
-Ne?
-Dün siz gelirken bizde kapıda karşılaştık. Sana yaklaşmaması için biraz tembihledim. Tehtid de sayılabilir. Ama sonuç olarak senden uzak durmuş. Bu iyi bir şey. Dediğinde tüm vücudum utancın sıcaklığında boğulmaya başlamıştı.
-Abiiii....sen! Ahhh neden böyle bir şey yapıyorsun?
-İyi yapıyorum. Neyse bugün Mv çekimleri var. Kapat. Geç kalacam. Demesiyle kapanan telefon aynı saniyede olunca afallamıştım. Birkaç saniye telefona bakıp telefonu masaya geri koydum ve gözlerimi yemeklere diktim.
-Özür dilerim. Sana söylemiştim abiler kı-
-Önemli değil. Şimdi düşününce...ben de kız kardeşimi eve getiren bir erkek görsem. Ben de çok kızardım. Ama abinin sana güvenmesi gerek değil mi? Beni evine kabul ettiysen bana güvendiğin için olmalı. Bunu düşünmeliydi. Neyse. Önemli değil. Ben bugün önden çıkacam.
Cümlesini bitirip masadan kalktı. Tüm iştahım gitmişti. Bu onur kırıcıydı. Abim onun bana bir şey yapacağını düşünmüştü. Güvenmediği için de onuru kırılmıştı. İdol olduğu için siz kıyamayabilirsiniz. Ya da onunla hiç gerçek bir kavga etmemiş olabilirsiniz. Ama ben ona kıyıyordum. Ve kırıldığımı da açık açık belirtecektim. Artık onun küçük prensesi değildim. Kim kardeşinin üniversitede kiminle kaldığına karışırdı ki!? Sofradan kalkıp ortalığı toparladım ve odama gittim. O zamana kadar Rowoon hazırlanıp çıkmıştı. Zaten sınav bitmişti. Okula gitme hevesim de yoktu. Ve hiç devamsızlık yapmamıştım. Bugün gitmeme kararı almıştım.
Sinirlerim acayip bozuktu. Akşama doğru biraz sakinleşsem de Rowoon'un "Bu gece geç geleceğim. Belki de Jongha ile kalırım. Bizimkiler takılmak istedi." mesajı ile daha da sinirlenmiştim. Burnumdan soluyordum. Gece saat 11'e yakın abimler gelmişti. Kapı çalınca hafiften sakinleşip Rowoon sandım. Kapıyı açınca abimi görünce daha da sinirlendim. İçeri girdi. Kapıyı kapatıp ben de oturma odasına geçtim. Koltuğa oturmuştu.
-Nasılsınız? Rowoon yok mu? Oturmayıp başında dikiliyordum. Daha da sinirlenip histerik bir gülüş bıraktım ortaya.
-Bizi kontrol etmeye mi geldin?
-Evet sizi merak ettim.
-Sizi mi? Seni mi? Neden bana güvenmiyorsun? Neden?
-Sana güvenmediğimi kim söyledi?
-HAREKETLERİN! YAPTIKLARIN! ben bağırınca ayağa kalktı.
-Sen bana mı bağırıyorsun?
-Sana bağırıyorum! Evet...NE İSTİYORSUN BENDEN? ROWOON'A GÜVENMESEYDİM ONU EVİME ALIR MIYDIM? BEN ARTIK KÜÇÜK DEĞİLİM! YETER ARTIK!
-O PİÇ KURUSU İÇİN BANA MI BAĞIRIYORSUN? BENİM GÖZÜMDE HALA KÜÇÜKSÜN AMA KİM YERİ!
-AMA SENİN GÖZÜNDE! HAYATIMA KARIŞMANDAN HER ŞEYE BURNUNU SOKMANDAN BIKTIM. NEDEN HEP SANA GÖRE HAREKET ETMEK ZORUNDAYIM BEN?
-YANINDA OLMAMI SEN İSTEMİŞTİN. İKİNCİ BİR KİM TAN VAKASI MI İSTİYORSUN? KENDİNE GEL! KENDİNE! SENİ HERKES TERK EDİYOR. YANINDA KİM VAR BİR BAK?
