Visioenen van een gavenmeester

28.

Verbijsterd is nog te zwak om uit te drukken hoe ik me voel. Er suizen zoveel vragen door mijn hoofd dat ik het zelf amper bij kan houden. Hoe komt het dat Margo en Karley in één ruimte zijn zonder elkaar de ogen uit te krabben? Hoe is Margo überhaupt de dimensie van de zielendoders in gekomen? Hoe wisten ze dat ik hier was?

"Alexa!" Margo komt meteen op me af gerend. Ze pakt mijn hand vast. "Alexa, kun je me horen? Je bent toch niet dood, hè?"

Achter haar rolt Karley met haar ogen. "Natuurlijk niet. Ze heeft haar ogen toch nog open? Hoi Alexa. Ging je lekker op de koffie bij de leider van de zielendoders?"

Ik wil roepen dat ze uit moet kijken voor Andreas, maar mijn lippen willen zich nog steeds niet van elkaar bewegen. Hoe kan ik haar laten weten dat ik alles meekrijg van wat er om me heen gebeurt? Zelfs met mijn ogen knipperen lukt niet.

Andreas duikt woedend op Karley af in een poging haar te grijpen, maar zij springt behendig aan de kant. Vanachter haar rug tovert ze een heus zwaard tevoorschijn. Wauw. Ik wist niet dat er echt mensen waren die zulke dingen in huis hebben. Ze houdt het zwaard recht voor zich uit, de punt op slechts enkele centimeters van Andreas' borst.

"Dacht het niet, vriend. Mij leg je niet zomaar om. Wat heb je met Alexa gedaan?"

"Ik ben alleen maar wat onderzoeken op haar aan het uitvoeren. Leg dat zwaard neer, gavenmeisje."

Hé, zo noemde hij mij ook! Ik wil niet dezelfde bijnaam als Karley. Gek hoe een oppervlakkige gedachte als dat op dit moment bezit kan nemen van mijn gedachten.

"Hoe weet je zo zeker dat ik een gavenmeisje ben?"

"Anders had je hier niet binnen kunnen komen. Alleen als je een zielendoder was, maar dat ben je zeker weten niet."

Een triomfantelijke glimlach siert Karley's lippen. "Je had gelijk, hoor. Ik ben een gavenmeisje, dat zal ik niet ontkennen, maar zij-" Ze wijst op Margo, die nog steeds met een bezorgd gezicht over mij heen gebogen staat. "-is een gewone sterveling. Ra ra, hoe kan dat?" Het doet haar duidelijk plezier om te beschikken over informatie die voor de leider van de zielendoders een raadsel is.

Andreas knijpt zijn ogen tot spleetjes. "Het kan me niet schelen hoe dat kan. Dit is mijn terrein en dus gelden mijn regels. Leg dat zwaard neer. Of nog beter, geef het aan mij."

"Geen sprake van. Ik wil dat je die cel daar open maakt en me vertelt wat je met Alexa hebt gedaan. En anders draag ik mijn roodharige compagnon op om je assistente te vermoorden." Om haar woorden kracht bij te zetten, wijst Karley met de punt van haar zwaard achtereenvolgens naar de cel waar mijn moeder in zit, mij en de doodsbange Juliette die in een hoek staat te trillen en zich duidelijk niet durft te verroeren.

Andreas lacht. "Mooi niet, jongedame. Jij geeft me nu dat zwaard of ik roep er nog wat meer assistenten bij. Aan jou de keus."

Ondertussen is mijn moeder blijkbaar weer bij zinnen gekomen, want ze bonkt op de muren van haar cel. Haar geschreeuw linkt gedempt vanachter het dikke glas, maar ik hoor dat ze Margo probeert te roepen. Die hoort het ook en loopt op de cel af.

"Jongedame, jij weet niet hoe dat werkt," waarschuwt Andreas haar. "Als je per ongeluk op een verkeerde knop drukt, zal de hele cel vol gas stromen en dan gaat zij daar dood."

Mam kijkt Margo aan en schudt haar hoofd. Ik weet niet precies wat ze daarmee wil zeggen. Dat we moeten proberen te vluchten zonder haar? Maar dat kan ik niet. Zelfs als ik me had kunnen bewegen, zou ik dat nog niet kunnen.

"Ik red me wel," klinkt het door het dikke glas heen. "Vertrouw me. Alles komt goed."

Margo vertrouwt haar, want ze draait zich om en komt weer mijn kant op. Ze probeert me uit de stoel te tillen, maar daar is ze niet sterk genoeg voor. Het spul dat mijn lichaam in is gespoten geeft me ook het gevoel dat ik minstens tien kilo zwaarder ben dan normaal gesproken.