«Ζωή, ήρθα!»
Άκουσα την μητέρα μου να φωνάζει από τον κάτω όροφο και άνοιξα τα μάτια μου.
Μετά απο λίγη ώρα που σπατάλησα προσπαθώντας να βρω το κινητό μου μέσα στα σκοτάδια, το άνοιξα και τυφλώθηκα απο την φωτεινότητα.
Γαμώτο, πως χαμηλώνει;
Ναι, καλά καταλάβατε, δεν ξέρω καν να χρησιμοποιώ το κινητό μου. Κοίταξα βιαστικά την ώρα και σηκώθηκα, είχε πάει δέκα το βράδυ. Τόσες ώρες κοιμόμουν;
Πήρα μια βαθιά ανάσα και έκατσα να διαβάσω, αγνοώντας ελάχιστα την πείνα μου. Τέλειωσα γρήγορα, δεν με δυσκόλεψαν ιδιαίτερα οι ασκήσεις.
Κατέβηκα κάτω για να φάω τίποτα και κοκάλωσα κυριολεκτικά όταν είδα στην τραπεζαρία έναν άντρα γύρω στα πενήντα.
Έπιασα το πρώτο βάζο που βρήκα μπροστά μου και ετοιμάστηκα να τον βαρέσω στο κεφάλι, το έχω ξανακάνει άλλωστε—μεγάλη ιστορία, ίσως σας την διηγηθώ κάποια στιγμή.
Λίγα δευτερόλεπτα πριν την καταστροφή, με σταμάτησε η μάνα μου.
«Τι πας να κάνεις;»
Τσίριξε και ο τύπος γύρισε κατευθείαν προς το μερος μου. Ασυναίσθητα, έκανα μερικά βήματα προς τα πίσω.
«Ποιος είναι αυτός;»
Ρώτησα και τον έδειξα τείνοντας το χέρι μου προς το μέρος του. Πολύ ευγενικό εκ μέρους μου. Η ευγένεια ρέει στο αίμα μου από μικρή.
Το δολοφονικό της βλέμμα πρόδιδε την τάση της να με κρίνει για τους τρόπους μου. Χαμογέλασα αθώα.
«Μιχάλης, χάρηκα. Ο σύντροφος της μητέρας σου.»
Μίλησε και έτεινε το χέρι του προς το μέρος μου.
«Ζωή.»
Απάντησα και σκεφτόμουν εάν έπρεπε να δεχτώ την χειραψία.
Ο σύντροφος της μητέρας σου.
«Κάτσε. Ο ποιός;»
Απομάκρυνα απότομα το χέρι μου από κοντά του. Το βάζο έπεσε και διασκορπίστηκαν χιλιάδες κομμάτια του στο πάτωμα—ήταν αναμενόμενο.
«Ζωή! Αυτό ήταν της γιαγιάς σου!»
Φώναξε ξανά και με κοίταξε θυμωμένη.
Χαμογέλασα αμήχανα και αποφάσισα να την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια. Δεν αντέχω άλλους καυγάδες χωρίς λόγο. Ανέβηκα πάνω, αφήνοντας το νέο αμόρε της μάνας μου και έκανα ένα μπάνιο.
Έβαλα τις αγαπημένες πιτζάμες μου με τον τουίτι και ξάπλωσα ξανά στο κρεβάτι.
Άκου εκεί ο σύντροφος της μητέρας σου. Μα καλά, πως μπόρεσε να τον φέρει σπίτι μας δίχως να με ενημερώσει για να προετοιμάσω ψυχολογικά για κάτι τέτοιο;
Όλοι μας γνωρίζουμε οτι όταν ένας άνθρωπος κοιμάται καθ'όλη τη διάρκεια της ημέρας είναι υπερβολικά δύσκολο να κοιμηθεί το βράδυ, οπότε πήρα το κινητό μου και τα ακουστικά μου για να δω κανένα βιντεάκι—συνηθίζω να το κάνω κάθε βράδυ.
Δύο μηνύματα και δύο κλήσεις. Ποιος με θυμήθηκε βραδιάτικα; Ένα μήνυμα απο την Ευα, ένα απο τον Δημήτρη και ένα από έναν άγνωστο αριθμό.
