ᴅᴀʏ ᴇɪɢʜᴛ
"Δεν με περίμενες, ε; Τα ξαναβρήκα με την μητέρα σου."
Είπε ο Μιχάλης, γελώντας αρρωστημένα.
"Τι; Πως;"
Δεν τον πίστεψα. Δεν γίνεται να τον συγχώρεσε.
Γιατί είναι τόσο ηλίθια; Γιατί είναι τόσο γαμημένα αφελής;
"Είναι πολύ ερωτευμένη μαζί μου για να με αφήσει να φύγω."
Είπε και με πλησίασε. Με έπιασε από τον λαιμό και με κόλλησε στον τοίχο.
"13 μέρες έμειναν. Φρόντισε να περάσεις καλά. Μέτα θα απαλλαχτώ από την ενοχλητική παρουσία σου και η μητέρα σου θα ζήσει μια υπέροχη ζωή. Μαζί μου. Όπως ήταν πάντα κανονισμένο να γίνει."
Είπε και έσφιξε την λαβή χεριού του γύρω από τον λαιμό μου. Αυτό σίγουρα θα αφήσει σημάδι. Χαμογελούσε, σαν να το διασκέδαζε. Φυσικά και το διασκέδαζε.
Είναι πολύ διασκεδαστικό να πνίγεις μια κοπέλα μέχρι να χάσει τις αισθήσεις της.
Ξύπνησα ιδρωμένη, μιας και είδα την σκηνή ξανά στον ύπνο μου.
Μακάρι να ήταν όνειρο.
Σηκώθηκα και αντίκρισα το είδωλο μου στον καθρέφτη. Στο λαιμό μου είχα αρκετά σημάδια και δυσκολεύομαι να αναπνεύσω. Τα κάλυψα με δυσκολία. Τουλάχιστον τώρα δεν φαίνεται αρκετά.
Όχι τόσο όσο πριν. Δεν θα πήγαινα καν στο σχολείο σήμερα, αλλά το έχω υποσχεθεί στον Αχιλλέα. Έχω ανάγκη να τον δω.
Κατέβηκα κάτω. Τις τελευταίες μέρες η μητέρα μου, όταν ξυπνούσα, είτε ήταν κλειδωμένη στο δωμάτιο της, είτε ήταν στην δουλειά.
Μόνο που σήμερα ήταν στην τραπεζαρία και έτρωγε πρωινό με τον Μιχάλη και δυστυχώς για εμένα, φαινόταν ευτυχισμένη. Γιατί;
"Καλημέρα αγάπη μου. Πεινάς;"
Ρώτησε ευδιάθετα και κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά.
"Οχι."
Απάντησα ψυχρά και έβηξα. Πονάω.
"Είσαι καλά;"
Ρώτησε πλησιάζοντας με.
"Ναι, μια ίωση θα είναι"
Με κοίταξαν αδιάφορα και οι δυο. Ξέρω οτι δεν νοιάζεσαι, μην προσπαθείς τζάμπα. Έβαλα την τσάντα στον ώμο μου και βγήκα έξω. Χαμογέλασα όταν είδα τον Αχιλλέα να με περιμένει πάνω στην μηχανή του.
"Καλημέρα."
Μίλησα και πήρα μια ανάσα. Πονάω.
"Καλημέρα. Πάλι καλά πέρασα να σε πάρω. Ήμουν σίγουρος οτι θα αργούσες."
Είπε δίχως να πάρει καμία απάντηση εκ μέρους μου και ξεκίνησε να οδηγάει μέχρι το σχολείο. Δεν ήταν μακριά, αντιθέτως, φτάσαμε γρήγορα. Ακριβώς μόλις χτύπησε το κουδούνι.
Όλη την μέρα άκουγα διάφορες ερωτήσεις, διάφορες συζητήσεις για εμένα. Βαρέθηκα να ασχολούνται μαζί μου.
"Κάποια μας θυμήθηκε."
Είπε η Νίνα, καθώς τριβόταν στον Δημήτρη. Τους κοίταξα αηδιασμένη. Τώρα που το σκέφτομαι, ταιριάζουν.
"Δεν πας στο διάολο;"
Ρώτησα αρπαγμένη και απομακρύνθηκα, πριν καν παρατηρήσω την αντίδραση της στο ξέσπασμα μου.
Τα νεύρα μου. Μάλλον ήταν πολύ κακή ιδέα να επιστρέψω εδώ.
Μιας και βαριόμουνα να μπω για μαθηματικά κατεύθυνσης, έστειλα μήνυμα στον Αχιλλέα οτι θα είμαι πάνω στην ταράτσα. Ίσως έρθει και αυτός.
Θυμήθηκα την μέρα που μου έδειξε το μέρος. Είχα ξεχάσει τα πάντα. Πίστευα πως καταστράφηκα επειδή με ρεζίλεψαν.
