"Μπαμπά;"
Δεν πίστευα στα μάτια μου. Γύρισε;
Δεν κρατούσε βαλίτσες, ούτε καν εναν σάκο. Τίποτα.
Το χαμόγελο σβήστηκε από το πρόσωπο μου.
Ζούσαμε μόνες τόσα χρόνια εξαιτίας της συμπεριφοράς του και των ναρκωτικών. Δεν θα έπρεπε να χαίρομαι που βρίσκεται εδω. Σε διαφορετική περίπτωση θα τον έδιωχνα, μα δεν θέλω να κάνω βιαστικές κινήσεις.
Ίσως χάρηκα, επειδή κατά κάποιον τρόπο με έσωσε. Ισως χάρηκα, επειδή ειναι ο πατέρας μου γαμώτο.
"Μπορώ να περάσω;"
Ρώτησε, ξύνοντας αμήχανα το σβέρκο του. Έκανα στην άκρη και του έκανα νόημα να καθίσει στον καναπέ.
Έχουμε πολλά να πούμε.
Παρατήρησε το σπίτι ακριβώς όπως το παρατήρησα και εγώ πριν λίγες ώρες. Μόνο που αυτός είχε να πατήσει σχεδόν δέκα χρόνια εδω.
Φυσικά και έχει αλλάξει. Τα έπιπλα, το χρώμα στους τοίχους, η διακόσμηση.
Κάθισε στον καναπέ και έκανε χώρο για να κάτσω δίπλα του, αλλα επέλεξα να κάτσω στην πολυθρόνα απέναντι του.
Θέλω να τον βλέπω καθώς μου εξηγεί. Θέλω να διακρίνω την αλήθεια στα μάτια του και στην στάση του.
Μπορώ να καταλάβω καλά εάν ένας άνθρωπος λεει ψέματα. Έχω συνηθίσει άλλωστε σε αυτά. Ναι, είναι σίγουρο οτι ήρθε για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα.
Αν ο σκοπός του είναι άλλος, εγώ και πάλι θα τον κρατήσω εδώ, μέχρι να μου πει και την τελευταία λεπτομέρεια.
Λείπουν αρκετά κομμάτια από το πάζλ και δεν μου αρέσει καθόλου αυτό.
"Λοιπόν, πως και από εδω;"
Αναδεύτηκε στην θέση του και έβγαλε το λεπτό μπουφάν του. Πήρε μια βαθιά ανάσα, σαν να ετοιμαζόταν να μου μιλήσει.
Παρατηρούσα κάθε κινησή του. Οι συγκεκριμένες πρόδιδαν την αμηχανία του.
"Συγγνώμη για το ακατάλληλο της ωρας. Είναι λίγο αργά. Λιγο νωρίς, μάλλον."
Είπε, κοιτώντας την ώρα.
"Δεν πειράζει, δεν κοιμόμουν έτσι κι αλλιώς."
Ακολούθησαν μερικά λεπτά σιωπής. Εχω αρχίσει να χάνω την ψυχραιμία μου.
Έπρεπε να πω κάτι, έπρεπε να τον κάνω να μιλήσει. Θα τον ρωτούσα αν ήθελε καφέ, αλλά ποιος χαζός θα έπινε καφέ τα ξημερώματα; Βαριέμαι κιόλας να φτιάξω, όχι τίποτ'άλλο.
"Προς τι αυτή η επίσκεψη;"
Ρώτησα ξανά, μιας και δεν έβλεπα να άρχιζε ποτέ την συζήτηση.
"Οπως γνωρίζεις, από τότε που βγήκα απο την κλινική, έμενα σε εναν παλιό φίλο, μέχρι να γίνει η σύλληψη του Μιχάλη. Ήμουν ασφαλής εκεί. Κανένας δεν θα μάθαινε οτι είχα βγει, όλοι θα πίστευαν οτι βρισκόμουν ακόμα στο κέντρο αποτοξίνωσης."
Η μητέρα μου ήξερε. Ήξερε οτι είχε βγει.
