''Kim gelecek dedin sen?'' diye sorduğunda yeşil gözleri kuşkuyla kısılmıştı. Üzerimde durumu tartarcasına gezinen o gözler hiç hoşuma gitmiyordu. Beklemediğim bir sakinlikle elindeki su bardağını tezgaha koyup duruşunu dikleştirdi.
''Görücü gelecek dedim! Hem sen ne anlarsın görücüden, Amerika'ya gidip geldikten sonra onuda unutmuşsundur.''
Kendi söylediğine yine kendi sinirlenen bir insan varsa bu yeryüzünde o kesinlikle bendim! Hem ne diye arkadamdan iş çevirip annemi kandırıyordu? Bunu Aran değilde bir başkası yapmış olsaydı kesinlikle amacının yardım etmekten fazlasının olmadığını bilirdim, ancak söz konusu kişi tam karşımda durup tepeden bakan adam olunca bir türlü kabullenemiyordum. Burada yaptığı eziyet yetmemiş bir de iş ortamımda beni çıldırtmanın yolunu bulmuştu.
''Meltem blöf yapmaya son ver bu durum seni olmak istemeyeceğin kadar komik gösteriyor.'' dedi hafifçe sıktığı yumruğuyla.
''O nedenmiş? Bana görücü gelemez mi?''
''Gelemez.'' diye yanıtladı sakince.
''Çünkü birinin seninle evlenmek istemesi için aklını kaçırmış olması gerekiyor.'' dediğinde öfkeyle üzerine atıldım. Hayır! Onu ne olursa olsun ya bugün ya da bugün öldürecektim. Öldürmeliydim. Kesinlikle ölmeyi hak ediyordu!
''Çocuklaşma.''
Onu umursamadan omuzlarından tutarak geriye doğru itmeye çalışıyordum. İçeriden birisi bu halimizi görseydi muhtemelen çok yanlış anlayabilirdi. Belimde aniden hissettiğim kollarıyla gözlerim kocaman açılmış, duraksamak zorunda kalmıştım. Sırtımı tezgaha sıkıştırarak bir bacağını bacaklarımın arasına koyarak iyice köşeye sıkıştırdığında hareket dahi edemiyordum. Sinirle kafamı kaldırıp tepeden bana bakan Aran'a döndüğümde yüzüne yumruk atma isteğiyle dolup taşmıştım.
''Bırak!'' diye fısıldamak zorunda kalmıştım. Eğer biraz daha bağırırsam tüm herkesi başımıza toplayacaktık. Ondan sonrası, uydurduğum görücü yalanı ortaya çıkacak ve hemen ardından kendi topuğuma sıkarak intihar etmemle sonlanacaktı.
''Sana kimin geldiği umrumda değil! Annen bir iyilik istedi ve ben de yaptım. Evlenecek olsan bile bu çalışmana engel değil. Yoksa ben kocamın parasıyla geçinmek istiyorum, kendi başımın çaresine bakmasam da olur diyorsan tamam. Hayatın boyunca çalışma.'' dedi ve geri çekilerek alayla gülümsedi. Yine... Yine! Beni alt etmeyi başarmıştı. Ona her defasında neden yenildiğimi artık biliyordum. Beni o kadar iyi tanıyordu ki, nereden vurması gerektiğini o kadar iyi biliyordu ki. Hayatımda ki en sevmediğim şeyin, bir erkeğe bağımlı olarak yaşamak olduğunu biliyordu. Sırf bu yüzden ters psikoloji uyguluyordu. Pislik herif!
''Duyamadım? Yoksa yine iç sesinle bana hakaret etmeye mi daldınız?''
''Evet öyle yapıyorduk.'' diye yanıtladım utanmazca. Aramızdaki ilişki öyle bir yere gelmişti ki saygıyı kaybedeli çok oluyordu. O kadar da çok değil kızım seni öptüğü geceye kadar işte!
''İç sesinde senin gibi benden hoşlanmıyor anlaşılan.'' dediğinde elini yavaşça pantolonunun cebine sokarak arkasını döndü. Mutfaktan çıkmak üzereyken omzunun üzerinden bana baktığında yine dudakları kıvrılmıştı.
''Senin şu görücü, bakalım geleceğinden kendisinin de haberi var mı?''