«Θα μου δώσεις τις ασκήσεις της Χημείας; Δεν καταλαβαίνω τίποτα βοήθεια.»
Γέλασα. Απο περιέργεια, άνοιξα το μήνυμα από τον άγνωστο αριθμό.
«Δεν είναι πολύ άδικο να στερείς την ζωή κάποιου;»
Γούρλωσα τα μάτια μου. Πήγα να το σβήσω και να μπλοκάρω τον συγκεκριμένο αριθμό, αλλά τότε παρατήρησα ότι υπήρχε και ένα βίντεο κάτω απο το μήνυμα.
Οι παλάμες μου είχαν ιδρώσει, αλλά στην σκέψη οτι μπορεί να είναι απλά μια φάρσα ηρέμησα. Τόσες απελπισμένες κηνυγάνε στο σχολείο τον Δημήτρη—σίγουρα θα είναι μια απο αυτές, σκέφτηκα.
Πάτησα αναπαραγωγή. Ήταν ένα βίντεο από ένα παρτι. Νομίζω το χθεσινό. Πως; Ποιός το έβγαλε; Και γιατι είμαι με τα εσώρουχα;
Τα πρώτα δάκρυα δεν άργησαν να κυλήσουν στα μάγουλα μου. Δεν πιστεύω οτι έκανα κάτι τέτοιο.
Τι θα γίνει εάν το δει ο Δημήτρης;
Ήμουν εγώ, με τα εσώρουχα, στο δωμάτιο του Δημήτρη και χαζογελάω επάνω σε έναν τύπο που κάτι μου θυμίζει. Πόσοι με είδαν σε αυτή την κατάσταση;
Πέταξα το κινητό μου και μαζεύτηκα στο κρεβάτι μου αγκαλιάζοντας το μαξιλάρι μου.
Δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Μόνο στην σκέψη οτι αν το έβλεπε ο Δημήτρης θα με χώριζε τρελαινόμουν.
Είναι κάθετος σε τέτοια θέματα, λογικό το βρίσκω.
«Στο υπόσχομαι. Αφου ξέρεις οτι ποτέ δεν θα σου έκανα κάτι τέτοιο. Σε αγαπάω Δημήτρη.»
«Και γω σ'αγαπάω χαζό.»
Κούνησα το κεφάλι μου για να διώξω αυτές τις σκέψεις. Άνοιξα το συρτάρι και έβγαλα τα υπνωτικά μου χάπια.
Δίχως αυτά δυσκολεύομαι να κοιμηθώ το βράδυ, από την στιγμή που κοιμάμαι σχεδόν όλη μερα. Βυθισμένη στις σκέψεις μου, αποκοιμήθηκα σκεπτόμενη την αυριανή ημέρα.
───── ⋆⋅☆⋅⋆ ─────
Κοιμήθηκα το πολυ 2 ώρες και όταν κοιτάχτηκα στον καθρέφτη τρόμαξα με το είδωλο μου. Ειμαι τόσο χάλια. Ξεφύσηξα νιώθοντας εξαντλημένη.
Πλύθηκα, ντύθηκα, πήρα την τσάντα μου και έφυγα για το σχολείο. Η μητέρα μου άφαντη.
Δεν ξέρω πως θα αντικρίσω ξανά τον Δημήτρη. Πως θα τον ξανακοιτάξω στα μάτια χωρίς να νιώθω τύψεις; Γιατί δεν θυμάμαι τι έκανα;
Γιαυτό δεν μαρέσει το ποτό. Το σιχαίνομαι, μα πάντα καταλήγω να καταφεύγω σε αυτό.
Είμαι και άμαθη, κάνω ένα σωρό λάθη οταν είμαι μεθυσμένη. Απορώ πως παρασύρθηκα. Και για ποιον ηλίθιο λόγο με έβγαλαν βίντεο;
Τόσα αναπάντητα ερωτήματα, το κεφάλι μου βουίζει.
Θέλω να πιστέψω οτι είναι απλώς ένας εφιάλτης και πως σε λίγα λεπτά θα ξυπνήσω στην αγκαλιά του Δημήτρη, αλλά κάτι τέτοιο δεν ισχύει.
