VERENA'S POV
Nasa daan ako patungong eskwelahan ng biglang may sumitsit sa akin.
Napalingon agad ako at halos atakihin ako sa puso ng bumungad sa harapan ko si Jarrett, may dala na naman siyang bulaklak.
Tinignan ko ang itsura niya, mas lalo siyang gumagwapo kasi nakadamit na siya.
Sira! Malamang magdadamit talaga siya! Alangan namang nakahubad siya papasok diba?
Ginulo niya ang buhok ko saka sumabay sa paglalakad ko.
"Ayos kalang?" tanong niya habang nilalagay sa tenga ko ang bulaklak na Lily, kulay puti.
"Ayos lang." tipid kong sagot.
"Mukhang matamlay ka ah, may sakit kaba?" tanong niya saka dinampi ang palad niya sa leeg ko.
Sa gulat ko nailayo ko agad ang kamay niya at nakita ko ang pagtataka sa mukha niya.
"Pasensya na, nagulat lang ako." sabi ko saka pinagpatuloy ang paglalakad.
"Ayos lang, mukhang ang lalim kasi ng iniisip mo eh." saad niya sabay kamot sa batok.
Hindi na ako sumagot, nagtuloy tuloy lang ako sa paglalakad.
"Verena! Nahulog mo yung panyo mo!" sigaw ni Jarrett mula sa likuran ko.
Kinapa kapa ko yung bulsa nung palda ko, wala nga.
Humarap ako sakanya, at sa hindi inaasahang pagkakataon...
dO__Ob
Aksidenteng naitulak nung isang lalaki si Jarrett, kaya tumumba ang katawan niya sakin at...
dO__Ob
*DUG DUG DUG DUG DUG*
Sumubsob ang mukha niya sa leeg ko, habang nakapatong sakin.
Nakahiga na kami parehas ngayon sa daan.
Tumingin saken si Jarrett at nakita ko ang pagkailang niya sa posisyon namin ngayon, kaya agad naman siyang tumayo.
Inabot niya saken yung kamay niya saka tinulungan akong bumangon sa pagkakahiga.
"Pasensya na, Verena...May n-nanulak kasi saken k-kaya ako nasubsob s-sayo." utal utal niyang sabi.
Ako naman 'tong si tulala at hindi makapaniwala sa nangyari.
Pinagpagan niya ako sa damit dahil may kumapit nang dumi sa uniporme ko.
Saka niya inabot yung panyo ko saken.
"S-salamat." sabi ko saka tuluyang tumalikod sa kanya.
Wala ako sa sariling naglakad papasok sa eskwelahan.
Hindi ko alam kung bakit bigla nalang akong nailang sakanya. Dahil ba 'to sa sinabi ni Ina?
d>_<b
Habang naghihintay ako sa pagpasok ng professor namin, biglang lumapit saken si Stella, kaibigan ko.
"Kumusta ka na?" nakangiting bati niya saka tumabi saken at hinalikan ako sa pisngi.
"A-ayos lang." sagot ko at tumingin sa sahig.
Ano ba Verena! Wag kang ganito!
Bigla nalang akong dinampian ni Stella ng palad niya sa noo ko.
"Wala ka namang sakit, bakit parang ang tamlay mo? Napagod kaba?" tanong niya.
Batid kong nag aalala siya saken ngayon.
Ngumiti naman ako ng pilit at tinanguan siya.
"Ayos lang talaga ako, siguro kulang lang ako sa tulog." sagot ko dahilan para tumawa siya.
Ano nakakatawa?
"Ikaw? Makukulangan sa tulog? Eh halos palubog palang ang araw tulog kana!" natatawang sabi niya.
Napanguso naman ako kasi hindi umubra ang pagpapalusot ko.
"Ewan ko ba! Parang ang tamlay ko lang ngayon." sagot ko.
"Baka naman may iniisip ka kaya ka nagkakaganyan." sabi niya habang hinihimas ang baba niya.
Paano niya nalaman? Manghuhula na ba ngayon itong kaibigan ko?
"Paano mo---"
"Verena, halata naman sayo na may iniisip ka. Tingin mo palang oh, masyado ng obvious?"
Ob---yus? Hah?
