CHAPTER 2
NANGINGINIG ang mga kamay na kumuha ako ng malamig na tubig mula sa maliit na ref ng tinitirhan ko.
Why did you allow him to get inside here, Hanna?
Naikagat ko ang ibabang labi. Hindi ko alam kung bakit kinakabahan ako. He shouldn't be here.
Lumabas ako mula sa kusina habang bitbit ang basong may malamig na tubig. Mula sa maliit na salas ay natanaw ko si Ethan na abalang sinisipat ang kabuuan ng apartment ko.
Sinubukan nitong umupo sa papag na upuan at napangiwi ito nang lumikha iyon ng malakas na tunog kaya mas pinili na lang nitong tumayo. Sira na ang mga upuan sa loob ng apartment ko. Konti lang din ang mga gamit ko.
Hindi ko mapigilang pagmasdan ang guwapong mukha nito. I can still remember my shock when I first saw him at San's Cafe. I remember him. But I know that he doesn't remember me. Sa klase ng mukhang meron ako ngayon, hinding-hindi ako nito makikilala.
Patuloy ko itong pinagmasdan habang kunot ang noong sinisipat nito ang bintana ng tinitirhan ko. He even walked towards the door and held the door knob like he was checking it if it was safe.
Tumikhim ako para kunin ang atensyon nito. Lumingon ito sa akin at binitawan ang door knob.
Nilapitan ko ito.
"Uminom ka na ng tubig tapos puwede ka nang umuwi." Diretsong sambit ko.
Inabot nito ang hawak kong baso at uminom sa mismong harapan ko. He's drinking the water without leaving his gaze on me.
Wala sa sariling napatingin ako sa adam's apple nito na nagtataas-baba habang umiinom ng tubig. Kaagad akong nag-iwas ng tingin.
"Your door knob is broken. How can you sleep here without locking your door?" Napalingon ako nang magsalita ito.
"Uh, pinapangharang ko na lang 'yong upuan kapag matutulog na ako." Mahinang tugon ko.
Nagsalubong ang makakapal na mga kilay nito.
"Still, it's not safe. Fix your door knob." Anito sa tila pagalit na boses.
Walang imik na kinuha ko ang baso mula dito.
"You can go home now, Sir. Thank you sa paghatid." Sambit ko.
Medyo nakaramdam ako ng pagkailang nang tumitig ito sa mga mata ko na tila ba gusto nitong alamin ang buong pagkatao ko.
"What's your name again?" He asked.
"H-Hanna po." Tugon ko.
Tumango-tango ito.
"I didn't introduced myself yet. My name's Ethan." He said.
I know.
Inilahad nito ang palad sa akin. Sandali ko iyong tinitigan at kapagkuwan ay nakipagkamay.
"Nice to meet you, Sir." Magalang na sambit ko at akmang babawiin ang kamay mula dito nang mahigpit nito iyong hinawakan.
Napatingin ako sa mga mata nito.
"Uh, y-you can let go of my hand now." I said and tried to pull my hand again but he didn't let me.
Instead, he look at my hand.
"You have rough and callous hand. Not so typical for a woman." He murmured. "Mukhang masipag ka sa trabaho." Komento nito.
Hindi ko alam kung papuri ba iyon o pang-iinsulto but he said it in a nice way so I don't have to feel insulted. Totoo naman kasing magaspang at puno ng kalyo ang mga kamay ko. Iyon ay dahil iba-ibang trabaho ang pinapasukan ko.
Dahan-dahan kong binawi ang kamay ko.
"Sa isang mahirap na katulad namin, natural ang magkaroon ng magaspang na mga kamay." Sambit ko.
"I'm sorry. Did I offend you?" Nakita ko ang pagkabahala sa mukha nito.
Umiling ako.
"Hindi naman." Sambit ko at bahagyang napaatras nang makaramdam ako ng pagkahilo.
Mahina akong napadaing at nabitawan ko ang hawak na baso. Nabasag iyon at akmang pupulutin ko nang pigilan ako ni Ethan.
Nanlalaki ang mga matang tumalikod ako at tinakpan ang mukha nang aksidente nitong nahila ang scarf na nakatakip sa kalahating mukha ko.
"D-Don't look at me, please." I'm almost begging and my voice is trembling.
Nanginginig din ang buong katawan ko sa pagkabigla.
Narinig ko ang marahas na pagbuntong-hininga nito at kapagkuwan ay nakita kong inabot nito ang scarf ko mula sa likod.
"Ibalik mo sa mukha mo." Anas nito. "Promise, I didn't see anything." Patuloy nito.
Sa nanginginig na mga kamay ay kinuha ko ang scarf mula dito at mabilis iyong itinakip sa mukha ko.
"You okay now?" He softly asked.
Tumango ako kahit nakatalikod ako dito.
Napapitlag ako nang hawakan ako nito at dahan-dahang ipinihit paharap dito.
