Παρατηρούσα τα παιδιά που γελούσαν. Φταίει και το ποτό, σίγουρα. Δεν είναι αστεία η κατάσταση, εκτός εάν είσαι αναίσθητος.
Ο Dj ανέβηκε στην σκηνή με σκοπό να συνεχίσει κανονικά το πρόγραμμα του. Τον διέκοψα χαμογελώντας και πήρα το μικρόφωνο από το χέρι του.
Η Νίνα με κοιτούσε απορημένη. Τώρα θα δεις.
"Ελπίζω να σας άρεσε. Πληρώσατε 5€ για να με δείτε να βρέχομαι, πολύ διασκεδαστικό, ε; Και για να ολοκληρώσουμε το show, θα κάνουμε και κάτι ακόμη. Κρίμα είναι μωρε να πάνε χαμένα τα χρήματα σας, σωστά;"
Άφησα το μικρόφωνο και με ενα υπεροπτικό χαμόγελο.
Άλλοι με κοιτούσαν σαν χαζοί, άλλοι γελούσαν. Μα εγω ξεχώρισα τον Αχιλλέα που με κοιτούσε απορημένος, λες και ήξερε οτι πρόκειται να κάνω κάτι που θα μετανιώσω.
Πήρα έναν από τους 3 κουβάδες που είχε νερό και τον έχυσα πάνω στην Νίνα.
Η αντίδραση της ήταν εκπληκτική. Άρχισα να γελάω σαν χαζό. Γαμώτο. Τι έκανα;
"Δεν θα είμαι πάντα εγω το θύμα. Χρόνια πολλά, να τα εκατοστίσεις."
Πριν κατέβω απο την σκηνή, πάτησα το play με όσο θάρρος μου απέμεινε και έκλεισα παιχνιδιάρικα το μάτι μου στον Dj.
Μάλλον πρέπει να πίνω πιω συχνά. Μου κάνει καλό.
Το πάρτυ συνεχίστηκε κανονικά, χωρίς την παρουσία μου. Δεν θα κάτσω ούτε λεπτό παραπάνω εδώ.
Μετά από αρκετό ψάξιμο, βρήκα την έξοδο. Βγήκα από την πίσω πόρτα, δεν θέλω να με δούν έτσι.
Τα μαλλιά μου έχουν κολλήσει πάνω στο σώμα μου, όπως και το φόρεμα μου.
Μόλις βγήκα εξω, κρύωσα απευθείας και ο αέρας δεν βοηθάει καθόλου την κατάσταση. Είμαι μόνη μου και το κυριότερο είναι οτι είμαι βρεγμένη. Δεν τον γλιτώνω τον πυρετό.
Έκατσα κάτω. Το σπίτι μου είναι περίπου 20 λεπτά με τα πόδια από εδώ. Τι να κάνω;
Γέλια ακούστηκαν και η πόρτα άνοιξε. Είχα σταυρώσει τα χέρια μου κάτω απο το στήθος μου.
Κρυώνω τόσο πολύ.
Σήκωσα το κεφάλι μου και αντίκρισα τον Μάριο και έναν άλλο φίλο του από το σχολείο.
Που είσαι Αχιλλέα;
"Ο Αχιλλέας είπε να έρθ-"
Πήγε να πει το παιδί που δεν θυμάμαι αυτή την στιγμή το όνομα του, αλλά τον διέκοψε ο Μάριος με μια αγκωνιά στα πλευρά.
"Αουτς!"
Τον κοίταξε θυμωμένος.
"Τι της λες ρε μαλάκα;"
Άρχισαν να ψιθυρίζουν πράγματα που δεν μπορούσα να κατανοήσω. Κρυώνω. Παρατήρησαν σίγουρα οτι τρέμω.
"Τέλος πάντων. Φόρα αυτό, θα σε πάω σπίτι."
Ο Μάριος μου πέταξε ενα δερμάτινο μπουφάν και το φόρεσα βιαστικά, αποφεύγοντας να ρωτήσω σε ποιόν ανήκει.
Το κατάλαβα απευθείας μόλις αναγνώρισα την μυρωδιά του Αχιλλέα. Μυρίζει το άρωμα του.
Κούμπωσα όσο μπορούσα το μπουφάν και έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου από την ικανοποίηση. Δεν κρυώνω τόσο πια.
Βέβαια δεν κράτησε για πολύ, αφού το μπουφάν του βράχηκε από το φόρεμα μου.
"Πάμε."
Με σήκωσε και έκανε νόημα στον φίλο του να επιστρέψει πάλι μέσα.
Περπατήσαμε μέχρι το αυτοκίνητο του. Μόλις μπήκαμε μέσα χαλάρωσα. Δεν έκανε κρύο εδώ. Το κάθισμα ήταν ζεστό.
"Ευχαριστώ."
Έγνεψε καταφατικά.
Αυτή την στιγμή, το μόνο που θέλω είναι να γυρίσω στο σπίτι μου, να φορέσω τις ζεστές παιδικές μου πιτζάμες και να κοιμηθώ.
