Αχιλλέας
Δεν ξέρω τι στον διάολο να κάνω.
Την Δευτέρα που ήρθε σχολείο είχε τα χάλια της, αλλά εγώ δεν το καταλάβαινα. Για εμένα δείχνει πάντα όμορφη και γλυκιά. Μου την σπάει που έχει τόσο μεγάλη επιρροή πάνω μου.
Ακόμα και με κατακόκκινα μάτια, τελείως μαστουρωμένη και με παραμορφωμένο πρόσωπο, μου αρέσει.
Πέταξα το μαξιλάρι που κρατούσα σφιχτά από τα νεύρα μου στον τοίχο και σηκώθηκα από το κρεβάτι μου. Βγήκα από το δωμάτιο μου βιαστικά, θα αργήσω πάλι.
Σταμάτα να την σκέφτεσαι συνέχεια γαμώ. Μου χει κολλήσει η εικόνα της στο μυαλό μου και τρελαίνομαι. Τι στον πούτσο παθαίνω;
Έπεσα πάνω στον αδερφό μου.
"Αχιλλέα! Θα έρθεις να-"
"Πρέπει να φύγω."
Κατσούφιασε. Τον έχω παραμελήσει πολύ τον τελευταίο καιρό, άλλα συμβαίνουν τόσα πολλά τώρα που δεν μπορώ να τα διαχειριστώ όλα μαζί.
Ξεφυσώντας, έσκυψα έτσι ώστε να βρισκόμαστε στο ίδιο ύψος.
"Όταν γυρίσω θα φέρω παγωτό και θα δούμε οτι ταινία θέλεις. Εντάξει;"
Τα μάτια του έλαμψαν από χαρά και ένα κύμα ανακούφισης με κατέκλυσε. Μεγαλώνω μόνος μου τον αδερφό μου, είναι δύσκολο. Δεν θέλω να τον αφήνω μόνο του.
Εδώ και λίγες μέρες δουλεύω σε ένα μαγαζί ως ντελιβεράς. Βγάζω καλά λεφτά, μου φτάνουν. Ευτυχώς με βοηθάει που και που και ο θείος μου. Ξέρει τι τραβάω.
Μπήκα στην πιτσαρία και φόρεσα γρήγορα την γελοία στολή. Ένα κόκκινο καπελάκι και κάτι σαν ποδιά, πάνω από μια κίτρινη μπλούζα.
"Άντε Αχιλλέα, πάλι άργησες. Ορίστε οι παραγγελίες και οι διευθύνσεις. Θα αρχίσουν πάλι τα παράπονα."
Θέλω να του τις πετάξω στο κεφάλι, αλλά κρατιέμαι. Το τελευταίο πράγμα που θέλω να γίνει είναι να με απολύσουν. Πήρα τις πέντε πίτσες, τις έβαλα στο μηχανάκι και ξεκίνησα να οδηγάω.
Παρέδωσα τις τέσσερις, μου έμεινε άλλη μια. Για κάποιο λόγο δεν με ενοχλούν οι αποστάσεις που αναγκάζομαι να διανύω συνέχεια, ίσα ίσα την απολαμβάνω αρκετά αυτή την δουλειά.
Η διεύθυνση μου φαινόταν γνωστή.
Πάρκαρα έξω από το σπίτι και κατέβηκα με την πίτσα στο χέρι. Χτύπησα το κουδούνι.
Για κάποιο ανεξήγητο λόγο η καρδιά μου χτυπάει δυνατά. Ίσως επειδή το σπίτι στο οποίο βρισκόμουν αυτή την στιγμή άνηκε στην Ζωή. Δεν θα έπρεπε να είμαι χαρούμενος που την βλέπω.
Αν το μάθει ο πατέρας της, θα έχω πολύ κακά ξεμπερδέματα.
Την πόρτα άνοιξε μια νευριασμένη Ζωή σε χειρότερη κατάσταση από την τελευταία φορά που την είδα. Τα μάτια της κόκκινα, ξανά. Τα μαλλιά της μπερδεμένα και ανακατεμένα, τα ρούχα της πρόχειρα και απλά.
Φαίνεται πως δεν φροντίζει καλά τον εαυτό της. Γιατί το κάνει αυτό;
Με κοίταξε σοκαρισμένη.
"Γιατί είσαι εδώ; Και τι είναι αυτά που φοράς;"
Γέλασε λίγο, εώς πολύ, με την στολή μου και έβγαλε το καπέλο από το κεφάλι μου. Καιρό έχω να την κάνω να γελάσει και γενικά να την δω να γελάει.
"Γιατί τι έχουν;"
Ρώτησα χαμογελώντας διστακτικά και προσπάθησε να πνίξει το γέλιο της.
"Η πίτσα σου."
Καθάρισα τον λαιμό μου και έτεινα την πίτσα προς το μέρος της.
"Η πίτσα μου; Παρήγγειλα πίτσα;"
Αναρωτήθηκε και έδειξε σκεπτική. Ανασήκωσα το φρύδι μου.
"Τέλος πάντων, πόσο κάνει;"
Ρώτησε μπλέκοντας από αμηχανία τα δάχτυλα της.
"7.50€."
Είπα και μου έκανε νόημα να περιμένω για να φέρει τα χρήματα.
