Hindi pa nakakalabas si Andrei ng gate ay hinawakan at hinila ko na siya sa braso niya. Hindi pwedeng basta na lang niya akong iwan ng ganito na parang walang nangyari, na tila hindi niya ANAK ang nasa sinapupunan ko. It can’t be! He can’t dumped me like a hot potato.
“You can’t just leave me! This is also your child Andrei.” Kahit na nag aalab sagalit ang puso ko ay patuloy pa rin ang buhos ng aking mga luha.
“I don’t have a child!” Matigas niyang sabi.
“How could you say that! Dugo mo ang nananalaytay sa batang ito!” Lumayo siya ng bahagya sa sinabi ko. Hindi ko alam kung bakit ganito ang nangyayari. Ang buong akala ko ay magiging ayos ang pagtanggap niya. Pero hindi pala! Nagkamali ako!
Nanghihina ako ngunit alam kong kelangan kong labanan ang panghihinang ito. Natatakot akong maging mahina dahil natatakot akong pati ang aking anak ay manghina at mawala sa akin. Lord, bakit po ganito ang nangyayari sakin? Help me, my Lord.
“Ganito na lang ba yung Andrei, ha? After I give my fucking virginity to you, kapag nabuntis ay iiwanan na lang basta!? Ganun ba yun, Andrei? Is that how you play your fucking game?” Tinulak tulak ko siya habang umiiyak akong sinasabi ang lahat ng ito. Hindi na kaya ng puso ko dahil sa sobrang emosyon na bumubuhos.
“This is how you play your game right? If yes, then please stop and be the father of our child. I need you, we need you, Andrei. Please.” Halos lumuhod na ako sa harap niya hwag lang niya kaming basta iwanan. Lumapit ako sa kanya at hinawakan ang damit malapit sa dibdib niya. I rested my head there, nakaramdam ako ng pagod. Sobrang pagod!
“Please Andrei, you love me right? Right?” Tumingala ako sa kanya para tingnan ang expression sa kanyang mukha ngunit hindi ko ito mabasa. Sunod sunod na buntong hininga ang ginawa niya bago niya ako ilayo sa katawan niya. Tumingin siya sa mga mata ko ng diretso.
“Sorry Jessica. I can’t be the father of YOUR child. Hindi maaari.”
Lalong bumuhos ang aking mga luha. Akala ko wala na akong iluluha pa pero mas may nailuha pa ako. Hindi ko matanggap na hindi niya matanggap ang anak namin. At anong sabi niya? ‘YOUR CHILD’? Anak ko lang? Anak niya rin ito!
Agad lumapat ang kamay ko sa pisngi niya. Rinig na rinig ko lagitik ng aking sampal sa mukha niya.
“Fuck! Fuck you, Andrei!” Pinagsusuntok ko siya sa dibdib niya.
“How could you say that!” Pinigilan niya ang mga kamay kong patuloy na lumalapat sa dibdib niya. Tumigil ako at umiyak lang ng umiyak. I can’t find the right words to say how unworthy he is.
“Leave.” May diin sa aking pagkakasabi. Agad naman niya akong tinalukuran at sumakay sa kotse niya. Napaluhod ako ng maparinggan ko ang harurot ng kanyang sasakyan. Agad kong naramdaman na may kamay na tumutulong sakin upang makatayo.
“Naku! Anak! Tumayo ka dyan.”
“Nay Nini, ayaw niya—“ Hindi ko matuloy ang aking sasabihin dahil kahit ako ay hindi makapaniwala. Hindi ko matanggap. “Ayaw niya sa anak naming. Ayaw niya.” Iyak ako ng iyak at hikbi na rin ng hikbi. Hindi ko mapigilan ang pagtulo nito.
“Ssshhh. Tahan na anak. Hindi pa siguro ito ang panahon, pero darating at darating ang panahon na matatanggap niya kayo, ang anak mo.” Tinulungan akong tumayo ni Nana Nini upang makapunta kami sa loob ng bahay. Hinahagod niya ang likod ko dahil sa tuloy tuloy kong pag iyak.