-BENİ KİMİN TERK ETTİĞİ SENİ İLGİLENDİRMEZ! BENİM KALBİMDE HALA KİM TAN VARKEN BAŞKA BİR VAKA YAŞAMAM OLASI BİLE DEĞİL. ŞİMDİ DE İSTEMİYORUM TAMAM MI? YANIMDA OLMANI ŞİMDİ DE İSTEMİYORUM! dedikten sonra derince nefes verip saçlarımı geriye doğru attım ve yutkundum.
-SENİN GİBİ BİR KARDEŞİM OLDUĞU İÇİN UTANIYORUM! SENİN İÇİN NELERE KATLANDIM BEN? BİT KADAR BEYNİNLE BUNU NASIL ANLARSIN Kİ ZATEN?
-BENİM İÇİN Mİ? BENİM İÇİN? Komediye bak! SENİN O BOKTAN İDOL OLMA HAYALLERİN YÜZÜNDEN HEPİMİZİN HAYATI MAHVOLDU. MARKETTE OKULDA EVDE HER YERDE KASILARAK YAŞADIK. DIŞARDA BENİ TANIYAN BİRİ BANA SALDIRIR MI DİYE DÜŞÜNEREK GEZİYORUM. BENİM İÇİN NE YAPMIŞ OLABİLİRSİN Kİ? O İÇİNE TÜKÜRDÜĞÜM ŞİRKETE GİRDİĞİN GÜNDEN BERİ BAŞKA KİŞİLERLE YÜZYÜZESİN! 10 YILDIR SIÇTIĞIMIN GANGNAMIN'DAYSAN BENİM İÇİN NE YAPMIŞSINDIR Kİ?
-Senden...tiksiniyorum Kim Yeri! O BOKUM HERİFİ BANA KARŞI SAVUNDUĞUN İÇİN SENDEN AYRICA NEFRET DE EDİYORUM. KENDİ BAŞININ ÇARESİNE BAKABİLİR MİSİN? KENDİ BAŞININ ÇARESİNE BAKACAKSAN BİR DAHA BANA ABİ DE DEME O ZAMAN. ABİLERİN GÖREVİ KARDEŞLERİNİ KORUMAKTIR. MADEM SEN DE KENDİNİ KORUYABİLİYORSUN BANA BUNDAN SONRA ABİ DEME. BUGÜNDEN SONRA SENİN ABİN DEĞİLİM. ANLIYOR MUSUN?
-ANLIYORUM. ARTIK SENİN YÜZÜNDEN KASILARAK YAŞAMAKTAN BIKTIM. BUNDAN SONRA ABİM DEĞİLSEN BENİ KORUMAYA DA KALKIŞMA LÜTFEN. SENİN DE KARDEŞİN YOK O ZAMAN. BUNU ALGILARSAN ÇOK MUTLU OLURUM. Dediğimde gözleri dolmuş olan abim direk kapıyı çok şiddetli bir şekilde çarparak evden çıktı. Abimin az önce oturduğu yere oturup başımı ellerimin arasına aldım. Delirecektim. Ona kızmıştım. Büyüdüğümü görsün istiyordum artık. Büyüdüğümü bilsin...
Oturduğum yere yaslanmış ağlamamın üzerinden yaklaşık bir saat geçmişti ki kapı açıldı. Rowoon sanıp gözlerimi hemen sildim. Arkama dönüp baktığımda Jeonghan, Cheol, Woozi ve Chan Abi gelmişti. Chan abi yanımdaki koltuğun koluna otururken Jeonghan abi yanıma oturmuştu. Cheol abi karşımdaki orta sehpaya oturmuştu ve Woozi abi de hemen Chan'ın yanına oturmuştu.
Cheol Abi:
-Ağladın değil mi? Sil gözlerini. Sakinleş.
Jeonghan Abi:
-Sen sadece Mingyu'nun değil bizim de kardeşimiz gibisin. Memleketlerimiz içinde Anyang, Gangnam'a en yakın olan yer. Bizimle büyüdün resmen. Senin için endişeleniyoruz.