"Anong ibig sabihin ng obvious?" inosenteng tanong ko.
"Hala! Nasa Top List ng klase, di alam ang salitang obvious?" takang tanong niya.
Agad naman akong nag isip ng malalim.
Obyus, obvus, obdus----obvious?! Aha!
"Ahh, oo alam ko na. Pasensya na, wala lang ako sa sarili ko."
"Halata nga." sarkastikong sabi niya saka bumalik sa upuan niya.
Saktong dating naman ng professor namin sa History.
-----
JARRETT'S POV
Bakit ganun yung itsura ni Verena kanina? Anong nangyayari dun? Para siyang nawalan ng dugo, namumutla.
Nakakainis naman kasi yung tumulak saken kanina! Sumubsob tuloy ako kay Verena!
Pero isa lang ang masasabi ko, ang bango hehe.
d>_<b
Nasapo ko ang sariling kong noo dahil saking iniisip.
Ano ba Jarrett! Magtigil ka nga!
Nagpatuloy nalang ako sa pagkain hanggang sa dumapo ang tingin ko kay Verena na ngayon ay nakaupo mag isa sa kabilang table, mukhang mag isa lang siya.
Ngumiti naman ako saka nilapitan siya dala dala ang pagkain ko.
Nanlalaki pa yung mata niya nung tinignan niya ako.
"Pwede makiupo?" tanong ko at tumango naman siya.
Kumain lang ako ng kumain pero ayun siya, nakatulala parin sa kung saan.
Uminom muna ako ng tubig bago nagsalita.
"Verena," tawag ko sakanya, agad naman siyang napatingin saken.
"Bakit?" sagot niya.
"Galit ka?" nakangusong tanong ko.
Natigilan naman siya at napabuntong hininga.
"Hindi. Hindi ko lang kasi maitindihan yung naramdaman ko mula kanina." sabi niya.
Hinawakan ko siya sa kamay at hinimas himas yun.
"Sabihin mo lang saken kung may sama ka ng loob---" naputol ang sasabihin ko ng hinila niya palayo ang kamay niya at ngumiti saken.
"Ano kaba, wala akong sama ng loob. Kaibigan yata kita." pagkasabi niya nun awtomatikong natigilan ako.
Kaibigan nga pala ako.
Napayuko nalang ako saka pilit na ngumiti sakanya.
"Pero, hindi kaba galit saken?" tanong ko.
"Oo nga. Ito naman, masyadong seryoso. Nawawala lang talaga ako sa sarili ko." sabi niya.
"Verena, sabihin mo lang kung ayaw mo sakin hah." biro ko.
Nagsalubong naman ang kilay niya at nagsimulang lumaki ang butas ng kanyang ilong.
Hahahaha! Ang cute niya tignan pag ganyan.
"Biro lang! Ayaw mo kasing ngumiti sakin eh! Kaya pakiramdam ko, ayaw mo na akong kasama." pag iinarte ko.
"Sira ka kasi!" natatawang sabi niya.
"Ahm, Verena? Pwede ba akong humiling sayo?"
"Ano ba yun?"
"Gala tayo mamaya. Punta tayong peryahan." masayang sabi ko.
"Hah?"
Napakamot nalang ako sa batok ko dahil sa babaeng nasa harap ko ngayon.
"Ang sabi ko, gala tayo mamaya. Punta tayong peryahan." paglilinaw ko.
"Ah, yun ba? Hehe, s-sige."
Yes! Makakagala kami ulit!
Ginulo ko ang buhok niya at inaya na siyang bumalik sa aming room.
-----
VERENA'S POV
Pagdating sa bahay, ay hindi na ako hinayaan magbihis ni Jarrett.
Agad niya akong pinagpaalam kina Ama at Ina.
Mabuti nalang at pumayag agad sila, pero dapat bago daw mag ala-sais nandito na ako sa bahay.
Naghilamos nalang ako ng mukha at nagsuklay ng buhok ko.
Paglabas ko, nandun na si Jarrett. Nakatayo sa pintuan at nakangiting tagumpay siya.
"Tara na?" tanong niya habang inaabot ang kamay niya saken.
Tumango naman ako at napahawak nalang din sa kamay niya.
