Verbijsterd is nog te zwak om uit te drukken hoe ik me voel. Er suizen zoveel vragen door mijn hoofd dat ik het zelf amper bij kan houden. Hoe komt het dat Margo en Karley in één ruimte zijn zonder elkaar de ogen uit te krabben? Hoe is Margo überhaupt de dimensie van de zielendoders in gekomen? Hoe wisten ze dat ik hier was?
"Alexa!" Margo komt meteen op me af gerend. Ze pakt mijn hand vast. "Alexa, kun je me horen? Je bent toch niet dood, hè?"
Achter haar rolt Karley met haar ogen. "Natuurlijk niet. Ze heeft haar ogen toch nog open? Hoi Alexa. Ging je lekker op de koffie bij de leider van de zielendoders?"
Ik wil roepen dat ze uit moet kijken voor Andreas, maar mijn lippen willen zich nog steeds niet van elkaar bewegen. Hoe kan ik haar laten weten dat ik alles meekrijg van wat er om me heen gebeurt? Zelfs met mijn ogen knipperen lukt niet.
Andreas duikt woedend op Karley af in een poging haar te grijpen, maar zij springt behendig aan de kant. Vanachter haar rug tovert ze een heus zwaard tevoorschijn. Wauw. Ik wist niet dat er echt mensen waren die zulke dingen in huis hebben. Ze houdt het zwaard recht voor zich uit, de punt op slechts enkele centimeters van Andreas' borst.
"Dacht het niet, vriend. Mij leg je niet zomaar om. Wat heb je met Alexa gedaan?"
"Ik ben alleen maar wat onderzoeken op haar aan het uitvoeren. Leg dat zwaard neer, gavenmeisje."
Hé, zo noemde hij mij ook! Ik wil niet dezelfde bijnaam als Karley. Gek hoe een oppervlakkige gedachte als dat op dit moment bezit kan nemen van mijn gedachten.
"Hoe weet je zo zeker dat ik een gavenmeisje ben?"
"Anders had je hier niet binnen kunnen komen. Alleen als je een zielendoder was, maar dat ben je zeker weten niet."
Een triomfantelijke glimlach siert Karley's lippen. "Je had gelijk, hoor. Ik ben een gavenmeisje, dat zal ik niet ontkennen, maar zij-" Ze wijst op Margo, die nog steeds met een bezorgd gezicht over mij heen gebogen staat. "-is een gewone sterveling. Ra ra, hoe kan dat?" Het doet haar duidelijk plezier om te beschikken over informatie die voor de leider van de zielendoders een raadsel is.
Andreas knijpt zijn ogen tot spleetjes. "Het kan me niet schelen hoe dat kan. Dit is mijn terrein en dus gelden mijn regels. Leg dat zwaard neer. Of nog beter, geef het aan mij."
"Geen sprake van. Ik wil dat je die cel daar open maakt en me vertelt wat je met Alexa hebt gedaan. En anders draag ik mijn roodharige compagnon op om je assistente te vermoorden." Om haar woorden kracht bij te zetten, wijst Karley met de punt van haar zwaard achtereenvolgens naar de cel waar mijn moeder in zit, mij en de doodsbange Juliette die in een hoek staat te trillen en zich duidelijk niet durft te verroeren.
Andreas lacht. "Mooi niet, jongedame. Jij geeft me nu dat zwaard of ik roep er nog wat meer assistenten bij. Aan jou de keus."
Ondertussen is mijn moeder blijkbaar weer bij zinnen gekomen, want ze bonkt op de muren van haar cel. Haar geschreeuw linkt gedempt vanachter het dikke glas, maar ik hoor dat ze Margo probeert te roepen. Die hoort het ook en loopt op de cel af.
"Jongedame, jij weet niet hoe dat werkt," waarschuwt Andreas haar. "Als je per ongeluk op een verkeerde knop drukt, zal de hele cel vol gas stromen en dan gaat zij daar dood."
Mam kijkt Margo aan en schudt haar hoofd. Ik weet niet precies wat ze daarmee wil zeggen. Dat we moeten proberen te vluchten zonder haar? Maar dat kan ik niet. Zelfs als ik me had kunnen bewegen, zou ik dat nog niet kunnen.
"Ik red me wel," klinkt het door het dikke glas heen. "Vertrouw me. Alles komt goed."
Margo vertrouwt haar, want ze draait zich om en komt weer mijn kant op. Ze probeert me uit de stoel te tillen, maar daar is ze niet sterk genoeg voor. Het spul dat mijn lichaam in is gespoten geeft me ook het gevoel dat ik minstens tien kilo zwaarder ben dan normaal gesproken.
