«Καλημέρα.»
Είπε λίγο βαριεστημένα ο Μιχάλης και παραλίγο να μου πέσει το ποτήρι από το χέρι.
Πήρα μια βαθιά ανάσα—ναι, τρομάζω εύκολα.
«Με τρόμαξες! Τι κάνεις εσύ εδώ;»
Ρώτησα απότομα.
«Η μητέρα σου μου είπε να σε προσέχω, μιας και θα λείπει αρκετές ώρες.»
Τι;
«Έχω κλείσει τα 17. Είμαι αρκετά μεγάλη για να προσέχω μόνη μου τον εαυτό μου. Μπορείς να φύγεις, δεν έχω ανάγκη από ντάντεμα.»
Είπα όσο πιο ευγενικά μπορούσα δείχνοντας την εξώπορτα.
«Μην ανησυχείς, δεν θα σε ενοχλήσω καν. Θα κάτσω εδώ, δεν μου αλλάζεις γνώμη.»
Είπε τσιμπώντας το μάγουλο μου και απομάκρυνα το χέρι του κατευθείαν.
Δεν είπα τίποτα παραπάνω, πήρα την τσάντα μου και βγήκα από το σπίτι.
Είναι αρκετά νωρίς, αλλά δεν θα έμενα λεπτό παραπάνω με αυτόν στο σπίτι μου.
Πρέπει να το συζητήσω με την μητέρα μου—συμπεριφορά του είναι περίεργη.
Σε λιγότερο από δέκα λεπτά, είχα φτάσει στο σχολείο και κάθισα στο παγκάκι που καθόμασταν συνήθως με τα κορίτσια.
Έπρεπε να τους μιλήσω. Δεν μου αρέσει καθόλου η κατάσταση. Φοβάμαι να αντικρίσω ξανά τον Δημήτρη. Είναι ικανός να με χτυπήσει χειρότερα, το ξέρω.
Πάντα είχε επιθετική συμπεριφορά, οι γονείς του από μικροί του συμπεριφέρονταν με τον ίδιο απαίσιο τρόπο. Μου είχε πει πως εγώ τον είχα βοηθήσει να το ξεπεράσει και ένιωθα όμορφα μαζί του.
Τώρα είμαι εγώ η αιτία που άφησε τον κρυμμένο του εαυτό να εμφανιστεί και να επιστρέψει στις κακές του συνήθειες.
Τελικά οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Άπλα συμβιβάζονται προσωρινά με μια κατάσταση, γεμίζοντας την ζωή τους με ψέματα για να μας κρατήσουν κοντά τους.
Όντως καταστρέφω ζωές. Κατέστρεψα την ζωή του—την ζωή του ατόμου που έβαζα πάνω από τον εαυτό μου—μα πάνω απ'όλα κατέστρεψα την δικιά μου ζωή, άθελα μου.
Έρωτας και αηδίες. Είμαι μόνο 17, σε αυτήν την ηλικία μεγαλοποιούμε τόσο πολύ τις καταστάσεις που στο τέλος καταλήγουμε να ζούμε σε μια ροζ φούσκα, σε έναν ψεύτικο κόσμο. Μακάρι να μην ήταν τόσο δύσκολο να διανύεις την εφηβική περίοδο. Να υπήρχε μια παράβλεψη, όπως στο Netflix.
Ξεφύσηξα. Δυστυχώς δεν γίνεται να είναι όλα τόσο ρόδινα. Προσπάθησα να σταματήσω να τον σκέφτομαι, αλλά μου ήταν αδύνατον από την στιγμή που τον είδα να μπαίνει στο σχολείο.
Δεν ξέρω αν πρέπει να του πω οτι δεν έκανα οτι έκανα με την θέληση μου, καλύτερα να μην μιλήσω καθόλου. Σηκώθηκα νευρικά και με είδε, πλησιάζοντας με νευριασμένος.
Τι κάνουμε τώρα;
Κοίταξα αμήχανα γύρω μου. Τα περισσότερα βλέμματα είχαν στραφεί επάνω μου. Χωρίς να χάνω χρόνο, έτρεξα προς την πίσω αυλή.
