JANA
"SABAY na tayo?"
Napalingon ako kay Lucy dahil sa tanong niya. I smiled and shook my head. "Hindi na. May pupuntahan pa kasi ako." Sambit ko na kinakunot noo niya.
"And where are you going to make punta punta, ha? You're always making me mag-isa!" Natawa na lang ako dahil nag-conyo na siya. Well, it's more like an alien language to me.
"Ingat ka pauwi. Bye." I bid my goodbye to her and started walking away.
"Jana!" I just waved my hand while not looking back. Pagkatapos no'n, wala na akong narinig. Nang lumingon ako para tignan siya, nakita kong umaandar na papalayo ang sasakyan nila.
I just laughed a bit. Hindi ako nagpasundo kay Manong Sic ngayon dahil sabi ko, gusto kong maglakad pauwi. It's been a while since I last take a walk around our place. Gusto ko lang maglakad-lakad at damhin ang paligid ko.
Kanina kasi sa klase, hindi ako nakikinig. I want to listen like I always do, but a while ago, I became lazy. It looks like my mind went to the outer space. Masyado akong lutang. Mukhang napansin iyon ng mga kaklase ko at maging ng mga teachers but they didn't ask. Well, that's good. Hindi ko din naman alam kung masasagot ko sila.
I stopped on my tracks and look at the gate in front of me. Pinagmasdan ko ang Daycare center sa harap ko. Mukhang wala ng tao sa loob dahil kanina pa ang uwian ng mga bata.
I don't know why but I want to go in this place. Binuksan ko ang gate at hinayaang nakabukas. Napangiti na lang ako ng makita ang resulta ng ginawa naming pag-aayos dito noon.
At first, this place seems dead. It was silent and dull. But when we put some colors to it and fix it, it became alive. It became wonderful.
Hindi muna ako pumasok sa classroom at pinagmasdan ang mga walls sa labas. May mga paint doon ng puno na gawa nila Rico. Natawa pa ako ng bahagya dahil siguro kung professional painter ako, tatawanan ko itong ginawa nila.
Pumunta ako sa likod ng center at nakita ang malawak na damuhan. But well, hindi naman ito gano'n kalawak pero sapat na para may pagtakbuhan ang mga maliliit na bata. I also saw the playground na nilagay ng boys noon. Those guys... I miss them.
Napabuntong hininga na lang ako at pumasok sa isang classroom. Napangiti ako ng makita ang pininta noon ni Lucy. Nagmistulang Ocean Park ang classroom dito. I touched the wall and remembered the memories I made together with Section C. Iyong tawa nila, iyong mga trip nila at 'yong kakulitan nila. I smiled. I will never regret my decision na pumayag akong lumipat doon kahit na dalawang buwan lang.
Lumabas ako ng classroom na iyon at tahimik na sinara ang pinto. I looked at my watch and saw that it's almost 6 in the afternoon. Medyo late na pero ayaw ko pang umuwi.
Binuksan ko ng dahan-dahan ang pinto sa isa pang classroom. I walked inside but I froze when I saw... him.
He was standing at the center of the classroom while staring at the painting on the wall, the painting we did together.
Para akong nanghina ng lumingon siya. It's been a week when I last saw him. When his eyes met mine, I nearly died. Blangko ang mukha niya. Wala akong makitang kahit anong reaksyon sa mga mata niya. Parang... hindi ko siya kilala.
"Z-Zild..." I stared at him. Pinigilan kong maiyak sa harapan niya kahit na gustong-gusto ko ng humagulgol. I stood still while he's staring at me. Para kaming may staring contest at kung sinong unang bibigay, siya ang talo.
And he lost.
Nag-iwas siya ng tingin pero gano'n pa din ang ekspresyon niya, ang mga mata niya. Wala siyang sinabi ng lampasan niya ako at magtungo sa pinto. Pero pareho kaming natigilan ng marinig naming magring ang phone ko.
He was standing at my back. Magkatalikuran kami ng kinuha ko ang phone ko at sinagot iyon.
