"Μα δεν θέλω να φύγω."
Παραπονέθηκα, αλλά η Αριάδνη μας καθοδηγούσε ήδη προς την έξοδο.
Δεν καταλάβαινα που βρισκόμασταν. Δεν ένιωθα τα πόδια μου.
Ηλίθιο ποτό.
"Δέστε τις ζώνες σας."
Είπε η Αριάδνη που καθόταν στο μπροστινό κάθισμα.
Αυτό ήταν. Πεθαίνουμε.
"Απογειωνόμαστε;"
Ρώτησα την Αριάδνη και δεν απάντησε.
Τσουγκρίσαμε τα σχεδόν άδεια μπουκάλια μας πίνοντας λίγο πριν τον θάνατο μας.
"Θα πεθάνω μεθυσμένη!"
Φώναξε η Φραντσέσκα και γελούσαμε μαζί. Ξαφνικά συνειδητοποίησα οτι πεθαίνουμε.
"Θέε μου δεν θέλω να πεθάνω τόσο νέα."
Έβαλα στα τυφλά την ζώνη μου και γύρισα το κεφάλι μου προς την Φραντσέσκα που καθόταν δίπλα μου.
"Φώναξε την αεροσυνοδό. Τι με κοιτάς; Πρέπει να βγούμε από εδώ."
Έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου.
"Θέλω την μαμά μου!"
Φώναξα κλαίγοντας πλέον. Η Φραν δίπλα μου βρισκόταν σε χειρότερη κατάσταση. Η Αριάδνη άνοιξε την πόρτα και βγήκε έξω.
"Δεν το πιστεύω, η Αριάδνη αυτοκτόνησε!"
Λίγα λεπτά αργότερα η πόρτα άνοιξε ξανά και ένα αγόρι μπήκε μέσα.
"ΒΟΉΘΕΙΑ."
Τον ταρακούνησε η Φράν και εγώ χαχάνιζα. Η Αριάδνη μπήκε ξανά μέσα και έκατσε στο διπλανό κάθισμα.
Μα πώς; Αφού πριν..
Ξεφύσηξα. Πονάει το κεφάλι μου.
Αριάδνη
"Θέλω την μαμά μου!"
Φώναξε η Ζωή και βγήκα εκνευρισμένη από το αυτοκίνητο. Δεν έπρεπε τελικά να την πείσουμε να έρθει στο φεστιβάλ.
Ήπιε τόσο πολύ που πιστεύει οτι το σαραβαλάκι μου είναι αεροπλάνο. Ίσως με αυτό το παράδειγμα θα καταλάβετε πόσο ήπιε.
Απομακρύνθηκα από το πάρκινγκ. Δεν ξέρω αν ήταν καλή ιδέα να τις αφήσω μόνες, αλλά χρειάζομαι επειγόντως βοήθεια.
Εντόπισα απευθείας τον Αχιλλέα, μιας και σήμερα δεν τον έχει αφήσει ούτε μια κοπέλα ήσυχο. Έτσι εξηγείται η κατάσταση της Ζωής.
Έσπρωξα τις κοκκινομάλλες που είχαν κολλήσει επάνω του σαν βδέλλες και πλησίασα τον Τεό.
"Φωνάζεις λίγο τον Αχιλλέα;"
Μου έκανε νόημα πως δεν ακούει τι λέω, υποθέτω εξαιτίας της εκκωφαντικής μουσικής.
Τον άρπαξα από τα μανίκια του και τον τραβολόγησα μακριά από τις γεμάτες καντίνες.
Δεν έχω χρόνο για να ψάχνω το αγόρι της Φράν τώρα. Απ'ότι ξέρω είναι στα χωρίσματα και δεν θέλω να κάνω κάτι που θα την ταράξει.
"Τι στον πούτσο; Παραλίγο να μου ξεχυλώσεις την ζακέτα."
Φώναξε ο Τεό μετά από λίγη ώρα και έφτιαξε την φθηνιάρικη ζακέτα του.
Στριφογύρισα τα μάτια μου.
"Η Ζωή και η Φραντσέσκα έχουν πιεί. Έχουν πιεί πολύ."
Ο Τεό ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους του.
"Μπορείς να μην είσαι τόσο μαλάκας έστω για λίγο; Χρειάζομαι βοήθεια και ο Αχιλλέας είναι πολύ απασχολημένος αυτή την στιγμή."
Κοίταξα προς το μέρος του. Χαμογέλασα όταν συνειδητοποίησα οτι αγνοούσε κάθε κοπέλα που τον πλησίαζε.
Έβγαλε το κινητό του και τον πήρε τηλέφωνο. Απομακρύνθηκε και δεν άκουσα την συζήτηση τους.
