ᴅᴀʏ sɪxᴛᴇᴇɴ
Σε τέσσερις μέρες είναι ο γάμος και έχουμε αρχίσει απο τώρα τις προετοιμασίες. Δεν μπορώ. Μόνο στην σκέψη τρελένομαι.
"Αγάπη μου θα πας με τον Μιχάλη να αγοράσετε το φόρεμα σου για τον γάμο μας, εγώ δεν προλαβαίνω να έρθω μαζί σου. Εντάξει;"
Απορώ τι δουλειά κάνει ο Μιχάλης ή αν δεν δουλεύει, με τι ασχολείται, αν ασχολείται με κάτι δηλαδή. Όλη μέρα σπίτι μας την βγάζει. Μήπως απειλεί κι άλλα παιδιά; Δεν το αποκλείω.
Η μητέρα μου με κοίταξε απορημένη, επειδή δεν μπόρεσα να συγκρατήσω το γέλιο μου. Η αλήθεια είναι οτι δεν θέλω να της φέρω αντίρρηση, οπότε αναγκαστικά δέχτηκα. Ποιός την ακούει μετά.
"Μην αργήσετε πολύ. Καλά να περάσεις, να αγοράσεις οτι θελήσεις. Ακόμα και αν είναι ακριβό."
Είπε η μητέρα μου και με αγκάλιασε σφιχτά. Τύλιξα τα χέρια μου γύρω της διστακτικά. Που τα βρίσκει τα λεφτά;
Το γεγονός οτι ο γάμος που περίμενε τόσο καιρό πλησιάζει, την έχει αλλάξει τελείως. Ανέβηκα πάνω και φόρεσα πρόχειρα ρούχα. Πήρα τα χρήματα που μου άφησε η μητέρα μου και βγήκα εξω.
Κατεβαίνοντας τα σκαλιά, παρατήρησα πως στο σπίτι δεν βρισκόταν πλέον η μητέρα μου, αλλά ο Μιχάλης που είχε στηρίξει το σώμα του στην εξώπορτα.
"Περίμενε με στο αυτοκίνητο."
Είπε και ακολούθησα την οδηγία του, ενώ εκείνος έστελνε κάποιο μήνυμα βιαστικά. Περίμενα να μου φωνάξει ή να με χτυπήσει ξανά.
Για πρώτη φορά μου φάνηκε φυσιολογικός. Φαντάζομαι πως αν ήταν έστω και λίγο πιο φιλικός μαζί μου, ίσως και να τα πηγαίναμε καλύτερα. Μπήκα στο αυτοκίνητο του Μιχάλη που ήταν ήδη ανοιχτό. Δεν είχα ξαναμπει ποτέ στο αυτοκίνητο του.
Άνοιξα διστακτικά το ραδιόφωνο και σιγοτραγουδούσα τους στίχους. Λίγα λεπτά αργότερα βγήκε από το σπίτι με ενα χαμόγελο και μπήκε στο αυτοκίνητο.
Ασυναίσθητα μετακίνησα ελάχιστα το σώμα μου προς την πόρτα. Η αλήθεια είναι οτι δεν νιώθω καθόλου καλά κοντά του. Έτσι, φύγαμε κατευθυνόμενοι προς το εμπορικό κέντρο της περιοχής.
Σταθήκαμε μπροστά στο πρώτο μαγαζί.
"Λοιπον, διάλεξε οτι σου αρέσει να τελειώνουμε. Φρόντισε να μην είναι ανοιχτόχρωμο. Δεν νομίζω πως θέλεις να το λερώσεις. Σε μια ώρα ακριβώς θα είμαι εδω. Αν δεν εχεις τελειώσει, θα φύγω."
Έγνεψα καταφατικά και χάθηκα ανάμεσα στο πλήθος που ψώνιζε.
Ήμουν σίγουρη όμως πως δεν θα με άφηνε μόνη μου εδώ. Το εμπορικό βρίσκεται το λιγότερο δύο ώρες με τα πόδια απο το σπίτι μου. Η μητέρα μου θα άρχιζε τις ερωτήσεις, δεν τον συμφέρει να με παρατήσει εδω.
Έχω βρει αρκετά μέχρι στιγμής, νομίζω οτι θα πάρω το κόκκινο. Είναι σεμνό και κατάλληλο για την περίσταση.
Μετά απο αρκετή ώρα που προσπαθούσα να διαλέξω ανάμεσα στο κόκκινο και το μαύρο, πήρα το κόκκινο.
Πλήρωσα και βγήκα εξω. Προσπαθούσα να εντοπίσω τον Μιχάλη, αλλά δεν τον έβρισκα.
Τον έπαιρνα τηλέφωνο και δεν απαντούσε. Αποκλείεται να έφυγε, πέρασαν ακριβώς σαράντα λεπτά.
"Εμένα ψάχνεις;"
Είπε χιλιοστά μακριά από το αυτί μου και αναπήδησα απο την τρομάρα μου.
Αχιλλέας
Aπό εχθές δεν απαντάει στα μηνύματα μου. Μου ήρθε πολύ ξαφνικό όλο αυτό. Η κατάσταση μετά το φιλί είναι αμήχανη.
