Μπήκα ξανά στο club, με λιγότερη όρεξη απο πριν. Προσπαθώ να τον βγάλω από το μυαλό μου.
Ξέρω πως είναι κάπου εδώ και πως θα τον δω σύντομα, ίσως και να αναγκαστώ να κάτσω και μαζί του.
Αναστέναξα.
"Από 'δω!"
Φώναξε η Αγγελική ώστε να ακούσω καλά την φωνή της, η οποία δεν ακουγόταν εξαιτίας της εκκωφαντικής μουσικής.
Με τράβηξε από τον αγκώνα προς ενα τραπέζι γεμάτο παιδιά.
Γαμώτο. Είναι εδώ, όλοι. Η Εύα, ο Δημήτρης, ο Αχιλλέας.
Τέλεια. Θα κάτσω στο ίδιο τραπέζι με την πρώην κολλητή μου, με το πρώην αγόρι μου και με τον Αχιλλέα;
Πήρα μια βαθιά ανάσα και τους χαιρέτησα αδιάφορα. Το βλέμμα του Αχιλλέα ηταν προσηλωμένο πάνω μου.
Δεν έπρεπε να φορέσω αυτό το φόρεμα τελικά. Έκατσα αναγκαστικά ανάμεσα στον Δημήτρη και την Εύα, μιας και η Αγγελική έκατσε ήδη στην κενή θέση δίπλα στον Αχιλλέα.
Δεν συμμετείχα στην συζήτηση, ένιωθα άβολα. Παρατηρούσα απλά τα παιδιά που γελούσαν με μαλακίες. Πόσο θέλω να φύγω από εδώ.
Ο Δημήτρης μου έδωσε ένα ποτήρι βότκα.
"Πιες."
Δεν αρνήθηκα. Πρέπει να περάσει κάπως η ώρα.
Κατέβασα ολο το περιεχόμενο του ποτηριού με την πρώτη προσπάθεια και άκουσα ενα χαχανητό από τον Δημήτρη. Συνειδητοποίησα πως παρήγγειλαν κιάλλα ποτά και χαμογέλασα πλατιά.
Μόλις έφτασαν τα σφηνάκια ήπια τέσσερα και ένιωσα τους μυς μου να χαλαρώνουν ξανά.
"Φτάνει Ζωή."
Ψιθύρισε η Έυα και την κοίταξα με ενα περίεργο βλέμμα.
"Τώρα νοιάζεσαι για εμένα, ε;"
Ρώτησα γελώντας. Το ποτό με βάρεσε άσχημα στο κεφάλι.
"Δεν ξέρεις τι λες."
Αντιμίλησε και την κοίταξα έκπληκτη.
"Ξέρω πολύ καλά τι λεω. Σε αντίθεση με εσένα που με πρόδωσες! Σε θεωρούσα κολλητή μου γαμώτο!"
Ξέσπασα, καθώς τα κρατούσα τόσο καιρο μέσα μου.
Ενα μέρος του εαυτού μου θεωρεί πως έκανα τεράστια μαλακία, ενω το άλλο με συγχαίρει.
Με κοίταξε με ενα θυμωμένο βλέμμα και ήρθε καταπάνω μου.
"Όρμα της!"
Φώναξε ένας μεθυσμένος από την παρέα, καθως γελούσε μόνος του.
"Θα το μετανιώσεις τόσο πολύ."
Γρύλισε η Ευα και άρχισε να με τραβάει από το μαλλί που έφτιαχνα τόση ωρα.
"Κόψτε ρε!"
Άκουσα την δυνατή φωνή του Δημήτρη που μπήκε ανάμεσα μας. Δυο χέρια τυλίχτηκαν γύρω από την μέση μου και με απομάκρυναν με μεγάλη ευκολία απο την Ευα.
Βρισκόμουν στον αέρα και κατευθυνόμασταν προς την έξοδο. Εντωμεταξύ, η μουσική δεν ηταν πλεον τόσο δυνατή. Κερδίσαμε την προσοχή όλων των παιδιών που διασκέδαζαν.
Αν δεν ημουν μεθυσμένη, θα κοκκίνιζα τόσο πολύ που θα ντρεπόμουν να αντικρίσω οποιονδήποτε στα μάτια.
"Άφησε με ρε! Βοήθεια, άφησε με!"
Ποιος στο διάολο με κρατάει γαμώτο;
Βαρούσα την γεροδεμένη πλάτη του με σκοπό να με αφήσει. Μόλις βγήκαμε έξω από το club, ένιωσα τα πόδια μου να πατούν επιτέλους στο έδαφος.
"Επιτέλους."
Έστρωσα το φόρεμα μου και προσπάθησα να φτιάξω τα μαλλιά μου που έδειχναν σαν να με χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα. Τόσο χάλια.
