Dahyun's Pov:
Lumipas ang apat na taon, mga taong wala sa tabi ko ang taong pinakamamahal ko. Marami nang nagbago.
Graduating na ko ngayon ng High School. Sa apat na taong ginugol ko sa pag-aaral kasabay ng part time jobs ko para tustusan ang sariling mga pangangailangan, naisip ko na kung ano ba talaga ang gusto ko.
Gusto kong maging pianist. Mas nadevelop yung skills ko sa pagpi-piano simula nang bumalik ako sa pag-aaral. Ngayong ga-graduate na ko, naisipan kong ituloy na ang pag-aaral ko hanggang college. Alam kong magiging mahirap pero kakayanin ko naman. Alam kong kung gusto ko talaga, magagawan ko ng paraan.
Sa apat ring taon na lumipas, naranasan ko ang hirap ng pagtatrabaho para lang makapag-ipon.
Waiter sa family restaurant ng kaibigan/classmate ko. Bantay sa computer shop ng kakilala. Sumasideline din ako sa pagtuturo ng piano lesson sa mga batang gustong matuto. Ilan lang yan sa mga trabahong naranasan ko.
Punong-puno ng kalungkutan ang apat na taong lumipas. Sa isang araw na ang high school graduation namin. Sayang lang dahil hindi masasaksihan ng mga kaibigan ko ang pag-akyat ko sa stage.
Hanggang ngayon, miss na miss ko parin sila. Pero natanggap ko na namang hindi na sila babalik. Tinanggap ko na rin sa sarili ko na nangyari na ang nangyari. Ang tanging magagawa ko na lang ay ang magpatuloy sa buhay. Hindi dapat masayang ang sakripisyo nilang lahat.
Kaya't heto, ginagawa ko na ang best ko para maayos ang buhay ko.
Para tuluyang makapag-move on sa mga masasamang nangyari, minabuti ko na munang umalis sa bahay namin noon. Apat na taon akong nanirahan sa dorm. Sa dorm, kahit paano may nakakausap ako't nakakasama. Isa pa, mas malapit ang tirahan ko ngayon sa school na pinapasukan ko kaya nakakatipid rin naman ako.
Balang araw, babalik rin ako sa bahay namin. Kailangan ko lang talaga munang ayusin ang mga bagay-bagay sa buhay ko ngayon.
"Dahyun!" Rinig kong tawag sakin ng kung sino habang nagpapahangin ako sa tabi ng bintana dito sa dorm na tinitirahan ko.
"May naghahanap sayo!" Sabi sakin ng classmate/dormmate kong si Somi.
"Sino naman?"
"Sino pa? Eh di yung kapitbahay nating patay na patay sayo." Sagot ni Somi sabay hilata sa higaan niya. Matagal ko nang kasama si Somi kaya naman masasabi kong close na kaming dalawa. Marami na rin naman siyang alam tungkol sakin. Madaldal siya. Parang si Chaeyoung. Madalas din kaming mag-away nito dahil sa kakulitan niya.
"Huh?"
"Hi Dahyun." Biglang pumasok sa kwarto namin ang kapitbahay naming si Irene. Sa tagal naming magkapitbahay, naging kaibigan na rin namin siya.
"Oh. Ikaw pala. Hinahanap mo daw ako?" Tanong ko sa kanya.
"Yes. Hindi ka kasi nagrereply sa text o sumasagot sa tawag ko. Yayayain sana kitang lumabas." Masayang sagot niya sabay linked arms.
"Ah. Eh, Si Somi na lang ang yayain mo." Dahan-dahan akong umusod para lumayo sa kanya.
"Pero ikaw yung gusto kong kasama. Samahan mo naman akong mag-grocery. Please." Dagdag niya sabay lapit ulit sakin.
"Kay Somi ka na lang pasama. Marami pa kasi akong aasikasuhin. Malapit na kasi ang graduation namin."
"Talaga? Kailan graduation niyo? Pupunta ko. Ichi-cheer kita." Excited niyang sabi.
"Sa friday." Extra ni Somi. Bwisit talaga 'tong Somi na 'to. Ang daldal.
"Asahan mo darating ako dun para sayo. Alam mo namang malakas ka sakin eh." Nakangiting sabi ni Irene.