Ipinunta ako ni Nana Nini sa aking kwarto. “Iha, magpahinga ka muna. Tama na ang pag iyak! Makakasama yan sa baby mo! Sige ka.”
“Salamat po Nana.”
Ngayon pa lang ang ramdam ko na ang pangungulila kay Andrei. Wala pang isang oras pero nangungulila na ako, kami ng magiging anak niya. Paano na ako ngayon? Paano na kami? Hindi matanggap ni Daddy ang pagbubuntis ko ganun din si Andrei. Dalawang lalaking pinakamamahal ko ay inayawan ako. Matatanggap ko sana kung ako lang, ngunit pati ang anak ko ay damay.
Muling tumulo ang mga luha ko. Ang sabi noon ni Andrei, kulang na lang daw ay kasal. Nauna lang ang baby, inayawan na ako nito. Akala ko iba siya sa mga lalaki, akala ko iba siya kay Alvin. Marami pala talagang nagkakamali sa mga akala. Mas okay pa nga si Alvin dahil pinanagutan niya ang nabuntis niya.
“Lord, kung ano man pong plano niyo, I trust you. Your plans are better than mine.” Sa simpleng panalangin ay gumaan ang nararamdaman ko. Mali pala ako! Hindi lang pala dalawa ang lalaking pinakamamahal ko. Tatlo sila, at ang isa ay alam kong tanggap na tanggap ako. Thank you, Lord!
Nagising ako ng maramdaman kong may humahaplos sa buhok ko. Amoy pa lang ng pabango niya, ay kilalang kilala ko na siya. Unti unti kong imunulat ang aking mga mata. Kahit na parang ayaw ko pang magmulat dahil sa sakit ng mata ko kakaiyak, ay pinilit ko pa ring magmulat.
“Honey, finally you’re awake. How do you feel?”
“Are you angry, Daddy? Do you hate me?” Namumuo na naman ang mga luha ko.
“I can’t hate you, honey and I will never hate you. Kahit kelan hindi ko magawang kamuhian ka. I promise to your Mom and to the Lord to love you until forever. So, don’t think that I hate you. Yes anak, galit si Daddy pero anak hindi kasi yun maiiwasan lalo na’t ang pinakamamahal at nag iisang anak ko ay mahaharap sa ganitong sitwasyon.” Yinakap ako ng mahigpit ni Daddy.
“I am sorry dad kung na disappoint ko kayo, kung magkaka baby na ako sa maagang edad. But I promise I’ll continue my studies after I give birth.” Gusto ko mang magfocus sa pag-aalaga sa magiging baby ko pero naiisip ko rin ang aking pag aaral. Kelangan kong makapagtapos para makatulong kay Daddy. Isa pa, hindi naman ako habang buhay naka-depende sa kanya. I must learn how to live on my own kahit na alam kong full support siya sakin.
“Glad to hear that, Jess. Ano bang ipapangalan mo sa apo ko?” Natawa ako sa tanong ni Daddy. Pangalan agad ang iniisip niya. Hindi ba pwedeng gender muna? Di ba?
“Daddy naman! Hindi pa nga po natin alam ang gender ni baby tapos pangalan na agad ang iniisip niyo.” He just laughed at me. Masaya akong makit na natawa si Daddy kapag ang baby ko ang usapan.
“Normal lang yun, anak. Eh di mag isip tayo ng name for baby boy and a name for a baby girl.”
Nagbrainstorming kami ng ipapangalan sa magiging apo ko. Ang daming tanong naisip ni Daddy, mas creative pa nga siya sa mga names kesa sakin. Pero ang pinakagusto daw niya ay yung kapangalan niya. Yung iba ngang names na naiisip ni Daddy ay minsan weird pero ang gaganda ng meaning. Isa lang ang napansin ko sa lahat ng suggestion niya.
Walang kahit na anong bahid ng pangalan ni Andrei ang mga pangalan na pinag isipan niya. Hindi ko alam kung alam na niya ang nangyari kanina. Na hindi natanggap o tinanggap ni Andrei ang magiging anak namin. Ayaw kong magtanong, dahil siguradong masasaktan at iiyak akong muli.
"No matter what happened, you will always be my baby girl. Be strong, anak."