Είμαι χάλια. Είμαι ηλίθια που δέχτηκα να πάω σε αυτό το πάρτυ.
"Που ήσουν νεαρή μου;"
Άκουσα την φωνή του πατέρα μου.
Έχω ξεχάσει πως είναι να ζεις με την οικογένεια σου.
"Πως μπήκες μέσα;"
Ρώτησα και σταύρωσε τα χέρια του. Από εκείνον την πήρα αυτή την συνήθεια, σίγουρα.
"Μόνο αυτό έχεις να πείς;"
Με κοίταξε περίεργος.
"Γιατί είσαι βρεγμένη;"
Σκατά.
"Έβρεχε."
Έδειξα έξω.
"Έβρεχε;"
Γέλασε και έγνεψα καταφατικά.
"Με συγχωρείς, αλλά είμαι κουρασμένη. Πάω πάνω."
Δεν είπε τίποτα παραπάνω, δεν μπορεί άλλωστε. Τόσα χρόνια δεν είχα πατέρα. Δεν μπορεί ξαφνικά να μου λέει και τι να κάνω. Έχω συνηθίσει να ζω με άλλο τρόπο, εξάλλου έχω ενηλικιωθεί πια.
Έκανα ενα πολύωρο μπάνιο. Το νερό ήταν τόσο ζεστό. Ντύθηκα και στέγνωσα καλά τα μαλλιά μου. Δεν θέλω να χειροτερέψω την κατάσταση μου, είμαι ήδη μπουκωμένη.
Τέλεια.
Όταν αρρωσταίνω γίνομαι άλλος άνθρωπος. Το πρόσωπο μου αλλοιώνεται τελείως και τα μαλλιά μου είναι χάλια. Δεν εχω καθόλου δύναμη για να περιποιηθώ τον εαυτό μου, απλά παραδίνομαι κοιμάμαι ολη μέρα.
Κάτι που δεν πρόκειται να αλλάξει ούτε και τώρα.
Αχιλλέας
"Όλα εντάξει. Της δώσαμε το μπουφάν σου και έφυγε με τον Μάριο."
Φώναξε ο Βασίλης για να τον ακούσω. Έγνεψα καταφατικά και απομακρύνθηκε. Ακόμα και μετά απο αυτό το περιστατικό, η μουσική είναι αρκετά δυνατή.
Όλοι συνεχίζουν να διασκεδάζουν και να πίνουν. Τόσο αναίσθητοι είναι; Μα φυσικά, δεν νοιάζονται όλοι για την Ζωη. Ίσα ίσα, τους άρεσε κιόλας.
Στριφογύρισα ενοχλημένος τα μάτια μου.
Ποιος θα πλήρωνε για να δει κάποιον να πληγώνεται; Αν και το αντιμετώπισε ήρεμα και της το ανταπέδωσε, φάνηκε από την αντίδραση της οτι την πείραξε. Και εγω ο ηλίθιος δεν έκανα τίποτα. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα.
Κατέβαζα το ένα ποτό μετά το άλλο, ενω η Εύα είχε κολλήσει κυριολεκτικά επάνω μου.
Πόσο με εκνευρίζει.
"Ελα ρε Αχιλλέα, σταμάτα να πίνεις. Πάμε μέσα."
Είπε και μου έκανε νόημα για να ανέβουμε πάνω.
"Πίστεψε με, δεν θέλεις να ανέβω πάνω."
Δεν έχω καθόλου όρεξη. Με αηδιάζει. Το μυαλό μου ταξιδεύει αλλού. Σε εκείνη.
Σταμάτα να την σκέφτεσαι..
Δεν πρέπει. Για ολα ευθύνεται ο πατέρας μου. Άφησα κάτω το ποτήρι και σηκώθηκα για να φύγω.
Έψαξα για το μπουφαν μου. Που το άφησα;
Τι μαλάκας που είμαι. Αφού της το δωσα.
Έβγαλα τα κλειδιά του αυτοκινήτου μου από την τσέπη μου και έφυγα από αυτό το γαμημένο πάρτυ. Ήξερα οτι θα έρθει, γι'αυτό ήρθα άλλωστε. Για να την δώ.
Πίστεψα οτι αν μεθύσω, θα μπορέσω να της μιλήσω. Σιγά μην ερχόμουν για την Νίνα. Και εγώ απόρησα γιατι την κάλεσε η Νίνα στο πάρτυ της, όπως όλοι. Τώρα λύθηκαν οι απορίες μου. Φυσικά και είχε κάποιο λόγο για να το κάνει. Η κοπέλα δεν έχει ίχνος καλοσύνης μέσα της.
Μπήκα στο αυτοκίνητο μου. Έβγαλα μερικά ρούχα που εχω για έκτακτη ανάγκη και αφού συνειδητοποίησα οτι έχω αρκετή βενζίνη, έφυγα.
Δεν ξέρω πότε θα γυρίσω. Δεν θέλω να γυρίσω. Μόνο αυτή με κρατάει πίσω.
Και αυτό είναι που μου την δίνει περισσοτερο.