Άκουσα τον χαρακτηριστικό ηχο του αναπτήρα και γύρισα προς τα πίσω, αντικρίζοντας τον Αχιλλέα να ανάβει ενα τσιγάρο.
Γαμώ, γιατί το βρήκα τόσο σέξυ;
Ενα λεπτό, τι κάνει αυτός εδώ; Με κοίταξε και έμεινα παγωμένη στην θέση μου.
"Εσύ;"
Έγνεψε καταφατικά και έκατσε στο παγκάκι που καθόμουν προηγουμένως βλέποντας τις περίεργες φαντασιώσεις.
Ασυναίσθητα, έκατσα δίπλα του.
"Είσαι καλά;"
Ρώτησε με ενδιαφέρον."
"Είμαι καλά."
Απάντησα λέγοντας ψέματα.
Τα δάκρυα μου ετοιμάζονται να κάνουν την εμφάνιση τους. Με κοίταξε με ενα αβέβαιο βλέμμα.
"Ξέρεις κάτι; Δεν είμαι καλά."
Χαμογέλασε πικρά.
Σηκώθηκα όρθια.
"Τα κάναμε σκατά. Ολα πάνε σκατά. Τίποτα δεν πάει καλά. Λέω οτι είμαι καλά για να αποφύγω να σκέφτομαι πόσο απαίσια είναι η ζωή μου."
Άρχισα τον μονόλογο μου. Δεν αντέχω να του λεω ψέματα.
"Ζωή-"
Σηκώθηκε όρθιος, δίπλα μου, και στάθηκα απέναντι του.
"Οι φίλες μου με παράτησαν, το αγόρι μου με χώρισε, εσύ με ξέγραψες, η μητέρα μου δεν ενδιαφέρεται για εμένα, ο πατέρας μου δεν με αντέχει και για κάποιο περίεργο λόγο τον αποφεύγεις, ο πατριός μου-"
Εκεί σταμάτησα απότομα.
Δεν πρόκειται να του πω για τον Μιχάλη. Είναι ο πατέρας του και δεν ξέρω πως θα αντιδράσει αν μάθει για τα κατορθωματα του πατέρα του.
"Τέλος πάντων, δεν έχει καμία σημασία τι έκανε ο Μιχάλης, απλά βαρέθηκα. Βαρέθηκα να ξυπνάω χωρίς όρεξη για ζωή, βαρέθηκα να κλαίω συνέχεια, βαρέθηκα τον έντονο πόνο στο στήθος μου, βαρέθηκα να φοβάμαι να τελειώσω την ζωή μου για να γλιτώσω από κάθε μαλάκα, βαρέθηκα να με απορρίπτεις, βαρέθηκα να νιώθω τόσο ωραία και περίεργα κοντά σου."
Μιλούσα καθώς είχα τοποθετημένα τα χέρια μου στο γεροδεμένο στήθος του, ξεφεύγοντας ελάχιστα στο τέλος.
"Βαρέθηκα."
Ψιθύρισα και κάπως ετσι έβαλα τα κλάματα. Γαμημένο ποτό, πόσο μου την δίνει που ξεσπάω μπροστά του.
Ένιωσα τα χέρια του να τυλίγονται ξανά γύρω απο την μέση μου με έναν γλυκό τρόπο. Χώθηκα στην αγκαλιά του και άρχισα να κλαίω στο στέρνο του λερώνοντας το μαύρο πουκάμισο του.
Είχα τοποθετήσει τα χέρια μου στον γιακά του πουκαμίσου και έκλαιγα σαν μικρό παιδί. Τα χέρια του κατευθύνθηκαν προς τα μαλλιά του. Μου ψιθύριζε ενθαρρυντικά λόγια και έπιασα τον εαυτό μου να χαλαρώνει μέσα την αγκαλιά του.
"Κοίτα με."
Απαίτησε, μα δεν κουνήθηκα. Θέλω να φύγω.
"Κοίταξε με."
Ειπε ψιθυριστά και πήρε το πρόσωπο μου στα χέρια του.
Πλεον κοιτιόμασταν στα μάτια., πλησιάζοντας με ακόμα πιο πολύ.
"Είμαι εδώ όποτε με χρειαστείς."
Μείναμε ετσι για αρκετή ωρα, αμίλητοι, χωρίς να μιλάμε.
Ρούφηξα την μύτη μου χαλώντας την στιγμή και χαμογέλασε στραβά.
"Είσαι καλά τώρα;"
Ρώτησε γεμάτος ελπίδα.
"Καλύτερα."
Ίσως αυτό του αρκούσε ώστε να ενώσει με πάθος τα χείλη μας. Μια απλή επιβεβαίωση.