Karley loopt nu zonder haar blik uit die van Andreas los te maken op Juliette af. Die trekt ze mee richting het midden van de ruimte, waar ik op de stoel lig. Haar zwaard zet ze tegen de keel van Juliette. "Laat Alexa gaan. Zorg ervoor dat ze wakker wordt en laat haar gaan."
Ik ben wakker. Alleen niet wakker genoeg om me te kunnen bewegen.
"Nee," houdt Andreas vol.
"Dan zal ik je assistente moeten onthoofden." Het zwaard drukt nu zachtjes tegen Juliettes keel.. "Nou?"
"Je doet maar. Assistenten genoeg."
Uit de schrikreactie in Juliettes ogen is op te maken dat ze dit niet verwacht had. Ze begint wild heen en weer te kronkelen onder de greep van Karley's zwaard. "N-nee. Alsjeblieft, niet doen."
"Jammer dan, rooie." Karley staat op het punt echt de keel van Juliette door te snijden.
"Wacht!," roept de doodsbange experimentor uit. "Ik heb belangrijke informatie. Als je mij laat leven, zal ik alles vertellen."
In Andreas' ogen is te zien dat het hem begint te dagen welke informatie ze bedoelt. "Ze liegt," zegt hij tegen Karley. "Niet naar haar luisteren. Er komt alleen maar onzin uit."
"En jou geloof ik wel natuurlijk," reageert ze sarcastisch. "Vertel, witte jas. Wat weet je?"
"Hij is de vader van dat meisje daar."
"Ze liegt," houdt Andreas vol.
"Dat doet ze niet," bemoeit Margo zich ermee. "Karley, het is waar. Alexa heeft het zelf gezegd toen ze nog kon praten. Hij is haar vader, maar wil van haar af omdat ze zijn carrière in de weg staat. Zoiets was het, geloof ik."
Karley staart Andreas vol ongeloof aan. "Dit is echt... Wauw. Jij bent de grootste klootzak van de wereld en omstreken. Heb je enig idee hoe graag ik nog een moment bij mijn echte ouders zou willen doorbrengen? En ik weet dat het andersom ook geldt, ook al hebben ze nooit voor me kunnen zorgen. Als je niet inziet hoe bijzonder de band met je kind is dan ben je echt nog ondankbaarder dan ik dacht."
Deze informatie gaat te snel voor me. Echte ouders? Woont Karley niet bij haar echte ouders dan? Maar die vrouw waarmee ze in Het Instituut was, dat was toch haar moeder?
"Hij heeft ook met Alexa's moeder gezoend," gaat Margo verder. "Ik weet niet precies wat er aan de hand is, maar ze schijnen nog steeds van elkaar te houden."
Ik verwacht dat Andreas dit nu zal ontkennen, maar dat doet hij niet. Hij kijkt Karley en Margo alleen even aan alsof hij niet goed weet wat hij met ze moet doen en drukt dan op een knop. "Assistentie in het laboratorium, graag."
"Nee!" Juliette begint weer wild te kronkelen in Karley's ijzeren greep. "Alsjeblieft, laat me los. Ik wil nog niet dood? Ik heb jullie toch geholpen? Als jullie me loslaten dan zal ik jullie helpen ontsnappen."
Dat gelooft Karley natuurlijk niet zomaar. "Heb je iets waarmee we onze vriendin weer tot leven kunnen wekken?"
Vriendin? Ik weet niet waar zij gezeten heeft de afgelopen jaren, maar volgens mij zijn wij bij lange na geen vriendinnen. Margo lijkt dit ook te denken, maar ook zij zegt er niks van. Ze blijft aan mijn zijde staan en streelt mijn hand met haar vingers.
"Wakker worden, Alexa," fluistert ze, hoewel dat natuurlijk weinig zin heeft. Ze blijft me even aankijken en trekt dan vragen een wenkbrauw op. "Je kunt me horen, hè?"
Dat kan ik inderdaad, maar hoe maak ik haar dat duidelijk als ik nog niet eens met mijn ogen kan knipperen?
"Kijk de andere kant op als je me kunt horen."
Gedwee laat ik mijn blik naar de andere kant van de ruimte glijden, maar dan meteen weer terug naar mijn beste vriendin.
"Yes," zegt Margo. "Dat is al iets. Karley, ze kan ons horen."
"Ze kan jullie al de hele tijd horen," reageert Andreas. "Ze kan jullie ook zien."
Als hij al meer wil zeggen dan krijgt hij daar de kans niet meer voor, want een stuk of vijf mannen in pakken komen door de deur van het laboratorium gestormd. Ze gaan meteen op Karley af en grijpen haar vast.
"Weg, idioten!" Karley zwaait wild met haar zwaard om zich heen. Daarbij verwondt ze tenminste één persoon, want er spatten druppels bloed op de grond. De bewakers deinzen er echter niet voor terug en doen een poging om het zwaard uit haar handen te rukken, wat niet lukt.
