Momo's Pov:
Ang dami nang nangyari. Ang daming buhay na ang nawala. Masaya akong sa wakas, matatapos na ang lahat.
Mabuti na lang nairecord ni Mina ang pag-amin ng Dad niya sa mga kasalanang nagawa nito.
Masaya rin akong nagkaayos na sila ng pinsan niyang si Tzuyu. Siyempre, hindi mawawala ang kasiyahan kong malaman na nasa maayos na kalagayan si Dahyun.
Finally, makakamit na ng mga nagbuwis ng buhay nila ang hustisyang karapat-dapat nilang makuha.
Alam kong hindi madali ang mawalan ng mahal sa buhay. Pero alam ko namang nagbuwis sila ng buhay para makasagip ng iba. Hindi namin sasayangin ang pagsasakripisyo nila Nayeon at Chaeyoung. Ang kailangan naming gawin ay manatiling matatag.
Dapat na manatili kaming lumalaban hanggang sa huli. Walang iwanan. Walang bibitaw. Kung mauwi rin sa kamatayan ang buhay ko, ang mahalaga ginawa ko yung tama. In-enjoy ko yung buhay na meron ako.
Napalingon ako kay Jeongyeon na malungkot parin. Minabuti ko nang lumapit sa kanya. Ayokong nakikita siyang nagkakaganyan.
Kung noon, siya yung palaging nagsasabi samin na huwag sumuko. Ngayon, panahon na para kami naman ang magsabi sa kanya nun.
Naiintindihan ko kung gaano kasakit para sa kanya ang mawalan ng kaibigan na simula pagkabata ay kasama na niya.
Sa lahat, si Jeongyeon 'yung nanatiling hindi umaalis sa tabi ko. Kahit na ipagtabuyan ko pa siya o sabihing hindi siya yung gusto ko, hindi parin siya lumalayo.
Patuloy parin niyang ipinapakita kung gaano ko ka-importante sa buhay niya. Kahit pilitin niya yung sarili niyang ngumiti para sakin, ginagawa niya.
Napaisip tuloy ako, Imposible ba talagang magustuhan ko siya katulad ng pagkagusto niya sakin?
Para sakin, hindi ko kayang mawala ang isang Jeongyeon sa tabi ko. Sa dami ng pinagsamahan naming dalawa, hindi ko makakalimutan ang lahat ng 'yun.
Ang tagal ko nang pinagiisipan 'to. Si Dahyun parin ba ang nasa puso ko o may isang tao na palang pumalit sa pwesto niya?
Tumabi ako kay Jeongyeon na tahimik lang. Pinagmasdan ko siya. Halata yung kalungkutan sa mata niya. Gusto ko siyang yakapin.
Gusto kong sabihin sa kanya kung gaano siya kahalaga. Gusto kong makita yung ngiti niyang nakakahawa. Ayoko nang nasasaktan siya. Nasasaktan din ako eh.
Si Jeongyeon yung taong hinding-hindi ako iiwan. Siya yung nagsisilbing shoulder to cry on ko. Siya yung palaging nandiyan sa tuwing umiiyak ako. Siya yung nandiyan kahit iba yung hinahanap ko.
Ayos lang sa kanya na protektahan ko yung taong gusto ko habang pinoprotektahan niya ko. Narealize ko na ang unfair nun. Habang pinoprotektahan niya ko, sinong magpoprotekta sa kanya? Wala.
Dahil masyado kong nabulag sa kagustuhan kong ipilit yung sarili ko sa taong hinding-hindi naman ako magugustuhan. For some reasons, naiinis ako sa sarili ko.
Bakit nga ba hindi ko siya pinoprotektahan? Naging selfish ako. Umasa akong pwede 'yung mamahalin ko parin si Dahyun kahit may mahal siyang iba. Umasa akong pwedeng manatiling ganun. Pero hindi pala.
"Jeongyeon, I'll always be here for you."
"Thanks." Malungkot na sagot niya.
"Maaayos din ang lahat."
"Sana nga."
"Namimiss ko na yung ngiti mo."
"Namimiss ko na rin sila Chaeyoung." Sagot niya sakin.
"Naiintindihan ko yung nararamdaman mo ngayon. Basta, kapag kailangan mo ko sabihin mo lang. Pakikinggan kita."
"Kung nagawa ko lang sanang protektahan sila Chaeyoung."
"Kung nagawa lang sana kitang protektahan." Sabi ko sa kanya kaya naman napatingin siya sakin.
