Visioenen van een gavenmeester

4.

"Even lachen."

Ik trek geforceerd mijn mondhoeken omhoog. Blijkbaar is het bijwonen van je eerste persconferentie nogal een levensgebeurtenis, want mijn moeder staat erop om een foto van me te nemen voordat we gaan. Nou voel ik me sowieso al ongemakkelijk als ik op de foto moet, maar helemaal in mijn huidige outfit. Ik draag mijn zwarte skinny jeans die vanmiddag een spoedwasbeurt heeft gehad met daarboven een donkergrijs T-shirt en een zwart colbertje dat eigenlijk van mam is. Ook mijn schoenen zijn van haar, donkergrijze enkellaarsjes. Ze vond dat ik niet op mijn afgetrapte zwarte All Stars naar een persconferentie kon. Zelf zie ik daar het punt niet van in. Dat is toch wie ik ben? Maar ik was te moe om de discussie aan te gaan en dus heb ik haar laarsjes maar gewoon aangetrokken. Feit is wel dat ik sta te wiebelen op mijn benen omdat er een hak van anderhalve centimeter onder de krengen zit. Ik draag altijd platte schoenen. Altijd.

Een fel licht verblindt me een fractie van een seconde lang. Het volgende dat ik zie is hoe mijn moeder zich over het schermpje van het fototoestel buigt. "Wat ben je toch groot geworden. Ik weet nog dat je voor het eerst naar school ging en moet je nou kijken."

Ik weet nog net een geërgerde zucht in te houden. "Zullen we gewoon gaan?" Ik wil dat dit hele gedoe zo snel mogelijk voorbij is zodat ik daarna lekker in bed kan kruipen.

"Ja, we moeten opschieten. Straks is je plek op de eerste rij niet meer vrij." Mam stopt het fototoestel in haar tas. Totaal overbodig als je het mij vraagt, want er zullen waarschijnlijk wel genoeg fotografen op de persconferentie zijn. Bovendien gaat ze niet eens mee naar binnen. Toen ik haar vanmiddag na school vertelde dat het op televisie uitgezonden zou worden, trok ze helemaal wit weg en mompelde dat ze dan wel op de gang bleef wachten. Blijkbaar is ze nogal bang voor de camera.

Met een onrustig gevoel in mijn maag loop ik op de deur af. Dit is het dan. Mijn vijf minuten van roem.

-

Het is al raar om 's avonds op school te komen, maar dat effect wordt nog eens extra versterkt door alle aanwezige pers. Blijkbaar is het leven van Paul Donkers nogal belangrijk. Zelfs de uitzending van De wereld draait door is vanavond naar een andere zender verschoven om plaats te maken voor de persconferentie.

Een huivering trekt over mijn rug bij de gedachte aan de hoeveelheid huiskamers waarin ik straks te zien zal zijn. Geen wonder dat mijn moeder geen zin heeft om in de zaal te zitten.

Naarmate we dichter bij het gebouw komen, merk ik dat ik langzamer ga lopen. Dat gaat niet eens bewust. Het middelpunt van de belangstelling is gewoon niet mijn standaardpositie. Ik weet niet hoe ik me daar moet gedragen.

"Is het in de aula?," vraagt mam nerveus, hoewel ik haar dat al zo'n twintig keer verteld heb.

"In de kleine aula." Dezelfde als waar vanmiddag het seminar geweest zou zijn. De aula waar de media heen kwam om me te interviewen. Gezien daar toch alles al klaarstond om een publiek toe te spreken, hebben ze ervoor gekozen om de hele conferentie daar plaats te laten vinden.

In stilte bereiken we de hoofdingang van het gebouw van de bovenbouw. Het gat voor de deur is inmiddels weer keurig dichtgemaakt. Blijkbaar is de waterleiding vervangen.

Ondanks de aanwezigheid van enkele tientallen mensen komt het volume in de hal niet boven een beleefd geroezemoes uit. Het is vrij donker binnen, maar dat kan ook liggen aan het feit dat het buiten al flink schemert.

Het gefluister verstomt even als we binnenkomen. Ik zou hoe een aantal aanwezigen me van top tot teen opneemt. Eén fotograaf zet zelfs een stap dichter naar me toe en neemt een foto van me. "De redster in nood, of niet?"

"Eh, zoiets." Ik schuifel op de deur naar de aula af, die nog dicht zit. Hoe sneller dit begint, hoe sneller het ook voorbij is.

Alsof de directeur mijn gedachten kan lezen (ik hoop van niet overigens) zwaait op dat moment de deur open. Als hij mij ziet, kruipen zijn mondhoeken omhoog in een vriendelijke glimlach. "Alexa, goedenavond. Ik zal je even wijzen waar je kunt zitten. Je moeder mag mee, maar die kan niet bij je komen zitten."