"Hello, Jana? This is Doctor Ramirez. I just want to tell you na lumabas na ang test results mo." Hindi ako nagsalita. Hindi ang sasabihin niya ang dapat kong isipin. But when he told me my real condition, mas lalo akong nanghina. Napahawak ako sa upuan na pinakamalapit sa akin bilang suporta at naramdaman ko ang saglit niyang paglingon. Why? Why do I have to know about this now if I'm currently dealing with my feelings?
"Zild," I whispered his name and I know he heard it. Pinilit kong iwaksi ang sinabi ni Doctor Ramirez sa isipan ko.
"What did you—" Pinutol ko ang tawag at binalik ang phone sa bulsa ko. I don't have to think about it now.
Nilingon ko siya at nakita siyang nakatalikod pa din sa akin. "A-are you... okay?" I want to ask him million of questions. Pero 'yan lang ang naitanong ko. His eyes may be blank but I know that he's hurting. Hindi ko nakikita pero nararamdaman ko.
He didn't look back but he spoke. "She's gone." Sa sinabi niya, natigilan ako. She's gone? Maaari kayang... si Miss Ziana ang tinutukoy niya? Lumingon siya sa akin at ngumiti ng tipid. "I did what you told me. We became okay. But the time everything went okay, she died. My siblings were able to see her but they weren't able to feel the love of a mother. But at least, she died with a smile." Sambit niya. Hindi ako napangiti sa sinabi niya pero nakaramdam ako ng saya. He listened to me. Miss Ziana died with joy and that's enough for me. Pero kahit gano'n, bakit parang nasasaktan pa din siya? Bakit malungkot siya at pakiramdam ko ako ang dahilan?
"K-Kaya ba hindi kayo pumapasok ni Niko?" Tanong ko. Nag-iwas siya ng tingin and his eyes went blank again. I can't read him again. Tangina. Bakit ba ayaw niyang sabihin kung ano ang dahilan kung bakit siya totoong nahihirapan ngayon?
I took a deep breath ng sumagi na naman sa isip ko ang sinabi ni Doc Ramirez. I can't deal with that for now.
"No." I looked at him when he said that.
"Then, why?" Tanong ko. Gusto kong malaman kung bakit hindi siya pumapasok. I admit, I missed him. But even he's here right in front of me, I still miss him. Kailan ka ba babalik?
"It's none of your business." Sambit niya at maglalakad sana palabas but I grabbed his hand. Napatigil siya at pagkalingon niya, I hugged him.
I can't stop myself anymore. This feeling... it's killing me. At hindi ko na alam kung anong gagawin ko kapag hindi ko nailabas ito.
"Jana..." He said my name and I hugged him tighter. He held my both arms but didn't hug me back. "Let me go." Nanghina ako ng bahagya niya akong itulak para kumalas sa yakap. I stared at him with disbelief.
"I-Ikaw... manhid ka ba talaga? Hindi mo ba talaga maramdaman?" All of a sudden, those questions suddenly came out of my mouth. Gusto kong sampalin ang sarili ko dahil sa mga tanong ko pero wala na akong magagawa.
He looked at me with a blank expression. "Feel what?" Tanong niya. Hindi ako nakapagsalita dahil natigilan ako. Iyong tono niya... may bahid iyon ng galit. "You know what? This is all your fault. This misery, this longing and this fury inside of me, it's all your fault. Kung hindi mo lang sana..." Hindi niya naituloy ang sasabihin niya. His blank eyes a while ago faded. Punong-puno ng galit ang mga mata niya ngayon.
"A-ano bang sinasabi mo?"
Sa tanong kong iyon, nakita kong nilamon na ng galit ang mga mata niya. He punched the wall three times. Dumugo iyon kaya natutop ko ang bibig ko. He's giving all of his frustration and anger in that hit. Lumingon siya sa akin ulit at napaatras ako ng tignan niya ako ng matalim. "You are asking me kung hindi ko nararamdaman, diba? Let me ask you too. Did you really forgot all of those? Don't you really remember? O nagpapanggap ka lang to avoid the guilt?" Sa mga tanong niya, naguluhan ako. He's talking something else. Hindi ko makuha ang punto ng mga tanong niya. May nagawa ba akong masama? May kasalanan ba ako?