"Ναι αλλα η μαμά-"
"Το έμαθε. Την ειδοποίησαν."
Απάντησε διακόπτωντας με.
"Ακόμα και στον Βασίλη, τον φίλο μου, μπορούσε να με βρει. Μόλις ο Μιχάλης έμαθε οτι βγήκα, άρχισε τις απειλές. Η αλήθεια είναι οτι δεν είχαμε τις καλύτερες σχέσεις, γι'αυτό πλησίασε την μάνα σου ξανά. Με απειλούσε πως θα σε σκοτώσει Ζωη."
Σταμάτησε να μιλάει. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά.
"Ήθελε να με εκδικηθεί που την πήρα μέσα απο τα χέρια του τότε. Οταν είχαμε χωρίσει και η μητέρα σου ηταν έγκυος, ήταν μαζί του. Εσυ ήσουν ο λόγος που τα βρήκαμε ξανά και σε ευχαριστώ γι'αυτό."
Είπε πιάνοντας τα χέρια μου. Μα δεν έκανα κάτι.
"Δεν ξέρω αν την αγαπούσε πραγματικά, αλλά όταν έμαθα για τον γάμο σάστισα. Εδώ δεν είχε παντρευτεί εμένα, θα παντρευόταν τον Μιχάλη; Δεν περίμενα ποτέ πως θα τον παντρευόταν. Μου είχε πει τότε πως ήταν λάθος η σχέση της μαζί του και οτι δεν ήθελε να καταστρέψει την δική μας. Ήθελε να γίνουμε μια φυσιολογική οικογένεια."
Συνέχισε να λέει γελώντας πικρά.
"Μου έλεγε τόσα ψέματα. Στα πέντε σου η μητέρα σου άρχισε να βγαίνει αρκετά συχνά τα βράδια όταν έλειπα στην δουλειά. Γι'αυτό αρκετές φορές έμενες με την γιαγιά σου, χωρίς να καταλάβω τίποτα. Δεν γνώριζα οτι σε άφηνε εκεί τόσες ώρες, μέχρι που μου τα είπε ολα. Η γιαγιά σου ήταν άρρωστη γυναίκα, δεν μπορούσε να σε προσέχει συνεχώς. Λίγους μήνες αργότερα, όταν άρχισες το σχολείο, έμαθα οτι η μητέρα σου έβγαινε κρυφά με τον Μιχάλη. Με απατούσε περίπου έναν χρόνο."
Άνοιξα το στόμα μου έκπληκτη. Δεν ξέρω ποιον να πιστέψω. Η μητέρα μου απατούσε τον πατέρα μου;
"Οταν το έμαθα αντέδρασα. Από τα νεύρα μου, τον θυμό και την ζήλια μου άρχισα να πίνω. Κάθε βράδυ πριν γυρίσω σπίτι σταματούσα στα μπαρ. Εκει γνώρισα τον Βασίλη. Αυτός με βοήθησε να το ξεπεράσω, ίσως με έναν λάθος τρόπο. Η μητέρα σου δεν ήθελε να χωρίσουμε για το καλό σου, αλλά το γεγονός οτι συνέχισε να με απατάει με τρέλαινε."
Μπορούσα να διακρίνω τον πόνο στο βλέμμα του.
"Την αγαπούσα πολύ. Μετά από αρκετό καιρό το αλκοόλ δεν μπορούσε να απαλύνει τον πόνο μου. Ξεκίνησα τα ναρκωτικά. Εθίστηκα. Με έθισε. Εθίστηκα Ζωή, αυτό ήταν το χειρότερο μου λάθος. Αντι να διώξω την σκύλα την μάνα σου και να προσπαθήσω να σε μεγαλώσω μόνος μου, σε άφησα μόνη σου."
Ψιθύρισε τις τελευταίες λέξεις και η φωνή του ράγισε, μαζί με την καρδιά μου.
Όλα αυτά τα λόγια μου ακούγονται τόσο πειστικά. Δεν ξέρω όμως αν είναι η αλήθεια. Φαίνεται οτι πονάει, το νιώθω.
