Visioenen van een gavenmeester

22.

Ik geloof niet dat ik ooit zo in paniek ben geweest. Ik begin bijna te hyperventileren van angst. Dit mag niet gebeuren.

Het is Noah die op ons af springt. "Geef me dat mes, gavenmeisje."

"Niet doen, Alexa," waarschuwt Margo me. "Dan gaat hij ons neersteken."

"Dat doet hij niet." Ik zeg het meer om mezelf gerust te stellen dan haar te overtuigen terwijl ik het mes aan de jonge zielendoder geef. Hij zal wel nog steeds aan onze kant staan toch?

Noah aarzelt geen seconde en ramt het mes in het hart van één van de beveiligers. Meteen wordt hij door drie anderen vastgegrepen. Het mes wordt van hem afgepakt.

"Zo jongen," merkt Andreas op. "Dat was een flink proces geworden. Misschien kun je het maar als gelukkig beschouwen dat je de rechtszaal niet zult halen."

Noah lacht hem recht in zijn gezicht uit. "Dat moet jij zeggen. Ik ben benieuwd wat de rechter ervan zal zeggen dat jij een relatie hebt gehad met een gavenmeester. Dat je een kind van haar hebt nog wel. Daar zullen ze echt niet blij mee zijn."

"Ik wist niks van dat kind!," protesteert hij. "Daar heb ik nooit om gevraagd."

"Je vond het anders maar wat leuk om haar te verwekken," reageert mijn moeder.

"Mam!" Vol afschuw draai ik mijn hoofd een andere kant op. Dit wil ik helemaal niet horen. Alleen al het idee dat zij ooit een relatie heeft gehad, is behoorlijk raar, maar het bewijs staat hier voor me.

Eén van de beveiligers draait Noahs handen op zijn rug. Uit zijn zakken haalt hij een nieuw paar handboeien tevoorschijn. Die doet hij om de polsen van de enige zielendoder die me tot nu toe heeft proberen te redden.

Ik werp een blik op Margo. "Heb je die schaar nog?"

Triomfantelijk houdt ze de schaar op. "Jep."

Dat had ze misschien iets voorzichtiger kunnen doen. Het resultaat is namelijk dat er een beveiliger op haar af springt en de schaar uit haar handen trekt. Vervolgens draait hij ook haar armen op haar rug.

"Stop!," gilt mijn moeder als hij nog een paar handboeien tevoorschijn haalt. "Zij kan daar niet tegen. Ze is geen gavenmeester."

Dus dat is waarom ze ons zo wel mee kunnen nemen. Er moet iets in die handboeien zitten dat alleen op mensen met een gave werkt. Op gewone mensen kan het blijkbaar een nare uitwerking hebben.

"Blijf van me af, engerd!," gilt Margo. "Alexa, kunnen we de politie niet bellen?"

Daar geef ik geen antwoord op. Zelfs als het ons zou lukken om bij de telefoon te komen, zouden de zielendoders ons hier vandaan slepen voordat de politie hier arriveert.

De beveiliger richt zich tot mijn moeder. "Is dit een gewoon meisje?"

Een hoop gekrijs laat alle hoofden naar een andere hoek van de keuken draaien. In een waas van fladderende vleugels en rode veren is te zien hoe Muffin zich op één van de beveiligers heeft gestort. Spartelend met zijn armen probeert hij het beest van zich af te slaan, maar haar uithoudingsvermogen lijkt onuitputtelijk.

Een andere beveiliger reageert snel door een mes te grijpen en ermee op Muffin af te lopen.

"Nee!," gil ik als ik doorheb wat hij van plan is. "Muffin, kom hier."

Meteen houdt de papegaai op met aanvallen. Ze bekijkt haar doelwit nog even alsof het een stuk stront is en vliegt dan terug naar mijn schouder. De plek waar ze veilig is, maar voor hoe lang nog?

Vier beveiligers en hun baas zijn te sterk voor ons. Het duurt hoogstens een minuut voor mijn handen op mijn rug vast zitten. Bij mijn moeder doen ze hetzelfde.