"Si--Sige. Ikaw ang bahala."
"Yes! Uy, Samahan mo na ko~" Pangungulit niya sabay pout pa sakin. Napalingon na lang ako kay Somi na sumesenyas na mag-Oo ako.
"Wala bang ibang sasama sayo?" Tanong ko kay Irene.
"Wala eh. Hindi ko mabubuhat lahat ng bibilhin ko."
"Sige na nga. Sasamahan na kita."
"Talaga? Omg! Sabi ko na nga ba, hindi mo ko matitiis eh." Masayang sagot ni Irene sakin kaya naman napakamot-ulo na lang ako.
Habang nag-aayos ako bago tuluyang samahan si Irene, nakita kong hinawakan niya yung penguin stuffed toy na nasa kama ko.
"Ang tagal na nito sayo. Luma na oh. Palitan mo na. Hayaan mo, itatapon ko na para sayo." Rinig kong sabi ni Irene na akmang itatapon sa trashcan yung stuffed toy kaya naman nagmadali akong kunin yun sa kanya.
"No! Kahit anong mangyari, huwag niyong pakikialamanan 'to." Seryosong sabi ko sa kanila.
"Irene! Itapon mo na ang lahat, huwag lang ang stuffed toy na 'yan." Extra ni Somi.
"So--Sorry. Akala ko kasi ayos lang na itapon dahil luma na." Sagot ni Irene. Napailing na lang si Somi. Medyo napataas ang boses ko kaya nagulat si Irene.
"Tara na." Yakag ko sa kanya kaya sumunod na siya sa labas. Habang naglalakad, biglang humawak sa kamay ko si Irene kaya naman bumitaw agad ako.
"What's wrong?"
"Nothing. Lumakad na lang tayo." Sagot ko sa kanya sabay lakad na. Sinamahan ko na siyang mamili ng grocery. Nang makapamili kami, umalis na rin kami pauwi bitbit ang mga pinamili niya.
"Matanong kita, Dahyun."
"Ano 'yun?"
"Ano bang meron sa stuffed toy na 'yun? Ang tagal na nun sayo ah."
"Importante sakin 'yun. Yung stuffed toy na yun ang nakakapagpabawas sa lungkot na nararamdaman ko sa tuwing mamimiss ko yung taong nagbigay nun sakin." Paliwanag ko sa kanya.
"Ga--Ganun ba? Gaano ba kaimportante yung taong 'yun para sayo?" Dagdag na tanong niya.
"Sobra. Isa siya sa dahilan kung bakit ginagawa ko ang lahat para magkaroon ng maayos na buhay. Gusto kong sa oras na magkita ulit kami, makikita na niya kong masayang-masaya." Dagdag ko.
"Sino ba ang taong 'yun? Naikukwento sakin ni Somi na may girlfriend ka daw. Pero diba, matagal na kayong hiwalay?"
"Tama ka. Malayo kami sa isa't-isa. But it doesn't mean na hiwalay na kami. Marami nang nagbago pero kung meron mang isang bagay na nananatili, yun yung pagmamahal ko para sa taong 'yun."
"Alam mo namang gusto kita, diba?" Tanong niya.
"Alam ko. At alam mo ring may iba kong mahal. We're friends. Hanggang dun lang 'yun." Sagot ko kaya naman nawala yung ngiti niya.
"I see, mukhang umaasa lang ako sa wala. Hehe." Napakamot siya sa ulo. Alam kong nasaktan siya sa sinabi ko kaya naman lumapit ako para yakapin siya.
"It's okay, Irene. Marami pa namang iba diyan. Someday, mahahanap mo rin yung taong magbibigay sayo ng deserve mong pagmamahal. Hindi ako 'yun, Irene. I'm sorry." Binuhat ko na ulit yung mga dalahin ko.
"Naiintindihan ko. Don't worry. Ayos lang ako. Wala ka namang sinabing umasa ako sayo. Hindi mo naman ako pinilit na magustuhan ka. Ako lang talaga yung mapilit kahit alam kong hindi mo ko gusto sa paraang gusto ko." Dagdag niya sakin.
"Maraming salamat sa pagintindi mo."