"Ama, Ina! Alis na po kami!" pahabol kong paalam.
"Sige anak! Mag ingat kayo hah!" sagot ni Ina.
Habang naglakakad kami papuntang peryahan, hindi parin binibitawan ni Jarrett yung kamay ko.
Naiilang na ako!
"Nilalamig kaba?" tanong niya saken.
"Hah? Hindi ah."
"Bakit nanginginig kamay mo?" natatawang tanong niya.
"Hah? Hindi kaya." sabi ko saka pilit na inilayo ang kamay sakanya, pero agad niya iyong nahawakan.
"Biro lang! Halika na nga, baka gabihin pa tayo." sabi niya saka hinila ako.
-----
Pagdating namin sa peryahan ay madami na kaming nadatnang tao.
Maiingay at nagkakaroon ng kasiyahan.
Nagpunta muna kami ni Jarrett sa isang clown show. Bumili siya ng ticket at sagot niya na saken.
"Libre mo?" hindi makapaniwalang sabi ko.
"Hahaha! Oo naman! Ako nag-aya eh." nakangising sabi niya.
Pagkaupo namin, agad na nagsimula yung show.
Nasa kalagitnaan na kami ng panonood ng bigla akong hilain patayo ni Jarrett.
"Bakit?"
"Ayaw ko na dito," sagot niya saka ngumuso.
Bakit? Hindi ba nakakatawa yung pinapanood?
"Sige, sa iba nalang tayo." sabi ko at tuluyan na naming nilisan ang pwestong iyon.
Nagsimula na ulit kami lumibot sa iba't ibang parte ng peryahan, sumakay kami sa iba't ibang rides.
Halos masuka-suka na ako dahil sa bilis nung andar ng parang uod na sasakyan.
"J-jarrett," tawag ko sakanya ng makababa kami.
"Bakit? Ano problema?" nag-aalalang tanong niya.
Hindi na ako nakasagot dahil sumuka na ako ng sumuka sa damuhan.
"Verena!" tawag niya saken pero di ako makasagot, kasi naduduwal parin talaga ako.
"Sandali, bibili kita ng tubig." natatarantang sabi niya saka tinawag yung nagbebenta ng tubig.
"Kuya, isa nga po." sabi ni Jarrett doon sa tindero.
Agad naman niyang binuksan yun at pinainom ako ng tubig.
Tinulungan niya muna akong maupo sa isang bangko at hinagod ang likod ko.
"S-sa susunod, a-ayaw ko ng sumakay doon." nanginginig kong tugon.
Tumawa nalang siya saka lumuhod sa harapan ko.
"Pasensya na, akala ko kasi di ka nasusuka sa mga ganung rides." nakangiting sabi niya.
Hinampas ko siya ng mahina sa braso.
"Tama na nga! Ayoko na! Uuwi na ako!" sabi ko at nagpaunang maglakad.
Hindi pa ako nakakalayo ng hawakan ako ni Jarrett sa braso.
"Mamaya na, kakain ka muna." seryosong sabi niya saka hinila ako patungong lugawan.
Binilhan niya ako ng isang lugaw at may kasamang dalawang itlog.
Nang matapos na kaming kumain, agad niya din akong hinatid sa bahay.
"Salamat, Jarrett." saad ko saka ngumiti.
"Palagi kana lang nagpapasalamat, kargo kita okay?" sabi niya.
Halos tumigil lahat pati pagtibok ng puso ko ng hapitin ako palapit ni Jarrett sakanya, saka ako hinalikan sa noo.
"Alis na ako." paalam niya at naiwan akong nakatunganga at di makapaniwala sa ginawa niya.
G-ginawa niya talaga yun?
Napailing nalang ako sa kawalan, bubuksan ko na sana yung pinto pero naunahan na ako ni Ina.
"Nandiyan kana pala anak, pasok." sabi ni Ina at pumasok na ako sa loob.
"Kakain---"
"Salamat na lang ho, pero pagod po ako." pagkasabi ko nun, agad na akong pumasok sa kwarto at di na nagbihis.
Gusto ko lang pakalmahin ang sarili ko dahil sa nangyari buong araw, nakakabaliw!