Με αυτά και με εκείνα, έφτασα λίγα μέτρα έξω από το σχολείο. Μόλις μπήκα μέσα, δεκάδες ζευγάρια μάτια καρφώθηκαν πάνω μου. Μερικοί με κοίταζαν λυπημένοι, άλλοι γελούσαν.
Όλοι κρατούσαν τα κινητά τους και ήταν αφοσιωμένοι στο να βλέπουν ένα βίντεο. Προσπάθησα να εντοπίσω τις φίλες μου, αλλά δεν καθόντουσαν στο συνηθισμένο παγκάκι. Τι γίνεται; Μοιάζει με σκηνή από ταινία όλο αυτό.
Ξύπνησα απο τον λήθαργο μου και έκανα διστακτικά μερικά βήματα, κατευθυνόμενη προς το προαύλιο.
Μια γνώστη, σπαστική φωνή με διέκοψε.
«Τι έγινε Ζωή; Εμένα έλεγες πουτάνα. Άλλος έχει το όνομα και άλλος τη χάρη.»
Ειπε η Νίνα και γέλασε με τις φίλες της—κοπέλες που έχουν πάει με τον μισό ανδρικό πληθυσμό του σχολείου και της πόλης γενικότερα.
Η κοπέλα που υπάρχει σε κάθε σχολείο, η κοπέλα που την πέφτει σε οτι αρσενικό κινείται, η κοπέλα που σου σπάει τα νεύρα.
Ξέρω οτι σου ήρθε κάποια στο μυαλό αυτή την στιγμή.
Ο Δημήτρης πάντως ανήκει σε αυτό το μικρό ποσοστό που της έχουν ρίξει άκυρο και αυτή το θεωρεί πρόκληση.
«Τι λες; Δεν έχω την όρεξη σου.»
Είπα συνεχίζοντας να ψάχνω τα κορίτσια. Μα που είναι;
«Ξέρω πολύ καλά τι λέω. Δεν το έχεις δει ακόμη; Περίμενε.»
Έβγαλε το κινητό της που έχει μέγεθος παντόφλας και μου έδειξε ένα βίντεο, μασώντας προκλητικά την μαστίχα της.
Μόλις ολοκληρώθηκε το βίντεο, προσπάθησα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου αλλά ήταν αδύνατο και τόσο δύσκολο.
Σκούπισα βιαστικά τα μάτια μου και παρατήρησα ότι όλο το σχολείο γελούσε μαζί μου.
Το είχαν δει όλοι. Όλοι. Πως έγινε αυτο;
«Π-που; Που το βρήκες;»
Ρώτησα τρέμοντας.
«Έχει γίνει χαμός στην ομάδα του σχολείου στο Facebook. Έχει χιλιάδες προβολές. Μπράβο, δεν τό περίμενα από εσένα. Τελικά ισχύει ότι πρέπει να φοβόμαστε τα σιγανά ποταμάκια, ε;»
Είπε χαμογελόντας και έφυγε κάνοντας νόημα στα σκυλάκια της να την ακολουθήσουν, χωρίς να μου αφήσει περιθώριο να απαντήσω.
Όλοι με κοιτάνε τόσο έντονα και νιώθω τόσο άβολα. Ο εγκέφαλος μου δεν λειτουργεί—αν δεν χτυπούσε το κουδούνι θα έμενα σε έκεινη την θέση για το υπόλοιπο της ημέρας.
Πριν αρχίσει η προσευχή, κινήθηκα προς τις τουαλέτες. Είχα απελευθερώσει ήδη τα πρώτα δάκρυα και κλειδώθηκα μέσα.
Είμαι σίγουρη ότι ακούγομαι, αλλά δεν με ενδιαφέρει πια. Όποιος είχε σκοπό να με διαλύσει, το κατάφερε με μεγάλη επιτυχία.
Αφού όλα τα παιδιά είχαν μπει στα τμήματα, βγήκα από τις τουαλέτες και έπεσα πάνω σε ένα παιδί. Ήμουν έτοιμη να ζητήσω συγγνώμη—παρόλο που ένιωσα οτι έπεσε επίτηδες πάνω μου—μέχρι που αντιλήφθηκα οτι αυτή η μυρωδιά είναι πολύ γνωστή.