Woozi Abi:
-Seni terbiyesiz. Sen cidden abine senin yüzünden kasılarak yaşamaktan bıktım mı dedin? Dediğinde yutkunup başımı olumlu anlamda salladım.
Chan Abi:
-Yeri...diğer 12 üyeyle birlikte neredeyse ailem kadar bir süredir yaşıyorum. Hepsi öz abim gibi. Aile arasında böyle şeyler olur. Ama saygıdan ötürü önce küçükler özür dilemeli. Abini biraz düşün. Senin için çok korkuyor. Çünkü sen şu an abine emanetsin.
Cheol Abi:
-Yeri. Abin senin erkeklerle yeni yeni tanıştığının farkında ve kendinden bildiği için senin biraz mesafeli durmanı istiyor hepsi bu. Ama bunu sana nasıl anlatır konusunda başarısız oldu.
-Jeonghan Abi?
-Efendim miniğimiz?
-Sen gerçekten porno izliyor musun? Dediğimde o masum merhametli bakışı solmuştu.
-Ki-kim sö-söyledi?
-Abim.
Woozi Abi:
-Yeri...bak. Seninle abini barıştırmak için geldik. Tüm her şeyi bugün burada konuşup seni bilgilendirirsem abine hak verirsin.
Chan Abi:
-Hyung ne diyorsun?
Woozi Abi:
-Kes sesini! Kim Tan'la öpüşmelerini hatırlıyor musun? Hiç onun kalbinin nasıl attığını hissettin mi?
-E-evet. Dedim ve yaşlı gözlerimle meraklı bakışlarımı diğer üyelere de yolladım.
Woozi Abi:
-İşte bir erkeğin kalbi bir kıza o şekilde attı mı? Gerisi gelir. Ve o zaman kaçınılmaz olaylarla karşılaşırsın. Ve bir erkek zaman geçirdiği kıza daha çabuk aşık olur.
Cheol Abi:
-Rowoon bir istisna olabilir. Biz Rowoon'u kov demiyoruz. Sadece abinin üstüne fazla gitme. Sadece abinin bir çeşit koruma şekli bu.
-Abim Rowoon'u tehtid etmiş.
Jeonghan Abi:
-Abileri etti. Ben de tehtid ettim. İnan o manzara ile sen de karşılaşsaydın. Bizim yerimizde sen de tehtid ederdin.
Chan Abi:
-Katılıyorum!
-Ne olmuştu ki? Dedim ve hepsine kısa kısa baktım.
Jeonghan Abi:
-Abine hak vermeyip senin gibi düşünüyordum ama dün gece ne oldu biliyor musun? Onun kucağındaydın eteğin açılmış olmasa bile eli eteğinin altında seni taşıyordu. Belki gerçekten yanlışlıkla oldu. Ama acayip sinirlendik.
-Cidden mi?
Woozi Abi:
-Jeonghan Hyung haklı. Öyleydi. Kavgada bile olsa abin için söylediklerinde biraz dikkatli olmalısın Yeri. Gerçekten bu 10 yılda abin seni her özlediğinde geceleri ağlıyordu.(Adminin yine gözleri doldu!)
-Abim...nerde?
Cheol Abi:
-Onunla mı konuşacaksın?
-Sanırım evet. Dediğimde Cheol Abi kalktı ve elini bana uzattı. Ardından diğerleri de anahtarı alıp ardından ayaklandı. Bir tek ben oturuyordum.
-Hadi yukarı çıkalım o zaman. Dedikten sonra elini tuttum ve ben de kalktım. Kapıyı kilitleyip yukarı çıktık. Jeonghan Abi, abimin hangi odada olduğunu söyleyince oraya doğru gittim. Kapıyı hafif aralayıp baktığımda abimin yere oturmuş ağladığını gördüm. İçeri girip yanına gittim. Yatağın dibinde aynaya karşı yerde oturup yatağa yaslanmıştı. Beni görmemesi doğaldı. Yanına gidip oturdum ve iyice abime sokuldum.
-Özür dilerim. Beni affedecek misin abi?
-Büyüdüğünü göremediğim için ben özür dilerim prenses. Ve evet! Seni affedeceğim...