"Tara na. Dalhin na natin sa bahay 'tong mga groceries." Yakag niya kaya naman napatango na lang ako. Tinulungan ko na siyang bitbitin yung mga pinamili sa bahay niya. Lumabas rin naman ako matapos ilapag ang mga dala namin.
"Paano? Mauna na ko."
"Salamat sa pagtulong, Dahyun." Sagot niya.
"You're Welcome, Irene."
"Wait!"
"Ano yun?"
"Huwag ka mag-alala. Ichi-cheer parin kita sa graduation day niyo. Hindi bilang umaasa sayo kundi bilang kaibigan mo." Sagot niya sakin.
"Salamat." Lumakad na ko pabalik sa dorm. Mabuti na rin 'tong nasabi ko na kay Irene na hanggang kaibigan lang ang turing ko sa kanya.
Pagpasok ko sa kwarto, napatingin ako kay Somi na nakatitig lang sakin.
"Anong tinitingin-tingin mo diyan?"
"May superpowers ka bang maka-attract ng kahit na sinong makilala mo?" Tanong niya.
"Huh?"
"Napansin ko kasi na andaming nagkakandarapa para sayo. Sa school man, sa trabaho mo o dito sa lugar natin. Pero ni isa sa kanila, walang nagwagi." Sagot niya.
"Somi, Alam mo naman kung bakit."
"It's because of that Mina, again?"
"Oo. Dahil kay Mina."
"Diba 4 years na kayong hindi nagkikita? Sa TV mo na nga lang siya nakikita eh. Sayo na rin mismo nanggaling na ang laki na ng pinagbago niya nung minsan mapanood natin siya sa interview niya sa TV. Di ka ba napapagod sa kakatiis na hindi siya makita nang personal? Dahyun, Paano kung kasama sa nagbago yung nararamdaman niya para sayo?"
"Hindi ko alam. Basta isa lang ang alam ko, alam kong tutuparin ko ang mga sinabi ko sa kanya bago kami tuluyang maghiwalay ng landas noon. Aayusin ko ang buhay ko. Aabutin namin ang mga pangarap namin. Sa oras na magawa na namin 'yun, babalikan na namin ang isa't-isa." Paliwanag ko.
"Bilib rin talaga ako sayo, Dahyun. Matiyaga talaga. Basta pinapaalalahanan lang kita na baka relax na relax ka, hindi mo alam nagbago na rin pala yung si Mina."
Hindi naman siguro. Hindi ganung klaseng tao si Mina. Marunong siyang tumupad sa pangako. Pareho namang may mga nabago samin. Yung pagmamahal lang talaga yung nanatiling ganun.
"Oo na. Whatever, Somi. Asikasuhin mo na lang din yung requirements para sa graduation natin."
"Saka nga pala, Ano nang nangyari sa date niyo ni Irene?"
"Date? Hindi naman date yun. Sinamahan ko lang siya mamili ng grocery."
"Isa pa yang si Irene eh. Ang tagal nang nagpaparamdam niyan sayo. Patay na patay na nga sayo. Pinakawalan mo pa. Bilib rin ako sa tama mo sa Mina na yun." Napakamot-ulo siya.
"Alam mo, napagusapan na namin kanina ni Irene ang tungkol dun. Nagkaintindihan na kami. Mananatili kaming magkaibigan."
"Omg! May nabrokenhearted na naman po dahil sa walang hanggang pagmamahal ni Kim Dahyun kay Mina!" Sigaw ni Somi kaya naman binato ko siya ng unan.
"Kaingay mong buwisit ka. Manahimik ka na lang diyan."
"Hahaha. Kawawa naman yung mga napaluha mo." Dagdag niya sabay tawa.
"Si Mina lang. Wala nang iba." Sagot ko kaya napailing na lang si Somi sakin.
💖To Be Continued💖
A/N: May pa-extra si Irene at Somi dito. Hahaha.
Hanggang Chapter 125 lang 'to. May Special Chapters. Abangan niyo. Wait lang kayo. May problema pa sa wifi connection namin eh hahaha. Fighting. Magshe-share din pala ako ng ilang informations tungkol sa story na 'to kapag natapos ko na.
Don't forget to leave some comments.