"Ako?"
"Oo. Nagsisisi ako kung bakit ngayon lang nabuo sa isip ko ang bagay na 'to. Ayokong nakikita kang malungkot. Gusto kong palagi kang nakangiti. Marami nang nawala. Biglang pumasok sa isip ko yung thought na, what if isa satin ang sumunod sa kanila? Hindi ko kaya." Paliwanag ko sa kanya.
"What do you mean?"
"Jeongyeon, imagine-in ko palang na hindi kita makasama o makausap ang sakit-sakit na. Gusto kitang protektahan. Gusto kong bumawi sa mga pagkukulang ko sayo."
"What are you saying?"
"Gusto ki---" Hindi ko na naituloy ang sasabihin ko nang biglang sumulpot si Mina.
"Guys! I have to go." Nagmamadaling sabi ni Mina samin.
"Saan ka pupunta?"
"Kay Dahyun." Sagot nito bago tuluyang umalis.
"Ano ulit 'yun?" Tanong ni Jeongyeon sakin.
"Huh? Ah. Nevermind. Magluluto muna ko ng pagkain." Sagot ko sa kanya sabay kilos na para magluto.
Nanatili lang naman sa kinauupuan si Jeongyeon. Hindi ko magawang masabi sa kanya. Sa tuwing babanggitin ko 'yun, bumibilis yung tibok ng puso ko. What if marinig ko pa kaya yung sariling nararamdaman niya para sakin? Para na kong sasabog.
Ang awkward ng atmosphere sa pagitan naming dalawa dahil sobrang tahimik. Napagdesisyon-an ko nang buksan yung radio para kahit paano mabawasan ang katahimikan.
"What if we rewrite the stars?
Say you were made to be mine
Nothing could keep us apart
You'd be the one I was meant to find
It's up to you, and it's up to me
No one can say what we get to be
So why don't we rewrite the stars?
Maybe the world could be ours tonight" 🎶 Tumutugtog ang isang magandang kanta sa radio habang pinagmamasdan ko si Jeongyeon.
Nang lumingon siya sakin, napaiwas ako ng tingin.
"May problema ba?" Tanong niya.
"Wa--Wala naman. May iniisip lang ako."
"Ano 'yun?"
"Siguro kung hindi ko ipinagpilitan yung sarili ko kay Dahyun, hindi sana kita nasaktan nang sobra." Pag-amin ko sa kanya.
"Momo, hindi mo naman ako sinaktan eh. Nasaktan ako dahil pinili kong mahalin ka parin kahit hindi ako yung gusto mo. Wala kang kasalanan dun. Desisyon ko 'yun."
"Kahit na. Ang unfair parin nun. Pinoprotektahan ko si Dahyun habang pinoprotektahan mo ko. Pero hindi ko man lang naisip agad na wala nga palang magpoprotekta sayo. Ang tanga ko. Ngayon ko lang narealize kung gaano kasakit yung ginagawa ko sayo."
"Ano ba, Momo? Desisyon ko 'yun. Huwag mong isisi sa sarili mo na hindi ako yung initibok ng puso mo. Nagmahal ka lang. Nagmahal lang din ako. Patuloy na nagmamahal." Ngumiti siya sakin nang slight.
"Pwes ngayon, hindi ka na nagiisa sa patuloy na nagmamahal." Sagot ko sa kanya.
"Huh?" Tanong niya kaya agad na kong lumapit sa kanya para bigyan siya ng isang halik sa labi na ikinagulat niya.
"Gusto kita, Jeongyeon. Mahal na mahal kita."
"Ta--Talaga?"
"Ang tanga ko. Ngayon ko lang narealize 'tong feelings na 'to."
"Nananaginip ba ko?"
"Hindi panaginip 'to. Mahal talaga kita. Ganun parin ba ang nararamdaman mo para sakin?"
"Hindi na." Sagot niya kaya napahinto ako.
"Huh?" Wala na siyang feelings para sakin? Huli na ba ang lahat? Namuo ang luha ko.
"Hindi na tulad nang dati ang nararamdaman ko para sayo dahil mas tumindi pa yung pagmamahal ko sayo ngayong nalaman kong mahal mo na rin pala ako." Nakangiting sagot niya kaya naman napayakap ako sa kanya nang mahigpit.
"Mahal na mahal kita, Momo."
"Mahal din kita, Jeongyeon. At mas mamahalin pa." Sagot ko sa kanya.