Het gevecht is zo spannend dat ik bijna niet opmerk hoe Juliette naar een rij kastjes aan de muur glipt en met een volle injectienaald mijn kant op komt.
"Wat is dat?," vraagt Margo angstig. "Je gaat haar toch niet vermoorden?"
"Nee, wees maar niet bang."
"Juliette!," blaft Andreas. Maar hij is al te laat. Zijn roodharige assistente ramt met al haar kracht de injectienaald in mijn bovenarm.
Ik gil het uit van de pijn. Het is zo hevig dat het even duurt voordat ik besef dat er echt geluid uit mijn mond komt. Ik kan me weer bewegen, al is het nog steeds een beetje stijf.
Tranen springen in Margo's ogen als ze me omhelst. "Lex, je leeft nog! Ik was zo bang. Kom, we moeten hier weg. Karley kan die vijf kerels niet in haar eentje aan."
Juliette duwt ons allebei een injectienaald in onze handen. "Misschien dat dit jullie kan helpen."
Ik begrijp meteen wat me te doen staat. Terwijl de roodharige assistente zich dapper in de strijd met Andreas stort, been ik op de bewakers af die Karley's zwaard af proberen te nemen. Zonder aarzelen steek ik de naald in de nek van de dichtstbijzijnde kerel.
Het spul heeft meteen effect. Hij zakt op de grond in elkaar. Nog vier potige kerels om uit te schakelen.
Door de snelheid waarmee Margo mijn voorbeeld volgt, hebben de andere mannen geen tijd om de aanval af te weren. Een tweede zakt in elkaar op de grond.
Karley raakt iemand met haar zwaard, die wankelt en zijn evenwicht verliest. In het moment weet ze zich los te rukken van de andere twee bewakers. "Rennen!"
Hulpeloos kijk ik achterom, naar mijn moeder die nog steeds vast zit in haar cel. Ze schudt echter haar hoofd. Ik moet zonder haar gaan. Ik neem een fractie van een seconde de tijd om afscheid te nemen en zet het dan op een rennen.
Het is Karley die voorop rent. Ik heb geen idee of ze de weg weet, maar ze stopt niet.
Wacht even. Ik voel me alsof ik iets belangrijks vergeet. "Noah!," roep ik uit. "We moeten Noah meenemen."
"Wie is No-" Er dringt duidelijk iets tot Karley door. "Bedoel je die jongen die jou achtervolgde op school?"
"Heb jij dat ook gezien?"
"Natuurlijk. Ik ben een gavenmeester, wat dacht jij dan?"
"Whatever, we moeten hem meenemen."
Hoewel ik Karley's gezicht niet kan zien, weet ik dat ze met haar ogen rolt. "We hebben geen tijd om je vriendje te zoeken. Het enige dat we hier nog gaan proberen te vinden, is de uitgang."
Bijtend op mijn lip ren ik door. Hoe groot zou de kans zijn dat we Noah hier gewoon ergens in de gangen tegenkomen? Vast niet erg groot en als dat zo is dan weet hij vast niet meer wie ik ben. Ze zouden tenslotte zijn geheugen gaan wissen. Shit. Ik wil niet dat hij me vergeet. Ik wil dat hij me beschermt.
Margo pakt mijn hand vast. "Je vindt hem leuk, hè?'
Meteen trek ik mijn hand weer weg. "Niet waar. Hoe kom je daar nou weer bij? Dat is echt belachelijk. Alsof ik hem ooit leuk zou kunnen vinden."
"Ik weet genoeg," antwoordt Margo veelbetekenend.
Het is niet waar. Ik vind Noah niet leuk. Ik wil alleen maar bij hem zijn. O hemel, er is nu helemaal geen tijd om hierover na te denken. Als er iets is waar ik me mee bezig zou moeten houden dan is het mijn ene voet voor de andere zetten en zorgen dat ik hier zo snel mogelijk weg kom. De twee bewakers die ongeschonden het laboratorium hebben weten te ontkomen, rennen namelijk nog steeds achter ons aan.
Helaas ben ik niet mijn hele leven getraind om een marathon te lopen. Karley en Margo ook niet, al houden zij het beter vol dan ik. Dit is verschrikkelijk. Mijn longen branden, mijn ademhaling piept en mijn benen voelen zwaar. Is er geen manier waarop we even zouden kunnen rusten? Een vraag naar de bekende weg. Nee, die is er niet. Als we in leven willen blijven, zullen we de bewakers voor moeten blijven. Al schat ik de kans dat dat gaat lukken erg klein in.
Ik wil net een sprintje trekken door de volgende verbinding heen als een stel vingers zich in de kraag van mijn shirt klauwt. Verder rennen gaat niet meer. De arm is te sterk en mijn lichaam te uitgeput. Met een smak kom ik op de grond terecht. Dit was het dan.