Το ήθελα όσο το ήθελε και αυτή, αλλά δεν ξέρω πως να της συμπεριφερθώ πλέον.
Όταν προσπαθώ να κάνω κίνηση, συμπεριφέρεται σαν να μην το θέλει, με μπερδεύει τόσο πολύ.
Ξεφύσηξα.
Πήγα να την ξανακαλέσω, αλλα δεν πρόλαβα. Είχα μια ειδοποίηση, ενα μήνυμα.
"Σε τέσσερις μέρες παντρεύομαι. Θα σου στείλω λεπτομέρειες αργότερα, πρέπει να παω κάπου. Σε μισή ώρα να είσαι στο εμπορικό."
Παραλίγο να μου πέσει το τηλέφωνο απο τα χέρια. Από που και ως που να πάω εγώ στον γάμο του; Τα τελευταία χρόνια δεν ήθελε ούτε να με βλέπει.
Η αλήθεια είναι οτι ούτε εγώ θέλω να τον δω, αλλά αυτό το μήνυμα μου έδωσε ελπίδες, παρόλο που είναι λίγο περίεργο να σε αποκληρώνουν οι γονείς σου και μετά ξαφνικά να σε δέχονται ξανά πίσω.
Ακόμα και αν δεν συμφώνησα με τις επιλογές του, ειναι ο μόνος συγγενής που μου έχει απομείνει. Πήρα τα κλειδιά της μηχανής και έφυγα βιαστικά απο το σπίτι. Εξάλλου δεν εχω κάτι καλύτερο να κάνω.
Είχα φτάσει στο σημείο που θα τον συναντούσα. Δεν είχε έρθει ακόμη. Αρχίζω να εκνευρίζομαι.
Άναψα ενα τσιγάρο για να χαλαρώσω και στήριξα το σώμα μου στον τοίχο. Έχει πολύ κόσμο εδώ και πονάει το κεφάλι μου.
Ήταν κυριολεκτικά γεμάτο. Μια παρέα κοριτσιών γύρω στην ηλικία μου με κοιτούσε έντονα και χαχάνιζαν καθώς ψιθύριζαν γελώντας.
Στριφογύρισα τα μάτια μου.
"Δεν περίμενα πως θα ερχόσουν."
Ακούστηκε η φωνή του στον χώρο. Το ίδιο ψυχρός, απότομος και νευρικός. Ποτέ δεν θα αλλάξει.
"Ούτε εγω περίμενα πως θα παντρευόσουν. Ούτε πως θα με παρατούσες μόνο σε ενα σπίτι στα δεκαέξι μου. Αλλα καταλαβα πως δεν σε ήξερα καθόλου.. πατέρα."
Είπα ειρωνικά την τελευταία λέξη και σωριάστηκα στο καναπεδάκι που είχα βάλει τόση ώρα στο μάτι, αλλα μια παρέα δεν έλεγε να σηκωθει.
Ανακούφιση. Είχα πιαστεί τόση ώρα όρθιος.
"Για το καλό σου το έκανα. Όλα θα φτιάξουν σε τέσσερις μέρες. Μας βρήκα και σπίτι και γυναίκα να σε προσέχει."
Είπε χαρούμενος και τον αγριοκοίταξα.
"Νομίζεις πως θα ερθω να μείνω μαζί σου με μια γυναίκα που δεν γνωρίζω καν; Σε ξένο σπίτι; Ξέρεις κάτι, συνήθισα να μένω μόνος μου και δεν με χαλάει καθόλου. Δεν χρειάζομαι ούτε ντάντεμα, ούτε μητέρα. Η μάνα μου πέθανε και δεν έχω σκοπό να την αντικαταστήσω με καμία."
Απάντησα θυμωμένος. Προσπαθεί να το παίξει καλος πατέρας και δεν μου αρέσει καθόλου αυτό.
Με κοίταξε θυμωμένος.
"Δεν σε έδιωξα από το σπίτι. Δεν μπορούσα να σε μεγαλώσω ηλίθιε, δεν είχα λεφτά ούτε για φαγητό. Αν δεν συμφωνείς να μείνεις μαζί μου, θα την παντρευτώ, θα συνεχίζω να της πουλάω έρωτα και αφού πάρω τα χρήματα της θα σε βοηθήσω οικονομικά. Υπάρχει ενα μικρό εμπόδιο βέβαια, αλλά θα βγει από την μέση. Στο υπόσχομαι."
Γούρλωσα τα μάτια μου.
"Θέλεις να μου πεις πως θα παντρευτείς μια γυναίκα μόνο και μόνο για να την εκμεταλλευτείς;"
"Μπορείς να μην φωνάζεις;"
Δεν αντέχω άλλο. Το μετάνιωσα ηδη. Δεν έπρεπε να έρθω. Πώς μπόρεσα να πιστέψω οτι έχει αλλάξει; Το βλέμμα του επικεντρώθηκε σε ενα σημείο.
Γύρισα να δω τι κοιτούσε τόσο έντονα, αλλά δεν υπήρχε κανείς εκει πλέον.
"Πρέπει να φύγω. Θα σε δω στον γάμο."
Είπε δίνοντας μου μια πρόσκληση και εξαφανίστηκε απο το οπτικό μου πεδίο.