Μπήκα στην παρατημένη αποθήκη που είχε παλιά το σχολείο και κλείδωσα την πόρτα με το σκουριασμένο κλειδί.
Σε αυτό το μέρος συνήθως ικανοποιούν τα αγόρια τις ανάγκες τους με τα κορίτσια του σχολείου μας. Δεν νομίζω πρωινιάτικα να είναι κανείς εδώ μέσα. Είναι λίγο παρατραβηγμένο.
Πήρα μερικές ανάσες, ακούμπησα στον τοίχο και έκατσα κάτω, στο παγωμένο πάτωμα.
Δεν με ενδιαφέρει αυτή την στιγμή οτι το μέρος είναι πιο βρώμικο και από τις ανδρικές τουαλέτες, δεν θέλω να με χτυπήσει ξανά. Δεν πρέπει να μάθει κανείς τίποτα.
Μερικά δάκρυα κυλούσαν δίχως να το καταλάβω. Φοβάμαι να του μιλήσω, αλλά δεν θέλω να κρύβομαι συνεχώς από εκείνον—πνίγομαι.
Από το βάθος άκουσα βήματα. Σκατά, σκατά, σκατά.
Δεν ήξερα τι να κάνω, απλά ευχόμουν να μην είναι ο Δημήτρης.
Στην ιδέα οτι μπορεί να έχει μπει από την μπροστινή πόρτα, έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου και αγκάλιασα τα γόνατα μου.
«Ποιος στον διάολο είναι εκεί;»
Άκουσα μια φωνή—μια γνωστή, βαριά φωνή.
Σηκώθηκα δειλά για να αντικρίσω το άτομο που βρισκόταν εδώ και με τρόμαξε τόσο πολύ.
«Αχιλλέα;»
Γούρλωσα τα μάτια μου.
«Τι κάνεις εσύ εδώ; Καπνίζεις;»
Ρώτησε έκπληκτος κρατώντας το τσιγάρο που είχε μόλις ανάψει.
«Όχι, απλά—»
Ξεφύσηξα. Δεν θέλω να του πω τίποτα, δεν θέλω κανείς να μάθει.
«Περιμένεις κάποιον;»
Στένεψε τα μάτια του και γέλασα.
«Απλά μην με καρφώσεις.»
Είπε προσπαθώντας να δείξει οτι αδιαφορεί τελείως και τοποθέτησε το τσιγάρο του στην αρχική του θέση—στα χείλη του.
Έσυρε μια καρέκλα προς το κέντρο του χώρου, κάνοντας αρκετό θόρυβο εξαιτίας του τριξίματος.
«Εδώ μέσα θα καπνίσεις;»
Ρώτησα ανασηκώνοντας τα φρύδια μου. Εκείνη τη στιγμή χτύπησε το κουδούνι και ο Αχιλλέας σηκώθηκε βιαστικά. Είχα ξεχάσει οτι απαγορεύεται να μπεις εδώ.
«Δεν θα μπεις για μάθημα;»
Με ρώτησε πριν πετάξει κάτω το τσιγάρο και το πατήσει με το παπούτσι του.
«Θα—εμ, ναι, θα έρθω σε λίγο.»
Γαμώτο, τι σκατά έχω πάθει; Τρέμω από τον φόβο μου και δεν μπορώ να μιλήσω.
«Είσαι καλά;»
Ρώτησε.
«Ναι. Είμαι καλά. Καλύτερα από ποτέ.»
Σκούπισα τα δάκρυα μου διακριτικά και τίναξα τα ρούχα μου για να διώξω την ανεπιθύμητη σκόνη.
Σήκωσα το κεφάλι μου στο ύψος του και αντίκρισα τα ιδιαίτερα γκρι με γαλάζιες πινελιές μάτια του. Του έχω πει πόσο μου αρέσει αυτό το χρώμα.
«Πάμε.»
Είπε δίνοντας μου το χέρι του.
Δεν μπορούσα να του αρνηθώ, απλά έγνεψα καταφατικά και τον ακολούθησα έξω. Μου φαινόταν τόσο περίεργο που μου μιλούσε ξαφνικά, την στιγμή που όλοι απομακρύνονταν από κοντά μου.