Στήριξα το σώμα μου στην πόρτα με την πίτσα στο χέρι. Το σαλόνι ήταν ακατάστατο, λες και έχει να συμμαζέψει αρκετό καιρό ή μάλλον σαν να μην είχε συμμαζέψει ποτέ από τότε που άρχισε να μένει μόνη.
Μυρίζει άσχημα. Γαμώτο, η μυρωδιά είναι πολύ γνωστή.
Ουσίες σε σακουλάκια και διάφορα τσιγάρα στο τραπεζάκι του σαλονιού, δυστυχώς ξέρω πολύ καλά τι είδους τσιγάρα είναι αυτά.
Παραλίγο να μου πέσει η πίτσα από το χέρι. Έκλεισα την πόρτα και άφησα την πίτσα στο γραφείο δίπλα μου.
Πλησίασα το τραπεζάκι και η Ζωή έφτασε στο σαλόνι με ένα δεκάρικο στο χέρι της.
"Δεν έχω ψιλά, μόνο δέκα-"
Συνειδητοποίησε πως δεν στεκόμουν στην πόρτα. Το βλέμμα της συνάντησε το δικό μου και πάγωσε.
"-ευρώ."
Κατάπιε με δυσκολία.
"Τι στον διάολο είναι αυτά Ζωή;"
Το βλέμμα της ακολούθησε το δικό μου που ήταν καρφωμένο πάνω στο τραπέζι του σαλονιού.
Η φωνή μου είναι έτοιμη να σπάσει και πέταξα την πίτσα στον καναπέ δίπλα μου. Πως μπόρεσε να κάνει κάτι τέτοιο;
"Α-άφησε το. Και μην ξεσπάς στην πίτσα μου!"
Προσπάθησε να μου το πάρει.
"Δεν πιστεύω οτι νομίζεις πως θα σε αφήσω να πάρεις ξανά αυτήν την παπαρία. Καταστρέφεσαι!"
Απομακρύνθηκε από κοντά μου περνώντας το χέρι της, γεμάτη θυμό, μέσα από τα κατάμαυρα της μαλλιά.
"Παράτα με Αχιλλέα. Μου έδειξες πως δεν σε ενδιαφέρει τι κάνω, γιατί ανακατεύεσαι ξανά στην ζωή μου;"
Η φωνή της ξαφνικά ακουγόταν σαν ψίθυρος και ξαφνικά σοβάρεψε.
"Έχω καταλάβει πολύ καλά πως δεν κρατάς τις υποσχέσεις σου και δεν πρόκειται να σε αφήσω να μπεις ξανά στην ζωή μου."
Φώναζε. Τα κρατούσε μέσα της πολύ καιρό, το ένιωσα.
"Μην κάνεις τα ίδια λάθη με εμένα."
Τα ναρκωτικά μας είχαν χωρίσει τότε. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα, ίσως με μερικές διαφορές. Έκανα μαλακίες, το παραδέχομαι. Άλλα ήμουν σκατά ψυχολογικά.
Μόνο που τώρα η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη. Η Ζωή είναι μικρή και αθώα. Καταστρέφει τον εαυτό της.
"Δεν είναι λάθος. Το αποφάσισα και μου αρέσει. Δεν μπορεί να με σταματήσει κανένας. Ειδικά εσύ, εντάξει;"
Χαμογέλασα πικρά.
"Δηλαδή δεν σημαίνω τίποτα για εσένα πλέον, ε;"
Το ύφος της άλλαξε απευθείας. Πήγε να μιλήσει, άλλα δεν την άφησα.
"Εγώ απλά σε προειδοποίησα. Δεν θα το αντέξει ο οργανισμός σου."
Μια φλέβα εμφανίστηκε στο κούτελο της και έπιασε το κεφάλι της.
Έκατσε στον καναπέ πίσω της. Έτρεχε λίγο αίμα από την μύτη της.
Γαμώ. Λύγισα τα γόνατα μου και σήκωσα το πηγούνι της για να κοιτάει εμένα και οχι το πάτωμα.
"Σου κάνει κακό όλο αυτό. Άφησε με να σου εξηγήσω."
Έγνεψε καταφατικά, δεν μπορεί να αποφύγει πλέον την συζήτηση.
"Αυτά εδώ."
Μίλησα δείχνοντας το ακατάστατο τραπέζι.
"Μας καταστρέφουν. Καταστρέφουν εμάς, την σχέση μας, τον οργανισμό μας, τις ζωές μας. Πρέπει να το καταλάβεις αυτό."
Πήρε μια βαθιά ανάσα. Έχανε αρκετό αίμα.
"Περίμενε."
Εξαφάνισα οτι υπήρχε στο τραπέζι και βεβαιώθηκα πως δεν είχε τίποτα άλλο σε οποιοδήποτε δωμάτιο του σπιτιού.
Δεν το πιστεύω πως έκανε κάτι τέτοιο. Αλήθεια, δεν το πιστεύω.
Εγώ φταίω. Εγώ φταίω που άκουσα τον μαλάκα τον πατέρα της και δεν την πρόσεχα. Την άφησα λίγο μόνη της και έφερε τα πάνω κάτω. Πρέπει να σταματήσει πριν να'ναι αργά.
Μπήκα στην κουζίνα του σπιτιού και πήρα μερικές χαρτοπετσέτες.
Επέστρεψα στο σαλόνι, έκατσα δίπλα της, μα ήταν ήδη πολύ αργά.
Είχε χάσει ήδη τις αισθήσεις της.