Η μητέρα μου μου είχε πει οτι ο πατέρας μου άρχισε να παίρνει ουσίες επειδή οι γονείς τους δεν τους επέτρεπαν να είναι μαζί. Ο πατέρας μου λέει οτι η μητέρα μου τον απατούσε με τον Μιχάλη.
Μου κατέστρεψε την οικογένεια. Ακόμα και αν δεν είναι αυτή η αλήθεια, το μόνο σίγουρο είναι οτι αυτός φταίει για ολα.
Πάντα αυτός φταίει για την δυστυχία μου.
Θα μπορούσε να λέει την αλήθεια. Η μητέρα μου όντως με έβλεπε μονίμως σαν ένα εμπόδιο στην ζωή της. Μόνο όταν με χρειαζόταν άλλαζε την στάση της απέναντί μου.
Πρώτη φορά έβλεπα τον πατέρα μου να κλαίει. Έδειχνε πραγματικά πληγωμένος.
Δεν άντεξα, τον αγκάλιασα σφιχτά. Πρέπει να αρχίσω σιγά σιγά να αναπληρώνω αυτό τον χρόνο που χάσαμε.
Κατέστρεψε την ζωή του για την μητέρα μου. Ο έρωτας είναι πολύ οδυνηρός. Ο άνθρωπος χάνει την λογική του οταν ερωτεύεται.
Φοβάμαι να ερωτευτώ. Πολύ περισσότερο όμως φοβάμαι οτι έχω ερωτευτεί ήδη.
Δεν ήθελα να τον βλέπω τόσο αδύναμο. Θυμάμαι ελάχιστα πράγματα από την παιδική μου ηλικία, πριν αρχίσουν οι καυγάδες.
Θυμάμαι οτι ο πατέρας μου κατηγορούσε εμένα συνέχεια για τον χωρισμό τους.
Γιατί γαμώτο; Γιατί;
"Προσπαθώ να σε πιστέψω. Μα θυμάμαι, θυμάμαι πολύ καλά. Με είχες κατηγορήσει εκείνη την νύχτα. Είχες πει ξεκάθαρα οτι εγω φταίω και έφυγες. Μπορεί να ήμουν μικρή, αλλα ήμουν έξυπνη. Το γνωρίζεις αυτό."
Είπα καθώς απομακρύνθηκα από την αγκαλιά του.
Δεν μπορώ άλλα ψέματα. Γιατί δεν μπορούν να μου πουν την γαμημένη αλήθεια; Γιατί κανένας δεν καταλαβαίνει οτι τα ψέματα πονάνε πολύ περισσότερο;
Όσο σκληρή και να είναι η αλήθεια, θα την αντέξω. Είμαι μόλις δεκαοχτώ χρονών και εχω περάσει τόσα πολλά.
Δεν θα φοβηθώ τώρα.
Ξεφύσηξε και σκούπησε τα δάκρυα του. Δεν μπορώ να τον βλέπω σε αυτή την κατάσταση.
"Αν δεν ήσουν εσύ, η μητέρα σου θα με χώριζε, θα έφευγε με τον Μιχάλη, θα με παρατούσε και θα ζούσε ευτυχισμένη μαζί του. Εξαιτίας σου δεν με χώριζε και ο Μιχάλης με απειλούσε. Με απειλούσε συνέχεια. Πίστευε οτι η μητέρα σου προτιμούσε εμένα απο εκείνον. Ακόμα και τώρα που είμαι πάλι δίπλα σου, με απειλούσε. Γι'αυτό και βρίσκεται στην φυλακή. Και οχι μόνο."
Δεν καταλαβαίνω. Πάλι δεν καταλαβαίνω τίποτα.
"Σε παρακαλώ, πες μου την αλήθεια, μίλα με ειλικρίνεια. Τι έχει κάνει ο Μιχάλης;"
Ρώτησα και περίμενα με ανυπομονισία την απάντηση του.
Τι του έχει κάνει τελος πάντων και τον απειλεί συνέχεια;
Γιατί βρίσκεται στην φυλακή;