Παρατήρησα οτι ο Αχιλλέας ξαφνιάστηκε όταν έλαβε το τηλεφώνημα, αλλά το έκλεισε πολύ βιαστικά.
"Θα έρθει αργότερα."
Γούρλωσα τα μάτια μου.
"Αλήθεια τώρα;"
Ξεφύσηξα.
"Θα-θα σε βοηθήσω εγώ."
Είπε και τα βλέμματα μας συναντήθηκαν.
"Εσύ;"
Έγνεψε καταφατικά όταν τον κοίταξα δύσπιστα και γέλασα.
"Ένα πεντάχρονο θα μου ήταν πιο χρήσιμο από εσένα αυτή την στιγμή, αλλά τέλος πάντων."
Μουρμούρισα και τον οδήγησα προς το αυτοκίνητο μου, γνωρίζοντας πως δεν ήταν αληθής η σκέψη μου. Απλά ήθελα να του σπάσω τα νεύρα.
Χαμογέλασα.
Δεν θα μπορούσα να κουβαλήσω με τίποτα δύο κορίτσια στον δεύτερο όροφο στις εστίες.
Μπήκε στην θέση του οδηγού και έκατσα δίπλα του, αγνοώντας την πολυλογία των κοριτσιών.
Μπορεί η Ζωή να είναι ήσυχη και ντροπαλή, αλλά όταν πίνει μετατρέπεται σε άλλον άνθρωπο.
Η διαδρομή δεν ήταν ευχάριστη, τουλάχιστον για εμένα. Τα κορίτσια πίσω δεν σταματούσαν να μιλάνε και εγώ έβραζα από τα νεύρα μου.
"Μην εκνευρίζεσαι."
Είπε ο Τεό και τοποθέτησε το χέρι του στο γόνατο μου. Του χάρισα μια δολοφονική ματιά.
Το απομάκρυνε αμέσως γελώντας. Το αυτοκίνητο σταμάτησε και συνειδητοποίησα οτι φτάσαμε ήδη.
Βγήκαμε όλοι από το αυτοκίνητο. Ευτυχώς δεν δυσκολευτήκαμε στο να τις επιστρέψουμε στα δωμάτια τους.
"GUCCI GANG GUCCI GANG GUCCI GANG."
Τοποθέτησα το χέρι μου πάνω στο στόμα της Ζωής για να σταματήσει να τσιρίζει και άρχισε να δαγκώνει την παλάμη μου.
"Παραλίγο να πεθάνουμε. Το πιστεύεις; Αλλά με έσωσες."
Είπε η Φράν γελώντας, ενώ την κουβαλούσε ο Τεό.
"Είσαι πολύ όμορφος. Είσαι ο ήρωας μου."
Υπομονή.
"Γαμώτο."
Ο Τεό με έσπρωξε προς τα πίσω και παραλίγο να πέσω στις σκάλες.
"Πας καλά αγόρι μου;"
Μου έκανε νόημα να κάνω ησυχία.
"Ο επιτηρητής."
Ψιθύρισε. Βρισκόταν αρκετά κοντά μου και ήθελα όσο τίποτε άλλο να τον διώξω από πάνω μου.
Σκατά.
Έβγαλα τα κλειδιά της Ζωής από την τσάντα της για να ανοίξω γρηγορότερα την πόρτα του δωματίου της.
Όταν ο επιτηρητής μπήκε σε ένα δωμάτιο στο τέλος του διαδρόμου, τρέξαμε βιαστικά προς το δωμάτιο της Ζωής.
Αφού σιγουρευτήκαμε οτι η Ζωή βρισκόταν στο κρεβάτι της και δεν θα έβρισκε τον μπελά της, περπατήσαμε ως το δικό μου δωμάτιο.
Ανοίγοντας την πόρτα, η Φραντσέσκα έπεσε με φόρα στο κρεβάτι της.
Ξεφύσηξα ανακουφισμένη.
"Λοιπόν, ευχαριστώ που με βοήθησες."
Ένιωθα το βλέμμα του επάνω μου και τον κοίταξα. Έξυσε αμήχανα το σβέρκο του και έγνεψε καταφατικά.
"Δεν κάνει τίποτα. Πρέπει να φύγω, δεν πρέπει να με πιάσει ο επιτηρητής εδώ."
Απομακρύνθηκε και έπιασα τον εαυτό μου να τον παρατηρεί καθώς η φιγούρα του χανόταν στο σκοτάδι.
Τι κάνω;
Ταρακούνησα μπερδεμένη το κεφάλι μου και έκλεισα με δύναμη την πόρτα, ενώ η Φραντσέσκα συνέχισε να φαντασιώνεται και να παραμιλάει.