Chapter 60: Memories

318 13 0
                                    

JANA

"AYOS ka na ba talaga?"

Tumingin ako kay Yaya Linda at mahinang tumango. She has been asking the same question for hours. At tanging tango lang ang isinasagot ko sa kanya.

She sighed. "Maiwan muna kita, Jana. Bibili lang ako ng makakain." Tumango lang ako ulit. I looked at Yaya Linda when I felt her hand on my head. She slowly caressed my hair and genuinely smiled. "Sabihin mo kung may nararamdaman ka. Hindi ka man nagsasalita ngunit nararamdaman ko. At kung ano man 'yan, sana malampasan mo." She smiled again and left my room.

Nang umalis siya, nanubig ang mga mata ko. I rested my back at the hospital bed. It's been almost five hours since I woke up. Kanina lang ako nagising at hapon na. They said that I slept for two days at ngayon lang ako nagising. It's been two days but the pain was still fresh.

The pain brought by Zild. The pain about losing my friends especially Darren, Jay and Inigo. The wounds and scratches I got from Celestine's sorority. And the pain about the truth. They are all fresh. Ni isa sa sakit na iyon ay walang nagbago.

I don't even know kung magagalit ako o kung pasasalamatan ko sila Celestine. Because of them, it came back.

The memories I lost came back.

May narinig akong kumatok sa pinto kaya napalingon ako doon. "Pasok." I said and the door immediately opened. I don't expect someone to come over. Pinakiusapan ko kasi si Yaya na huwag mo ng sabihin na gising na ako. Well, maliban na lang kay nila Papa.

I stiffen when I saw Doctor Ramirez entering the room. He has a smile on his face so I forced myself to smile at him. "I heard what happened. How are you?" Tanong niya kaagad pagkalapit niya sa akin. Nakalimutan kong nasa iisang ospital nga pala kami.

"Okay na po ako." Sambit ko. Tumango-tango siya sa akin. He suddenly came near to me and touched the bandage wrapped around my head. Hanggang noo ko lang iyon. Hinayaan kong hawakan niya ito. Pinagmasdan niya din ang mga galos sa mga braso ko. I saw his hands turned into fists. Pero kaagad din itong lumuwag at nilagay niya sa bulsa ng coat niya.

"Those ladies are worst."

"You look mad and worried at the same time." Sabi ko at natawa siya.

"I told you, didn't I? I have a daughter that almost has the same age as you. At habang pinagmamasdan kita, para ko na ding naisip na paano kung sa anak ko nangyari iyan? I'm very sure that I will sue them. Thinking that something bad might happen to my daughter can kill me. And I think that your father is already dead because something bad happened to you." Bahagya akong natawa sa sinabi ni Doc. Para talaga siyang hindi isang doktor sa paningin ko. Para lang siyang isang taong mas matanda sa akin na araw-araw kong nakakasalamuha. Ang gaan ng loob ko sa kanya. Maybe because he treat his patients as his own child?

"She's lucky to have you." Ngumiti siya sa sinabi ko.

"Well, your father is also lucky because he has a brave daughter." Napa-iwas ako ng tingin sa sinabi niya. It's not because I don't believe that I am brave. But because my father was already said. "D-Did they hide everything?" Mukhang nakaramdam si Doc kaya niya biglang natanong iyon.

I forced to laugh. "Luckily, they did." Sambit ko na kinatigil niya. Nagulat si Doc sa sinabi ko.

He didn't speak but he held the bandage on my head one more time. Bumuntong hininga siya bago ibinalik ang kamay niya sa kanyang bulsa. "I guess your lost memories already came back." Tumango ako. "And I guess that the moment I told you that you have selective amnesia is also the moment you got beaten up." Tumango ako ulit. Worst right? Nalaman kong may amnesia pala ako noong parehong araw na naalala ko lahat. Kaya nga hindi ko alam kung paano ko pa iha-handle lahat. Everything was messed up.

Finding Ms. RightWhere stories live. Discover now