Σκατά.
«Εσένα έψαχνα.»
Είπε απότομα και με έσπρωξε με δύναμη στον τοίχο, με αποτέλεσμα να ακουστεί ενας πολύ δυνατός ήχος. Ένιωσα λες και έσπασε η μέση μου.
Με την λαβή του έπιασε τον καρπό μου τόσο σφιχτά που ορκίζομαι οτι ένιωσα το αίμα να σταματάει να κυκλοφορεί σε εκείνο το σημείο.
«Δημήτρη, με-με πονάς.»
Άφησε το χέρι μου και με χαστούκισε δυνατά.
«Πως μπόρεσες να το κάνεις αυτο; Καμία δεν με έχει απατήσει εμένα, και το έκανες εσυ;»
Είπε βαρώντας τον τοίχο με δύναμη και έπεσα κάτω απο τον φόβο μου.
Όχι, όχι πάλι.
«Σ-συγγνώμη. Δεν, δεν είναι αυτό που νομίζεις.»
«Έχανα τον χρόνο μου μαζί σου. Περίμενα τόσους μήνες, καταλάβαινα οτι δεν ήσουν ετοιμη και εσύ πήγες με τον πρωτο τυχόντα;»
Ούρλιαξε και ένιωσα την καρδιά μου να σπάει. Με κλώτσησε με δύναμη και εκεί ένιωσα το σώμα μου να με εγκαταλείπει, δεν μπορούσα καν να σηκωθώ.
Άρχισα να κλαίω. Σιχαίνομαι αυτό το καλοκρυμμένο μέρος του εαυτού του.
Ήταν έτοιμος να με πιάσει απο το μαλλί, μα μια δυνατή φωνή τον διέκοψε.
«Έι, σταμάτα!»
Άκουσα μια γνωστή για μένα φωνή να φωνάζει και ο Δημήτρης τον πλησίασε.
«Γιατί ανακατεύεσαι;»
Ήταν έτοιμοι να πλακωθούν, αλλά ακούστηκαν σφυρίγματα και γυρίσαμε όλοι προς το μέρος του γυμναστή, ο οποίος βρισκόταν μαζί με την διευθύντρια λίγα μέτρα μακρια μας.
«Νικολάου παιδί μου στο γραφείο αμέσως! Έλεος πια!»
Τσίριξε η διευθύντρια και σηκώθηκα προσπαθώντας να το παίξω άνετη και να κρύψω με τα μαλλιά μου το γρατζουνισμένο μου πρόσωπο, έτσι ώστε να μην υποψιαστεί τίποτα. Έτσι και αλλιώς δεν πρόκειται να τα δει, έχει και μια ηλικία.
«Ζωή γλυκιά μου γιατί δεν είσαι στο μάθημα;»
Ρώτησε και πήρα μια βαθιά ανάσα.
«Ήμουν στην τουαλέτα και—»
Ξεκίνησα να της λεω και φάνηκε να πείστηκε, μιας και βρισκόμασταν δίπλα στις γυναικείες τουαλέτες.
«Καλώς. Στο μάθημα γρήγορα.»
Διέταξε και μόλις εξαφανίστηκε από το οπτικό μου πεδίο, πήρα την τσάντα μου και έφυγα από το σχολείο όσο ποιο γρήγορα μπορούσα.
Για κακή μου τύχη, ένα τμήμα είχε γυμναστική. Το βλέμμα μου συναντήθηκε με του Αχιλλέα που φαινόταν ανήσυχος.
Δεν έδωσα σημασία, αν και συνέχισε να με παρατηρεί.
«Τρέχα παιδί μου! Δεν καθόμαστε!»
Ο Αχιλλέας πήρε το βλέμμα του από επάνω μου και συνέχισε το τρέξιμο με τα υπόλοιπα παιδιά που είχαν γυμναστική.
Ξαφνικά ένιωθα τον πόνο στο στομάχι εντονότερο. Έκατσα να πάρω μερικές ανάσες που είχα ανάγκη και έφυγα γρήγορα από το σχολείο, πριν με καταλάβουν και ειδοποιήσουν την μητέρα μου.
───── ⋆⋅☆⋅⋆ ─────