Visioenen van een gavenmeester

11.

Mijn moeder is gek. Echt serieus gek. Een ander woord kan ik er niet voor bedenken. Ik kan niet begrijpen dat ze dit doet, maar toch zit ik op zaterdagmorgen om negen uur al in de auto. We zijn op weg naar iets dat ze Het Instituut noemt. Ik heb geen idee wat het is, maar het klinkt behoorlijk eng. Zou het de plek zijn waar mijn vader verblijft?

Terwijl mam de auto over de snelweg laat razen, check ik mijn telefoon. Er zijn een stuk of twaalf gemiste oproepen van Margo. Nadat ze het bellen heeft opgegeven, is ze blijkbaar overgestapt op sms'en en appen. Ik heb wel twintig berichten van haar, variërend van 'Waarom was je ineens weg, trut?' tot 'Lexie, ik maak me zorgen'. Aarzelend staar ik naar het scherm. Zal ik terugbellen? Maar wat moet ik dan zeggen? Sorry dat ik je eerste echt optreden niet af heb gekeken, maar ik moest me even bezighouden met een jongen die jij niet kunt zien? Ze gaat me nooit geloven. Zelfs als ik alles eerlijk zou vertellen, wat mijn moeder me nadrukkelijk verzocht heeft om niet te doen, zal ze denken dat ik alles verzin om maar een excuus te hebben voor mijn afwezigheid gisteravond.

Het knaagt zo aan me dat ik uiteindelijk toch maar een leeg bericht open. Weet je nog dat ik zei dat ik gevolgd werd? Dat bleek te kloppen. Ik ben nu op weg naar de politie. X Het is de halve waarheid, maar het is alles dat ik haar nu kan vertellen.

Ik prop mijn telefoon weer in mijn broekzak en werp een blik op mam. "Zijn we er bijna?" Ze heeft me niet eens verteld waar dat zogenaamde Instituut is, dus ik heb geen idee of het ver van huis is of niet.

"Nog tien minuten," antwoordt mam tot mijn grote verbazing. Zo dichtbij had ik het nou ook weer niet verwacht. Er zit nooit iets bij ons in de buurt. Als ik naar een concert wil, moet ik daarvoor ook altijd eerst minstens twee uur reizen. Dat verklaart meteen waarom ik niet zo vaak naar concerten ga, samen met het feit dat ik daar gewoon geen geld voor heb. De laatste keer was toen Margo kaartjes had gewonnen voor Paramore in de Ziggo Dome.

Ik bestudeer de borden en gebouwen aan de kant van de weg. De stad die we naderen is absoluut geen onbekend terrein voor me. Mam en ik gaan hier vaak heen om te winkelen omdat er in onze eigen woonplaats maar weinig interessante kledingwinkels zitten. De grijze laarzen van nepleer die ik momenteel draag komen ook hiervandaan.

De auto draait een afrit op en rijdt vervolgens via een aantal stoplichten richting de binnenstad. Ik herken een aantal winkels, totdat we een straat in slaan waar ik nog nooit ben geweest. Op een kleine parkeerplaats schakelt mam de motor uit.

"Zo. We zijn er."

-

Het Instituut blijkt in feite een huisartsenpraktijk te zijn. Ik vraag me af wat ik bij een huisarts moet. Er zit dan wel een afwijking in mijn hoofd, maar wat wil een huisarts daaraan doen?

Mam beent voor me uit de gang door, die naar ontsmettingsmiddel ruikt. Ze slaat een hoek om en klopt daar op een deur. Dokter A. M. Spoor, huisarts staat er op het metalen plaatje dat op ooghoogte aan de muur hangt.

"Moeten we niet in de wachtkamer gaan zitten?," merk ik voorzichtig op. Dat is tenslotte wat normale mensen doen in een huisartsenpraktijk. Alleen heb ik de afgelopen week geleerd dat wij geen normale mensen zijn.

Voordat mam antwoord heeft kunnen geven, gaat de deur al open. Een vrouw met zwart haar dat in een knotje achterop haar hoofd gebonden zit, komt naar buiten, gevolgd door iemand van mijn leeftijd. Niet zomaar iemand van mijn leeftijd.

"Karley?," merk ik verbaasd op.

"Alexa? Wat doe jij hier?"

"Hetzelfde als jij," antwoordt mijn moeder in mijn plaats.

Mijn klasgenootje kijkt me verwonderd aan. Dat is weer eens wat anders dan al die honende blikken die normaal gesproken haar handelsmerk vormen. "Jij hebt ook... je weet wel?"