"I don't know what's your reason why you're hiding your face but I won't judge you whatever it is. Don't be scared, Hanna." Anito habang titig na titig sa mga mata ko. "I can see it in your eyes. You're totally scared. Hindi lahat ng tao ay katulad ng iniisip mo." Dahan-dahan ako nitong binitawan at kapagkuwan ay umatras.
"I don't know but I don't like it." He murmured.
"Y-You don't like what?" I silently asked.
"'Yong nakita kong takot sa mga mata mo kanina. I honestly don't like it. Parang...gusto kong alisin ang takot sa mga mata mo." Mahinang tugon nito.
Natigilan ako at hindi na makaimik pa. Ano ang ibig nitong sabihin?
Napabuntong-hininga ito.
"I think, I should go home." He said and smiled at me. "Subukan mong ipaayos ang pinto ng apartment mo." Iyon ang huling bilin nito bago ito tuluyang lumabas.
Naglakad ako at hinatid ito ng tingin habang naglalakad ito patungo sa kotse nito. Lumingon ito sa akin at nakipagtitigan. Ako ang unang nag-iwas ng tingin at awtomatiko kong isinara ang pintuan ng apartment ko.
Dumiretso ako sa maliit kong kuwarto at tinanggal ang takip sa mukha ko. Napatitig ako sa repleksyon ko sa harap ng salamin.
Umangat ang kamay ko at hinaplos ang mukha kong sinira ng mga taong pinagkatiwalaan ko ng husto. Ang sakit na dinanas ng mukha ko ay wala pang kalahati sa sakit na naramdaman ko nang malamang tinraidor ako ng mga taong pinagkatiwalaan ko.
Si Enzo, ang kababata ko. Si Selene, ang pinsan kong wala akong ibang ginawa kundi ang pakitaan ito ng kabutihan at ang mga tiyuhin ko na akala ko ay totoo ang mga pinapakita sa'kin pero lihim palang may binabalak sa kayamanang iniwan ng mga magulang ko.
Sila mismo ang nagpakilala sa'kin na bagong CEO ng kompanyang iniwan ng mga magulang ko but I never thought that they have hidden agenda.
They all ruined not only my face but my whole world. And until now, the pain that they've caused is really painful. Nagpapakasaya sila sa kayamanang ninakaw nila mula sa'kin at inakala nilang tuluyan na akong nawala.
Nang gabing nangyari ang sunog sa bahay ko sa isla ay may nagligtas sa'kin. Sila ang pamilyang pinagkakautangan ko ng loob. Ang pamilyang tahimik na naninirahan sa kabilang isla.
Nang gabing iyon ay wala na akong malay at natagpuan ko na lang ang sarili na nakahiga sa isang maliit na papag habang ginagamot ako ng isang matandang babae.
Yes, they are poor and helping me escape from that hell was a big help. Malaki ang utang na loob ko sa kanila at kung kaya ko lang ibalik ang lahat ng kabutihang ginawa nila ay gagawin ko. Inalagaan nila ako at pinakain sa loob ng ilang buwan habang nagpapagaling ako.
I tried to live normal and they let me live here in Manila. Hindi ako puwedeng magtagal doon dahil bukod sa halos wala din silang makain ay ayokong maging pabigat sa kanila.
Kung anu-anong trabaho na ang pinasok ko dito sa Maynila. Hirap na hirap ako lalo na sa hitsura ko. Hindi ako basta-basta nakakahanap ng trabaho dahil sa hitsura ko. Some people are looking at me with disgust. Diring-diri sila sa mukha ko.
Sino nga ba ang hindi mandidiri? Binuhusan ng asido ang mukha ko at kalahati niyon ang nasira. Dagdagan pa na naabot ng apoy ang kalahati ng katawan ko. I look like a monster.
It's a good thing that my eyes weren't damaged by the chemical. Hindi umabot sa mga mata ko ang asido kaya iyon na lamang ang nagmumukhang matino. Kung sakaling naabot iyon ng asido ay paniguradong mabubulag ako.
Muling bumalik sa isip ko si Ethan. Natakot ako kanina dahil baka nakita nito ang mukha ko. I don't want him to see my face for some reason. Tama nang nakita ko ito ulit at kailangan ko na itong iwasan.
Maybe I should change my work. Bukas na bukas din ay magre-resign ako sa cafe. Ayokong magkaroon ng koneksyon dito. Ayokong makilala ako nito kahit alam ko namang imposibleng makilala ako nito. Ang mukha ko noon ay malayong-malayo sa mukha ko ngayon.
Tama, dapat ko na itong layuan. Dapat ko itong iwasan. Ayoko nang magkaroon ng koneksyon sa mga taong nakilala ko noon. Ayoko nang magtiwala ulit sa kahit na kanino man.
Minsan na akong nagtiwala at heto ako ngayon, pinagdudusahan ang tiwalang binigay ko noon sa mga taong nakapaligid sa akin. Sinira at kinuha nila ang lahat sa akin. At hindi ko na alam kung kaya ko pa bang bawiin ang lahat ng iyon.
Hindi ko hahayaang mapalapit muli sa mga tao. Hinding-hindi na ako magtitiwala.
To be continued...