Πήρα την ζακέτα από τα χέρια του και την επεξεργάστηκα.
"Δικιά μου θα'ναι. Ναι, είμαι σίγουρη. Δικιά μου είναι."
Είπα και την πέταξα στον καναπέ, γνέφοντας συνεχώς σαν χαζό. Με κοιτούσε με μισό μάτι. Γιατί να μην το εχω καθόλου με την υποκριτική; Είμαι τόσο ατάλαντη στα πάντα.
"Μα σου είναι τεράστια. Και μυρίζει αντρική κολώνια."
Εκνευρισμένη πήρα την ζακέτα του και την φόρεσα.
"Ε είναι άνετη μπαμπά. Βλέπεις;"
Την φόρεσα και έκανα μια σβούρα λες και βρίσκομαι στο shopping star και τον κοίταξα ξανά.
"Ωραιά, ε; Την πήρα όταν είχε εκπτώσεις."
Ελπίζω να πείστηκε.
"Και γιατί μυρίζει αντρική κολώνια;"
Ρώτησε καχύποπτος.
"Την είχα δανείσει σε έναν φίλο μου γιατί, όπως είπες, μου είναι και αρκετά μεγάλη."
Απάντησα.
"Αφού δεν έχεις φίλους Ζωή."
Τον κοίταξα σοκαρισμένη και προσπάθησα να πνίξω το γέλιο μου. Τι γελοία κατάσταση.
"Τέλος πάντων. Έλα να φάμε, κρύωσε το φαγητό."
Με κοίταξε απορημένος εξαιτίας της περίεργη συμπεριφοράς μου και κάθισε ξανά στην θέση του. Εγω θα έπρεπε να είμαι αυτή με το περίεργο βλέμμα, οχι εκείνος.
Άκου εκεί δεν έχω φίλους..
Πάλι καλά δεν το αναλύσαμε περισσότερο, θα είχα τρελαθεί.
"Παω τουαλέτα."
Είπα στο άκυρο και ανέβηκα γρήγορα πάνω. Τον εχω αφήσει μισή ωρα πάνω.
Άνοιξα την πόρτα του δωματίου μου. Ο Αχιλλέας τινάχτηκε προς τα πίσω και γέλασα πνιχτά.
"Εγω είμαι."
Ψιθύρισα και κλείδωσα την πόρτα μου. Με αγριοκοίταξε, ξανά. Με κοιτούσε εξονυχιστικά.
"Η ζακέτα μου είναι αυτή;"
Χαμογέλασε στραβά.
Την ξεκούμπωσα για να του την δώσω. Δεν θα αντέξω άλλη συζήτηση για μια ζακέτα. Κουράστηκα.
"Με πρήξατε όλοι σας με την ζακέτα!"
Φώναξα και κάλυψε το στόμα μου με την παλάμη του.
"Είσαι τρελή; Γιατί φωνάζεις χωρίς λόγο;"
Ψιθύρισε και στριφογύρισα τα μάτια μου.
"Δεν θα μας ακούσει. Έλα, παρ'την."
Έβαλε το χέρι του πάνω στο δικό μου για να με εμποδίσει.
"Κράτα την. Σου παει."
Χαμογέλασε τόσο γλυκά.
"Ευχαριστώ, αλλα δεν-"
"Κράτα την."
Ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους του και άλλαξε θέμα.
"Έφυγε ο πατέρας σου;"
Ρώτησε και κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά.
"Ζωή; Είσαι εδώ;"
Τα νεύρα μου.
"Έλεος μπαμπά, ούτε να κατουρήσω δεν μπορώ;"
Στριφογύρισα τα μάτια μου. Ο Αχιλλέας ένωσε απελπισμένα την παλάμη του με το μέτωπο του.
"Τι;"
Ρώτησα σχεδόν άηχα.
"Στο δωμάτιο σου κατουράς;"
Άκουσα την φωνή του πατέρα μου. Ο Αχιλλέας μου χάρισε ενα χαζό χαμόγελο.
"Ναι, υπάρχει και εδώ κάποιο πρόβλημα;"
Έσπρωχνα τον Αχιλλέα προς το παράθυρο.
"Πήδα."
Γύρισε το κεφάλι του και με κοίταξε σοκαρισμένος.
"Τι; Είναι ψηλά και αυτά που του λες δεν είναι καθόλου πειστικά Ζωή."
Γκρίνιαξε.