Νιώθω ασφάλεια όταν δεν είμαι μόνη μου. Οι περισσότεροι είχαν μπει ήδη μέσα και δεν θα ήθελα να κυκλοφορώ στους διαδρόμους.
«Εγώ πάω στο τμήμα μου.»
Ανακοίνωσα και σηκώθηκε στρώνοντας τα ρούχα του.
«Έχουμε μαζί την πρώτη ώρα, έλα.»
Βγήκαμε από την αποθήκη. Η καρδιά μου χτυπούσε σε έξαλλους ρυθμούς από την ηλίθια αγωνία που με είχε κατακλύσει.
Με τραβολογούσε στους διαδρόμους μέχρι που φτάσαμε στην αίθουσα.
Ευτυχώς ο καθηγητής δεν είχε φτάσει ακόμη. Απ'ότι κατάλαβα, είχαν μια συνέλευση την πρώτη ώρα και θα αργούσαν.
Πήγα να κάτσω στην θέση μου δίπλα στην Εύα, έτοιμη να την κατσαδιάσω για την αδιαφορία της, αλλά με πρόλαβε η Νίνα.
«Κανε στην άκρη Ζωή.»
Διέταξε σπρώχνοντας με. Η Εύα δεν είπε τίποτα, αντιθέτως χαχάνιζε με την Νίνα.
Προδομένη—αυτό ένιωσα. Ζωή, μην κλάψεις, όχι τώρα. Δεν θα έπρεπε να στεναχωριέμαι, όχι. Απλά δεν γίνεται να το ζω αυτό.
Αντάλλαξα μια βιαστική ματιά με την Εύα, η οποία με κοίταξε με ένα βλέμμα που δεν ταιριάζει στο αθώο πρόσωπο της. Ποτέ δεν περίμενα πως θα με αντίκριζε έτσι η καλύτερη μου φίλη.
Κούνησα μπερδεμένη το κεφάλι μου και πήρα μια βαθιά ανάσα.
Έκατσα στο τελευταίο θρανίο που ήταν άδειο. Δεν καταλαβαίνω γιατί με ξέγραψαν τόσο εύκολα. Εκνευρίζομαι, γιατί δεν ήρθε να μου μιλήσει. Δεν μου είπε ποτέ ξεκάθαρα δεν θέλει να μιλάμε άλλο.
Σιγά μην μου το έλεγε κατάμουτρα. Προτίμησε να με κοροϊδέψει πισώπλατα με την πιο γλυκιά κοπέλα του σχολείου. Ψεύτικες φιλίες, ψεύτικο ενδιαφέρον. Ευτυχώς το έχω συνηθίσει. Οι εμπειρίες μου με τις φιλίες είναι γνωστό πως δεν είναι και οι καλύτερες. Ίσως βγήκε και κάτι καλό από αυτήν την ιστορία.
Άρχισα να μουτζουρώνω τα βιβλία μου, περιμένοντας τον καθηγητή να μπει στην τάξη για να σταματήσουν να με κοιτάνε όλοι—λες και δεν καταλαβαίνω οτι μιλάνε για εμένα τόση ώρα.
Επειδή βαριόμουνα και δεν μπορούσα να ακούω τα γελάκια της Εύας και της Νίνας, έβγαλα το κινητό μου και χάζεψα για λίγο, μέχρι που έφτασα σε μια δημοσίευση που ευχόμουν να μην είχε ανέβει ποτέ.
Το βίντεο μου τώρα είχε πάρα πολλές προβολές και πολλά σχόλια—πολλά χυδαία σχόλια.
Έκλεισα κατευθείαν το κινητό και σηκώθηκα να βγω από την τάξη. Άκουσα γέλια αλλά δεν έδωσα σημασία.
Ξεφύσηξα.
Έκλεισα με δύναμη την πόρτα, ίσα ίσα για να ακουστεί και να τους σπάσω τα νεύρα.
Έκατσα σε μια γωνία που δεν σύχναζε κανείς, στην πτέρυγα με τα πολύ παλιά τμήματα του κτιρίου—κανονικά απαγορεύεται να έρθεις, αλλά είναι το μόνο μέρος αυτού του καταραμένου σχολείου όπου μπορώ να βρω την ησυχία μου.
Έτσι πίστευα δηλαδή.