Visioenen van een gavenmeester

1.

Ik heb nu drie weken een bijzondere gave en nog steeds weet ik niet wat ik ermee moet.

De eerste keer dacht ik nog dat het toeval was. Ik bedoel maar, het is niet zo gek dat je kunt voorspellen wat de volgende videoclip zal zijn op een zender die de hele dag door maar iets van vijf verschillende nummers lijkt te draaien. Het begon pas op te vallen toen ik wist welke kleur Margo's nieuwe jurkje had voordat ze me zelfs maar verteld had dat ze was gaan winkelen.

Er volgden meer van dat soort momentjes. Steeds op van die nutteloze momenten. Wanneer ik er een domme opmerking uit flap, zie ik dat natuurlijk nooit van tevoren aankomen. En zeg nou eerlijk, wat heb ik eraan om een paar seconden eerder dan de rest van de klas te weten dat we vandaag bij geschiedenis de Europese eenwording gaan bespreken? Niks dus. Een volkomen nutteloze gave, maar ik kan het niet uitzetten.

Het is ook niet iets om mee te koop te lopen. Stel je voor dat ik mezelf ooit voor ga stellen als: "Hallo, ik ben Alexa de Bruin en ik kan de toekomst voorspellen." Over mijn lijk.

Automatisch dwaalt mijn blik het raam uit. Ik vind geschiedenis ongeveer even interessant als de eeltlaag onder de voeten van mijn oma. Totaal niet dus. De enige reden dat het vak op mijn rooster staat is omdat ik het gratis bij de rest van mijn vakkenpakket kreeg. Daarom sluit ik mezelf nu dus drie uur per week zogenaamd vrijwillig op in een ruimte met dertig anderen om te leren over dingen die jaren geleden gebeurd zijn. Een groter contrast met die stomme voorspellingen van mij is er niet. Misschien is dat nog wel het enige fascinerende aan de situatie.

Dit gaat natuurlijk allemaal voorbij aan de leraar. Meneer Klein wordt door de meeste leerlingen Kinderfietsje genoemd vanwege het formaat van zijn brillenglazen, waar je met gemak een kinderfiets van zou kunnen maken. Volgens mij is hij van mening dat als hij maar enthousiast genoeg doet, zijn leerlingen dat vanzelf ook worden. Een tactiek die tot nu toe nog niet echt zijn vruchten afgeworpen lijkt te hebben. Ik ben nog net zomin geïnteresseerd in wat hij te vertellen heeft als toen ik ruim zes maanden geleden in zijn klas belandde.

Uiterst langzaam banen de wijzers van mijn horloge zich een weg naar het einde van het uur. Een zucht van verlichting trekt door het lokaal als eindelijk de zoemer gaat. De komende tweeëntwintig uur hebben we in ieder geval geen geschiedenis. Een schrale troost gezien het feit dat deze dag nog drie uur duurt.

"Vergeet vooral niet om vragen te bedenken voor meneer Donkers," helpt Kinderfietsje ons nog snel even herinneren. Hij kijkt er zo verheugd bij dat je zou denken dat hij een miljoen heeft gewonnen. In werkelijkheid heeft hij het over de politicus die morgen naar onze school komt om een praatje te houden. Paul Donkers is leider van de vrij nieuwe politieke partij NNV, wat staat voor Nederlands Nationalistisch Verbond. De gemeenteraad is nogal sceptisch over zijn komst omdat hij volgens deskundigen bezig is 'een enorme verdeeldheid te creëren tussen bepaalde groeperingen in de Nederlandse samenleving'. Met andere woorden: de ene helft van het land is groot aanhanger en de andere helft kan hem niet uitstaan. Om heel eerlijk te zijn behoor ik tot die laatste groep, maar we moeten er verplicht heen voor de geschiedenisles. Het enige voordeel daaraan is dat we niet naar het gezever van Kinderfietsje hoeven te luisteren.

Zoals gewoonlijk aan het eind van een lesuur proberen mijn klasgenoten zich met z'n dertigen tegelijk door dezelfde deur te proppen. Dit levert uiteraard een gigantische opstopping op. Vooral als daarna iedereen plus nog een heleboel andere klassen zich het trappenhuis in wurmen. Wat een veemarkt is zo'n school toch.

Voordat ik goed en wel besef wat er gebeurt, zie ik iemand vallen, en dat terwijl ik zelf nog niet eens in het trappenhuis ben. Het duurt een fractie van een seconde voordat ik doorheb wat dat betekent. Het is de toekomst. Er gaat iemand van de trap vallen en een gigantische opstopping veroorzaken. Het zal wel even duren voordat iedereen beneden is. Ik sleur Margo dan ook een eindje verder mee de gang door. Daar zit nog een trap. Eentje waar voor zover ik weet niemand vanaf gaat vallen.