"Ελα, τόσες φορές το έχουμε κάνει. Τι έγινε Αχιλλέα, φοβάσαι;"
Ρώτησα ανασηκώνοντας τα φρύδια μου και χαμογέλασε αυτάρεσκα.
"Μήπως έχεις ξεχάσει οτι έχω σπάσει το γαμημένο πόδι μου;"
Ύψωσε τον τόνο της φωνής του και γέλασα.
"Ζωή!"
Φώναξε ξανά ο πατέρας μου.
"Σκάσε και εσύ."
Ψιθύρισα νευριασμένη και ο Αχιλλέας με σκούντηξε. Πάλι καλά δεν το φώναξα. Έχουμε τα προβλήματα μας, έχουμε και τον πατέρα μου να με φωνάζει κάθε τρια λεπτά. Είμαστε σοβαροί;
"Μου χρωστάς μερικές εξηγήσεις."
Του είπα στενεύοντας τα μάτια μου. Έκλεισα την πόρτα του μπαλκονιού, χωρίς να του αφήσω πολλές επιλογές. Θα πηδήξει.
Του χάρισα το απειλητικό μου βλέμμα και περπάτησα μέχρι την πόρτα του δωματίου μου. Μετά απο πολλά χτυπήματα, την άνοιξα.
Με κοιτούσε θυμωμένος.
"Που είναι;"
Την βάψαμε.
"Τι λες;"
"Ζωή, απλά πες μου που στον διάολο είναι!"
Είπε πιο θυμωμένα αυτή την φορά.
"Δ-δεν καταλαβαίνω τι λες."
Κοιτούσα οπουδήποτε αλλού εκτός από τα μάτια του.
Με έπιασε με δύναμη απο το μπράτσο.
Άουτς.
"Αν τολμήσεις να πεις οτιδήποτε στην μάνα σου, θα σε σκοτώσω."
Είπε και τότε ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά απο τον φόβο και είμαι σίγουρη οτι την ένιωσε καθως είχε κολλήσει πάνω μου σαν βδέλλα
"Σε ρώτησα κάτι. Απάντα."
Φώναξε και με χαστούκησε δυνατά. Δεν αντέχω άλλο.
"Ν-ναι."
"Ωραία."
Άφησε το μπράτσο μου και απομακρύνθηκε.
Ο πόνος το ιδιο έντονος με τότε.
Γιατί μου το κάνει αυτό; Γιατί του μοιάζει τόσο; Δάκρυα κύλησαν στο πρόσωπο μου. Ένιωσα το σφιχτό κράτημα στο μπράτσο μου να χαλαρώνει.
Άνοιξα τα μάτια μου. Πως μπόρεσε να μου κάνει κάτι τέτοιο;
Μπορεί να αντιδράω υπερβολικά, αλλά δεν θα αφήσω κανέναν να με ξαναχτυπήσει.
"Φύγε."
Είπα όσο πιο ψύχραιμα μπορούσα. Δεν τον θέλω εδω.
Είχε μείνει ακίνητος. Με κοιτούσε με ενα ψυχρό, αδιάφορο βλέμμα.
Δεν μετάνιωσε καθόλου που με έκανε να κλάψω;
"Ζωή, πες μου που πήγε ο-"
"Σταμάτα. Φύγε. Απλά φύγε!"
Φώναξα. Δεν αντέχω άλλο.
Η παρουσία του μου θυμίζει άσχημες στιγμές με τον Μιχάλη. Θέλω να φύγει. Να εξαφανιστεί η εικόνα του Μιχάλη από το μυαλό μου.
"Φύγε. Σε παρακαλώ, φύγε."
Είπα τελευταία φορά και υπάκουσε. Κατέβηκε δειλά τις σκάλες και έκλεισε με δύναμη την εξώπορτα. Τινάχτηκα από τον φόβο μου.
"Σου δίνω 20 μέρες για να αποχαιρετήσεις τους ασήμαντους φίλους σου."
"Αν τολμήσεις να μιλήσεις ξανά, γιατι σε έχω ικανή, θα φύγεις απο αυτον τον κόσμο χωρίς να αποχαιρετήσεις κανέναν. Κατάλαβες;"
"Κανείς δεν τα βάζει μαζί μου."
"Δεν γλιτώνεις από εμένα."
Στήριξα το σώμα μου στον τοίχο και άρχισα να κλαίω αγκαλιάζοντας τα γόνατα μου.
Τελικά αποδείχθηκε πολύ πιο δύσκολη μέρα απ'ότι περίμενα.