Γέλασα με την ηλίθια λογική μου. Υπάρχουν πολύ πιο σοβαρά θέματα από την φήμη μου, όπως η ζωή μου. Υπάρχουν ακόμη άτομα στον πλανήτη που ζούμε που πιστεύουν οτι επειδή τους συμπεριφέρονται άσχημα ένα μάτσο παιδιά στο σχολείο, πρέπει να τελειώσουν την ζωή τους.
Είναι τόσο λάθος αυτό. Πρέπει να σταματήσουμε να χάνουμε όμορφες και αθώες ψυχές. Στο τέλος θα παραμείνουν οι ανώριμοι, άτομα χωρίς φαντασία, χωρίς όρεξη για δημιουργία.
Ξεφύσηξα. Δεν περίμενα πως θα καταλήξω έτσι. Να φοβάμαι για την ζωή μου, εξαιτίας ενός μαλάκα.
Μπορεί και να μην το εννοεί, μπορεί να μην με σκοτώσει. Η ζωή είναι μικρή, κυριολεκτικά. Δεν θα αφήσω καμιά Νίνα και κανέναν Δημήτρη να μου την χαλάσει.
Το άρωμα του εξαπλώθηκε στον χώρο.
Είναι εδώ.
Χωρίς να πει κάτι, έκατσε δίπλα του και άναψε το τσιγάρο του. Ο καπνός που φυσούσε με ενόχλησε απίστευτα. Πάντα με ενοχλούσε ο καπνός, αλλά τώρα σε συνδυασμό με τον αφόρητο πόνο στο στήθος, ένιωθα λες και αυτή την στιγμή επαναλαμβανόταν η χθεσινή σκηνή.
Λες και προσπαθούσε κάποιος να με πνίξει. Έπαιρνα βαθιές ανάσες με δυσκολία. Πέταξε το τσιγάρο και με κοίταξε, σουφρώνοντας τα φρύδια του.
"Ει, είσαι καλά;"
Άρχισα να βήχω. Μου χάιδευε το μάγουλο και ένιωθα πραγματικά καλύτερα.
Ή έτσι τουλάχιστον ήθελα να πιστεύω.
Το άγγιγμα του θεράπευε τον ψυχικό μου πόνο, όχι τον σωματικό. Ηλεκτριζόμουν οταν με άγγιζε. Ήταν ένα περίεργο, αλλά τόσο όμορφο συναίσθημα.
Έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου με σκοπό να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. Παρατήρησε τον μορφασμό πόνου μου και κοίταξε τα σημάδια στον λαιμό μου.
Θυμός. Έσφιξε τις γροθιές του.
"Γαμώτο. Ποιος σου τα κάνει αυτά;"
"Δεν θέλω να με λυπάσαι."
Παρακάλεσα για χιλιοστή φορά με δυσκολία και απομακρύνθηκα από το άγγιγμα του.
Σιωπή.
"Ξέρω πως νιώθεις. Με χτυπούσε ο πατέρας μου, αρκετά χρόνια."
Είπε μετά από αρκετά λεπτά που επικρατούσε νεκρική σιγή και τον κοίταξα με γουρλωμένα μάτια.
Έτσι εξηγούνται οι μελανιές, το σπασμένο χέρι, το μαυρισμένο μάτι. Θεέ μου.
Δεν σταμάτησε στιγμή να με κοιτάει.
"Άρα δεν τραυματιζόσουν εξαιτίας του μποξ."
Διαπίστωσα και χαμήλωσα το βλέμμα μου.
"Σε λυπάμαι γιατί νοιάζομαι για σένα και σε καταλαβαίνω. Και εγώ περνούσα δύσκολα. Θα τον σαπίσω στο ξύλο αν σε ξαναπειράξει, όποιος και αν είναι."
Είπε σοβαρά και τον κοίταξα στα μάτια. Δεν μπορούσα να διακρίνω καλά τα χαρακτηριστικά του, τα μάτια μου ήταν βουρκωμένα.
"Σε ευχαριστώ που νοιάζεσαι για μένα οταν κανένας άλλος δεν το κάνει."
Απάντησα ειλικρινά και με πλησίασε ακόμα περισσότερο.
Θέλω να με φιλήσει και θα το κάνει. Το βλέπω. Το έχω ανάγκη. Θέλω να τον αγκαλιάζω, να τον φιλάω, να περνάω όλη την μέρα μου μαζί του. Νιώθω οτι χάνω τον εαυτό μου όταν βρίσκομαι μαζί του και αυτό μπορεί να σημαίνει οτι τον ερωτεύομαι. Το επιβεβαίωσα μόλις μηδένισε την απόσταση μεταξύ μας και με φίλησε.
Ανατρίχιασα και ο κόμπος στο στομάχι μου άρχισε να γίνεται επώδυνος, άλλα ήταν γλυκός. Τόσο γλυκός όσο εκείνος. Τα χείλη του κλείδωσαν με τα δικά μου και μπορούσα να επιβεβαιώσω πλέον οτι τα συναισθήματα μου για εκείνον είναι πρωτόγνωρα.