Son sözünü söyleyip mutfaktan çıkarken tezgahın üzerindeki sürahiyi olduğu gibi kafama dikmiştim. Ben ya bugün ya da bugün ölecektim!
''Yine gelin ama hatta temizliğe bizde yardım ederiz sana şimdi tek başına girişme.''
Annemin sesini duyduğum an Aran ve ailesinin ayaklanmış olduğunu anlamıştım. Neyse ki gidiyorlardı. Ah! Onlar gidene kadar mutfaktan çıkmadım, yaklaşık yarım saat kapı önü muhabbetleri de sonlanınca nihayet odama geçebilmiştim. Dikkat çekmeden üzerimi giyip evden çıktığımda ayakkabılarımı giyerken sadece ablam fark etmişti beni.
''Nereye?''
''Aysel teyzeye ineceğim aşağı.''
''Tamam.'' dedi ve kucağındaki patlamış mısır tabağıyla salona geçti. Onu da geçiştirmenin verdiği rahatlıkla hızla aşağı indiğimde ikinci çalışımda nihayet Aysel teyze kapıyı açmıştı.
''Meltem kızım hoş geldin.''
''Hoş bulduk Aysel teyze ben senden bir şey isteyecektim.''
''Söyle kızım ne lazım getireyim?'' diye sordu hemen.
''Koca!'' dediğimde şaşkınlıkltan gözleri yuvalarından fırlayacak gibi olmuştu. Kafasını fazla karıştırmadan hemen devam ettim.
''Aysel teyze bana koca adayı lazım. En azından kendi istediğim bir işi bulana kadar!''
''Oldu kız! Ben bir fincan koca adayı veririm sana aday dediğin nedir ki zaten sürüsüyle.'' dedi dalga geçerek. Aran yüzünden alay konusu olmadığım bir Aysel teyze kalmıştı onu da resmen kaybetmiştim. Böyle olmayacağını anlayarak ayakkabılarımı çıkarttım ve içeri girdim. En iyisi ona her şeyi en başından anlatmaktı.
Çok değil dakikalar sonra gözlüklerini çıkartarak düşünceli gözlerle açık olan televizyonuna bakmaya başladı. Ben de onunla birlikte televizyona döndüğümde açık olan bir çizgifilmi oturmuş resmen izliyorduk.
''Demek bu yüzden istiyorsun. Ee kız hazır bulmuşken bas nikahı evlen hem bu Aran'dan toptan kurtulursun.'' dedi büyük bir sakinlikle. Oldu! Adam hayatımı zaten çekilmez kılıyordu bir de onun yüzünden istemediğim bir evlilikle geri kalan hayatımı mahvetmeye hiç niyetim yoktu.
''Bak Aysel teyze benim ihtiyacım olan tek şey zaman. Şimdi bizimkilere Aran'ın bulduğu işte çalışmak istemiyorum desem yine çocukluk yaparak işten kaçtığımı düşünecekler.''
''İşten kaçmıyor musun yani?''
''Hayır! Aran'dan kaçıyorum ben!''
''Kız bana bak bu çocuk sana Allah korusun aşık olmuş olmasın?'' diye sorduğunda kahkaha atmaya başlamıştım. Bu ihtimal çöle 365 gün yağmur yağmasıyla eş değer bir ihtimaldi.
''Ne gülüyorsun deli gibi?''
''Aysel teyze o ruhsuz ne anlar öyle duygulardan? Hem istemem ben onu.'' diyerek gözlerimi kaçırdığımda Aysel teyze daha da merak etmiş olacak ki kolumdan dürterek tekrar kendisine bakmamı sağladı.
''O niyeymiş? Pilot çocuk, işi iyi kendisi desen mahalledeki kızlar sıraya girmiş. Sen neyini beğenmiyorsun?''
''Kalbini beğenmiyorum Aysel teyze kalbini! Bana şu zamana kadar bir kere bile iyi davranmamış insanı ne seveceğim? Manyak mıyım ben? Hem merak etme onun da beni sevdiği yok. İşi gücü benimle dalga geçmek. Diğer kızlar gibi ağzının içine düşmüyorum diye zoruna gidiyor beyefendinin.'' dediğimde aklıma yine beni öptüğü an gelmişti. Olur olmaz yerlerde ne diye hatırlıyordum sanki! Düşüncelerimden sıyrılmak adına Aysel teyzenin ellerini ellerimin arasına sıkarak yalvarırcasına ona baktım.