"I-I don't know what y-you are talking abo-" Nagitla ako ng suntukin na naman niya ang pader ng isa pang beses.
He looked back. He stared at me with anger and the words he said, totally tore my heart.
"I hate you."
Then, he left the room.
Nanghina ang mga tuhod ko kaya napaupo ako sa sahig. Nahirapan akong huminga bigla. A tear fell from my eyes, and a tear fell again until tears keep on falling down like a waterfall. Nagsimula na akong humikbi kaya tinakpan ko ang bibig ko. No one will be able to hear me because no one is with me right now.
"B-Bakit?" I whispered.
Bakit? Anong bang sinasabi niya? Bakit niya sinabi ang mga bagay na iyon? Bakit kung makapagsalita siya, napakalaki ng kasalanan ko sa kanya? Bakit? I don't know what to do now.
I already accepted the fact that we can't be together. But why it have to be ended like this? He's mad. He hates me. Bakit? Ano bang nagawa ko? I thought that forgetting someone you love is hard. But I guess, forgetting the truth that the person you love hates you is harder. It's suffocating. I'm drowning. I want someone to pull me up but I know that no one will be able to do that except from him.
But I know that he will never come back.
Pinunasan ko ang mga luha ko at tumayo. Kung iiyak lang ako dito, magmumukha lang akong tanga. Siguro naman sapat na ang iniyak ko para sa kanya nitong mga nakaraang araw diba? That's enough. Hindi ko na dadagdagan.
Tears stopped from coming out. Siguro dahil wala na din akong mailuluha.
I love him. But I know that this love should be ended. After all, hindi ang katulad ng isang Zild Jian Alvarez ang wawasak sa isang Jana Lyn Tolentino. He can't bring me down. This love and pain can't tear me. Maybe it can break my heart into pieces but not me completely.
Lumabas ako ng classroom na iyon at naglakad palabas. Papadilim na at medyo lumalamig na din ang paligid ng lumabas ako ng gate. Iilan na lang din ang nakikita ko sa street kung nasaan ang daycare. But instead of feeling scared because it's almost dark and no one is around, I laughed. Ayos nga ito eh, walang makakakita sa miserable kong itsura ngayon.
I'm walking alone when I heard some laughters. Malapit lang iyon pero hindi ko pinansin.
"Woah! What a small world. How are you, Jana?" But I stopped on my tracks when a bitch suddenly showed up in front of me. Nakangiti ito sa akin ngayon. Or should I say, ngisi?
Tinignan ko lang si Celestine at lalampasan na sana ng may biglang humawak sa magkabilang braso ko. Then I just noticed that many girls are now surrounding me. Like Celestine, they are tall and dressed with elegance. Mukhang mga model sila at mayayaman. But I laughed when I saw them holding tubes in their hands. Model tapos may hawak na tubo?
"Are you going to beat me up?" Natatawa kong tanong sa kanila at tumingin kay Celestine.
She smiled and slapped me. Mukhang nagmarka pa ang pagkakasampal niya sa akin dahil sa bigat ng kamay niya. I smiled and looked at her. "A slap? Is that for getting Zild away from you?" Tumawa ako kaya nagkatinginan ang mga babae sa paligid ko. Mga elegante sila tignan pero hindi sila pamilyar sa akin. Si Celestine nga na sikat daw na model hindi ko kilala. Sila pa kaya?
"At may gana ka pa talagang tumawa, huh?" Medyo nangingisi na tanong ng isa sa kanila. I just looked at that girl with a lazy expression. Nakita ko ang inis sa mukha nito at bumaling kay Celestine. So this is their sorority, huh?
When I looked at this bitch, she was smirking but her eyes are full of fury. Funny. Parang kanina lang gano'ng mga mata din ang nakita ko, ah?
"You're the reason why I lost him. I can't believe that he will choose you over me. Or baka naman kinulam mo siya?" May pait sa boses niya. Don't tell me mahal ng babaeng 'to 'yung tigre na 'yun? Inangat niya ang tubo sa kamay niya at tinutok sa leeg ko. Muntik na akong matawa. Kutsilyo lang? "And because of that, I'll break your face." Sambit niya. She was about to hit me but I laughed and that made her stop.
