Visioenen van een gavenmeester

7.

Als we 's avonds naar de badmintontraining fietsen, hebben Margo en ik het over de opdracht voor geschiedenis. Het spreekt voor zichzelf dat wij een duo zullen vormen. De opdracht is om drie situaties uit verschillende tijdsperioden te pakken, hier meningen van bekenden over te verzamelen en vervolgens een werkstuk te schrijven waarin we deze meningen vergelijken met die van onszelf.

"Laten we het zinken van de Titanic nemen," verzint Margo. "Dat kun je wel een hoogtepunt uit de geschiedenis noemen, toch?"

"Eerder een dieptepunt," merk ik behulpzaam op.

"O ja. Maar het zou wel kunnen. Voor zover ik weet is dat de enige gebeurtenis uit de geschiedenis die ook maar enigszins interessant is. En dan moeten we er nog twee."

"We pakken er sowieso eentje van nu, dat is lekker makkelijk." Een beetje overschrijven wat de presentator van het journaal zegt en klaar is Kees. "En misschien kunnen we iets met de guillotine doen."

Margo rilt bij de gedachte, of het komt doordat het buiten flink afgekoeld is. "Je lijkt Tessie wel. Jammer dat ze niet bij ons in de klas zit, anders had je lekker met haar een werkstuk kunnen schrijven over marteltechnieken in verschillende eeuwen."

"Dat was in ieder geval nog een interessant onderwerp geweest." Terwijl we de parkeerplaats van de sporthal op draaien, duw ik zachtjes op de rem. We zijn er.

Toen ik veertien was, besloot mijn moeder dat ik meer moest bewegen. De moeder van Margo hoorde dit en stelde voor dat we samen een sport uit zouden zoeken. In eerste instantie wilde Margo op paardrijden, maar tijdens de proefles viel ze van haar paard af. Daarna zijn we nog drie keer gaan volleyballen, maar ook dat bleek niet helemaal ons ding. Toen hoorden we via de tante van Margo dat de badmintonvereniging nog leden zocht.

Ondanks het feit dat we de jongsten waren, voelden we ons meteen als een vis in het water. We kunnen goed overweg met de andere leden en hebben tijdens de trainingen altijd de grootste lol. Dat het vooral om het plezier gaat en niet zozeer om de sport past helemaal bij ons.

Margo rijdt haar fiets zo het rek in, iets waar ze de afgelopen twee jaar een sport van heeft gemaakt. "Misschien kunnen we wel iets doen met de pruikentijd. Wat de gedachte erachter was en zo."

"Of we gaan het hebben over hoe badminton ontstaan is," grap ik terwijl ik mijn eigen fiets op slot zet.

"Dat is eigenlijk helemaal geen gek idee," vindt Margo. "We kunnen Kinderfietsje vast wel zover krijgen dat hij dat goed rekent."

Daar twijfel ik niet aan. De broer van Margo heeft ons ooit verteld dat hij een zeven kreeg voor een nogal mislukte tekening van de eerste kunstmatige satelliet die in de ruimte werd gebracht. Blijkbaar vindt hij het nogal leuk als leerlingen hun eigen draai geven aan een opdracht.

Terwijl we ons richting de deur van de sporthal begeven, begint Margo nog even over het optreden van morgenavond. "Denk je dat ik mijn haar los moet doen of in een staart?"

"Alsof dat wat uitmaakt. Je moet doen wat het fijnste is tijdens het optreden en niet wat je denkt dat Blinn leuk vindt. Hij kent jouw kapsel toch wel."

"Daar heb je een punt. Ik vraag mijn moeder wel of zij nog iets leuks weet dat niet snel in de war raakt van het dansen." Haar moeder is kapster, dus als er iemand is die ze om advies moet vragen dan is zij het wel.

Door de smalle, naar koud zweet ruikende gang lopen we naar de achterste kleedkamer. Dat is het vaste plekje van de vrouwelijke leden van de badmintonvereniging. In de zomer trekken Margo en ik meestal thuis onze kleren al aan zodat we ons hier niet meer om hoeven te kleden, maar in de winter is het te koud om in een kort sportbroekje op de fiets te zitten.