''Bana yardım edeceksin değil mi? Bulduğun kişiyle ben konuşurum, seni kimse suçlamayacak söz. Ben daha sonra nişanlanmadan, anlaşamadık ayrıldık derim. Hem evli çiftler boşanıyor bu zamanda böyle şeyler normal artık.''
Aysel teyzenin yüzünde gördüğüm tereddüt aslında tam olarak beklediğim bir tepkiydi. Onuda ikilemde bırakmıştım. Biraz daha düşündükten sonra derin bir nefes vererek ayağa kaldı.
''Tamam kız bulacağım sana kiralık koca! Hem oyun ayağına belki aşık olursunuz dizilerde olduğu gibi.''
Aldığım olumlu yanıtla Aysel teyzenin boynuna atlarken o beni durdurmaya çalışıyordu. Resmen kurtulmuştum! Aran efendi koca adayımı görünce bakalım yine tepeden tepeden gülebilecek miydi? Ah. Suratının alacağı hali şimdiden tahmin ediyordum.
''Sen bitanesin! Eşin benzerin olmayacak Aysel sultan!''
''Dur kız dur!''
Koala gibi yapıştığım bedenden güçlükle ayrılırken hala sırıtıyordum. Bu yaptığı iyiliği ömür boyu unutmayacaktım. Belki de ömür boyu unutmak istesem de unutamayacaktım... Aysel teyzenin elime tutuşturduğu börek tabağıyla yukarı çıkarken Mahmut'la karşı karşıya geldim.
''Nereye?''
''Aşağı mahalleden çocuklar kolasına maç yapalım dedi. Oraya gidiyorum, hem belki Ayşe'de görür beni.'' dediğinde kafamı çaresizce iki yana sallamıştım. Söz konusu kadınlar olunca bu erkeklerin zeka seviyesi neden sıfırın altındaki eksilerden selam çakıyordu?
''Sen hala o kızı mı seviyorsun? Sevgi değil oğlum bu.''
Kolunun altındaki topunu eline alarak çevirmeye başlamıştı. Düşen yüzünden anladığım kadarıyla sözlerim onu üzmüştü. Yine de ben bunu kasıtlı olarak yapmıyordum, belki aylar sonra belki de yıllar sonra bu haliyle kendisi dalga geçecekti.
''Ayşe, Uğur diye bir çocuğu seviyormuş buna rağmen benim onu görmek istemem sevgi değil mi?'' diye sorduğunda elimdeki tabağı düşürmemek için zorlukla dengemi sağladım. Kırgın gözlerle yanımdan geçip giderken tek kelime edememiştim. Ben tam anlamıyla bir aptaldım! Mahmut'un yanından geçerek bana doğru yaklaşan Aran'ı gördüğümde yüzündeki ifadeden bizi duymuş olduğunu anlamıştım. Elindeki paketleri yere bırakarak ciddiyetle bana baktı.
''Tuhaf.'' dedi onaylamayan bir ses tonuyla. Kendimi tutamayıp cevap vermek zorunda kalmıştım.
''Neymiş tuhaf olan?''
''Daha önce kimseyi sevmeyen birinin sevgiden böylesine bahsetmesi tuhaf. Söylesene, hayatın boyunca aşık oldun mu hiç? Olmadın. Kendi yaşamadığın bir duyguyu sırf bir çocuk yaşıyor diye mi bu öfken?'' dediğinde yumruklarımı sıkarak nefretle ona baktım.
''Kes sesini.''
''Bana bunu söyleyen sen misin? Sanki sen çok mu aşık oldun? Bu yaşına kadar kaç kızı ailenle tanışırdın da benim haberim yok? Asıl sen duygu yoksunusun!'' diye bağırdığımda bir kaç adımda yine önümde bitmişti. Yeşil gözleri öyle koyulaşmıştı ki bu haline anlam veremiyordum.
''Benim ilk aşkım küçük bir kız çocuğuydu ve inan bana dünya üzerindeki hiçbir kadını onun kadar çok sevemedim!'' diye bağırdığında tuttuğu kolumla beni olduğum yerde dehşetle sarsmıştı.
Sonraki bölüm Görücü- Aran ve Mahmut vee Aran'ın Meltem'e aşık olduğunu anladığı ilk kısımları içerecek. :) Herkese keyifli okumalar...