Tinignan ko siyang maigi. "Seriously? Gagamit ka ng tubo? All of you look elegant but the thing is, may hawak kayong tubo? Is that the new trend, huh?" I teased them. Mukhang nainis naman sila dahil sinigawan pa ako ng iba.
Celestine let go of the tube and it fell on the floor. Napangisi na lang ako. This bitch is stupid.
"Bitch." She said.
"Idiot." I smirked. Mukhang nawalan na talaga siya ng pasensiya dahil sinampal niya ako ng dalawa pang beses bago sinabunutan.
The other girls also helped her. They kicked me with their sharp heels. They scratched my skin with their pointed nails. They slapped me million times with their both hands. Nalasahan ko ang dugo sa labi ko at alam kong marami na akong sugat.
But I didn't fight back.
Hinayaan ko silang gawin ang gusto nilang gawin. They can hurt me. They can kick me. They can pull my hair. But the pain along with it will never surpass the pain I am feeling right now. Their slaps feel nothing. I feel numb.
Wala na akong pakeelam kahit na ramdam kong basa na ang katawan ko dahil sa dugo ko. I know that they won't kill me, so why worry?
Tumagal din siguro ng ilang minuto ang ginawa nila sa akin hanggang sa tinigilan nila ako. Hinawakan ng dalawa sa kanila ang braso ko at pinilit akong tumayo. Nang maitayo nila ako, hinarap nila ako kay Celestine.
She's smirking. "Are you okay, sweetie?" She asked with sweetness in her voice.
Natawa ako. "Definitely. Iyon lang pala kaya niyo eh." I teased. Nawala ang ngisi niya at panibagong sampal ang natanggap ko. Nakita ko pang may tumalsik na mga dugo sa kalsada na nanggaling sa bibig ko. This is funny. I have many scratch and wounds but why I do not feel any pain? Except from the pain that is slowly killing me inside.
"You're tough. Pasalamat ka at hindi ka namin pwedeng patayin." Sambit niya at natawa na lang ako. Coward bitches. Sinipa ako ni Celestine sa tiyan gamit ang 4 inches stiletto niya. Naramdaman mo ang tulis ng heels. Napaupo ako sa lupa dahil binitawan ako ng dalawang alipores niya. Nakakatawa. They just take orders from this bitch? She's just a low class to be a Queen Bee.
I raised my head and smiled at her. "You want Zild? You can have him. Take him. Own him," sambit ko at ngumisi. "If you can."
Bumalandra ang inis sa mukha ni Celestine. "Die!" She yelled before kicking my face. Tumama ang heels niya sa gilid ng noo ko. Dahil sa lakas ng sipa niya, napahiga ako sa lupa at nauntog ang ulo ko sa kalsada.
I was numb a while ago, but right now, I suddenly felt pain inside of my head. Nanatili akong nakahiga sa kalsada at napahawak ako sa ulo ko. My vision became blurry and my head started to ache. Sumakit na naman. But this time, the pain was tripled. Napahawak ako sa ulo ko at napasigaw. Naramdaman kong napaatras sila pero wala akong pakeelam.
The voices, the blurry images and different scenes started to pop inside of my head. Dumoble ang bilang ng mga ito at parang gusto nilang lumabas mula sa utak ko. Para ding nabibiyak ang bungo ko.
Napasigaw ako ulit sa sakit habang nakapikit at nakahiga pa din.
"S-Shit! W-What's happening t-to her?" Narinig ko ang isang boses ng babae at maging ng iba pero hindi ko na masyadong maintindihan.
As the headache continues, tears suddenly came out. Umiiyak na ako sa sakit pero hindi pa din ito tumitigil. I heard some running footsteps at nakaaninag ako ng ilang ilaw.
I heard some panicking voices around me at naramdaman kong binuhat ako at inihiga. The pain continued.
But when I was about to lose my consciousness, memories started to flow. I placed my right hand in my chest and feel the fast beating of my heart.
I closed my eyes.
"Zian."