Ito na yata ang pinakamasayang moment sa buhay ko. Nahanap na ng puso ko yung tunay na inititibok niya. Naligaw lang pala siya sa direksyon papunta kay Dahyun. Kay Jeongyeon rin pala babagsak yung puso ko.
Hindi ko mapigilan yung ngiti ko habang kayakap siya. Ngunit nahinto ang masayang moment na 'to nang biglang may nambulabog sa bahay ko.
Pareho kaming nagulat ni Jeongyeon nang makarinig kami ng sunod-sunod na pagputok ng baril.
"Oh my god!" Napasigaw ako.
"Yuko!" Utos ni Jeongyeon sakin kaya agad naman akong napatago. Susunod na sana sakin si Jeongyeon nang biglang may magpaulan na naman ng bala ng baril sa bahay ko dahilan para tamaan si Jeongyeon.
Agad siyang napayuko sa sahig nang may tama.
"No! Jeongyeon. Are you okay?" Lumapit ako sa kanya.
"O--Okay ako. Kailangan mong umalis dito. Lakad na! Ako na dito."
"No. Hindi kita iiwanan. Hindi dito. Tara! Sumunod ka sakin. May fire exit sa likod. Tatakas tayo. Dadalhin kita sa hospital." Napatingin ako sa sugat niya sa sikmura. Mukhang malubha yung tama ng bala sa kanya.
Sinubukan ko siyang buhatin kaso masyado siyang mabigat.
"Hindi na. Ayos na ko, Momo. Sige na. Tumakas ka na. Mauna ka na!"
"Hindi kita iiwanan dito. Kailangan mong tumayo diyan. Tara na!" Hinawakan ko siya sa kamay para pilitin pero hindi niya kayang kumilos.
"Lakad na. Momo, Umalis ka na. Pakiusap!" Utos niya sakin nang maramdaman naming may papasok sa loob ng bahay.
Ginawa ni Jeongyeon ang lahat ng makakaya niya para paalisin ako. Sa huli, wala akong nagawa kundi tumakbo papunta sa fire exit.
Pero habang tumatakbo ko may naisip ako. Ano pang saysay kung mawawala rin naman sa tabi ko yung taong mahal ko? Anong saysay ng sinabi kong poprotektahan ko na siya simula ngayon? Tatakbuhan ko na naman ba siya? Hahayaan ko na naman siyang masaktan nang mag-isa.
Sa mabilis na segundo, nagbago ang isip ko. Haharapin ko ang mga taong 'yun nang buong tapang.
Kung mamamatay siya, hindi na siya mag-iisa. Ipapakita ko sa kanya kung gaano siya kahalaga para sakin.
Nang bumalik ako, naabutan ko siyang naghihingalo na't tinutukan ng baril ng mga armadong lalaki.
"Momo?" Nagulat siya nang makita ako.
"Die!" Sigaw ng armadong lalaki na akmang babarilin siya kaya naman nagmadali ako.
Sa mabilis na pagkilos ko, nagawa kong makarating sa harapan ni Jeongyeon. Nagawa ko siyang protektahan. Nagawa kong harangin yung bala ng baril na para sa kanya. Nakaramdam ako ng sakit habang nakatingin kay Jeongyeon na hindi makapaniwala sa ginawa ko.
"Ba--Bakit bumalik ka?" Naluluhang tanong niya.
"Da--Dahil mahal kita." Nahihirapang sagot ko sa kanya dahil narin sa natamo kong sugat.
"Ma--Mahal din kita." Nagsimula na siyang lumuha.
"Magkasama pa--parin tayo. Yun ang mahalaga." Ngumiti ako sa kanya.
Pero bago pa siya makasagot, may tumama na naman saking isa pang bala ng baril dahilan para tuluyan na kong bumagsak sa harapan niya.
Nagdidilim na ang paningin ko. Ganun din si Jeongyeon. Naramdaman naming nagsimula nang magsialisan yung mga armadong lalaki nang makuntento sila sa pambabaril samin.
Nagkalat ang dugo. Umaapaw ang luha. Pareho kaming nakahilata ni Jeongyeon sa sahig habang magkahawak ang kamay at nakatitig lang sa isa't-isa.
Sa huling hininga, nagawa naming pakitaan ng ngiti ang isa't-isa. Dalawang taong nagmamahalan hanggang kamatayan. Masaya na ko kahit paano dahil kasama ko parin siya hanggang sa dulo.
💖To Be Continued💖
A/N: Ano na? Kaya pa? 😢 Fighting.
Don't forget to leave some comments.